Fame, to whatever degree, is a tric

Fame, to whatever degree, is a tricky creature. In this day and age, particularly with the access offered by social media, it demands that you be On, that you be Yourself, Always, in your work and to your fans. In this way, the distinction between public and private has become blurry, begging questions like “to what extent do I share myself? Do what extent do I have to?” When it came to this differentiation of public/private, I was of the opinion that my sexuality could stay off the table. While my Coming Out was very important for me, I wanted to believe in a world where one’s sexuality was for the most part irrelevant. That it didn’t “matter,” or that at least it was something that didn’t need to or ideally shouldn’t ever have to be announced to a stranger, a new colleague, an interviewer. Even the words “Coming Out” bothered me. I took issue with them insofar as that “Coming Out” implied being greeted with attention, attention for something I would prefer to be implicitly just Human, an attribute or adjective that was only part of how I saw my whole self. I did not want to be defined by my sexuality. Sure, I am a proud gay man, but I don’t identify as a Gay man, or a GAY man, or just gay. I identify as a lot of things, these various identifications and identities taking up equal space and making up an ever-fluid sense of Self.
Furthermore, as an actor, I believed that my responsibility to the craft and the business was to remain benevolently neutral – I was a canvas, a chameleon, the next character. For the most part I had a duty to stay a Possibility in the eye of casting, directors, and the public. If I Came Out, I feared I would be limiting myself to a type, to a perception with limits that I was not professionally comfortable with. And I created in my imagination an Industry that was just as rigid in this belief as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชื่อเสียง ระดับใดก็ตาม สัตว์ที่หากินได้ ในสมัยนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับนำเสนอ โดยสื่อสังคม มันต้องว่า คุณอยู่ใน ที่คุณสามารถด้วยตนเอง เสมอ ในงานของคุณ และแฟนของคุณ ด้วยวิธีนี้ ความแตกต่างระหว่างรัฐและเอกชนได้กลายเป็นมัว อ้อนคำถามเช่น "ไหนทำผมใช้เอง ไม่ขอบเขตได้หรือไม่" เมื่อมันมาถึงนี้สร้างความแตกต่างของรัฐ/เอกชน ฉันมีความคิดที่ไม่ได้พักเพศของฉันออกจากตาราง ในขณะที่ฉันมาออกสำคัญมากสำหรับฉัน ฉันอยากจะเชื่อว่าในโลกของเพศที่มีความเกี่ยวข้องส่วนใหญ่ ว่า มันไม่ได้ "เรื่อง" หรือว่า น้อยเป็นสิ่ง ที่ไม่จำเป็นต้องเชิญควรจะต้องประกาศเป็นคนแปลกหน้า ผู้ร่วมงานใหม่ มีทีมงาน แม้คำว่า "มาหา" bothered ฉัน ฉันเอาออกกับ insofar เท่านั้น "มาออก" นัยได้รับการต้อนรับ ด้วยความสนใจ ความสนใจในสิ่งที่ฉันชอบเป็นนัยเพียงมนุษย์ มีแอตทริบิวต์หรือคำคุณศัพท์ที่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของการเห็นตัวเองทั้ง ฉันไม่ต้องการถูกกำหนด โดยเพศของฉัน แน่นอน ฉันแอบภูมิใจ แต่ฉันไม่ระบุ เป็น ชายเกย์ หรือชายเกย์ เกย์เพียง ฉันระบุเป็นสิ่ง เหล่านี้ต่าง ๆ รหัส และรหัสประจำตัวที่มีพื้นที่เท่ากัน และทำให้ค่าความรู้สึกของเหลวเคยของตนเอง นอกจากนี้ เป็นนักแสดง ฉันเชื่อว่า ฉันรับผิดชอบต่อเรือและธุรกิจที่อยู่ benevolently กลาง – เป็นผืนผ้า กิ้งก่า อักขระถัดไป ส่วนใหญ่ผมมีหน้าที่เดินไปได้ในตาหล่อ กรรมการ และประชาชน ถ้าผมออกมา ฉันกลัวฉันจะถูกจำกัดตัวเองกับชนิด การรับรู้ด้วยวงเงินที่ไม่ได้สบายอย่างมืออาชีพด้วย และสร้างจินตนาการในอุตสาหกรรมที่แข็งเป็นเพียงในความเชื่อนี้เช่นกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันรู้สึก sisner