HermeneuticsFrom Wikipedia, the fre

Hermeneutics
From Wikipedia, the free encyclopedia
"Philosophical hermeneutics" redirects here. For other uses, see Hermeneutics (disambiguation).

Hermeneutics (/hɛrməˈnuːtɪks/ or /hɛrməˈnjuːtɪks/)[1] is the theory and methodology of text interpretation,[2][3] especially the interpretation of biblical texts, wisdom literature, and philosophical texts.[4][5]

Hermeneutics was initially applied to the interpretation, or exegesis, of scripture. It emerged as a theory of human understanding in the late eighteenth and early nineteenth centuries through the work of Friedrich Schleiermacher and Wilhelm Dilthey.[6] Modern hermeneutics includes both verbal and nonverbal communication as well as semiotics, presuppositions, and preunderstandings.

The terms "hermeneutics" and "exegesis" are sometimes used interchangeably. Hermeneutics is a wider discipline which includes written, verbal, and nonverbal communication. Exegesis focuses primarily upon texts.

Hermeneutic, as a singular noun, refers to some particular method of interpretation (see, in contrast, double hermeneutic).

"Hermeneutic consistency" refers to the analysis of texts to achieve a coherent explanation of them. "Philosophical hermeneutics" refers primarily to the theory of knowledge initiated by Martin Heidegger and developed by Hans-Georg Gadamer in his Truth and Method (1960). It sometimes refers to the theories of Paul Ricœur.[7]
Etymology

Hermeneutics is derived from the Greek word ἑρμηνεύω (hermeneuō, "translate, interpret"),[8] from ἑρμηνεύς (hermeneus, "translator, interpreter"), of uncertain etymology (R. S. P. Beekes has suggested a Pre-Greek origin).[9] The technical term ἑρμηνεία (hermeneia, "interpretation, explanation") was introduced into philosophy mainly through the title of Aristotle's work On Interpretation, commonly referred to by its Latin title De Interpretatione. It is one of the earliest (c. 360 B.C.) extant philosophical works in the Western tradition to deal with the relationship between language and logic in a comprehensive, explicit and formal way.

The early usage of "hermeneutics" places it within the boundaries of the sacred.[10] A divine message must be received with implicit uncertainty regarding its truth. This ambiguity is an irrationality; it is a sort of madness that is inflicted upon the receiver of the message. Only one who possesses a rational method of interpretation (i.e., a hermeneutic) could determine the truth or falsity of the message.[11]
Folk etymology
Hermes, messenger of the gods.

Folk etymology places its origin with Hermes, the mythological Greek deity who was the 'messenger of the gods'.[12] Besides being a mediator between the gods and between the gods and men, he led souls to the underworld upon death.

Hermes was also considered to be the inventor of language and speech, an interpreter, a liar, a thief and a trickster.[12] These multiple roles made Hermes an ideal representative figure for hermeneutics. As Socrates noted, words have the power to reveal or conceal and can deliver messages in an ambiguous way.[12] The Greek view of language as consisting of signs that could lead to truth or to falsehood was the essence of Hermes, who was said to relish the uneasiness of those who received the messages he delivered.
Aristotle and Plato

In De Interpretatione, Aristotle offers a theory which lays the groundwork for many later theories of interpretation and semiotics:
“ Words spoken are symbols or signs (symbola) of affections or impressions (pathemata) of the soul (psyche); written words are the signs of words spoken.

As writing, so also is speech not the same for all races of men.

But the mental affections themselves, of which these words are primarily signs (semeia), are the same for the whole of mankind, as are also the objects (pragmata) of which those affections are representations or likenesses, images, copies (homoiomata). [De Interpretatione, 1.16a4]
”

Equally important to later developments are some ancient texts on poetry, rhetoric, and sophistry:

Aristotle's Poetics, Rhetoric, and On Sophistical Refutations

Plato's dialogues, Cratylus, Ion, Gorgias, Lesser Hippias, and The Republic

However, these texts deal with the presentation and refutation of arguments, speeches, and poems rather than with the understanding of texts per se. As Ramberg and Gjesdal note, "Only with the Stoics, and their reflections on the interpretation of myth, do we encounter something like a methodological awareness of the problems of textual understanding."[13]

Some ancient Greek philosophers, particularly Plato, vilified poets and poetry as harmful nonsense. In The Republic, Plato denied poets entry into his "ideal state" until they could prove their value. In Ion, Plato famously portrayed poets as possessed:
“ You know, none of the epic poets, if they're good, are masters of their subject; they are inspired, possessed, and that is how they utter all those beautiful poems. The same goes for lyric poets if they're good: just as the Corybantes are not in their right minds when they dance, lyric poets, too, are not in their right minds when they make those beautiful lyrics, but as soon as they sail into harmony and rhythm they are possessed by Bacchic frenzy. [Plato, Ion, 533e–534a] ”

The meaning of the poem thus becomes open to ridicule. Whatever hints of truth it may have, the truth is covered up by madness. However, another line of thinking arose with Theagenes of Rhegium, who suggested that, instead of taking poetry literally, it ought to be taken as allegories of nature. Stoic philosophers further developed this idea, reading into poetry both allegories of nature and allegories of ethical behavior.

Aristotle differed with his predecessor, Plato, about the worth of poetry. Both saw art as an act of mimesis, but where Plato saw a pale, essentially false, imitation of reality, Aristotle saw the possibility of truth in imitation. As critic David Richter points out, "For Aristotle, artists must disregard incidental facts to search for deeper universal truths." Thus, instead of being essentially false, poetry may be universally true. [Richter, The Critical Tradition, 57]
Talmudic hermeneutics
Main article: Talmudic hermeneutics
See also: Judaism #Rabbinic hermeneutics
Rabbinical Eras

Chazal
Zugot
Tannaim
Amoraim
Savoraim
Geonim
Rishonim
Acharonim

A common use of the word hermeneutics refers to a process of scriptural interpretation. Its earliest example is, however, found not in the written texts but in the Jewish Oral Tradition [dated to the Second Temple era, 515 BCE – 70 CE] that later became the Talmud.

Summaries of the principles by which Torah can be interpreted date back to, at least, Hillel the Elder, although the thirteen principles set forth in the Baraita of Rabbi Ishmael are perhaps the best known. These principles ranged from standard rules of logic (e.g., a fortiori argument [known in Hebrew as קל וחומר — kal v'chomer]) to more expansive ones, such as the rule that a passage could be interpreted by reference to another passage in which the same word appears (Gezerah Shavah). The rabbis did not ascribe equal persuasive power to the various principles.[14]

Traditional Jewish hermeneutics differed from the Greek method in that the rabbis considered the Tanakh (the Jewish bibilical canon) to be without error. Any apparent inconsistencies had to be understood by means of careful examination of a given text within the context of other texts. There were different levels of interpretation: some were used to arrive at the plain meaning of the text, some expounded the law given in the text, and others found secret or mystical levels of understanding.
Vedic hermeneutics
Main article: Mimamsa

Vedic hermeneutics involves the exegesis of the Vedas, the earliest holy texts of Hinduism. The Mimamsa was the leading hermeneutic school and their primary purpose was understanding what Dharma (righteous living) involved by a detailed hermeneutic study of the Vedas. They also derived the rules for the various rituals that had to be performed precisely.

The foundational text is the Mimamsa Sutra of Jaimini (ca. 3rd to 1st century BCE) with a major commentary by Śabara (ca. the 5th or 6th century CE). The Mimamsa sutra summed up the basic rules for Vedic interpretation.
Biblical hermeneutics
Main article: Biblical hermeneutics

Biblical hermeneutics is the study of the principles of interpretation of the Bible. While Jewish and Christian biblical hermeneutics have some overlap, they have distinctly different interpretive traditions.

The early patristic traditions of biblical exegesis had few unifying characteristics in the beginning but tended toward unification in later schools of biblical hermeneutics.

Augustine offers hermeneutics and homiletics in his De doctrina christiana. He stresses the importance of humility in the study of Scripture. He also regards the duplex commandment of love in Matthew 22 as the heart of Christian faith. In Augustine’s hermeneutics, sign has an important role. God can communicate with the believer through the signs of the Scriptures. Thus, humility, love, and the knowledge of signs are an essential hermeneutical presupposition for a sound interpretation of the Scriptures. Although Augustine endorses some teaching of the Platonism of his time, he corrects and recasts it according to a theocentric doctrine of the Bible. Similarly, in a practical discipline, he modifies the classical theory of oratory in a Christian way. He underscores the meaning of diligent study of the Bible and prayer as more than mere human knowledge and oratory skills. As a concluding remark, Augustine encourages the interpreter and preacher of the Bible to seek a good manner of life and, most of all, to love God and neighbor.[15]

There are four different types of biblical hermeneutics, literal, mo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อรรถปริวรรตศาสตร์จากวิกิพีเดีย สารานุกรมฟรี"ปรัชญาอรรถปริวรรตศาสตร์" เปลี่ยนเส้นทางที่นี่ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ ดูอรรถปริวรรตศาสตร์ (แก้ความกำกวม)อรรถปริวรรตศาสตร์ (/ hɛrməˈnuːtɪks/หรือ hɛrməˈnjuːtɪks /) [1] เป็นทฤษฎีและระเบียบวิธีของการตีความข้อความ, [2] [3] โดยเฉพาะอย่างยิ่งการตีความข้อความพระคัมภีร์ไบเบิล วรรณกรรมภูมิปัญญา และข้อความปรัชญา [4] [5]อรรถปริวรรตศาสตร์เริ่มใช้การตีความ การ exegesis คัมภีร์ จึงเกิดเป็นทฤษฎีของมนุษย์เข้าใจในเอ eighteenth และช่วงต้นศตวรรษที่ 19 ศตวรรษผ่านงานของ Schleiermacher ฟรีดริชวิลเฮล์ม Dilthey [6] อรรถปริวรรตศาสตร์ทันสมัยรวมทั้งการสื่อสารด้วยวาจา และ nonverbal เป็น semiotics, presuppositions และ preunderstandingsเงื่อนไข "อรรถปริวรรตศาสตร์" และ "exegesis" บางครั้งใช้สลับกัน อรรถปริวรรตศาสตร์เป็นสาขาวิชาการกว้างซึ่งรวมถึงการสื่อสารการเขียน วาจา และ nonverbal Exegesis มุ่งเน้นในหลักการข้อความHermeneutic เป็นนามเอกพจน์ ถึงบางวิธีเฉพาะการตีความ (ดู ในทางตรงกันข้าม คู่ hermeneutic)"Hermeneutic สอดคล้อง" หมายถึงการวิเคราะห์ข้อความเพื่ออธิบาย coherent ของพวกเขา "ปรัชญาอรรถปริวรรตศาสตร์" หมายถึงหลักการทฤษฎีความรู้เริ่มต้น โดยมาร์ติน Heidegger และ Gadamer ฮานส์จอร์จในความจริงของเขาและวิธีการ (1960) โดย บางครั้งจะอ้างอิงถึงทฤษฎีของ Paul Ricœur [7]ศัพทมูลวิทยาอรรถปริวรรตศาสตร์ที่ได้รับมาจากἑρμηνεύωคำภาษากรีก (hermeneuō, "แปล แปล"), [8] จากἑρμηνεύς (hermeneus "นักแปล ล่าม"), ของศัพทมูลวิทยาแน่ (R. S. P. Beekes ได้แนะนำมาก่อนกรีก) [9] ἑρμηνείαตามศัพท์ทางวิชาการ (hermeneia "ตี คำอธิบาย") ถูกนำมาใช้เป็นปรัชญาส่วนใหญ่ผ่านเรื่องงานของอาริสโตเติลในการตีความ ทั่วไปเรียก โดยภาษาละตินเป็นชื่อเดอ Interpretatione เป็นหนึ่งในสุด (ราว 360 บี) ยังปรัชญางานในประเพณีในการจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและตรรกะแบบครอบคลุม ชัดเจน และทางตะวันตกการใช้ช่วง "อรรถปริวรรตศาสตร์" วางไว้ภายในขอบเขตของการ [10] ต้องได้รับข้อความพระเจ้า ด้วยนัยความไม่แน่นอนเกี่ยวกับความจริงของ ความคลุมเครือนี้เป็น irrationality การเรียงลำดับของความบ้าที่จะเกิดเมื่อผู้รับข้อความได้ ผู้ที่มีวิธีการตีความ (เช่น การ hermeneutic) เชือดสามารถกำหนดความจริงหรือ falsity ของข้อความ [11]ศัพทมูลวิทยาพื้นบ้านเฮอร์เมส ของพระเจ้าศัพทมูลวิทยาพื้นบ้านสถานกำเนิดกับ Hermes เทวดากรีกตำนานเจ้า 'messenger ของพระเจ้า' [12] นอกจากจะเป็นสื่อกลาง ระหว่างพระเจ้า และ ระหว่างเทพเจ้าและมนุษย์ เขานำวิญญาณไปสู่ยมโลกเมื่อตายHermes ยังถูกถือเป็นนักประดิษฐ์ภาษาพูด การล่าม โกหก ขโมย และเป็น trickster [12] เหล่านี้หลายบทบาทได้ Hermes มีรูปพนักงานเหมาะสำหรับอรรถปริวรรตศาสตร์ ตามที่เขากล่าว คำที่มีอำนาจในการเปิดเผย หรือปกปิด และสามารถส่งข้อความในทางที่ไม่ชัดเจน [12] ดูในภาษากรีกภาษาว่าประกอบด้วยของสัญญาณที่อาจนำไปสู่ความจริง หรือการ falsehood ถูกของ Hermes ใครว่า ลิ้มลอง uneasiness ของผู้ที่ได้รับข้อความเขาส่งอาริสโตเติลและเพลโตใน De Interpretatione อริสโตเติลเสนอทฤษฎีซึ่งวางส่วนสำหรับทฤษฎีหลายหลังตีและ semiotics:"คำพูดเป็นสัญลักษณ์หรือสัญญาณ (symbola) ของ affections หรืออิม (pathemata) ของจิต (psyche); คำที่เขียนเป็นเครื่องหมายคำพูดเขียน ดังนั้นยังเป็นคำพูดไม่เหมือนกันสำหรับการแข่งขันทั้งหมดของคนแต่ affections จิตตัวเอง ซึ่งคำเหล่านี้เป็นสัญญาณหลัก (semeia), มีเหมือนกันสำหรับทั้งหมดของมนุษย์ เป็นยังวัตถุ (pragmata) ซึ่ง affections เหล่านั้นจะนำเสนอ หรือรูป ภาพ คัดลอก (homoiomata) [เดอ Interpretatione, 1.16a4] ”เท่า ๆ กัน สิ่งสำคัญที่จะพัฒนาต่อไปเป็นบางข้อความโบราณในบทกวี สำนวน และ sophistry: ของอาริสโตเติล Poetics สำนวน และโซฟิสติ Refutations ของเพลโตนอบ Cratylus ไอออน Gorgias, Hippias น้อย และ สาธารณรัฐอย่างไรก็ตาม ข้อความเหล่านี้จัดการ กับงานนำเสนอและ refutation ของอาร์กิวเมนต์ สุนทรพจน์ บทกวี มากกว่าเข้าใจเกี่ยวกับข้อต่อ se เป็น Ramberg และ Gjesdal หมายเหตุ "เท่ากับ Stoics การสะท้อนและการตีความตำนาน ทำเราพบสิ่งที่ต้องตระหนัก methodological ปัญหาความเข้าใจข้อความ" [13]บางโบราณกรีกปรัชญา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลโต กวี vilified และบทกวีเป็นเหลวไหลเป็นอันตราย ในสาธารณรัฐ เพลโตปฏิเสธกวีเข้าของเขา "รัฐเหมาะ" จนกว่าจะสามารถพิสูจน์ค่าของพวกเขา ในไอออน เพลโตซึ่งเซ็กส์กวีเป็นมอบ:"คุณทราบ กวีมหากาพย์ ถ้าพวกเขาได้ดี ไม่มีเป็นต้นแบบของเรื่อง พวกเขาเป็นแรงบันดาลใจ ต้อง และวิธีที่พวกเขาส่งบทกวีสวยงามเหล่านั้น เช่นเดียวกับกวีเพลงถ้าเขาไม่ดี: เหมือน Corybantes ไม่ได้อยู่ในจิตใจของพวกเขาขวาเมื่อพวกเขาเต้นรำ เพลงกวี เกินไป ไม่ในจิตใจของพวกเขาถูกต้อง เมื่อพวกเขาทำเพลงที่สวยงาม เป็นพวกเขาแล่นเรือเป็นจังหวะและความกลมกลืน พวกเขาต้องตามเกมส์ Bacchic [เพลโต ไอออน 533e – 534a] ”ความหมายของกลอนจึงจะเปิดได้ล้อเลียน คำแนะนำใด ๆ ของความจริงได้ ความจริงครอบคลุมขึ้น โดยบ้า อย่างไรก็ตาม บรรทัดอื่นของความคิดที่เกิดขึ้นกับ Theagenes ของ Rhegium ผู้แนะนำที่ แทนที่จะทำบทกวีอย่างแท้จริง มันควรจะถือเป็น allegories ของธรรมชาติ ปรัชญาใจเพิ่มเติมพัฒนาความคิดนี้ อ่านเป็นบทกวี allegories ธรรมชาติและ allegories ของจริยธรรมทั้งนั้นอริสโตเติลแตกต่างกับของรุ่นก่อน เพลโต เกี่ยวกับของบทกวี ทั้งสองเห็นศิลปะเป็นของ mimesis แต่เพลโตเห็นจางเป็น เป็นเท็จ เลียนแบบของจริง อริสโตเติลเห็นความจริงเทียมที่อาจเกิดขึ้น เป็นใคร ถือ David ชี้ "สำหรับอาริสโตเติล ศิลปินต้องไม่สนใจข้อเท็จจริงจากการลงเพื่อค้นหาสัจธรรมสากลลึก" ดังนั้น แทนที่จะถูกเป็นเท็จ บทกวีได้เกลียดชังจริง [ถือ ประเพณีสำคัญ 57]อรรถปริวรรตศาสตร์ Talmudicบทความหลัก: อรรถปริวรรตศาสตร์ Talmudicดู: อรรถปริวรรตศาสตร์ของศาสนายูดาย #Rabbinicช่วง rabbinical Chazal Zugot Tannaim Amoraim Savoraim Geonim Rishonim Acharonimใช้โดยทั่วไปของอรรถปริวรรตศาสตร์คำหมายถึงกระบวนการของการตีความว่า เป็นอย่างเร็วที่สุด อย่างไรก็ตาม อยู่ไม่อยู่ ในข้อความที่เขียน แต่ในชาวยิวเล่า [ลงไปยุควัดที่สอง คริสตศักราช 515 – 70 CE] ซึ่งภายหลังกลายเป็นมัดที่สรุปหลักการซึ่งสามารถแปลราห์วันกลับ น้อย Hillel อาวุโส แม้ว่าหลักสิบสามลักษณะที่กำหนดไว้ใน Baraita อิชมาเอล Rabbi อาจเป็นรู้จักกันดี หลักการเหล่านี้อยู่ในช่วงจากกฎมาตรฐานของตรรกะ (เช่น อาร์กิวเมนต์ fortiori [ที่รู้จักกันในภาษาฮิบรูเป็นקלוחומר — v'chomer ซ็อค]) เพื่อคนที่กว้างขึ้น เช่นกฎที่ว่า ข้อพระคัมภีร์อาจตีความ โดยอ้างอิงถึงเส้นทางอื่นซึ่งคำเดียวกันปรากฏ (Gezerah Shavah) Rabbis ไม่ ascribe persuasive พลังงานเท่ากับหลักการต่าง ๆ [14]อรรถปริวรรตศาสตร์ชาวยิวดั้งเดิมแตกต่างจากวิธีกรีกที่ rabbis ที่ถือ Tanakh (แคนนอน bibilical ชาวยิว) จะไม่ มีข้อผิดพลาด ความไม่สอดคล้องใด ๆ ชัดเจนอาศัย โดยระวังการตรวจสอบข้อกำหนดภายในบริบทของข้อความอื่น ๆ ได้ มีหลายระดับของการตีความ: บางใช้สู่ความหมายของข้อความล้วน บาง expounded กฎหมายที่กำหนดในข้อความ และอื่น ๆ พบลับ หรือลึกลับระดับความเข้าใจอรรถปริวรรตศาสตร์พระเวทบทความหลัก: Mimamsaพระเวทอรรถปริวรรตศาสตร์เกี่ยวข้องกับ exegesis ของเวท ข้อความศักดิ์สิทธิ์สุดของศาสนาฮินดู Mimamsa ถูก hermeneutic โรงเรียนชั้นนำ และวัตถุประสงค์หลักของพวกเขาได้เข้าใจธรรมใด (ชีวิตชอบธรรม) เกี่ยวข้อง โดยการศึกษารายละเอียด hermeneutic ของเวทการ นอกจากนี้พวกเขายังมากฎสำหรับพิธีกรรมต่าง ๆ ที่ต้องดำเนินการอย่างแม่นยำข้อความ foundational เป็นสุทรา Mimamsa ของ Jaimini (ca. 3 กับ 1 ศตวรรษปีก่อนคริสต์ศักราช) กับอรรถกถาที่สำคัญโดย Śabara (ca. CE 5 หรือศตวรรษที่ 6) สุทรา Mimamsa บวกรวมกฎพื้นฐานสำหรับการตีความพระเวทอรรถปริวรรตศาสตร์คัมภีร์บทความหลัก: คัมภีร์อรรถปริวรรตศาสตร์คัมภีร์อรรถปริวรรตศาสตร์เป็นการศึกษาหลักการตีความพระคัมภีร์ ในขณะที่ชาวยิว และคริสต์คัมภีร์อรรถปริวรรตศาสตร์มีบางส่วนทับซ้อน พวกเขามีประเพณีแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด interpretiveประเพณี patristic ต้นของคัมภีร์ exegesis มีลักษณะรวมกันไม่กี่ต้น แต่มีแนวโน้มที่ไปรวมกันในโรงเรียนภายหลังของอรรถปริวรรตศาสตร์คัมภีร์บุญออกัสติมีอรรถปริวรรตศาสตร์และ homiletics ในเขา De doctrina christiana เขาเน้นความสำคัญของบทในการศึกษาพระคัมภีร์ เขายังพิจารณาบัญชาสองรักใน Matthew 22 เป็นหัวใจของคริสต์ ในออกัสทีนส์อรรถปริวรรตศาสตร์ เครื่องมีบทบาทสำคัญ พระเจ้าสามารถสื่อสารกับผู้เชื่อผ่านสัญญาณของคัมภีร์ ดังนั้น บท ความรัก และความรู้ของสัญญาณมี presupposition hermeneutical ที่จำเป็นสำหรับการตีความพระคัมภีร์เสียง แม้ว่าบุญออกัสติ endorses บาง สอนของ Platonism เวลา เขาแก้ไข แล้ว recasts ตามลัทธิ theocentric ของพระคัมภีร์ ในทำนองเดียวกัน ในวินัยปฏิบัติ เขาปรับเปลี่ยนทฤษฎีคลาสสิกของร้อนรนแบบคริสเตียน เขา underscores หมายขยันศึกษาพระคัมภีร์และอธิษฐานเป็นเพียงมนุษย์รู้และทักษะที่ร้อนรน เป็นหมายเหตุสรุป บุญออกัสติกระตุ้นการล่ามและตั้งพระคัมภีร์เพื่อค้นหาลักษณะดีของชีวิตและ ที่สุด รักพระเจ้าและเพื่อนบ้าน [15]มีสี่ชนิดของอรรถปริวรรตศาสตร์พระคัมภีร์ อักษร mo

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แปลจากวิกิพีเดีย"ปรัชญาแปล" redirects ที่นี่ สำหรับความหมายอื่นดูแปล (disambiguation). แปล (/ hɛrmənuːtɪks / หรือ / hɛrmənjuːtɪks /) [1] เป็นทฤษฎีและวิธีการของการตีความข้อความ [2] [3] โดยเฉพาะอย่างยิ่งการตีความของข้อความในพระคัมภีร์ไบเบิลวรรณกรรมภูมิปัญญาและปรัชญา ตำรา. [4] [5] แปลถูกนำมาใช้ครั้งแรกกับการตีความหรือการอธิบายของพระคัมภีร์ มันกลายเป็นทฤษฎีของความเข้าใจของมนุษย์ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าสิบแปดและต้นผ่านการทำงานของฟรีดริชชและวิลเฮล์ Dilthey ที่. [6] โมเดิร์นแปลรวมทั้งการสื่อสารทางวาจาและอวัจนภาษาเช่นเดียวกับสัญ presuppositions และ preunderstandings. คำว่า " แปล "และ" อรรถกถา "บางครั้งจะใช้สลับกัน แปลเป็นวินัยที่กว้างขึ้นซึ่งรวมถึงการเขียนด้วยวาจาและการสื่อสารอวัจนภาษา อรรถกถาเน้นหลักเมื่อตำรา. วิทยา, เป็นคำนามเอกพจน์หมายถึงบางวิธีการเฉพาะของการตีความ (ดูในทางตรงกันข้าม hermeneutic คู่). "สอดคล้องวิทยา" หมายถึงการวิเคราะห์ของข้อความเพื่อให้เกิดการเชื่อมโยงกันเป็นคำอธิบายของพวกเขา "ปรัชญาแปล" หมายถึงหลักทฤษฎีของความรู้ที่ริเริ่มโดยมาร์ตินไฮเดกเกอร์และพัฒนาโดย Hans-Georg Gadamer ในความจริงของเขาและวิธีการ (1960) บางครั้งก็หมายถึงทฤษฎีของพอล Ricoeur ได้. [7] รากศัพท์แปลมาจากภาษากรีกคำว่าἑρμηνεύω (hermeneuō "แปลตีความ") [8] จากἑρμηνεύς (hermeneus "แปลล่าม") ของรากศัพท์มีความไม่แน่นอน (RSP Beekes ได้แนะนำแหล่งกำเนิด Pre-ภาษากรีก). [9] ἑρμηνείαระยะทางเทคนิค (hermeneia "การตีความคำอธิบาย") ถูกนำเข้าสู่ปรัชญาส่วนใหญ่ผ่านชื่อเรื่องของการทำงานของอริสโตเติลในการแปลความหมายที่เรียกกันทั่วไปว่าโดยชื่อของลาตินเดอ Interpretatione มันเป็นหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุด (ค. 360 BC) งานปรัชญาที่ยังหลงเหลืออยู่ในสังคมตะวันตกที่จะจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและตรรกะในที่ครอบคลุมวิธีการที่ชัดเจนและเป็นทางการ. การใช้งานเริ่มต้นของการ "แปล" สถานที่ภายในขอบเขตของ ศักดิ์สิทธิ์. [10] ข้อความของพระเจ้าจะต้องได้รับกับความไม่แน่นอนเกี่ยวกับนัยของความจริง ความคลุมเครือนี้เป็นเหตุผล; มันเป็นประเภทของความบ้าที่มีบาดแผลรับของข้อความ เพียงคนเดียวที่มีวิธีการที่มีเหตุผลของการตีความ (เช่น hermeneutic) สามารถกำหนดความจริงหรือความผิดพลาดของข้อความ. [11] นิรุกติศาสตร์พื้นบ้านHermes, Messenger ของพระเจ้า. นิรุกติศาสตร์พื้นบ้านสถานที่ต้นกำเนิดของมันกับเฮอร์เทพกรีกตำนานที่ เป็น 'ทูตของพระเจ้า'. [12] นอกเหนือจากการเป็นสื่อกลางระหว่างพระเจ้าและระหว่างพระเจ้าและมนุษย์เขานำวิญญาณไปสู่นรกตาย. the Hermes ก็ถือว่ายังเป็นนักประดิษฐ์ของภาษาและการพูดล่าม , โกหก, ขโมยและเล่นกล. [12] เหล่านี้ทำหลายบทบาท Hermes รูปตัวแทนที่เหมาะสำหรับการแปล ในฐานะที่เป็นโสกราตีสตั้งข้อสังเกตคำพูดมีอำนาจที่จะเปิดเผยหรือปกปิดและสามารถส่งข้อความในทางที่ไม่ชัดเจน. [12] มุมมองของกรีกภาษาประกอบด้วยสัญญาณว่าอาจนำไปสู่ความจริงหรือเท็จได้สาระสำคัญของ Hermes ที่ถูกกล่าวว่า . ที่จะเพลิดเพลินกับความไม่สบายใจของผู้ที่ได้รับข้อความที่เขาส่งเพลโตและอริสโตเติลในDe Interpretatione อริสโตเติลมีทฤษฎีที่วางรากฐานสำหรับทฤษฎีต่อมาจำนวนมากของการตีความและสัญไปนี้: "คำพูดที่พูดเป็นสัญลักษณ์หรือเครื่องหมาย (สัญลักษณ์) ของความรักหรือ การแสดงผล (pathemata) ของจิตวิญญาณ (จิต); คำที่เขียนได้รับสัญญาณของคำพูด. ในฐานะที่เป็นลายลักษณ์อักษรเพื่อให้ยังเป็นคำพูดที่ไม่เหมือนกันสำหรับการแข่งขันทุกคน. แต่ความรักทางจิตของตัวเองซึ่งคำเหล่านี้ส่วนใหญ่จะมีอาการ (semeia) จะเหมือนกันสำหรับทั้งของมนุษยชาติ ในขณะที่ยังมีวัตถุ (Pragmata) ที่รักของผู้เป็นตัวแทนหรือ likenesses ภาพสำเนา (homoiomata) [De Interpretatione, 1.16a4] "พอ ๆ กันสิ่งสำคัญที่จะพัฒนาต่อมามีบางตำราโบราณบทกวีสำนวนและตบตา: ฉันทลักษณ์ของอริสโตเติล, สำนวนและใน sophistical Refutations บทสนทนาของเพลโต, Cratylus, ไอออน Gorgias, Hippias เลสเบี้ยนและสาธารณรัฐอย่างไรก็ตามข้อความเหล่านี้จัดการกับการนำเสนอและการพิสูจน์ของการขัดแย้งสุนทรพจน์และบทกวีมากกว่าด้วยความเข้าใจของข้อความต่อ ในฐานะที่เป็น Ramberg และทราบ Gjesdal "เท่านั้นที่มี Stoics และสะท้อนความเห็นของพวกเขาในการตีความของตำนานที่เราจะพบสิ่งที่ต้องการรับรู้วิธีการของปัญหาของความเข้าใจต้นฉบับ." [13] บางนักปรัชญากรีกโบราณโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพลโตกวีป้ายสี และบทกวีเป็นเรื่องไร้สาระที่เป็นอันตราย ในสาธารณรัฐเพลโตปฏิเสธรายการกวีเข้ารัฐ "อุดมคติ" ของเขาจนกว่าพวกเขาจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าค่าของพวกเขา ในไอออนเพลโตที่มีชื่อเสียงเป็นภาพกวีสิง: "คุณรู้ว่าไม่มีกวีมหากาพย์ว่าพวกเขากำลังดีมีต้นแบบของเรื่องของพวกเขา; พวกเขามีแรงบันดาลใจ, มีและนั่นคือวิธีที่พวกเขาพูดทุกคนบทกวีที่สวยงาม เดียวกันจะไปสำหรับบทกวีบทกวีว่าพวกเขากำลังที่ดีเช่นเดียวกับ Corybantes ไม่ได้อยู่ในความคิดที่ถูกต้องของพวกเขาเมื่อพวกเขาเต้นรำกวีบทกวีเกินไปไม่ได้อยู่ในจิตใจของสิทธิของพวกเขาเมื่อพวกเขาเหล่านั้นเนื้อเพลงที่สวยงาม แต่ทันทีที่พวกเขาแล่นเรือ เข้าสู่ความสามัคคีและจังหวะการเต้นของพวกเขาจะถูกครอบงำโดยความตื่นเต้น Bacchic [เพลโตไอออน 533E-534a] "ความหมายของบทกวีจึงกลายเป็นเปิดให้เยาะเย้ย ไม่ว่าคำแนะนำของความจริงมันอาจจะมีความจริงจะถูกปกคลุมด้วยความบ้าคลั่ง อย่างไรก็ตามแนวความคิดที่เกิดขึ้นอีกด้วย Theagenes ของ Rhegium ที่ชี้ให้เห็นว่าแทนการเขียนบทกวีที่แท้จริงก็ควรจะนำมาเป็นอุปมาอุปมัยของธรรมชาติ นักปรัชญาที่อดทนต่อการพัฒนาความคิดนี้เข้ามาอ่านบทกวี allegories ทั้งของธรรมชาติและอุปมาอุปมัยของพฤติกรรมทางจริยธรรม. อริสโตเติลแตกต่างกับบรรพบุรุษของเพลโตเกี่ยวกับมูลค่าของบทกวี ทั้งสองเห็นศิลปะที่เป็นการกระทำของสำเนา แต่ที่เพลโตเห็นซีดหลักเท็จเลียนแบบของความเป็นจริงอริสโตเติลเห็นความเป็นไปได้ของความเป็นจริงในการเลียนแบบ ในฐานะที่เป็นนักวิจารณ์เดวิดริกเตอร์ที่ชี้ให้เห็นว่า "สำหรับอริสโตเติลศิลปินจะต้องมองข้ามข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นในการค้นหาความจริงสากลลึก." ดังนั้นแทนที่จะเป็นเท็จเป็นหลักบทกวีอาจเป็นจริงในระดับสากล [ริกเตอร์ประเพณีที่สำคัญ 57] มูดิคแปลบทความหลัก: แปลมูดิคดูเพิ่มเติม: ยูดาย #Rabbinic แปลRabbinical ยุคChazal Zugot Tannaim Amoraim Savoraim Geonim Rishonim Acharonim ใช้งานทั่วไปของการแปลคำหมายถึงกระบวนการของการตีความพระคัมภีร์ ตัวอย่างที่เก่าแก่ที่สุดของมันคือ แต่ไม่พบในตำราที่เขียน แต่ในปากของชาวยิว [ย้อนยุคสองวัด 515 คริสตศักราช - 70 CE]. ที่ต่อมากลายเป็นความภาคภูมิสรุปหลักการที่โตราห์สามารถตีความวันที่กลับไปอย่างน้อย Hillel พี่แม้ว่าสิบสามหลักการที่กำหนดไว้ในบาไรตาของอิชมาเอรับบีที่อาจจะรู้จักกันดีที่สุด หลักการเหล่านี้ตั้งแต่กฎระเบียบมาตรฐานของตรรกะ (เช่นอาร์กิวเมนต์ fortiori [ที่รู้จักกันในภาษาฮิบรูเป็นקלוחומר - แคล v'chomer]) ให้มากขึ้นคนที่ขยายตัวเช่นกฎที่ทางเดินอาจจะตีความโดยอ้างอิงกับทางอื่นที่ คำเดียวกันปรากฏ (Gezerah Shavah) พระไม่ได้อ้างอำนาจโน้มน้าวใจเท่ากับหลักการต่างๆ. [14] แปลแบบดั้งเดิมของชาวยิวที่แตกต่างไปจากวิธีการในภาษากรีกที่พระถือว่าเป็น Tanakh (ยิว Bibilical ศีล) เพื่อจะไม่มีข้อผิดพลาด ไม่สอดคล้องกันอย่างเห็นได้ชัดจะต้องมีความเข้าใจโดยใช้วิธีการตรวจสอบอย่างรอบคอบของข้อความที่กำหนดในบริบทของข้อความอื่น ๆ มีระดับที่แตกต่างของการตีความคือบางส่วนถูกนำมาใช้ในการประสบความสำเร็จในความหมายธรรมดาของข้อความบางอย่างภายในบ้านกฎหมายที่ระบุในข้อความและอื่น ๆ พบว่าระดับความลับหรือลึกลับของความเข้าใจ. เวทแปลบทความหลัก: มิมางเวทแปลเกี่ยวข้องกับอรรถกถาของพระเวทตำราศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาฮินดูที่เก่าแก่ที่สุด มิมางเป็นโรงเรียนชั้นนำ hermeneutic และวัตถุประสงค์หลักของพวกเขาได้รับการทำความเข้าใจสิ่งที่ธรรม (ชีวิตที่ชอบธรรม) มีส่วนร่วมโดยการศึกษารายละเอียดของ hermeneutic พระเวท พวกเขายังได้รับกฎระเบียบสำหรับการประกอบพิธีกรรมต่างๆที่จะต้องมีการดำเนินการได้อย่างแม่นยำ. ข้อความที่เป็นพื้นฐานพระสูตรมิมางของ Jaimini (แคลิฟอร์เนียที่ 3 คริสตศักราชศตวรรษที่ 1) มีความเห็นที่สำคัญโดย Sabara (แคลิฟอร์เนียที่ 5 หรือศตวรรษที่ 6 ซีอี) . พระสูตรมิมางสรุปกฎพื้นฐานสำหรับการตีความเวท. คัมภีร์แปลบทความหลัก: แปลพระคัมภีร์ไบเบิ้ลแปลคือการศึกษาของหลักการของการตีความของพระคัมภีร์ที่ ในขณะที่ชาวยิวและคริสเตียนในพระคัมภีร์ไบเบิลแปลมีบางส่วนทับซ้อนพวกเขามีประเพณีสื่อความหมายที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด. ประเพณี patristic แรกของคัมภีร์อรรถกถามีลักษณะรวมกันไม่กี่ในการเริ่มต้น แต่มีแนวโน้มไปสู่การรวมกันในโรงเรียนต่อมาแปลพระคัมภีร์. ออกัสตินมีการแปลและ homiletics ใน De ของเขา Doctrina คริสติน่า เขาเน้นความสำคัญของความอ่อนน้อมถ่อมตนในการศึกษาพระคัมภีร์ นอกจากนี้เขายังนับถือพระบัญชาเพล็กซ์ของความรักในมัทธิว 22 เป็นหัวใจของศาสนาคริสต์ ในการแปลออกัสตินสัญญาณมีบทบาทสำคัญ พระเจ้าสามารถสื่อสารกับผู้ศรัทธาผ่านสัญญาณของพระคัมภีร์ ดังนั้นความอ่อนน้อมถ่อมตนความรักและความรู้ของสัญญาณเป็นข้อสันนิษฐานที่จำเป็นสำหรับการอธิบายหรือแปลความหมายของเสียงพระคัมภีร์ แม้ว่าออกัสตินรับรองการเรียนการสอนของ Platonism ของเวลาของเขาบางอย่างที่เขาแก้ไขและ recasts ได้ตามหลักคำสอน theocentric ของพระคัมภีร์ ในทำนองเดียวกันในระเบียบวินัยในทางปฏิบัติเขาปรับเปลี่ยนทฤษฎีคลาสสิกของการปราศรัยในทางที่นับถือศาสนาคริสต์ เขาตอกย้ำความหมายของการศึกษาขยันของพระคัมภีร์และอธิษฐานเป็นมากกว่าเพียงความรู้ของมนุษย์และทักษะในการปราศรัย ในฐานะที่เป็นคำพูดสุดท้ายที่ออกัสตินกระตุ้นให้เกิดการล่ามและเทศน์ของพระคัมภีร์ที่จะแสวงหาลักษณะที่ดีของชีวิตและส่วนใหญ่ของทั้งหมดที่จะรักพระเจ้าและเพื่อนบ้าน. [15] มีสี่ประเภทที่แตกต่างกันของการแปลพระคัมภีร์มีตัวอักษร, มิสซูรี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อรรถปริวรรตศาสตร์

" จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี ปรัชญาตีความ " การเปลี่ยนเส้นทางที่นี่ สำหรับการใช้งานอื่น ๆ , เห็นอรรถปริวรรตศาสตร์ ( disambiguation ) .

ตีความ ( / H ɛ RM əˈนู๋ː T ɪ KS / หรือ / h ɛ RM əˈ nju ː T ɪ KS / ) [ 1 ] เป็นทฤษฎีและวิธีการตีความข้อความ [ 2 ] [ 3 ] โดยเฉพาะการตีความข้อความในพระคัมภีร์ไบเบิลวรรณกรรม ปัญญา และข้อความเกี่ยวกับปรัชญา [ 4 ] [ 5 ]

ตีความโดยประยุกต์กับการตีความหรืออรรถกถาของคัมภีร์ มันกลายเป็นทฤษฎีความเข้าใจของมนุษย์ในช่วงต้นศตวรรษที่สิบเก้าสิบแปดสายและผ่านการทำงานของฟรีดริชวิลเฮล์ม schleiermacher และ dilthey [ 6 ] อรรถปริวรรตศาสตร์สมัยใหม่มีทั้งวัจนภาษาและอวัจนภาษา รวมทั้งวิชาอื่น presuppositions และ preunderstandings .

เงื่อนไข " ตีความ " และ " อรรถกถา " บางครั้งก็ใช้สลับ ตีความเป็นวินัยที่กว้างซึ่งรวมถึงการเขียนการพูดและการสื่อสารอวัจนภาษา . อรรถกถาเน้นหลักเมื่อข้อความ

แบบเป็นคำนามเอกพจน์หมายถึงเฉพาะบางวิธีการตีความ ( ดูในส่วนของคู่

)" ความมั่นคง " ของ หมายถึง การวิเคราะห์ข้อความเพื่อให้บรรลุคำอธิบายที่สอดคล้องกันของพวกเขา . " ปรัชญา หมายถึง การตีความหลักทฤษฎีความรู้ที่ริเริ่มโดยมาร์ติน ไฮเดกเกอร์ และพัฒนา โดย ฮันส์ ยอร์ก กาดาเมอร์ ในความจริงของพระองค์และวิธีการ ( 1960 ) บางครั้งอ้างถึงทฤษฎีของพอล ริคœ ur . [ 7 ]

นิรุกติศาสตร์อรรถปริวรรตศาสตร์ได้มาจากἑρμηνεύωกรีกคำ ( hermeneu โฮ " แปล , ตีความ " ) , [ 8 ] จากἑρμηνεύς ( hermeneus " แปล , ล่าม " ) , ( อาร์ เอส พี beekes นิรุกติศาสตร์ไม่แน่ใจแนะนำก่อนกรีกต้น ) [ 9 ] ศัพท์เทคนิคἑρμηνεία ( ตีความ hermeneia , ”คำอธิบาย " ) ที่ใช้เป็นปรัชญาหลักผ่านชื่อของอริสโตเติล คืองานด้านการตีความมักถูกอ้างถึงโดยชื่อภาษาละติน de interpretatione . มันเป็นหนึ่งในที่สุด ( C . 360 ปีก่อนคริสตกาล ) เท่าที่มีอยู่ในปรัชญางานประเพณีตะวันตกเพื่อจัดการกับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและตรรกะในที่ชัดเจนและเป็นทางการทาง

การใช้งานแรกของ " ตีความ " สถานที่มันอยู่ในขอบเขตของศาสนา [ 10 ] ข้อความศักดิ์สิทธิ์จะต้องรับกับความไม่แน่นอนโดยนัยเกี่ยวกับความจริงของ ความกำกวมนี้คือความไม่มีเหตุผล มันเป็นพวกบ้าที่ลงแก่ผู้รับของข้อความ วิธีเดียวที่ครบถ้วน การตีความ เช่นเป็นแบบ ) สามารถตรวจสอบความจริงหรือผิดพลาดของข้อความ [ 11 ]
ศัพทมูลวิทยาพื้นบ้าน
Hermes , Messenger ของพระเจ้า

ศัพทมูลวิทยาพื้นบ้านสถานที่ต้นทางกับเออร์เมส , ตำนานกรีกเทพที่เป็น ' สารของพระเจ้า [ 12 ] นอกจากจะเป็นสื่อกลางระหว่างพระเจ้าและระหว่าง พระเจ้าและมนุษย์ เขานำวิญญาณไปสู่นรกเมื่อตาย