The radioactivity of all nuclear wa

The radioactivity of all nuclear waste diminishes with time. All radioisotopes contained in the waste have a half-life—the time it takes for any radionuclide to lose half of its radioactivity—and eventually all radioactive waste decays into non-radioactive elements (i.e., stable isotopes). Certain radioactive elements (such as plutonium-239) in “spent” fuel will remain hazardous to humans and other creatures for hundreds or thousands of years. Other radioisotopes remain radioactive for millions of years (though most of these products have so little activity as a result of their long half-lives that their radiation is lost in the background level). Thus, these wastes must be shielded for centuries and isolated from the living environment for millennia.[2] Since radioactive decay follows the half-life rule, the rate of decay is inversely proportional to the duration of decay. In other words, the radiation from a long-lived isotope like iodine-129 will be much less intense than that of a short-lived isotope like iodine-131.[3] The two tables show some of the major radioisotopes, their half-lives, and their radiation yield as a proportion of the yield of fission of uranium-235.
The energy and the type of the ionizing radiation emitted by a radioactive substance are also important factors in determining its threat to humans.[4] The chemical properties of the radioactive element will determine how mobile the substance is and how likely it is to spread into the environment and contaminate humans.[5] This is further complicated by the fact that many radioisotopes do not decay immediately to a stable state but rather to radioactive decay products within a decay chain before ultimately reaching a stable state.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กัมมันตภาพรังสีจากกากนิวเคลียร์ทั้งหมดลดลงตามเวลา ไอโซโทปรังสีทั้งหมดที่มีอยู่ในน้ำเสียมีครึ่งชีวิตเวลาที่ใช้สำหรับ radionuclide ใด ๆ ที่จะสูญเสียครึ่งหนึ่งของของกัมมันตภาพรังสีและในที่สุดสูญสลายกากกัมมันตรังสีไปเป็นธาตุที่ไม่มีกัมมันตรังสี (เช่นไอโซโทป)ธาตุกัมมันตรังสีบางอย่าง (เช่นพลูโตเนียม-239) ในน้ำมันเชื้อเพลิง "ใช้เวลา" จะยังคงเป็นอันตรายต่อมนุษย์และสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ สำหรับหลายร้อยหรือหลายพัน ๆ ปี ไอโซโทปรังสีอื่น ๆ ยังคงมีกัมมันตภาพรังสีสำหรับล้านปี (แต่ส่วนใหญ่ของผลิตภัณฑ์เหล่านี้มีกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้เป็นผลมาจากครึ่งชีวิตของพวกเขานานว่ารังสีของพวกเขาจะหายไปในระดับพื้นหลัง) ดังนั้นของเสียเหล่านี้จะต้องป้องกันมานานหลายศตวรรษและแยกออกจากสภาพแวดล้อมที่อาศัยอยู่มาเป็นพันปี. [2] ตั้งแต่การสลายกัมมันตรังสีดังต่อไปนี้กฎครึ่งชีวิตอัตราของการสลายตัวจะแปรผกผันกับระยะเวลาของการสลายตัว ในคำอื่น ๆ ที่รังสีจากไอโซโทปที่มีอายุยาวเช่นไอโอดีน-129 จะมากน้อยรุนแรงก​​ว่าที่ของไอโซโทปที่มีอายุสั้นเช่นไอโอดีน-131[3] สองตารางแสดงบางส่วนของไอโซโทปรังสีที่สำคัญครึ่งชีวิตของพวกเขาและอัตราผลตอบแทนจากการฉายรังสีของพวกเขาเป็นสัดส่วนของผลผลิตของฟิชชันของยูเรเนียม-235.
พลังงานและชนิดของรังสีที่ปล่อยออกมาของสารกัมมันตรังสี นอกจากนี้ยังมีปัจจัยที่สำคัญในการกำหนดภัยคุกคามของมนุษย์[4] คุณสมบัติทางเคมีของธาตุกัมมันตรังสีจะกำหนดวิธีการโทรศัพท์มือถือสารและวิธีการมีแนวโน้มที่จะกระจายออกไปในสภาพแวดล้อมและการปนเปื้อนมนุษย์. [5] นี้มีความซับซ้อนมากขึ้นโดยความจริงที่ว่าไอโซโทปรังสีจำนวนมากไม่สลายตัวไปในทันที รัฐที่มั่นคง แต่กับผลิตภัณฑ์การสลายกัมมันตรังสีภายในสลายโซ่ท้ายที่สุดก่อนที่จะถึงรัฐที่มีเสถียรภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Radioactivity ของเสียนิวเคลียร์ทั้งหมดค่อย ๆ หายไปกับเวลา Radioisotopes ทั้งหมดที่มีอยู่ในขยะมีครึ่งชีวิต — เวลาใน radionuclide ใด ๆ เสียครึ่งหนึ่งของของ radioactivity — และในที่สุดทั้งหมดกัมมันตภาพเสีย decays เป็นองค์ประกอบไม่ใช่กัมมันตรังสี (เช่น ไอโซโทป) บางองค์ประกอบสัมผัสกัมมันตภาพรังสี (เช่นพลูโทเนียม-239) ในน้ำมันเชื้อเพลิง "ที่ใช้" ยังคงอันตรายต่อมนุษย์และสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ หลายร้อยหรือหลายพันปี Radioisotopes อื่น ๆ ยังคงกัมมันตรังสีนับล้านปี (แม้ว่าส่วนใหญ่ของผลิตภัณฑ์เหล่านี้มีกิจกรรมน้อยมากจากยาวครึ่งชีวิตที่รังสีของพวกเขาหายไปในระดับพื้นหลัง) ดังนั้น ขยะเหล่านี้ต้องป้องกันศตวรรษ และแยกต่างหากจากสิ่งแวดล้อมอยู่ในวัดวาอาราม[2] เนื่องจากการสลายตัวของสารกัมมันตรังสีให้อนุภาคตามกฎ half-life อัตราการผุจะเป็นสัดส่วนกับระยะเวลาของการสลายให้อนุภาค inversely ในคำอื่น ๆ รังสีจากไอโซโทป long-lived เช่นไอโอดีน-129 จะรุนแรงมากน้อยกว่าของไอโซโทปช่วงสั้น ๆ เช่นไอโอดีน-131[3] 2 ตารางแสดงของ radioisotopes หลัก ชีวิตครึ่ง และรังสีของผลตอบแทนตามสัดส่วนของผลตอบแทนของฟิชชันของยูเรเนียม-235.
พลังงานและชนิดของรังสี ionizing ที่ออกมาจากสารกัมมันตรังสียังเป็นปัจจัยสำคัญในการกำหนดเป็นภัยคุกคามต่อมนุษย์[4] คุณสมบัติทางเคมีขององค์ประกอบกัมมันตรังสีจะกำหนด วิธีการเคลื่อนที่ของสารเป็น และวิธีแนวโน้มที่จะแพร่กระจายในสิ่งแวดล้อม และปนเปื้อนมนุษย์[5] ซึ่งต่อไปจะมีความซับซ้อนที่เสื่อม radioisotopes หลายไม่สลายทันที ไปยังสถานะที่มั่นคง แต่ค่อนข้างผุตัวของสารกัมมันตรังสีผลิตภัณฑ์ภายในห่วงโซ่ผุก่อนถึงสถานะมั่นคงที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กัมมันต ภาพ รังสีของขยะนิวเคลียร์ทั้งหมดลดน้อยลงด้วยเวลา ทั้งหมดเรดิโอไอโวโทปที่อยู่ในน้ำเสียมีครึ่งชีวิตที่เวลาจะต้องใช้เวลาในการ radionuclide เสียครึ่งของกัมมันต ภาพ รังสีและในที่สุดทั้งหมดรับกัมมันตรังสีหรือไม่ไม่ใช่ขยะ decays เข้าไปในแบบวัตถุกัมมันตรังสีส่วนประกอบต่างๆ(เช่น,ที่มี เสถียรภาพ และไอโซโทป)บางองค์ประกอบวัตถุกัมมันตรังสี(เช่นพลูโตพลูโต เนียม -239 )ใน"ใช้"น้ำมันจะยังคงเป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์อื่นๆสำหรับร้อยหรือหลายพันปี เรดิโอไอโวโทปอื่นๆยังคงรับกัมมันตรังสีหรือไม่สำหรับจำนวนหลายล้านปี(แม้ว่าสินค้าเหล่านี้ได้มากที่สุดมีกิจกรรมเล็กๆเป็นผลมาจากความยาวครึ่งชีวิตของพวกเขาที่แผ่รังสีของพวกเขาจะหายไปในระดับพื้นหลัง) ดังนั้นขยะเหล่านี้จะต้องมีการหุ้มฉนวนป้องกันสำหรับช่วงระยะเวลาหลายศตวรรษและแยกต่างหากจาก สภาพแวดล้อม การใช้ชีวิตที่สำหรับ.[ 2 ]นับตั้งแต่เกิดฟันผุกัมมันตรังสีแน่นอนโดยมีรายละเอียดดังนี้กฎข้อที่ครึ่งชีวิตที่อัตราการเกิดฟันผุเป็นสัดส่วนผกผันกันกับช่วงเวลาที่มีฟันผุ ในคำอื่นๆกำลังออกจากไอโซโทประยะยาวอยู่ที่เหมือนกับไอโอดีน - 129 จะมีความรุนแรงน้อยลงมากกว่าไอโซโทปในระยะทางสั้นๆเพื่อไป - ใช้ชีวิตอยู่ที่เหมือนกับไอโอดี น -131 ว่า[ 3 ]ที่ตารางทั้งสองแสดงบางส่วนของที่สำคัญเรดิโอไอโวโทป,เพียงครึ่งเดียวของ - ชีวิตความเป็นอยู่และกำลังให้ผลตอบแทนเป็นสัดส่วนของที่ให้ผลตอบแทนของการแยกของยูเรเนียม - 235 . N ที่ประหยัดพลังงานและ ประเภท ของที่ ionizing รังสีปล่อยออกมาโดยที่สารกัมมันตรังสีแน่นอนนอกจากนั้นยังมีปัจจัยสำคัญในการพิจารณาของ ภัย คุกคามต่อมนุษย์.[ 4 ]ที่สารเคมีคุณสมบัติของได้รับกัมมันตรังสีหรือไม่ส่วนจะเป็นผู้พิจารณาว่ามือถือที่มีสาระสำคัญและมีแนวโน้มว่าจะมีการกระจายตัวอยู่ใน สภาพแวดล้อม และเครื่องปรุงรสมนุษย์.[ 5 ]เป็นสลับซับซ้อนมากขึ้นไปอีกโดยที่ความเป็นจริงแล้วที่เรดิโอไอโวโทปจำนวนมากไม่ได้ฟันผุในทันทีที่พบไปยังที่ที่มี เสถียรภาพ ของรัฐแต่จะรับกัมมันตรังสีหรือไม่ฟันผุสินค้า ภายใน ที่ฟันผุห่วงโซ่ก่อนจะไปถึงที่มี เสถียรภาพ ของรัฐ.