hospitalizations (a higher number o

hospitalizations (a higher number of hospitalizations was observed in Korea), patients’
social functioning and care needs (Japanese patients had poorer functioning and required
more care), optimal social involvement (the highest level of social involvement was
observed in Korea), and an alternative caregiver in the family (fewer among families in
Korea). Therefore, although Korean patients have a higher level of social functioning and
social involvement, they also experience more hospital admissions. The results regarding
coping strategies also suggest that patient social involvement with family is better in Korean
families and that there are more strategies for coping with “patients’ social involvement” in
Korea. In contrast, although the overall scores for personal stigma were worse for Korean
families, the personal stigma score for “If I had a problem like John’s, I would not tell
anyone” was worse for Japanese families. Thus, Japanese families of patients with
schizophrenia would be more likely to hide their own mental illness from others, compared
to Korean families. This likelihood is correlated with their high degree of “resignation” as a
family coping strategy. Conversely, Korean families would be more likely to hide their
mental illness through “avoidance” of a family member with schizophrenia.
These findings are in agreement with the cognitive and behavioral characteristics observed
in cross-cultural qualitative studies that have explored the mental health beliefs and helpseeking
attitudes of Korean-American parents of children with schizophrenia (Donnely,
2005). In the traditional Korean culture, a marriage signifies the union of two families rather
than two individuals. Therefore, families of patients with mental illness worry about the
marriage prospects for their other children if one child has a mental disorder. Furthermore,
it has been reported that Korean families with children with mental disorders even object to
visits by researchers. They fear that neighbors might recognize the investigators, thus
revealing their child’s mental disorder (Donnely, 2005). Family shame could be explained by
the Confucian concept of filial piety, which states that no person should bring dishonor to
the family (Sung, 1992). Children with schizophrenia are incapable of following the
principles of filial piety, thus risking shame and violating traditional Korean beliefs
(Donnely, 2005).
The results of the present correlation analysis demonstrated many differences between
Japan and Korea in terms of factors that affect personal stigma and coping strategies. In
particular, it is interesting to note that “coercion” and “avoidance” as family coping
strategies were correlated with many aspects of personal stigma in Korea, but these
strategies were not correlated with personal stigma in Japan. In contrast, the idea that “it is
best to avoid people with a problem like John’s” was correlated with almost all factors of
coping in Korea.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แก่ (แก่จำนวนสูงกว่าที่พบในเกาหลี) ผู้ป่วยสังคมทำงานและการดูแลความต้องการ (ผู้ป่วยญี่ปุ่นย่อมทำได้ และจำเป็นดูแลเพิ่มเติม), ร่วมสังคมที่เหมาะสม (การมีส่วนร่วมทางสังคมได้สังเกตในเกาหลี), และภูมิปัญญาอื่นในครอบครัว (ในครอบครัวน้อยลงเกาหลี) ดังนั้น แม้ว่าผู้ป่วยที่เกาหลีมีระดับสูงขึ้นทำงานสังคม และการมีส่วนร่วมทางสังคม พวกเขายังพบรับสมัครโรงพยาบาลเพิ่มเติม ผลเกี่ยวกับนอกจากนี้ฝรั่งยังแนะนำว่า ผู้ป่วยมีส่วนร่วมในสังคมกับครอบครัวดีกว่าในเกาหลีครอบครัวและต้องมีอยู่กลยุทธ์เพิ่มเติมสำหรับการรับมือกับ "ผู้ป่วยมีส่วนร่วมทางสังคม" ในเกาหลี เปรียบ แม้ว่าโดยรวมคะแนน ส่วนบุคคลความอัปยศได้แย่สำหรับภาษาเกาหลีครอบครัว ความอัปยศส่วนบุคคลคะแนนสำหรับ "ถ้าหากมีปัญหาเช่นจอห์น ฉันจะไม่บอกทุกคน"คือยิ่งสำหรับครอบครัวญี่ปุ่น ดังนั้น ญี่ปุ่นครอบครัวของผู้ป่วยโรคจิตเภทจะมีซ่อนตนเองเจ็บป่วยทางจิตจากผู้อื่น การเปรียบเทียบครอบครัวเกาหลี โอกาสนี้มีความสัมพันธ์กับระดับความสูงของ "ลาออก" เป็นการกลยุทธ์รับมือครอบครัว ในทางกลับกัน ครอบครัวเกาหลีจะโน้มที่ซ่อนของพวกเขาเจ็บป่วยทางจิต โดย "หลีกเลี่ยง" ของสมาชิกในครอบครัวมีโรคจิตเภทประเด็นเหล่านี้อยู่ในข้อตกลงลักษณะองค์ความรู้ และพฤติกรรมที่สังเกตในการศึกษาเชิงคุณภาพนานาวัฒนธรรมที่มีสำรวจความเชื่อด้านสุขภาพจิตและ helpseekingทัศนคติของพ่อแม่อเมริกันเกาหลีของเด็กที่มีโรคจิตเภท (Donnely2005) ในวัฒนธรรมเกาหลีแบบดั้งเดิม การแต่งงานหมายถึงการยูเนียนของสองครอบครัวค่อนข้างกว่าคนทั้งสอง ดังนั้น ครอบครัวของผู้ป่วยที่มีการเจ็บป่วยทางจิตกังวลเกี่ยวกับการแนวโน้มการแต่งงานสำหรับเด็กอื่น ๆ ถ้าเด็กมีความผิดปกติทางจิต นอกจากนี้มีรายงานว่า เกาหลีครอบครัวมีความผิดปกติทางจิตแม้วัตถุไปเยี่ยมชม โดยนักวิจัย พวกเขากลัวว่า เพื่อนบ้านอาจรู้จักนักวิจัย ดังนั้นการเปิดเผยของเด็กผิดปกติทางจิต (Donnely, 2005) ครอบครัวอับอายอาจสามารถอธิบายได้ด้วยแนวคิด Confucian ยึดถือความกตัญญู จิลล์ที่อเมริกาที่บุคคลไม่ควรนำไปครอบครัว (Sung, 1992) เด็กที่ มีโรคจิตเภทมีความสามารถดังต่อไปนี้หลักการยึดถือความกตัญญู จึงเสี่ยงต่อความอัปยศ และละเมิดความเชื่อเกาหลีโบราณ(Donnely, 2005)ผลของการวิเคราะห์สหสัมพันธ์ปัจจุบันแสดงให้เห็นความแตกต่างระหว่างญี่ปุ่นและเกาหลีในแง่ของปัจจัยที่มีผลต่อความอัปยศส่วนบุคคลและกลยุทธ์รับมือ ในเฉพาะ เป็นที่น่าสนใจทราบว่า "การบังคับ" และ "หลีกเลี่ยง" เป็นครอบครัวรับมือกลยุทธ์มีความสัมพันธ์กับบุคคลความอัปยศในเกาหลีหลายประการ แต่เหล่านี้กลยุทธ์ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับบุคคลความอัปยศในญี่ปุ่น ความเปรียบต่าง ความคิดที่"ควรหลีกเลี่ยงคนที่ มีปัญหาเช่นจอห์น"มีความสัมพันธ์กับปัจจัยเกือบทั้งหมดรับมือในเกาหลี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรงพยาบาล (จำนวนที่สูงขึ้นของการรักษาในโรงพยาบาลพบว่าในเกาหลี)
ของผู้ป่วยการทำงานทางสังคมและความต้องการการดูแล(ผู้ป่วยที่ญี่ปุ่นมีการทำงานที่ยากจนและต้องดูแลมากขึ้น) การมีส่วนร่วมทางสังคมที่ดีที่สุด (ในระดับสูงสุดของการมีส่วนร่วมทางสังคมที่ได้รับการตั้งข้อสังเกตในเกาหลี) และ ทางเลือกที่ผู้ดูแลในครอบครัว (น้อยในหมู่ครอบครัวในประเทศเกาหลี) ดังนั้นถึงแม้ว่าผู้ป่วยที่เกาหลีมีระดับที่สูงขึ้นของการทำงานทางสังคมและการมีส่วนร่วมทางสังคมที่พวกเขายังได้สัมผัสกับโรงพยาบาลอื่น ๆ ผลเกี่ยวกับกลวิธีการเผชิญปัญหายังชี้ให้เห็นว่าผู้ป่วยมีส่วนร่วมทางสังคมกับครอบครัวจะดีกว่าในเกาหลีและครอบครัวที่มีกลยุทธ์มากขึ้นสำหรับการรับมือกับ"การมีส่วนร่วมทางสังคมของผู้ป่วย" ในเกาหลี ในทางตรงกันข้ามแม้ว่าคะแนนรวมสำหรับความอัปยศเป็นส่วนตัวเกาหลีเลวร้ายยิ่งสำหรับครอบครัวให้คะแนนส่วนบุคคลสำหรับความอัปยศ"ถ้าฉันมีปัญหาเช่นเดียวกับจอห์นผมจะไม่บอกใคร" เป็นที่เลวร้ายยิ่งสำหรับครอบครัวที่ญี่ปุ่น ดังนั้นครอบครัวชาวญี่ปุ่นของผู้ป่วยโรคจิตเภทจะมีแนวโน้มที่จะซ่อนความเจ็บป่วยทางจิตของตัวเองจากคนอื่น ๆ เมื่อเทียบกับครอบครัวเกาหลี โอกาสนี้มีความสัมพันธ์กับระดับสูงของพวกเขา "ลาออก" เป็นครอบครัวกลยุทธ์รับมือ ตรงกันข้ามครอบครัวเกาหลีจะมีแนวโน้มที่จะซ่อนตัวของพวกเขาเจ็บป่วยทางจิตผ่าน "หลีกเลี่ยง" ของสมาชิกในครอบครัวมีอาการจิตเภท. การค้นพบนี้อยู่ในข้อตกลงที่มีลักษณะทางความคิดและพฤติกรรมที่สังเกตในการศึกษาเชิงคุณภาพข้ามวัฒนธรรมที่มีการสำรวจความเชื่อด้านสุขภาพจิตและhelpseeking ทัศนคติของพ่อแม่ของเกาหลีอเมริกันของเด็กที่มีอาการจิตเภท (Donnely, 2005) ในวัฒนธรรมเกาหลีแบบดั้งเดิมหมายถึงการแต่งงานกันของทั้งสองครอบครัวค่อนข้างกว่าสองคน ดังนั้นครอบครัวของผู้ป่วยที่มีความเจ็บป่วยทางจิตกังวลเกี่ยวกับแนวโน้มการแต่งงานสำหรับเด็กคนอื่น ๆ ของพวกเขาหากเด็กคนหนึ่งมีโรคทางจิต นอกจากนี้มันได้รับรายงานว่าครอบครัวเกาหลีกับเด็กที่มีความผิดปกติทางจิตแม้จะคัดค้านการเข้าชมโดยนักวิจัย พวกเขากลัวว่าเพื่อนบ้านอาจจะรู้จักนักวิจัยจึงเผยให้เห็นความผิดปกติทางจิตของเด็ก (Donnely 2005) ความอัปยศครอบครัวสามารถอธิบายได้ด้วยแนวคิดขงจื้อของลูกกตัญญูที่ระบุว่าบุคคลที่ไม่ควรนำความอับอายขายหน้าให้กับครอบครัว(Sung, 1992) เด็กที่มีอาการจิตเภทที่มีความสามารถในการต่อไปนี้หลักการของลูกกตัญญูจึงเสี่ยงต่อความอัปยศและละเมิดความเชื่อดั้งเดิมของเกาหลี(Donnely 2005). ผลของการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ในปัจจุบันแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างมากระหว่างญี่ปุ่นและเกาหลีในแง่ของปัจจัยที่ส่งผลกระทบต่อความอัปยศส่วนบุคคลและกลวิธีการเผชิญปัญหา. ในโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่น่าสนใจที่จะทราบว่า "ข่มขู่" และ "หลีกเลี่ยง" เป็นครอบครัวรับมือกลยุทธ์มีความสัมพันธ์กับหลายๆ ด้านของความอัปยศส่วนบุคคลในเกาหลี แต่เหล่านี้กลยุทธ์ที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับความอัปยศส่วนบุคคลในประเทศญี่ปุ่น ในทางตรงกันข้ามความคิดที่ว่า "มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงคนที่มีปัญหาเช่นเดียวกับจอห์นเป็น" ความสัมพันธ์กับปัจจัยเกือบทั้งหมดของการเผชิญปัญหาในเกาหลี