Amon looked at the food on his tray

Amon looked at the food on his tray and made a face. "Macaroni and cheese again," he said to his friend Brian. "They never serve anything good for lunch."

Brian gave his own lunch a critical look and frowned. "You think that’s bad," he said, "I’ve got peanut butter and jelly again. It’s the third time this week!"

They pushed the food aside. "We can get something at the burger place after school," Ramon said. They concentrated on studying for their English test instead of eating. English was next period, and Mr. Friedman had a reputation for giving difficult tests. When the bell rang, they dropped their uneaten lunches into the garbage. Mr. Friedman was standing nearby. "Not hungry, guys?" he asked. They shook their heads and hurried off to class.

When the test was over, there were still ten minutes left in the period. Mr. Friedman stood at the front of the class.

"Before you leave today," he said, leaning against the desk, "I’d like to share an old African folktale with you. I think you’ll find this one interesting. It’s called ‘Why the Sky Is Far Away’":

Long ago the sky was close to the Earth. Men and women did not have to plant their own food. Instead, when they were hungry, they just reached up and broke off a piece of the sky to eat. Sometimes the sky tasted like ripe bananas. Other times it tasted like roasted potatoes. The sky was always delicious.

People spent their time making beautiful cloth. They painted beautiful pictures and sang songs at night. The grand king, Oba, had a wonderful palace. His servants made beautiful shapes out of pieces of sky.

Many people in the kingdom did not use the gift of the sky wisely. When they took more than they could eat, the sky became angry. Some people threw the extra pieces into the garbage.

Early one morning the angry sky turned dark. Black clouds hung over the land, and a great sky voice said to all the people, "You are wasting my gift of food. Do not take more than you can eat. I don’t want to see pieces of me in the garbage anymore or I will take my gift away."

The king and the people trembled with fear. King Oba said, "Let’s be careful about how much food we take." For a long time, all the people were careful.

But one man named Adami wasn’t careful. At festival time, he took so many delicious pieces of sky that he couldn’t eat them all. He knew he must not throw them away.

He tried to give the pieces to his wife. "Here, wife," Adami said. "You eat the rest."

"I can’t," Adami’s wife said. "I’m too full."

Adami asked all his children to help him eat the delicious pieces of sky, but the children couldn’t eat one more bite. So Adami decided to try to hide the pieces at the bottom of the garbage pile.

Suddenly, the sky became angry and the clouds turned black. "You have wasted my gift of food again," yelled the sky. "This time I will go away so you cannot waste me anymore."

All of the people cried, "What will we eat? We might starve!"

The sky said, "You will have to learn how to plant crops in the ground and hunt in the forests. If you work hard, you may learn not to waste the gifts of nature."

Everyone watched as the sky sailed away. From that time on, they worked hard to grow their food and cook their meals. They always tried to remember not to waste the gifts of nature.

The bell rang for the next period. "That’s the end," Mr. Friedman said, smiling. He looked at Ramon and Brian.

"What did you think of the story?" he asked. They slouched in their chairs and looked apologetic.

"We get the message," they said, smiling. "No more lunches in the garbage!"

Amon looked at the food on his tray and made a face. "Macaroni and cheese again," he said to his friend Brian. "They never serve anything good for lunch."

Brian gave his own lunch a critical look and frowned. "You think that’s bad," he said, "I’ve got peanut butter and jelly again. It’s the third time this week!"

They pushed the food aside. "We can get something at the burger place after school," Ramon said. They concentrated on studying for their English test instead of eating. English was next period, and Mr. Friedman had a reputation for giving difficult tests. When the bell rang, they dropped their uneaten lunches into the garbage. Mr. Friedman was standing nearby. "Not hungry, guys?" he asked. They shook their heads and hurried off to class.

When the test was over, there were still ten minutes left in the period. Mr. Friedman stood at the front of the class.

"Before you leave today," he said, leaning against the desk, "I’d like to share an old African folktale with you. I think you’ll find this one interesting. It’s called ‘Why the Sky Is Far Away’":

Long ago the sky was close to the Earth. Men and women did not have to plant their own food. Instead, when they were hungry, they just reached up and broke off a piece of the sky to eat. Sometimes the sky tasted like ripe bananas. Other times it tasted like roasted potatoes. The sky was always delicious.

People spent their time making beautiful cloth. They painted beautiful pictures and sang songs at night. The grand king, Oba, had a wonderful palace. His servants made beautiful shapes out of pieces of sky.

Many people in the kingdom did not use the gift of the sky wisely. When they took more than they could eat, the sky became angry. Some people threw the extra pieces into the garbage.

Early one morning the angry sky turned dark. Black clouds hung over the land, and a great sky voice said to all the people, "You are wasting my gift of food. Do not take more than you can eat. I don’t want to see pieces of me in the garbage anymore or I will take my gift away."

The king and the people trembled with fear. King Oba said, "Let’s be careful about how much food we take." For a long time, all the people were careful.

But one man named Adami wasn’t careful. At festival time, he took so many delicious pieces of sky that he couldn’t eat them all. He knew he must not throw them away.

He tried to give the pieces to his wife. "Here, wife," Adami said. "You eat the rest."

"I can’t," Adami’s wife said. "I’m too full."

Adami asked all his children to help him eat the delicious pieces of sky, but the children couldn’t eat one more bite. So Adami decided to try to hide the pieces at the bottom of the garbage pile.

Suddenly, the sky became angry and the clouds turned black. "You have wasted my gift of food again," yelled the sky. "This time I will go away so you cannot waste me anymore."

All of the people cried, "What will we eat? We might starve!"

The sky said, "You will have to learn how to plant crops in the ground and hunt in the forests. If you work hard, you may learn not to waste the gifts of nature."

Everyone watched as the sky sailed away. From that time on, they worked hard to grow their food and cook their meals. They always tried to remember not to waste the gifts of nature.

The bell rang for the next period. "That’s the end," Mr. Friedman said, smiling. He looked at Ramon and Brian.

"What did you think of the story?" he asked. They slouched in their chairs and looked apologetic.

"We get the message," they said, smiling. "No more lunches in the garbage!"

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

อมรมองอาหารบนถาดของเขา และทำให้ใบหน้า "มักกะโรนีและชีอีก เขากล่าวว่า เพื่อนของไบรอัน "พวกเขาไม่เคยทำอะไรดีสำหรับมื้อกลางวัน"ไบรอันให้อาหารกลางวันของเขามีลักษณะสำคัญ และ frowned "คุณคิดว่า ไม่ดี เขากล่าวว่า "ฉันได้เนยถั่วลิสง และเจลลี่อีก มันเป็นเวลาสามสัปดาห์นี้"พวกเขาผลักอาหารไว้ "เราจะได้รับสิ่งที่ชาวเมืองหลังโรงเรียน Ramon กล่าว พวกเขาเข้มข้นในการเรียนการทดสอบภาษาอังกฤษแทนการรับประทานอาหาร อังกฤษรอบถัดไป และฟรีดแมนนายมีชื่อเสียงให้ทดสอบที่ยาก เมื่อระฆังรัง พวกเขาลดลงตัวอาหาร uneaten เป็นขยะ ฟรีดแมนนายยืนใกล้เคียง "ไม่หิว ผู้ชาย" เขาถาม พวกเขาจับหัวของพวกเขา และรีบปิดคลาสเมื่อทดสอบผ่าน มียังคงเหลือในช่วงเวลา 10 นาที ฟรีดแมนนายยืนหน้าชั้นเรียน"ก่อนวันนี้ เขากล่าวว่า พิงกับโต๊ะทำงาน "อยากร่วม folktale แอฟริกาตัวเก่ากับคุณ ผมคิดว่า คุณจะพบนี้น่าสนใจ เรียกว่า ' เหตุฟ้าจะไกลไป ' ":นานฟ้าอยู่ใกล้โลก ชายและหญิงได้มีการปลูกพืชอาหารของตัวเอง แทน ขณะหิว พวกเขาเพียงถึงค่า และยากจนผืนฟ้ากิน บางครั้งฟ้าใสลิ้มรสเช่นกล้วยสุก บางครั้งที่ได้ลิ้มรสเช่นมันฝรั่งทอด ท้องฟ้ามีเสมอPeople spent their time making beautiful cloth. They painted beautiful pictures and sang songs at night. The grand king, Oba, had a wonderful palace. His servants made beautiful shapes out of pieces of sky.Many people in the kingdom did not use the gift of the sky wisely. When they took more than they could eat, the sky became angry. Some people threw the extra pieces into the garbage.Early one morning the angry sky turned dark. Black clouds hung over the land, and a great sky voice said to all the people, "You are wasting my gift of food. Do not take more than you can eat. I don’t want to see pieces of me in the garbage anymore or I will take my gift away."The king and the people trembled with fear. King Oba said, "Let’s be careful about how much food we take." For a long time, all the people were careful.But one man named Adami wasn’t careful. At festival time, he took so many delicious pieces of sky that he couldn’t eat them all. He knew he must not throw them away.He tried to give the pieces to his wife. "Here, wife," Adami said. "You eat the rest.""I can’t," Adami’s wife said. "I’m too full."Adami asked all his children to help him eat the delicious pieces of sky, but the children couldn’t eat one more bite. So Adami decided to try to hide the pieces at the bottom of the garbage pile.Suddenly, the sky became angry and the clouds turned black. "You have wasted my gift of food again," yelled the sky. "This time I will go away so you cannot waste me anymore."All of the people cried, "What will we eat? We might starve!"The sky said, "You will have to learn how to plant crops in the ground and hunt in the forests. If you work hard, you may learn not to waste the gifts of nature."Everyone watched as the sky sailed away. From that time on, they worked hard to grow their food and cook their meals. They always tried to remember not to waste the gifts of nature.The bell rang for the next period. "That’s the end," Mr. Friedman said, smiling. He looked at Ramon and Brian."What did you think of the story?" he asked. They slouched in their chairs and looked apologetic."We get the message," they said, smiling. "No more lunches in the garbage!"

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

อมรมองไปที่อาหารบนถาดของเขาและทำให้ใบหน้า "มักกะโรนีและชีสอีกครั้ง" เขากล่าวกับเพื่อนของเขาไบรอัน "พวกเขาไม่เคยทำหน้าที่อะไรที่ดีสำหรับมื้อกลางวัน." ไบรอันให้อาหารกลางวันของตัวเองดูที่สำคัญและขมวดคิ้ว "คุณคิดว่าไม่ดี" เขากล่าวว่า "ผมได้มีเนยถั่วลิสงและเยลลี่อีกครั้ง. มันเป็นครั้งที่สามในสัปดาห์นี้!" พวกเขาผลักดันให้อาหารกัน "เราจะได้รับสิ่งที่สถานที่เบอร์เกอร์หลังจากที่โรงเรียน" รามอนกล่าวว่า พวกเขาจดจ่ออยู่กับการเรียนภาษาอังกฤษของพวกเขาแทนของการรับประทานอาหาร ภาษาอังกฤษเป็นระยะเวลาต่อมาและนายฟรีดแมนมีชื่อเสียงให้การทดสอบที่ยากลำบาก เมื่อเสียงระฆังดังขึ้นพวกเขาลดลงกะหรี่อาหารกลางวันของพวกเขาเป็นขยะ นายฟรีดแมนได้รับการยืนอยู่ใกล้ ๆ "ไม่หิวครับ?" เขาถาม. พวกเขาส่ายหัวของพวกเขาและรีบออกไประดับ. เมื่อการทดสอบถูกกว่ายังมีสิบนาทีที่เหลือในช่วงเวลา นายฟรีดแมนยืนอยู่ที่ด้านหน้าของชั้น. "ก่อนที่จะออกในวันนี้" เขากล่าวว่ายืนพิงโต๊ะ "ฉันต้องการที่จะแบ่งปันพื้นบ้านแอฟริกันกับคุณ. ฉันคิดว่าคุณจะพบนี้น่าสนใจ มันเรียกว่า 'ทำไมท้องฟ้าเป็น Far Away ": นานมาแล้วท้องฟ้าได้ใกล้เคียงกับโลก ชายและหญิงไม่ได้มีการปลูกอาหารของตัวเอง แต่เมื่อพวกเขาหิวพวกเขาเพียงแค่เอื้อมมือขึ้นและแตกออกเป็นชิ้นส่วนของท้องฟ้าที่จะกิน บางครั้งท้องฟ้าลิ้มรสเช่นกล้วยสุก บางครั้งมันลิ้มรสเช่นมันฝรั่งอบ ท้องฟ้าอร่อยเสมอ. คนใช้เวลาของพวกเขาทำให้ผ้าที่สวยงาม พวกเขาวาดภาพที่สวยงามและร้องเพลงในเวลากลางคืน พระมหากษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่บามีพระราชวังที่ยอดเยี่ยม คนรับใช้ของเขาทำให้รูปทรงที่สวยงามออกมาจากชิ้นส่วนของท้องฟ้า. หลายคนในราชอาณาจักรไม่ได้ใช้ของที่ระลึกของท้องฟ้าอย่างชาญฉลาด เมื่อพวกเขาใช้เวลากว่าที่พวกเขาจะกินท้องฟ้าก็โกรธ บางคนโยนชิ้นพิเศษเป็นขยะ. ในเช้าวันหนึ่งฟ้าโกรธหันมืด เมฆสีดำแขวนอยู่เหนือแผ่นดินและท้องฟ้าเสียงดีกล่าวว่าทุกคน "คุณจะเสียของขวัญของฉันของอาหาร. อย่าใช้เวลานานกว่าที่คุณสามารถกิน. ฉันไม่ต้องการที่จะเห็นชิ้นส่วนของฉันในถังขยะอีกต่อไป หรือฉันจะใช้ของขวัญของฉันออกไป. "พระมหากษัตริย์และคนที่กลัวจนตัวสั่นด้วยความกลัว กษัตริย์บากล่าวว่า "เราจะต้องระมัดระวังเกี่ยวกับอาหารเท่าใดเราใช้เวลา." เป็นเวลานานทุกคนระวัง. แต่คนหนึ่งชื่ออดัมไม่ได้ระมัดระวัง ในช่วงเวลาเทศกาลที่เขาเอาชิ้นอร่อยจำนวนมากของท้องฟ้าที่เขาจะได้ไม่กินพวกเขาทั้งหมด เขารู้ว่าเขาต้องไม่โยนพวกเขาออก. เขาพยายามที่จะให้ชิ้นส่วนที่ภรรยาของเขา "ที่นี่ภรรยา" อดัมกล่าวว่า "คุณกินส่วนที่เหลือ." "ฉันไม่สามารถ" ภรรยาของอดัมกล่าวว่า "ผมเต็มรูปแบบมากเกินไป." อดัมถามเด็กทุกคนของเขาที่จะช่วยให้เขากินชิ้นอร่อยของท้องฟ้า แต่เด็กไม่สามารถกินกัดอีกหนึ่ง ดังนั้นอดัมจึงตัดสินใจที่จะพยายามที่จะซ่อนชิ้นส่วนที่อยู่ด้านล่างของกองขยะ. ทันใดนั้นท้องฟ้ากลายเป็นโกรธและเมฆกลายเป็นสีดำ "คุณได้สูญเสียของขวัญของฉันของอาหารอีกครั้ง" ตะโกนท้องฟ้า "เวลานี้ผมจะหายไปดังนั้นคุณจึงไม่สามารถเสียฉันอีกต่อไป." ทุกคนร้องไห้ "สิ่งที่เราจะกินเราอาจอด!" ท้องฟ้ากล่าวว่า "คุณจะต้องเรียนรู้วิธีการปลูกพืชในพื้นดินและ การล่าสัตว์ในป่า. ถ้าคุณทำงานหนักคุณอาจจะเรียนรู้ที่จะไม่เสียของขวัญของธรรมชาติ. "ทุกคนดูเป็นท้องฟ้าเรือออก จากเวลาในการที่พวกเขาทำงานอย่างหนักที่จะเติบโตอาหารของพวกเขาและการปรุงอาหารของพวกเขา พวกเขามักจะพยายามที่จะจำไม่ได้ที่จะเสียของขวัญของธรรมชาติ. ระฆังดังขึ้นเป็นระยะเวลาต่อไป "นั่นคือจุดสิ้นสุด" นายฟรีดแมนกล่าวว่ายิ้ม เขามองไปที่รามอนและไบรอัน. "คุณคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?" เขาถาม. พวกเขา slouched ในเก้าอี้ของพวกเขาและมองขอโทษ. "เราได้รับข้อความ" พวกเขากล่าวว่ายิ้ม "ไม่มีอาหารกลางวันมากขึ้นในถังขยะ!"

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

อมรมองอาหารในถาด และทำหน้า . มะกะโรนีและชีสอีก " เขาพูดกับเพื่อนเขา ไบรอัน " ไม่เคยให้อะไรที่ดีสำหรับอาหารกลางวัน . "

ไบรอันให้ตัวเองกลางวันการมองและขมวดคิ้ว " . คุณคิดว่ามันแย่ " เขากล่าวว่า " ผมมีเนยถั่วลิสงและเยลลี่อีกครั้ง มันเป็นครั้งที่สามในสัปดาห์นี้ !

มันผลักอาหารไว้" เราสามารถหาอะไรทานที่ร้านเบอร์เกอร์ หลังโรงเรียน " ราโมน กล่าว พวกเขาเน้นเรียนเพื่อสอบภาษาอังกฤษของตนแทนการรับประทาน ภาษาอังกฤษเป็นรอบถัดไป และนายฟรีดแมนที่มีชื่อเสียงสำหรับการให้การทดสอบที่ยาก เมื่อระฆังดังขึ้น พวกเขาลดลงของพวกเขา uneaten อาหารกลางวันในขยะ นายฟรีดแมนยืนใกล้ๆ " ไม่หิว พวก ? เขาถามเขาสั่นศีรษะของพวกเขาและรีบเร่งไปเรียน

เมื่อการทดสอบเสร็จ ยังเหลืออีกสิบนาทีที่เหลือในรอบระยะเวลา นายฟรีดแมนยืนที่ด้านหน้าของชั้น

" ก่อนที่คุณจะไปในวันนี้ เขาบอกว่า พิงโต๊ะ " ฉันต้องการที่จะแบ่งปันนิทานพื้นบ้านแอฟริกันเก่าด้วย ฉันคิดว่าคุณจะพบนี้น่าสนใจ มันเรียกว่า " ทำไมท้องฟ้าไกล

' "ไม่นาน ท้องฟ้าก็ใกล้โลก ชายและหญิงไม่ได้มีพืชอาหารของตนเอง แต่เมื่อพวกเขาหิว พวกเขาเพิ่งมาถึง และแตกออกชิ้นส่วนของท้องฟ้าเพื่อกิน บางครั้งท้องฟ้าชิม เช่น กล้วยสุก ในเวลาอื่น ๆมันรสชาติเหมือนมันฝรั่งย่าง ท้องฟ้าก็อร่อยเสมอ

คนใช้เวลาของตนให้สวยงาม ผ้า

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.