“Food addiction” has become a focus

“Food addiction” has become a focus of interest for researchers attempting to explain certain processes and/or behaviors that may contribute to the development of obesity. Although the scientific discussion on “food addiction” is in its nascent stage, it has potentially important implications for treatment and prevention strategies. As such, it is important to critically reflect on the appropriateness of the term “food addiction”, which combines the concepts of “substance-based” and behavioral addiction. The currently available evidence for a substance-based food addiction is poor, partly because systematic clinical and translational studies are still at an early stage. We do however view both animal and existing human data as consistent with the existence of addictive eating behavior. Accordingly, we stress that similar to other behaviors eating can become an addiction in thus predisposed individuals under specific environmental circumstances. Here, we introduce current diagnostic and neurobiological concepts of substance-related and non-substance-related addictive disorders, and highlight the similarities and dissimilarities between addiction and overeating. We conclude that “food addiction” is a misnomer because of the ambiguous connotation of a substance-related phenomenon. We instead propose the term “eating addiction” to underscore the behavioral addiction to eating; future research should attempt to define the diagnostic criteria for an eating addiction, for which DSM-5 now offers an umbrella via the introduction on Non-Substance-Related Disorders within the category Substance-Related and Addictive Disorders.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"อาหารติดยาเสพติด" ได้กลายเป็น ความน่าสนใจสำหรับนักวิจัยที่พยายามจะอธิบายกระบวนการและ/หรือพฤติกรรมที่อาจมีส่วนร่วมในการพัฒนาของโรคอ้วน แม้ว่าการอภิปรายทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับ "อาหารติดยาเสพติด" ที่อยู่ในขั้นก่อ มีผลกระทบอาจสำคัญสำหรับกลยุทธ์การรักษาและป้องกัน เช่น มันจะต้องสะท้อนถึงบนความที่คำว่า "อาหารติดยาเสพติด" ซึ่งรวมแนวคิดของการ "ใช้สาร" และยาเสพติดพฤติกรรม หลักฐานที่มีอยู่ในปัจจุบันสำหรับติดตามสารอาหารไม่ดี บางส่วนเนื่องจากศึกษาทางคลินิก และ translational ระบบยังคงมีระยะแรก ๆ อย่างไรก็ตามเราดูสัตว์และข้อมูลบุคคลที่มีอยู่เป็นสอดคล้องกับการดำรงอยู่ของพฤติกรรมเสพติดกิน ดังนั้น เราย้ำว่า คล้ายกับพฤติกรรมอื่น ๆ กินสามารถกลายเป็น การติดยาเสพติดในบุคคลจึงสำแดงภายใต้สถานการณ์เฉพาะสิ่งแวดล้อม ที่นี่ เราแนะนำแนวคิดวินิจฉัย และ neurobiological ของสารที่เกี่ยวข้อง และไม่ใช่สารเกี่ยวกับเสพติดโรค ปัจจุบัน และเน้นความเหมือนและ dissimilarities ระหว่างยาเสพติดและ overeating เราสรุปว่า "อาหารติดยาเสพติด" จะ misnomer ที่ มีนัยชัดเจนของปรากฏการณ์ที่เกี่ยวข้องกับสาร เราได้เสนอคำว่า "กินยาเสพติด" แต่เน้นติดพฤติกรรมการรับประทานอาหาร งานวิจัยในอนาคตควรพยายามที่จะกำหนดเกณฑ์การวินิจฉัยสำหรับการรับประทานยาเสพติด ที่ DSM-5 ตอนนี้มีร่มผ่านการแนะนำในโรค Non-Substance-Related ภายในประเภทความผิดปกติของสารที่เกี่ยวข้อง และเสพติด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ยาเสพติดอาหาร" ได้กลายเป็นจุดสนใจที่น่าสนใจสำหรับนักวิจัยพยายามที่จะอธิบายกระบวนการและ / หรือพฤติกรรมที่อาจนำไปสู่​​การพัฒนาของโรคอ้วน แม้ว่าการอภิปรายทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับ "ยาเสพติดอาหาร" ที่อยู่ในช่วงตั้งไข่ของมันก็มีผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นที่สำคัญสำหรับการรักษาและกลยุทธ์การป้องกัน เช่นนี้มันเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่จะสะท้อนให้เห็นถึงความเหมาะสมของคำว่า "ยาเสพติดอาหาร" ที่ผสมผสานแนวความคิดของ "สารตาม" ติดยาเสพติดและพฤติกรรม หลักฐานที่มีอยู่ในปัจจุบันสำหรับยาเสพติดอาหารสารที่ใช้เป็นที่น่าสงสารส่วนหนึ่งเป็นเพราะการศึกษาทางคลินิกและการแปลระบบยังคงอยู่ในช่วงเริ่มต้น แต่เราจะดูทั้งสัตว์และข้อมูลที่มีอยู่เป็นมนุษย์ที่สอดคล้องกับการดำรงอยู่ของพฤติกรรมการกินเสพติด ดังนั้นเราจึงเน้นว่าคล้ายกับพฤติกรรมอื่น ๆ การรับประทานอาหารจะกลายเป็นติดยาเสพติดในบุคคลที่มีใจโอนเอียงจึงสิ่งแวดล้อมภายใต้สถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจง ที่นี่เราแนะนำแนวคิดการวินิจฉัยและการ neurobiological ปัจจุบันของสารที่เกี่ยวข้องและไม่เกี่ยวข้องกับสารเสพติดความผิดปกติและเน้นความเหมือนและความแตกต่างระหว่างการติดยาเสพติดและการกินมากเกินไป เราสรุปได้ว่า "การเสพติดอาหาร" คือการเรียกชื่อผิดเพราะความหมายที่ไม่ชัดเจนของปรากฏการณ์สารที่เกี่ยวข้องกับ เรานำเสนอแทนคำว่า "ต​​ิดยาเสพติดการกิน" เพื่อขีดติดยาเสพติดพฤติกรรมในการรับประทานอาหาร; การวิจัยในอนาคตควรพยายามที่จะกำหนดเกณฑ์การวินิจฉัยการติดยาเสพติดการรับประทานอาหารที่ DSM-5 ขณะนี้มีร่มผ่านการแนะนำเกี่ยวกับความผิดปกติท​​ี่ไม่เป็นสารที่เกี่ยวข้องกับที่อยู่ในหมวดหมู่ที่เกี่ยวข้องกับสารเสพติดและความผิดปกติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เสพติด " อาหารได้กลายเป็นโฟกัสความสนใจของนักวิจัยพยายามที่จะอธิบายพฤติกรรมและ / หรือบางกระบวนการที่อาจนำไปสู่การพัฒนาของโรคอ้วน แม้ว่าการอภิปรายทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับ " เสพติด " อาหารอยู่ในขั้นตอนตั้งไข่ของมัน มันอาจมีผลกระทบสำคัญในการรักษาและกลยุทธ์ในการป้องกัน เช่นมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะประมวล สะท้อนให้เห็นถึงความเหมาะสมของคำว่า " ติด " อาหารที่ผสมผสานแนวคิดของ " สารจาก " และติดพฤติกรรม ในปัจจุบันมีหลักฐานสำหรับสารที่ตามติดอาหารไม่ดี ส่วนหนึ่งเป็นเพราะระบบการศึกษาทางคลินิกและภาพยังอยู่ในช่วงเริ่มต้น .เราทำได้แต่ดูทั้งสัตว์และมนุษย์ที่สอดคล้องกับข้อมูลที่มีอยู่แล้วการดำรงอยู่ของพฤติกรรมการรับประทานยาเสพ ตาม เราความเครียดที่คล้ายกับพฤติกรรมการรับประทานอาหารอื่น ๆ สามารถกลายเป็นเสพติดในการจูงใจบุคคล ดังนั้นภายใต้สถานการณ์สิ่งแวดล้อมที่เฉพาะเจาะจง ที่นี่ปัจจุบันเราแนะนำการวินิจฉัยและ neurobiological แนวคิดที่เกี่ยวข้องและไม่เกี่ยวข้องกับสารสารเสพติด disorders และเน้นความเหมือนและ dissimilarities ระหว่างการกินมากเกินไปและการเสพติด เราสรุปได้ว่า " ติด " อาหารคือการเรียกชื่อผิดเพราะนัยคลุมเครือของสารที่เกี่ยวข้องกับปรากฏการณ์เสนอคำว่า " กินเราแทนการติด " เพื่อลดพฤติกรรมการรับประทาน วิจัยในอนาคตควรพยายามที่จะกำหนดเกณฑ์วินิจฉัยการกินสารเสพติด ซึ่ง dsm-5 ตอนนี้มีร่มผ่านแนะนำตัวปลอดสารผิดปกติที่เกี่ยวข้องภายในหมวดหมู่ที่เกี่ยวข้องและสารเสพติด disorders