The percentage of participants who

The percentage of participants who decide to take displaced revenge
did not vary as a function of our manipulation in Study 3. On the one
hand, this eliminates potential confounding factors; on the other
hand, it seems to speak against earlier findings showing that displaced
revenge is more likely the more entitative the transgressor group is
perceived to be (e.g., Stenstrom et al., 2008). However, one has to
consider that in previous research displaced (or vicarious) revenge
has been conceptualized as the severity of punishment taken against
the entire group and not against one specific member of that group
(see above). In our design, participants were asked to decide whether
revenge should be taken instead of assigning the amount of punishment.
These differences may at least partly explain the divergent findings
between our and others' research. Of course, this speculation requires
further investigation

Taken together, the present research shows that even displaced
revenge can taste sweet and lead to a sense of re-established justice.
Victims' satisfaction with revenge may be interpreted as an indicator
that a certain goal has been achieved (see e.g., Funk et al., 2014;
Gollwitzer et al., 2011). Therefore, the next important step is to elucidate exactly what that goal is: Does displaced revenge against entitative
groups feel good because each member of the group is seen as a perpetrator?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เปอร์เซ็นต์ของคนที่ตัดสินใจจะแก้แค้นหน่วยไม่ได้ไม่เป็นฟังก์ชันของเราจัดการในการศึกษา 3 แตกต่างกันไป ในหนึ่งมือ นี้เอาศักยภาพปัจจัย confounding อื่น ๆมือ เหมือนพูดกับผลการวิจัยก่อนหน้านี้แสดงที่พลัดถิ่นแก้แค้นคือยิ่งยิ่ง entitative กลุ่ม transgressorรับรู้ได้ (เช่น Stenstrom et al., 2008) อย่างไรก็ตาม ไม่มีเห็นว่าในการแก้แค้นวิจัยหน่วย (หรือกิยามะฮ์) ก่อนหน้านี้มีได้ conceptualized เป็นความรุนแรงของบทลงโทษที่นำมาเทียบกับทั้งกลุ่ม และ กับสมาชิกเฉพาะหนึ่งของกลุ่มที่ไม่(ดูข้างต้น) ในการออกแบบของเรา คนถูกขอให้ตัดสินใจว่าควรดำเนินการแก้แค้นแทนการกำหนดจำนวนการลงโทษความแตกต่างเหล่านี้อาจอธิบายพบขันติธรรมน้อยบางส่วนระหว่างเรา และการวิจัยของคนอื่น แน่นอน เก็งกำไรนี้ต้องสอบสวนเพิ่มเติม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ร้อยละของผู้เข้าร่วมที่ตัดสินใจที่จะแก้แค้นพลัดถิ่น
ไม่ได้แตกต่างกันไปเป็นหน้าที่ของเราในการจัดการศึกษา 3. ในหนึ่ง
มือนี้จะช่วยลดปัจจัยที่อาจเกิดขึ้น อีก
มือก็ดูเหมือนว่าจะพูดกับผลการวิจัยก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าแทนที่
แก้แค้นมีโอกาสมากขึ้นมากขึ้น entitative กลุ่มผู้ฝ่าฝืนจะถูก
มองว่าจะเป็น (เช่น Stenstrom et al., 2008) แต่หนึ่งจะต้อง
พิจารณาว่าในการวิจัยก่อนหน้าพลัดถิ่น (หรือชะลอ) แก้แค้น
ได้รับแนวความคิดเป็นความรุนแรงของการลงโทษดำเนินการกับ
ทั้งกลุ่มและไม่ได้กับสมาชิกที่เฉพาะเจาะจงอย่างใดอย่างหนึ่งของกลุ่มที่
(ดูด้านบน) ในการออกแบบของเรา, ผู้เข้าร่วมถูกถามในการตัดสินใจว่าจะ
แก้แค้นจะต้องดำเนินการแทนการกำหนดจำนวนเงินของการลงโทษ.
แตกต่างเหล่านี้อย่างน้อยส่วนหนึ่งอาจอธิบายผลการวิจัยที่แตกต่างกัน
ระหว่างการวิจัยของเราและคนอื่น ๆ ' แน่นอนว่าการเก็งกำไรนี้ต้อง
ตรวจสอบต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่ตัดสินใจที่จะใช้ ต้องแก้แค้น
ไม่แตกต่างกันไปเป็นฟังก์ชันของการจัดการของเราในการศึกษา 3 . ในหนึ่ง
มือนี้ลดศักยภาพในปัจจัยซ่อนเร้น ; บนมืออื่น ๆ
, มันดูเหมือนว่าจะพูดกับก่อนหน้านี้ผลการวิจัยแสดงให้เห็นว่าพลัดถิ่น
การแก้แค้นคือมีโอกาสมากขึ้น entitative เพิ่มเติมคนละเมิดกลุ่ม
รับรู้ได้ ( เช่น stenstrom et al . , 2008 )อย่างไรก็ตาม ต้องพิจารณาว่าในการวิจัยก่อนหน้าผู้พลัดถิ่น
( หรืออ้อม ) แก้แค้น
ถูก conceptualized เป็นระดับความรุนแรงของการลงโทษที่ถ่ายกับ
ทั้งกลุ่ม และไม่เฉพาะกับหนึ่งในสมาชิกของกลุ่ม
( ดูข้างต้น ) ในการออกแบบของเรา ผู้ถูกถามเพื่อตัดสินใจว่าควรถ่าย
แก้แค้นแทนการกำหนดจำนวนเงินของการลงโทษ
ความแตกต่างเหล่านี้อาจอย่างน้อยบางส่วนอธิบายอเนกค้นพบ
ระหว่างของเราและการวิจัยของผู้อื่น แน่นอน ความคิดนี้ต้อง
สอบสวนเพิ่มเติม