Sky burial (Tibetan: བྱ་གཏོར་, Wyli

Sky burial (Tibetan: བྱ་གཏོར་, Wylie: bya gtor, lit. "bird-scattered"[1]) is a funeral practice in which a human corpse is placed on a mountaintop to decompose while exposed to the elements or to be eaten by scavenging animals, especially carrion birds. It is a specific type of the general practice of excarnation. It is practiced in the Chinese provinces and autonomous regions of Tibet, Qinghai, Sichuan and Inner Mongolia, as well as in Mongolia, Bhutan, Nepal, and parts of India such as Sikkim and Zanskar. The locations of preparation and sky burial are understood in the Vajrayana Buddhist traditions as charnel grounds. Comparable practices are part of Zoroastrian burial practices where deceased are exposed to the elements and birds of prey on stone structures called Dakhma.[2] Few such places remain operational today due to religious marginalisation, urbanisation and the decimation of vulture populations.[3][4]

The majority of Tibetan people and many Mongols adhere to Vajrayana Buddhism, which teaches the transmigration of spirits. There is no need to preserve the body, as it is now an empty vessel. Birds may eat it or nature may cause it to decompose. The function of the sky burial is simply to dispose of the remains in as generous a way as possible (the source of the practice's Tibetan name). In much of Tibet and Qinghai, the ground is too hard and rocky to dig a grave, and, due to the scarcity of fuel and timber, sky burials were typically more practical than the traditional Buddhist practice of cremation. In the past, cremation was limited to high lamas and some other dignitaries,[5] but modern technology and difficulties with sky burial have led to an increased use by commoners.[6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สกายฝังศพ (ธิเบต: བྱ་གཏོར་ Wylie: bya gtor สว่าง "bird-scattered"[1]) เป็นเป็นศพซึ่งศพมนุษย์อยู่บนยอดเขาเปื่อยขณะสัมผัสกับองค์ประกอบ หรือรับประทานสัตว์ scavenging โดยเฉพาะอย่างยิ่ง carrion นก ชนิดของการปฏิบัติทั่วไปของ excarnation ได้ มันเป็นประสบการณ์ ในจังหวัดในจีนและภูมิภาคปกครองตนเองมองโกเลียในและมณฑลชิงไห่ ทิเบต เสฉวน และ ในมองโกเลีย ภูฐาน เนปาล และบางส่วนของอินเดียเช่นรัฐสิกขิมและ Zanskar สถานเตรียมและฝังศพฟ้ามีความเข้าใจในประเพณีศาสนาพุทธนิกายวัชรยานเป็นสนาม charnel ปฏิบัติเทียบเป็นส่วนหนึ่งของ Zoroastrian ปฏิบัติงานศพที่มีสัมผัสชีวิตกับองค์ประกอบและนกล่าเหยื่อในโครงสร้างหินที่เรียกว่า Dakhma [2] สถานดังกล่าวบางครั้งปฏิบัติวันนี้ marginalisation ศาสนา ของ และกำจัดจำนวนมากแบบของประชากรแร้ง [3] [4]ส่วนใหญ่ของชาวทิเบตและชาวมองโกลมากมายยึดติดวัชรยาน ที่สอน transmigration ของวิญญาณ มีไม่จำเป็นต้องรักษาร่างกาย เป็นมันเป็นเรือว่างเปล่า นกจะกิน หรือธรรมชาติอาจทำให้เปื่อย ฟังก์ชั่นของการฝังศพลอยฟ้าได้เพียงแค่ทิ้งอยู่เป็นกว้างขวางเป็นที่สุด (แหล่งที่มาของชื่อทิเบตแบบฝึกหัด) มากของทิเบตและมณฑลชิงไห่ พื้นเป็นหนักเกินไป และหินขุดศพ และ เนื่องจากขาดแคลนเชื้อเพลิงและไม้ สกา burials ได้ปกติขึ้นปฏิบัติมากกว่าการปฏิบัติพุทธดั้งเดิมของเผาศพ ในอดีต เผาศพถูกจำกัด lamas สูงและบางสาแหรก เทคโนโลยีที่ทันสมัยแต่ [5] และความยากลำบากกับฟ้าฝังศพได้นำไปสู่การใช้เพิ่มขึ้น โดยไพร่ [6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ฝังศพสกาย (ธิเบต: བྱ་གཏོར་ไวลี: bya gtor สว่าง "นกกระจัดกระจาย" [1]) คือการปฏิบัติงานศพที่ศพของมนุษย์ที่วางอยู่บนยอดเขาในการย่อยสลายในขณะที่สัมผัสกับองค์ประกอบหรือจะเป็น กินโดยสัตว์ที่ขับโดยเฉพาะนกซากศพ มันเป็นประเภทที่เฉพาะเจาะจงของการปฏิบัติทั่วไปของ excarnation มันคือประสบการณ์ในจังหวัดจีนและเขตปกครองตนเองทิเบตมณฑลชิงไห่มณฑลเสฉวนและเขตปกครองตนเองมองโกเลียเช่นเดียวกับในประเทศมองโกเลียภูฏานเนปาลและบางส่วนของอินเดียเช่นสิกขิมและ Zanskar สถานที่การเตรียมการและการฝังศพบนท้องฟ้าที่มีความเข้าใจในประเพณีที่ชาวพุทธวัชรยานเป็นบริเวณสุสาน การปฏิบัติที่เปรียบได้เป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติที่ฝังศพของโซโรอัสเตอร์ที่ผู้ตายมีการสัมผัสกับองค์ประกอบและนกล่าเหยื่อในโครงสร้างหินที่เรียกว่า Dakhma. [2] ไม่กี่สถานที่ดังกล่าวยังคงอยู่ในการดำเนินงานในวันนี้เนื่องจากการชายขอบศาสนาเมืองและการสังหารของประชากรอีแร้ง. [3] [4] ส่วนใหญ่ของคนทิเบตและมองโกลหลายยึดมั่นในพุทธศาสนาวัชรยานซึ่งสอนสังสารวัฏของวิญญาณ มีความจำเป็นที่จะรักษาร่างกายไม่เป็นตามที่ขณะนี้เป็นภาชนะว่างเปล่า นกกินหรือธรรมชาติอาจทำให้เกิดการย่อยสลาย ฟังก์ชั่นที่ฝังศพบนท้องฟ้าเป็นเพียงการกำจัดของเหลือในทางใจกว้างเป็นที่เป็นไปได้ (ที่มาของชื่อทิเบตปฏิบัติของ) มากในมณฑลชิงไห่ทิเบตและพื้นดินเป็นเรื่องยากเกินไปและหินที่จะขุดหลุมฝังศพและเนื่องจากการขาดแคลนน้ำมันเชื้อเพลิงและไม้ฝังศพบนท้องฟ้าโดยทั่วไปในทางปฏิบัติมากกว่าปฏิบัติทางพุทธศาสนาแบบดั้งเดิมของการพระราชทานเพลิงศพ ในอดีตที่ผ่านมาศพถูก จำกัด ให้มาสสูงและบางบุคคลอื่น ๆ [5] แต่เทคโนโลยีที่ทันสมัยและมีปัญหากับการฝังศพบนท้องฟ้าได้นำไปสู่การใช้งานที่เพิ่มขึ้นโดยไพร่. [6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Sky Burial ( ทิเบต : བྱ་གཏོར་ ไวลี่ย์ : gtor ด้วยไฟ " นกกระจาย " [ 1 ] ) คือการปฏิบัติงานศพที่ซากศพมนุษย์ถูกวางไว้บนยอดเน่า ในขณะที่สัมผัสกับองค์ประกอบหรือจะกินโดยการไล่สัตว์ โดยเฉพาะนกอะไรที่เน่าเปื่อย มันเป็นชนิดที่เฉพาะเจาะจงของการปฏิบัติทั่วไปของ excarnation . มันเป็นท่าในจังหวัดจีนและเขตปกครองตนเองของทิเบตชิงไห่เสฉวน และมองโกเลีย รวมทั้งในมองโกเลีย ภูฏาน เนปาล และส่วนของอินเดียเช่น Sikkim และ Zanskar . ตำแหน่งที่ตั้งของการเตรียมและ Sky Burial จะเข้าใจในพุทธศาสนา Vajrayana ประเพณีเป็นสุสานภูมี เทียบเคียงการปฏิบัติเป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติงานศพโซโรอัสเตรียนที่ผู้ตายมีการสัมผัสกับองค์ประกอบ และนกล่าเหยื่อบนหินโครงสร้างที่เรียกว่า dakhma .[ 2 ] ไม่กี่เช่นสถานที่ยังคงปฏิบัติในวันนี้เนื่องจากการทำให้ไม่มีความสำคัญทางศาสนา การกลายเป็นเมืองและทศนิยมของประชากรแร้ง [ 3 ] [ 4 ]

ส่วนใหญ่ของประชาชนทิเบตและหลาย Mongols ปฏิบัติตามพุทธศาสนา Vajrayana ซึ่งมีการย้ายถิ่นฐานของวิญญาณ ไม่จำเป็นต้องรักษาร่างกายเหมือนตอนนี้สมองกลวง นกอาจจะกินหรือธรรมชาติอาจทำให้มันเน่าการทำงานของท้องฟ้าศพก็คือการทิ้งซากในใจดีเป็นวิธีที่เป็นไปได้ ( แหล่งที่มาของชื่อของการปฏิบัติทิเบต ) มากในทิเบต ชิงไห่ พื้นดินจะยากและหินเพื่อขุดหลุมและขาดแคลนเชื้อเพลิง และยางพารา การฝังศพฟ้าในทางปฏิบัติโดยทั่วไปมากขึ้นกว่าแบบดั้งเดิมการปฏิบัติทางพระพุทธศาสนาของการเผาศพ ในอดีตการเผาศพ ( ลามะสูงและบางสถานที่อื่น ๆ , [ 5 ] แต่เทคโนโลยีที่ทันสมัยและปัญหากับ Sky Burial นำให้มีการใช้เพิ่มขึ้น โดยสามัญชน [ 6 ]