The catch rates of the most prestig

The catch rates of the most prestigious target species in the LBGF
(i.e. black marlin and yellowfin tuna) (0.0005–0.0025 fish h−1) were
substantially lower than for similar species caught in boat-based
recreational game fisheries in adjacent waters. For example, off
eastern Australia catch rates were about 0.1–0.2 fish h−1 for black
marlin (Lowry and Murphy, 2003) and 0.027 fish h−1 for striped
marlin off New Zealand (Holdsworth et al., 2003). However, the
catch rates of other smaller neritic species and principle baitfish
species were similar between the LBGF and boat-based fisheries.
For example, catch rates of S. lalandi and S. australis ranged from
0.022 to 0.045 fish h−1 in the LBGF and 0.05 to 0.18 fish h−1 in the
boat-based fishery (Lowry et al., 2006). The low catch rates of large
game fish species in the LBGF are probably due to fishers generally
being restricted to a single fishing location during each fishing
session and their fishable area being at the fringe of the normal
oceanic habitat of these sparsely distributed species. In contrast,
boat-based fishers can fish a greater area and actively seek common
aggregation areas for pelagic fish such as floating objects and
sea mounts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อัตราการจับของสายพันธุ์เป้าหมายมีชื่อเสียงที่สุดใน LBGF
(เช่นมาร์ลินสีดำและทูน่า) (0.0005-0.0025 ปลา H-1) เป็น
ต่ำกว่าสายพันธุ์ที่คล้ายกันติดอยู่ในเรือตาม
เกมที่พักผ่อนหย่อนใจการประมงในน่านน้ำที่อยู่ติดกัน ตัวอย่างเช่นออก
ไปทางทิศตะวันออกของประเทศออสเตรเลียอัตราการจับอยู่ประมาณ 0.1-0.2 ปลา H-1 สีดำ
มาร์ลิน (โลว์รีย์และเมอร์ฟี่, 2003) และ 0.027 ปลา H-1 สำหรับลาย
มาร์ลินออกนิวซีแลนด์ (Holdsworth et al., 2003) อย่างไรก็ตาม
อัตราการจับของสายพันธุ์ neritic ขนาดเล็กอื่น ๆ และ baitfish หลักการ
ชนิดมีความคล้ายคลึงกันระหว่าง LBGF และการประมงเรือตาม.
ยกตัวอย่างเช่นอัตราการจับของเอส lalandi และ Australis เอสตั้งแต่
0.022 0.045 ปลา H-1 ใน LBGF และ 0.05-0.18 ปลา H-1 ใน
เรือประมงที่ใช้ (Lowry et al., 2006) อัตราการจับต่ำขนาดใหญ่
ปลาเกม LBGF อาจจะเนื่องมาจากชาวประมงโดยทั่วไป
ถูก จำกัด ไปยังสถานที่ตกปลาคนเดียวในช่วงการตกปลาในแต่ละ
เซสชั่นและพื้นที่จะฅกปลาของพวกเขาอยู่ที่ขอบของปกติ
ที่อยู่อาศัยในมหาสมุทรชนิดนี้กระจายเบาบาง ในทางตรงกันข้าม
ชาวประมงเรือที่ใช้สามารถตกปลาในพื้นที่มากขึ้นและกระตือรือร้นแสวงหาที่พบบ่อย
พื้นที่รวมสำหรับปลาทะเลเช่นวัตถุลอยและ
ม้าทะเล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชนิดจับอัตราเป้าหมายที่มีชื่อเสียงมากที่สุดใน lbgf
( มาร์ลิน คือ สีดำ และ ปลาทูน่าครีบเหลือง ) ( 0.0005 – 0.0025 ปลา H − 1 )
อย่างมากกว่าสำหรับที่คล้ายกันชนิดติดในเรือตามเกมนันทนาการประมงใน
ติดกันน้ำ ตัวอย่างเช่น ปิด
ภาคตะวันออกของออสเตรเลียจับอัตราประมาณ 0.1 และ 0.2 ปลา H − 1 สำหรับสีดำ
มาร์ลิน ( เบส และเมอร์ฟี่ , 2003 ) และ 0027 ปลา H − 1 สำหรับลาย
มาร์ลินจากประเทศนิวซีแลนด์ ( โฮลด์สเวิร์ท et al . , 2003 ) อย่างไรก็ตาม
จับอัตราขนาดเล็กอื่น ๆ neritic ชนิดและหลักการ baitfish
ชนิดคล้ายคลึงกันระหว่าง lbgf และเรือจากการประมง
ตัวอย่างเช่น จับอัตรา lalandi S และ S . Australis ระหว่าง
0.022 ไปเมื่อปลา H − 1 ใน lbgf และ 0.05 ถึง 0.18 ปลา H − 1 ใน
เรือตาม ประมงเบส ( et al . ,2006 ) จับอัตราต่ำของปลาเกมขนาดใหญ่
ใน lbgf อาจเนื่องจากชาวประมงทั่วไป
ถูก จำกัด ไปยังสถานที่ตกปลาเดียวระหว่างแต่ละเซสชันของพวกเขาและตกปลา
fishable พื้นที่ที่ขอบของสิ่งแวดล้อมทางทะเลปกติ
เหล่านี้กระจายเบาบางชนิด ในทางตรงกันข้าม
เรือชาวประมงสามารถจับปลาจากพื้นที่มากขึ้นและกระตือรือร้นแสวงหาทั่วไป
รวมพื้นที่ผิวน้ำ ปลาเช่นวัตถุลอยและ
ม้าทะเล