twing, thump——”Just at the moment t

twing, thump——”

Just at the moment they were startled, the sound of arrow after arrow shooting into their flesh came in an unbroken succession.

“Ah, ah, ah——”

The pirates that were hit immediately screamed repeatedly, the cries of pain were non-stop and extremely tragic.

Originally, these pirates were still strutting around very arrogantly, but with a slight brush of Nangong Liuyun’s sleeves, all of their bodies were hit with arrows.

The lucky ones weakly toppled onto the deck, wailing in anguish again and again.

Some stood unsteadily and directly rolled into the ocean. In a split second, they were washed away by the sea until they were nowhere to be found.

Nangong Liuyun’s accuracy and control had simply reached perfection.

He didn’t let the arrow enter vital parts of their bodies, rather, he shot it into their arms, thighs and places where meat was thick with coarse skin.

If everyone thought that this was Nangong Liuyun being merciful and kind-hearted, being lenient with his actions, then they would be gravely mistaken.

The tip of the arrow was smeared with extremely toxic poison, the people that were shot were going to die anyway. Him shooting the arrows towards their non-vital parts was merely to let them suffer a little longer before dying, and nothing more.

Now, Nangong Liuyun was holding onto Su Luo, calmly standing in the middle of that narrow, hollow wood.

At this moment, his brocade robe danced lightly, he had a smiling expression like a handsome noble son in the troubled world, standing alone among this generation. He was so exceedingly refined, it was as if at any moment, he would be promoted to become an immortal.

He had a careless smile on his face, that was laid-back and as light as clouds and gentle as the wind, as if the surrounding tragic sight and desperate scene wasn’t even the tiniest bit related to him.

Su Luo couldn’t help but sigh secretly in her heart.

Those people that became the enemy of this man, how unfortunate could they be? This kind of Nangong Liuyun, who would dare to have him as an enemy?

“Is this stage show still fun to watch?” Nangong Liuyun bent over as he smilingly looked at Su Luo.

Killing people like cutting grass, wearing a smiling expression, and also saying that this was merely a staged show…Su Luo felt that compared to him, she didn’t even have the demeanor of a killer.

“If Luo girl is still dissatisfied, then…” A shallow, unrestrained smile appeared on Nangong Liuyun’s face, his beautiful eyes were brilliant and overflowing with color, as if he had again found something fun to play with.

Once these words were said, the people that were still alive on that boat was immediately scared pale.

Especially that middle-aged, vulgar fellow.

His martial arts cultivation, among this crowd of people, was considered the best, so when Nangong Liuyun reflected back those arrows, he was also the fastest to avoid them.

Not to mention before, he had pushed himself too much into the limelight. A bird that pokes its head out, gets shot, this reasoning, he hadn’t understood since the beginning.

Just based on those few disgraceful sentences he said about Su Luo, how could Nangong Liuyun forgive him?

Nangong Liuyun naturally would attend to him the most.

Altogether, just counting the arrows alone that swiped by his body.

On his head, face, body and surroundings…every time, all the arrows swiped by, leaving behind a very small cut. It was not enough to take his life, but this kind of poison had a special trait——

That it was itchy.

An unusual itch.

Now, this middle-aged vulgar fellow’s entire head and face was swollen like a pig’s head. Even that pair of eyes was also swollen be beyond recognition.

“Spare our lives, noble swordsman, chivalrous female, it was our eyes that had failed to recognize Mount Tai. Breaking ground over the head of the god of the year, Tai Sui’s, we beg you guys. Consider the fact that we are all poisoned, please spare us.”

Nangong Liuyun, relying on just one move, no, he didn’t even need one move to make all of them despondent enough to spit out blood. How could little fries like them dare to contend against such strength? Perhaps even the boss wouldn’t be able to use ten moves in the hands of this expert.

This person was simply too strong, didn’t know from where he popped out from.

Nangong Liuyun merely swept them with an indifferent glance, he didn’t even bat an eye.

That middle-aged vulgar fellow was also one who could read people, his ability to read someone’s body language was not lacking, otherwise, it was unlikely for him to have crawled up to this position.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

twing, thump — — "เพียงในขณะนี้ก็สะดุ้ง เสียงลูกศรหลังยิงเข้าไปในเนื้อของพวกเขามาติด ๆ กันยังไม่เสียหาย" Ah, ah, ah — — "โจรสลัดที่ถูกตีทันทีกรีดร้องซ้ำ ๆ เสียงร้องของความเจ็บปวดได้ไม่หยุด และน่าเศร้ามากแต่เดิม โจรสลัดเหล่านี้ก็ยังคงเดินวางมาดรอบมาก arrogantly แต่กับแปรงเล็กน้อยแขน Nangong Liuyun ทั้งหมดของร่างกายถูกตี ด้วยศรโชคอ่อน toppled บนดาดฟ้า wailing ในความปวดร้าวครั้งนี้บางคนยืน unsteadily และรีดโดยตรงลงสู่มหาสมุทร ในแยกที่สอง พวกเขาถูกซัดออกไปริมทะเลจนไม่มีที่ไหนที่จะพบNangong Liuyun ความแม่นยำและควบคุมได้เพียงถึงความสมบูรณ์แบบเขาไม่ปล่อยศรป้อนชิ้นส่วนสำคัญของร่างกาย ค่อนข้าง เขายิงเข้าแขน ต้นขา และสถานที่ไหนหนาหยาบผิวเนื้อถ้าทุกคนคิดว่า นี่คือ Nangong Liuyun เมตตา และ kind-hearted การผ่อนปรน ด้วยการกระทำของเขา แล้วพวกเขาจะถูกเข้าใจผิดหนักปลายลูกศรถูกป้าย ด้วยยาพิษพิษมาก คนที่ถูกยิงจะตายอยู่แล้ว เขายิงลูกศรไปสู่ส่วนไม่สำคัญเป็นเพียงการให้ทรมานอีกหน่อยก่อนตาย และไม่มีอะไรมากตอนนี้ Nangong Liuyun ถูกถือเข้าสู่ Su Luo ใจเย็นยืนกลางที่แคบ ไม้กลวงAt this moment, his brocade robe danced lightly, he had a smiling expression like a handsome noble son in the troubled world, standing alone among this generation. He was so exceedingly refined, it was as if at any moment, he would be promoted to become an immortal.He had a careless smile on his face, that was laid-back and as light as clouds and gentle as the wind, as if the surrounding tragic sight and desperate scene wasn’t even the tiniest bit related to him.Su Luo couldn’t help but sigh secretly in her heart.Those people that became the enemy of this man, how unfortunate could they be? This kind of Nangong Liuyun, who would dare to have him as an enemy?“Is this stage show still fun to watch?” Nangong Liuyun bent over as he smilingly looked at Su Luo.Killing people like cutting grass, wearing a smiling expression, and also saying that this was merely a staged show…Su Luo felt that compared to him, she didn’t even have the demeanor of a killer.“If Luo girl is still dissatisfied, then…” A shallow, unrestrained smile appeared on Nangong Liuyun’s face, his beautiful eyes were brilliant and overflowing with color, as if he had again found something fun to play with.Once these words were said, the people that were still alive on that boat was immediately scared pale.Especially that middle-aged, vulgar fellow.His martial arts cultivation, among this crowd of people, was considered the best, so when Nangong Liuyun reflected back those arrows, he was also the fastest to avoid them.Not to mention before, he had pushed himself too much into the limelight. A bird that pokes its head out, gets shot, this reasoning, he hadn’t understood since the beginning.Just based on those few disgraceful sentences he said about Su Luo, how could Nangong Liuyun forgive him?Nangong Liuyun naturally would attend to him the most.Altogether, just counting the arrows alone that swiped by his body.On his head, face, body and surroundings…every time, all the arrows swiped by, leaving behind a very small cut. It was not enough to take his life, but this kind of poison had a special trait——That it was itchy.An unusual itch.Now, this middle-aged vulgar fellow’s entire head and face was swollen like a pig’s head. Even that pair of eyes was also swollen be beyond recognition.“Spare our lives, noble swordsman, chivalrous female, it was our eyes that had failed to recognize Mount Tai. Breaking ground over the head of the god of the year, Tai Sui’s, we beg you guys. Consider the fact that we are all poisoned, please spare us.”Nangong Liuyun, relying on just one move, no, he didn’t even need one move to make all of them despondent enough to spit out blood. How could little fries like them dare to contend against such strength? Perhaps even the boss wouldn’t be able to use ten moves in the hands of this expert.This person was simply too strong, didn’t know from where he popped out from.Nangong Liuyun merely swept them with an indifferent glance, he didn’t even bat an eye.That middle-aged vulgar fellow was also one who could read people, his ability to read someone’s body language was not lacking, otherwise, it was unlikely for him to have crawled up to this position.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Twing, thump-- " เพียงแค่ในขณะที่พวกเขากำลังตกใจเสียงของลูกศรหลังจากการยิงลูกศรเข้าไปในเนื้อของพวกเขามาในการสืบทอดติดต่อกัน. " Ah ah, ah-- " โจรสลัดที่ถูกตีทันทีกรีดร้องซ้ำ ๆ เสียงร้อง ความเจ็บปวดก็ไม่ใช่แบบครบวงจรและที่น่าเศร้ามาก. แต่เดิมโจรสลัดเหล่านี้ก็ยังคงเดินวางมาดรอบมากเต๊ะ แต่ด้วยแปรงเล็กน้อยแขน Nangong Liuyun ของทั้งหมดของร่างกายของพวกเขาถูกตีด้วยลูกศร. คนที่โชคดีที่ไม่ค่อยล้มบนดาดฟ้า, ร่ำไห้ ในความเจ็บปวดอีกครั้งและอีกครั้ง. บางคนยืนอยู่โทงเทงโดยตรงและกลิ้งลงไปในมหาสมุทร ในแยกที่สองพวกเขาถูกล้างออกไปที่ริมทะเลจนกว่าพวกเขาจะไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบ. ความถูกต้องและการควบคุม Nangong Liuyun ได้ถึงเพียงความสมบูรณ์แบบ. เขาไม่ปล่อยให้ลูกศรป้อนชิ้นส่วนสำคัญของร่างกายของพวกเขามากกว่าที่เขายิงมันเข้าไป แขนต้นขาและสถานที่ที่เนื้อหนามีผิวหยาบ. ถ้าทุกคนคิดว่านี่คือ Nangong Liuyun มีความเมตตาและใจดีเป็นผ่อนปรนกับการกระทำของเขาแล้วพวกเขาจะเข้าใจผิดหนัก. ปลายลูกศรถูกป้ายด้วย พิษสารพิษมากว่าคนที่ถูกยิงกำลังจะตายอยู่แล้ว เขายิงลูกศรที่มีต่อชิ้นส่วนที่ไม่สำคัญของพวกเขาเป็นเพียงเพื่อให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานอีกหน่อยก่อนที่จะตายและไม่มีอะไรเพิ่มเติม. ตอนนี้ Nangong Liuyun ถูกจับซู Luo ใจเย็นยืนอยู่กลางที่แคบไม้กลวง. ในตอนนี้ ขณะที่เสื้อคลุมผ้าเต้นของเขาเบา ๆ เขามีสีหน้ายิ้มเหมือนลูกชายขุนนางหล่อในโลกมีความสุขที่ยืนอยู่คนเดียวในหมู่คนรุ่นนี้ เขาได้รับการขัดเกลาเพื่อเหลือเกินมันก็เหมือนกับว่าในขณะใด ๆ เขาจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้กลายเป็นอมตะ. เขามีรอยยิ้มประมาทบนใบหน้าของเขาที่วางกลับและเป็นแสงเหมือนเมฆและอ่อนโยนเป็นลมเช่นถ้า รอบสายตาที่น่าเศร้าและฉากหมดหวังไม่ได้แม้แต่บิตน้อยที่สุดที่เกี่ยวข้องกับเขา. ซู Luo ไม่สามารถช่วย แต่ถอนหายใจแอบในหัวใจของเธอ. คนที่กลายเป็นศัตรูของชายคนนี้วิธีที่โชคร้ายที่พวกเขาจะเป็นอย่างไร ชนิดของ Nangong Liuyun ใครจะกล้าที่จะมีเขาเป็นศัตรู? "นี่คือการแสดงบนเวทียังคงสนุกกับการชม?" Nangong Liuyun งอมากกว่าในขณะที่เขาอมยิ้มมองที่ซู Luo. ฆ่าคนชอบตัดหญ้าสวมแสดงออกยิ้ม และยังบอกว่านี้เป็นเพียงการแสดงฉาก ... ซู Luo รู้สึกว่าเมื่อเทียบกับเขาเธอไม่ได้มีความประพฤติของนักฆ่าที่. "ถ้า Luo สาวยังคงไม่พอใจแล้ว ... " ตื้นรอยยิ้มปรากฏบนพรั่งพรู Nangong ใบหน้า Liuyun ของดวงตาที่สวยงามของเขามีความสวยงามและเต็มไปด้วยสีเช่นถ้าเขาได้พบอีกครั้งสิ่งที่สนุกที่จะเล่นกับ. เมื่อคำเหล่านี้ก็บอกว่าคนที่ยังมีชีวิตอยู่บนเรือที่กลัวทันทีซีด. โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่วัยกลางคน เพื่อนหยาบคาย. เพาะปลูกศิลปะการต่อสู้ของเขาในหมู่ฝูงชนของคนนี้ได้รับการพิจารณาที่ดีที่สุดดังนั้นเมื่อ Nangong Liuyun สะท้อนกลับลูกศรเหล่านั้นเขาก็ยังเป็นคนที่เร็วที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงพวกเขา. ไม่พูดถึงก่อนหน้านี้เขาได้ผลักดันตัวเองมากเกินไปใน แฉ เป็นนกที่โผล่หัวออกมาได้รับการยิงเหตุผลนี้เขาไม่ได้เข้าใจตั้งแต่ต้น. เพียงขึ้นอยู่กับผู้ประโยคที่น่าอับอายไม่กี่เขากล่าวว่าเกี่ยวกับซู Luo ได้อย่างไรที่ Nangong Liuyun ให้อภัยเขา? Nangong Liuyun ธรรมชาติจะเข้าร่วมกับเขา มากที่สุด. พรึบเพียงการนับลูกศรที่อยู่คนเดียว swiped โดยร่างกายของเขา. บนศีรษะของเขาใบหน้าร่างกายและสภาพแวดล้อม ... ทุกครั้งที่ลูกศรทั้งหมด swiped โดยทิ้งไว้ข้างหลังตัดขนาดเล็กมาก มันก็ไม่เพียงพอที่จะใช้ชีวิตของเขา แต่ชนิดของพิษนี้มี trait-- พิเศษว่ามันเป็นคัน. คันที่ผิดปกติ. ตอนนี้วัยกลางคนนี้เพื่อนหยาบคายของทั้งหัวและใบหน้าบวมเป่งเช่นหัวหมู แม้คู่ของตาที่บวมเป่งอยู่นอกเหนือการรับรู้. "Spare ชีวิตของเราดาบเกียรติเพศหญิงกล้าหาญมันก็ดวงตาของเราที่ไม่เคยรู้จักเขาไท่ซาน ทำลายพื้นดินเหนือหัวของพระเจ้าของปีที่ไทหมี่ของเราขอให้คุณผู้ชาย พิจารณาข้อเท็จจริงที่ว่าเราจะวางยาพิษทั้งหมดโปรดสำรองเรา. " Nangong Liuyun อาศัยเพียงหนึ่งย้ายไม่มีเขาไม่ได้จำเป็นต้องย้ายที่จะทำให้ทุกคนสิ้นหวังมากพอที่จะคายออกเลือด วิธีทอดเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นพวกเขาจะกล้าที่จะต่อสู้กับความแข็งแกร่งดังกล่าวหรือไม่ บางทีอาจจะมีเจ้านายจะไม่สามารถที่จะใช้สิบย้ายในมือของผู้เชี่ยวชาญด้านนี้. คนนี้เป็นเพียงความแข็งแรงมากเกินไปไม่ทราบว่าจากที่เขาโผล่ออกมาจาก. Nangong Liuyun เพียงกวาดพวกเขาด้วยอย่างรวดเร็วไม่แยแสเขา didn 'T bat แม้ตา. ที่คนหยาบคายวัยกลางยังเป็นหนึ่งในผู้ที่สามารถอ่านคนเขามีความสามารถในการอ่านภาษากายของใครบางคนก็ไม่ได้ขาดมิฉะนั้นมันก็ไม่น่าสำหรับเขาที่จะได้รวบรวมข้อมูลขึ้นอยู่กับตำแหน่งนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

twing ตึกตัก . . .แค่ตอนนี้เขาตกใจ เสียงของลูกศรตามลูกศรยิงเข้าไปในเนื้อของพวกเขามาใช้ในการติดต่อกัน" อ้า อ้า อ้า . . . "โจรสลัดที่ถูกตีทันที กรี๊ดๆ เสียงร้องของความเจ็บปวดอยู่ไม่หยุด และแสนเศร้าเดิมที โจรสลัดเหล่านี้ยังเดินกร่างอยู่มากมาก แต่ด้วยแปรงเล็กน้อยของนังก๊อก liuyun แขน , ร่างกายของพวกเขาถูกยิงด้วยลูกศรโชคดีอย่างอ่อนล้มลงบนดาดฟ้า , ร้องไห้ในความเจ็บปวดอีกครั้งและอีกครั้งบางคนยืนเก้ๆ กังๆ และตรงรีดลงในมหาสมุทร ในเสี้ยววินาที พวกเขาถูกล้างออกไปโดยทะเลจนไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบก็นังก๊อก liuyun ความถูกต้องและการควบคุมได้ก็ถึงความสมบูรณ์เขาไม่ได้ปล่อยลูกศรระบุชิ้นส่วนที่สำคัญของร่างกาย แต่เขาก็ยิงมันเข้าไปในแขน ต้นขา และสถานที่ๆ เนื้อหนา ผิวหยาบถ้าทุกคนคิดว่าเป็นนังก๊อก liuyun ด้วยความเมตตาและใจดี มีเมตตากับการกระทำของเขา แล้วพวกเขาจะทำผิดพลาดอย่างมากปลายของลูกศรที่ถูกละเลงด้วยยาพิษที่เป็นพิษมาก คนที่ถูกยิงกำลังจะตายอยู่แล้ว เขายิงลูกศรที่มีส่วนสำคัญไม่ของพวกเขาเพียงเพื่อให้พวกเขาประสบอีกเล็กน้อยก่อนที่จะตายและไม่มีอะไรเพิ่มเติมตอนนี้นังก๊อก liuyun อยู่กับซูหลัว ใจเย็นยืนอยู่ตรงกลางที่แคบ โพรงไม้ในช่วงเวลานี้เขาใช้คลุมเต้นเบาๆ เขายิ้ม สีหน้าเหมือนลูกชายสุดหล่อในโลกมีปัญหา ยืนอยู่คนเดียวในรุ่นนี้ เขาช่างบริสุทธิ์เหลือเกิน มันเป็นถ้าในขณะใด ๆ เขาจะได้เลื่อนขั้นเป็น อมตะเขามีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่ มันกลับวางและเบาเหมือนเมฆและอ่อนโยนราวกับสายลม ถ้ารอบตา และ ฉากเศร้าสิ้นหวังไม่ใช่เล็กๆ น้อยๆ ที่เกี่ยวข้องกับเขาซู หลัว ไม่สามารถช่วย แต่ถอนหายใจเงียบๆในใจผู้ที่กลายเป็นศัตรูของมนุษย์นี้ โชคร้ายได้ ชนิดนี้ของนังก๊อก liuyun ใครจะกล้าให้เขาในฐานะศัตรู" เวทีนี้แสดงยังคงสนุกกับการดู " นังก๊อก liuyun งอไปตามที่เขาอมยิ้มมองซูหลอ .ฆ่าคนเหมือน ตัดหญ้า ใส่รอยยิ้ม การแสดงออก และยังบอกว่า นี่เป็นเพียงฉากโชว์ . . . . . ซู หลัว รู้สึกว่าถ้าเทียบกับเขาแล้ว เธอไม่ได้มีพฤติการณ์ของนักฆ่า" ถ้าหลัวสาวยังคงไม่พอใจ แล้ว . . . . . . . " ตื้น รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของนังก๊อก liuyun ใจแตก ดวงตาคู่สวยของเขาที่สดใสและเต็มไปด้วยสี เช่น ถ้าเขามีอีกเจออะไรสนุกให้เล่นด้วยเมื่อคำเหล่านี้กล่าวว่า คนที่ยังมีชีวิตอยู่บนเรือทันที ตกใจหน้าซีดโดยเฉพาะวัยกลางคน หยาบคายจริงๆการต่อสู้ของฝูงชนของคน , นี้ , ได้รับการพิจารณาที่ดีที่สุด ดังนั้นเมื่อนังก๊อก liuyun สะท้อนกลับลูกศรเหล่านั้น เขายังเร็วที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงพวกเขาไม่ต้องพูดถึงก่อน เขากดดันตัวเองมากเกินไป มาแฉ . นกที่โผล่ศีรษะออกมา ถูกยิง ซึ่งเหตุผลที่เขาไม่เข้าใจตั้งแต่ต้นเพียงแค่ประโยคน่าอายพวกนั้นที่เขาพูดเกี่ยวกับซูหลอ ทำไมนังก๊อก liuyun ยกโทษให้เขานังก๊อก liuyun ตามธรรมชาติจะเข้าร่วมกับเขามากที่สุดทั้งหมด ก็นับลูกศรคนเดียวที่ขึ้นตามร่างกายบนศีรษะ ใบหน้า ร่างกายและสภาพแวดล้อม . . . ทุกครั้ง ลูกศรทั้งหมดขึ้นโดย ทิ้ง ตัดเป็นขนาดเล็กมาก มันไม่เพียงพอที่จะใช้ชีวิตของเขา แต่พิษชนิดนี้มีลักษณะพิเศษ . . .มันคันที่คันผิดปกติตอนนี้ วัยกลางคนหยาบคายเพื่อนทั้งศีรษะและใบหน้าบวมเป่งเหมือนหมูหัว แม้แต่คู่ที่ดวงตายังบวมอยู่นอกเหนือการรับรู้" ไว้ชีวิตของเรา มีตระกูลนักดาบให้เกียรติสตรีหญิง มันเป็นตาของเราที่ได้ล้มเหลวที่จะจำภูเขาไท แบ่งดินที่หัวของพระเจ้าแห่งปีของไท่ซุ่ย เราขอร้องให้พวกคุณ พิจารณาความจริงที่ว่าเราทุกคนถูกวางยา โปรดไว้ชีวิตเราด้วย .นังก๊อก liuyun อาศัยเพียงหนึ่งก้าว ไม่ เขาไม่ได้ต้องการย้ายเพื่อให้ทั้งหมดของพวกเขาหมดหวังมากพอที่จะออกมาเป็นเลือด ทำไมน้อยทอดเหมือนพวกเขากล้าที่จะต่อสู้อย่างเข้มแข็ง บางที ถึงแม้เจ้านายจะไม่สามารถใช้ย้ายสิบในมือของผู้เชี่ยวชาญด้านนี้คนๆนี้เป็นเพียงแรงเกินไป ไม่รู้ว่าจากที่เขาโผล่ออกมาจากนังก๊อก liuyun เพียงกวาดพวกเขาด้วยความรวดเร็วไม่แยแส เขาไม่แม้แต่จะกระพริบตา .กลุ่มเพื่อนที่ยังเป็นหนึ่งที่สามารถอ่านคน ความสามารถของเขาที่จะอ่านคนอื่นภาษากายไม่ได้ขาด มิฉะนั้น มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะได้ขึ้นมาถึงตำแหน่งนี้