He was an old man who fished alone

He was an old man who fished alone in a skiff in the Gulf Stream and he had gone eighty-four
days now without taking a fish. In the first forty days a boy had been with him. But after forty days
without a fish the boy’s parents had told him that the old man was now definitely and finally salao,
which is the worst form of unlucky, and the boy had gone at their orders in another boat which
caught three good fish the first week. It made the boy sad to see the old man come in each day with
his skiff empty and he always went down to help him carry either the coiled lines or the gaff and
harpoon and the sail that was furled around the mast. The sail was patched with flour sacks and,
furled, it looked like the flag of permanent defeat.
The old man was thin and gaunt with deep wrinkles in the back of his neck. The brown
blotches of the benevolent skin cancer the sun brings from its [9] reflection on the tropic sea were
on his cheeks. The blotches ran well down the sides of his face and his hands had the deep-creased
scars from handling heavy fish on the cords. But none of these scars were fresh. They were as old as
erosions in a fishless desert.
Everything about him was old except his eyes and they were the same color as the sea and were
cheerful and undefeated.
“Santiago,” the boy said to him as they climbed the bank from where the skiff was hauled up. “I
could go with you again. We’ve made some money.”
The old man had taught the boy to fish and the boy loved him.
“No,” the old man said. “You’re with a lucky boat. Stay with them.”
“But remember how you went eighty-seven days without fish and then we caught big ones
every day for three weeks.”
“I remember,” the old man said. “I know you did not leave me because you doubted.”
“It was papa made me leave. I am a boy and I must obey him.”
“I know,” the old man said. “It is quite normal.”
“He hasn’t much faith.”
[10] “No,” the old man said. “But we have. Haven’t we?”
‘Yes,” the boy said. “Can I offer you a beer on the Terrace and then we’ll take the stuff home.”
“Why not?” the old man said. “Between fishermen.”
They sat on the Terrace and many of the fishermen made fun of the old man and he was not
angry. Others, of the older fishermen, looked at him and were sad. But they did not show it and they
spoke politely about the current and the depths they had drifted their lines at and the steady good
weather and of what they had seen. The successful fishermen of that day were already in and had
butchered their marlin out and carried them laid full length across two planks, with two men
Ernest Hemingway The Old Man and the Sea
2
staggering at the end of each plank, to the fish house where they waited for the ice truck to carry
them to the market in Havana. Those who had caught sharks had taken them to the shark factory on
the other side of the cove where they were hoisted on a block and tackle, their livers removed, their
fins cut off and their hides skinned out and their flesh cut into strips for salting.
When the wind was in the east a smell came across the harbour from the shark factory; but
today there [11] was only the faint edge of the odour because the wind had backed into the north
and then dropped off and it was pleasant and sunny on the Terrace.
“Santiago,” the boy said.
“Yes,” the old man said. He was holding his glass and thinking of many years ago.
“Can I go out to get sardines for you for tomorrow?”
“No. Go and play baseball. I can still row and Rogelio will throw the net.”
“I would like to go. If I cannot fish with you. I would like to serve in some way.”
“You bought me a beer,” the old man said. “You are already a man.”
“How old was I when you first took me in a boat?”
“Five and you nearly were killed when I brought the fish in too green and he nearly tore the
boat to pieces. Can you remember?”
“I can remember the tail slapping and banging and the thwart breaking and the noise of the
clubbing. I can remember you throwing me into the bow where the wet coiled lines were and feeling
the whole boat shiver and the noise of you clubbing him like chopping a tree down and the sweet
blood smell all over me.”
[12] “Can you really remember that or did I just tell it to you?”
“I remember everything from when we first went together.”
The old man looked at him with his sun-burned, confident loving eyes.
“If you were my boy I’d take you out and gamble,” he said. “But you are your father’s and your
mother’s and you are in a lucky boat.”
“May I get the sardines? I know where I can get four baits too.”
“I have mine left from today. I put them in salt in the box.”
“Let me get four fresh ones.”
“One,” the old man said. His hope and his confidence had never gone. But now they were
freshening as when the breeze rises.
“Two,” the boy said.
“Two,” the old man agreed. “You didn’t steal them?”
“I would,” the boy said. “But I bought these.”
“Thank you,” the old man said. He was too simple to wonder when he had attained humility.
But he [13] knew he had attained it and he knew it was n

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาเป็นคนตกปลาคนเดียวใน skiff ในกัลฟ์สตรีม และเขาได้ไปแปดสิบสี่วันตอนนี้ ไม่ต้องการปลา ในสี่สิบวันแรก เด็กที่ได้รับกับเขา แต่หลัง จากสี่สิบวันไม่มี ผู้ปกครองของเด็กชายได้บอกเขาว่าคนนี้แน่นอน และสุดท้าย salaoซึ่งเป็นรูปแบบเลวร้ายที่สุดของโชคร้าย และเด็กชายได้ไปที่ใบสั่งซื้อในเรือซึ่งจับปลาดีสามสัปดาห์แรก มันทำให้เด็กชายเศร้าที่เห็นคนมาในแต่ละวันด้วยskiff ของเขาว่างเปล่าและเขาจะลงไปช่วยเขาถือเส้นขดหรือ gaff การ และฉมวกและเรือที่ถูก furled รอบเสา เรือได้ทันกับการห่อแป้ง และfurled มันดูเหมือนธงชาติพ่ายแพ้อย่างถาวรคนถูกอนต์กับริ้วรอยลึก และบางด้านหลังคอของเขา เป็นสีน้ำตาลได้มิดชิดมะเร็งผิวหนังอันที่ดวงอาทิตย์มาจากการสะท้อน [9] ทะเลทรอปิกบนแก้มของเขา มิดชิดวิ่งลงด้านข้างของใบหน้าของเขา และมือของเขามีรอยย่นลึกรอยแผลเป็นจากการจัดการปลาหนักบนสาย แต่ไม่มีแผลเป็นเหล่านี้มีความสด พวกเขาก็เก่ามาสค์ในทะเลทราย fishlessทุกอย่างเกี่ยวกับเขาถูกเก่ายกเว้นดวงตาของเขา และพวกเขาเป็นสีเดียวกับทะเล และมีร่าเริง และพวก"Santiago เด็กกล่าวกับเขาว่าพวกเขาปีนขึ้นไปธนาคารจากที่ skiff ที่ถูกลากขึ้น "สามารถไปกับคุณอีกครั้ง เราได้ทำเงิน"คนได้สอนให้เด็กปลา และเด็กรักเขาชายชรากล่าวว่า "ไม่ "คุณมากับเรือโชคดี อยู่กับพวกเขา""แต่จำวิธีคุณไปเจ็ดแปดสิบวันไม่แล้ว เราจับใหญ่ทุกวันสามสัปดาห์นี้""ฉันจำ คนเก่าว่า "ผมรู้คุณไม่ปล่อยให้ฉัน เพราะคุณสงสัย""ก็พ่อที่ทำให้ฉันออกจาก ฉัน และฉันต้องเชื่อฟังเขา""ฉันรู้ว่า คนเก่าว่า "มันเป็นเรื่องปกติ""เขาไม่เชื่อมาก"[10] "ไม่ คนเก่ากล่าวว่า "แต่เรามี ไม่เรา"ใช่, "เด็กกล่าวว่า "สามารถมีเบียร์บนระเบียงแล้ว เราจะให้สิ่งบ้าน""ทำไมไม่" ชายชรากล่าวว่า "ระหว่างชาวประมง"บนระเบียงและของชาวประมงทำการคน และเขาก็ไม่ได้โกรธ อื่น ๆ ของชาวประมงเก่า มองไปที่เขา และมีเศร้า แต่พวกเขาไม่ได้แสดงมันและพวกเขาพูดสุภาพเกี่ยวกับปัจจุบัน และความลึกที่พวกเขามีลอยเส้นของพวกเขา และดีมั่นคงสภาพอากาศ และ ของสิ่งที่พวกเขาได้เห็น ชาวประมงประสบความสำเร็จของวันนั้นแล้วใน และbutchered ของพวกเขามาร์ออก และดำเนินการให้วางยาวข้ามไม้สอง ชายสอง เออร์เนสต์เฮมิงเวย์คนเก่าและทะเล2ส่ายในตอนท้ายของแต่ละกระดาน บ้านปลาที่พวกเขารอรถบรรทุกน้ำแข็งเพื่อดำเนินการให้ตลาดในฮาวานา ผู้ที่มีจับฉลามได้นำพวกเขาโรงงานฉลามบนthe other side of the cove where they were hoisted on a block and tackle, their livers removed, theirfins cut off and their hides skinned out and their flesh cut into strips for salting.When the wind was in the east a smell came across the harbour from the shark factory; buttoday there [11] was only the faint edge of the odour because the wind had backed into the northand then dropped off and it was pleasant and sunny on the Terrace.“Santiago,” the boy said.“Yes,” the old man said. He was holding his glass and thinking of many years ago.“Can I go out to get sardines for you for tomorrow?”“No. Go and play baseball. I can still row and Rogelio will throw the net.”“I would like to go. If I cannot fish with you. I would like to serve in some way.”“You bought me a beer,” the old man said. “You are already a man.”“How old was I when you first took me in a boat?”“Five and you nearly were killed when I brought the fish in too green and he nearly tore theboat to pieces. Can you remember?”“I can remember the tail slapping and banging and the thwart breaking and the noise of theclubbing. I can remember you throwing me into the bow where the wet coiled lines were and feelingthe whole boat shiver and the noise of you clubbing him like chopping a tree down and the sweetblood smell all over me.”[12] “Can you really remember that or did I just tell it to you?”“I remember everything from when we first went together.”The old man looked at him with his sun-burned, confident loving eyes.“If you were my boy I’d take you out and gamble,” he said. “But you are your father’s and yourmother’s and you are in a lucky boat.”“May I get the sardines? I know where I can get four baits too.”“I have mine left from today. I put them in salt in the box.”“Let me get four fresh ones.”“One,” the old man said. His hope and his confidence had never gone. But now they werefreshening as when the breeze rises.“Two,” the boy said.“Two,” the old man agreed. “You didn’t steal them?”“I would,” the boy said. “But I bought these.”“Thank you,” the old man said. He was too simple to wonder when he had attained humility.But he [13] knew he had attained it and he knew it was n

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเป็นชายชราคนหนึ่งที่ตกปลาอยู่คนเดียวในเรือกรรเชียงเล็ก ๆ ในกระแสกัลฟ์และเขาได้ไปอายุแปดสิบสี่
วันในขณะนี้โดยไม่ต้องสละปลา ในสี่สิบวันแรกของเด็กผู้ชายคนหนึ่งเคยอยู่กับเขา แต่หลังจากที่สี่สิบวัน
โดยไม่ต้องปลาพ่อแม่ของเด็กได้บอกเขาว่าคนเก่าตอนนี้แน่นอนและในที่สุดก็เสลา,
ซึ่งเป็นรูปแบบที่เลวร้ายที่สุดของโชคร้ายและเด็กได้ไปที่คำสั่งซื้อของพวกเขาอยู่ในเรือที่อื่น
จับสามปลาที่ดีครั้งแรก สัปดาห์. มันทำให้เด็กเศร้าที่เห็นชายชรามาในแต่ละวันด้วย
เรือกรรเชียงเล็ก ๆ ของเขาว่างเปล่าและเขามักจะลงไปเพื่อช่วยให้เขาดำเนินการอย่างใดอย่างหนึ่งเส้นขดหรือฉมวกและ
ฉมวกและแล่นเรือที่ถูกม้วนรอบเสา ใบปะกับกระสอบแป้งและ
ม้วนมันดูเหมือนธงของความพ่ายแพ้อย่างถาวร.
ชายชราผอมและผอมแห้งกับริ้วรอยลึกในด้านหลังของคอของเขา สีน้ำตาล
เป็นจ้ำ ๆ ของโรคมะเร็งผิวหนังใจดีดวงอาทิตย์ของมันนำจาก [9] สะท้อนในทะเลเขตร้อนอยู่
บนแก้มของเขา จ้ำ ๆ วิ่งกันลงมาด้านข้างของใบหน้าของเขาและมือของเขามีรอยพับลึก
รอยแผลเป็นจากการใช้งานหนักในปลาสาย แต่ไม่มีรอยแผลเป็นเหล่านี้มีความสดใหม่ พวกเขาเป็นเช่นเดิมเป็น
erosions ในทะเลทราย fishless.
ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาอายุยกเว้นดวงตาของเขาและพวกเขาก็เป็นสีเดียวกับน้ำทะเลและมีความ
ร่าเริงและความพ่ายแพ้.
"ซานติอาโก" เด็กพูดกับเขาขณะที่พวกเขาปีนขึ้นจากธนาคารที่ เรือกรรเชียงเล็ก ๆ ที่ถูกลากขึ้น "ฉัน
จะไปกับคุณอีกครั้ง เราได้ทำเงินบาง. "
ชายชราได้สอนเด็กไปตกปลาและเด็กรักเขา.
" ไม่ "ชายชรากล่าวว่า "คุณกับเรือโชคดี อยู่กับพวกเขา. "
" แต่จำไว้ว่าคุณไป 87 วันโดยไม่ต้องปลาและแล้วเราจับคนใหญ่
ทุกวันเป็นเวลาสามสัปดาห์. "
" ผมจำได้ว่า "ชายชรากล่าวว่า "ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ทิ้งฉันเพราะคุณสงสัย."
"มันเป็นพ่อทำให้ผมออก ฉันเป็นเด็กและฉันต้องเชื่อฟังเขา.
"" ฉันรู้ "ชายชรากล่าวว่า "มันเป็นเรื่องปกติมาก."
"เขามีความเชื่อไม่มาก."
[10] "ไม่" ชายชรากล่าวว่า " แต่เรามี เรายังไม่ได้? "
" ใช่ "เด็กกล่าวว่า "ผมสามารถให้คุณเบียร์บนระเบียงและจากนั้นเราจะใช้สิ่งที่บ้าน."
"ทำไมไม่?" ชายชรากล่าวว่า "ระหว่างชาวประมง."
พวกเขานั่งอยู่บนระเบียงและส่วนมากของชาวประมงที่ทำสนุกของชายชราและเขาก็ไม่ได้
โกรธ คนอื่น ๆ ของชาวประมงเก่ามองไปที่เขาและมีความเศร้า แต่พวกเขาไม่ได้แสดงมันและพวกเขา
พูดอย่างสุภาพเกี่ยวกับปัจจุบันและความลึกที่พวกเขาได้ลอยสายของพวกเขาที่มั่นคงและดี
สภาพอากาศและสิ่งที่พวกเขาได้เห็น ชาวประมงที่ประสบความสำเร็จในวันนั้นมีอยู่แล้วในและ
เชือดมาร์ลินของพวกเขาออกมาและพาพวกเขาวางยาวเต็มรูปแบบทั่วทั้งสองแผ่นมีชายสองคน
Ernest Hemingway ชายชราและทะเล
2
ส่ายตอนท้ายของแต่ละไม้กระดานเพื่อบ้านปลาที่ พวกเขารอคอยสำหรับรถบรรทุกน้ำแข็งที่จะดำเนินการ
ให้พวกเขาไปยังตลาดในฮาวานา บรรดาผู้ที่ได้ฉลามจับได้นำพวกเขาไปยังโรงงานปลาฉลามใน
ด้านอื่น ๆ ของ Cove ที่พวกเขาได้รับการยกในการป้องกันและแก้ไขปัญหาตับของพวกเขาเอาออกของพวกเขา
ครีบตัดและซ่อนของพวกเขาถลกหนังออกมาและเนื้อของพวกเขาตัดเป็นเส้นสำหรับการเติมเกลือ .
เมื่อลมอยู่ในทิศตะวันออกกลิ่นมาข้ามท่าเรือจากโรงงานปลาฉลาม; แต่
วันนี้มี [11] เป็นเพียงขอบลมของกลิ่นเพราะลมได้สนับสนุนในภาคเหนือ
และจากนั้นลดลงปิดและมันก็เป็นที่น่าพอใจและมีแดดบนระเบียง.
"ซานติอาโก" เด็กกล่าวว่า.
"ใช่" เก่า ชายคนหนึ่งกล่าวว่า เขาเป็นคนที่ถือแก้วของเขาและความคิดของหลายปีที่ผ่านมา.
"ฉันสามารถออกไปรับปลาซาร์ดีนสำหรับคุณสำหรับวันพรุ่งนี้?"
"เลขที่ ไปและเล่นเบสบอล ฉันยังคงสามารถแถวและ Rogelio จะโยนสุทธิ.
"" ผมอยากที่จะไป ถ้าฉันไม่สามารถตกปลากับคุณ ผมอยากที่จะให้บริการในบางวิธี. "
" คุณซื้อฉันเบียร์ "ชายชรากล่าวว่า "คุณมีอยู่แล้วชายคนหนึ่ง."
"วิธีเก่าผมเมื่อคุณเอาฉันในเรือ?"
"ห้าและคุณเกือบถูกฆ่าตายเมื่อผมนำปลาในสีเขียวเกินไปและเขาเกือบจะฉีก
เรือเป็นชิ้น ๆ คุณสามารถจำได้ไหม? "
" ผมจำได้หางตบและการต่อสู้และป้องกันการทำลายและเสียงรบกวนของ
ถูกคอ ฉันจะจำไว้ว่าคุณโยนฉันเข้าไปในโบว์ที่สายขดเปียกและความรู้สึก
สั่นเรือทั้งหมดและเสียงของคุณถูกคอเขาเหมือนสับต้นไม้ลงและหวาน
กลิ่นเลือดทั่วฉัน. "
[12]" คุณสามารถจริงๆ จำไว้ว่าหรือไม่ผมก็แค่บอกให้คุณ? "
" ผมจำได้ทุกอย่างตั้งแต่ตอนแรกที่เราไปด้วยกัน. "
ชายชรามองไปที่เขาด้วยสายตารักของเขาดวงอาทิตย์เผามั่นใจ.
" ถ้าคุณเป็นผู้ชายของฉันฉันใช้เวลา คุณออกมาและเล่นการพนัน "เขากล่าว " แต่คุณพ่อของคุณและของคุณ
แม่และคุณอยู่ในเรือโชคดี."
"ขอให้ฉันได้รับปลาซาร์ดีนหรือไม่ ฉันรู้ว่าฉันสามารถได้รับสี่เหยื่อเกินไป. "
" ผมมีเหมืองที่เหลือจากวันนี้ ฉันใส่ไว้ในเกลือในกล่อง. "
" ให้ฉันได้รับสี่คนที่สด. "
" หนึ่ง "ชายชรากล่าวว่า ความหวังและความเชื่อมั่นของเขาไม่เคยหายไป แต่ตอนนี้พวกเขากำลัง
ทำให้ใหม่เมื่อสายลมที่เพิ่มขึ้น.
"สอง" เด็กกล่าวว่า.
"สอง" ชายชราที่ตกลงกันไว้ "คุณไม่ได้ขโมยพวกเขา?"
"ผมจะ" เด็กกล่าวว่า " แต่ฉันซื้อเหล่านี้."
"ขอบคุณ" ชายชรากล่าวว่า เขาเป็นคนที่เรียบง่ายเกินไปที่จะสงสัยว่าเมื่อเขาได้บรรลุความอ่อนน้อมถ่อมตน.
แต่เขา [13] รู้ว่าเขาได้บรรลุมันและเขารู้ว่ามันเป็น n