When I was a child, but I remember

When I was a child, but I remember that there I have got love from person who older than me. When I was 3 years, I remembered that when I looked at older person went to school, I cried for them. My mother told that I cried for a long time for going to school as older person.
When we looked at older person went to school, many children fell to go to school like me. Soon after that, My turned to me to go to school in kindergarten. My uniform was shirt and pants as I was at home.
I was in kindergarten only 1 years. Next years, I was in Pratom 1 with 6 years old. I was the smallest student in class. Although, I was the smalllest student. I was a leader class. I was chatty , number crunching and not fear anyone. Even though, I pooped in pants, I was not fear anyone because my mother prepared other pants in my bag. And her asked for my teacher to help me to change.
Next years,I was in Prtom 2,3,4,5 and 6.I was 12 years old. I changed to the school because my school was a primary school. My parents was not rich so I went to Phosai Pittayakan school, a public school. There was not any expenses. Some friend went to the school in town. My new school was so far from my house. I went out home in early morning by bike. I rode a bike on non asphalt road with passing cemetery,villages and creek. When the rainy season,the non asphalt road was red so my uniform was red too.
Next 3 years, I finished Matthayom 3. I tried to go to Nareenukul school but I could not pass the exam. So that I studied at Pho Sai Pittayakan until I finished Matthayom 6.
This is my life when I was a child. If I have a chance I will tell you again.Ifanyone who want to exchange some experience with me, I am very glad to talk with you.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อผมเด็ก แต่โปรดจำไว้ว่า ที่ มีผมได้ความรักจากคนที่อายุมากกว่าฉัน เมื่อผมเป็น 3 ปี ผมจำได้ว่า เมื่อฉันมองไปที่ผู้สูงอายุไปโรงเรียน ข้าแต่สำหรับพวกเขา แม่บอกว่า ข้าเป็นเวลานานสำหรับการไปโรงเรียนเป็นคนเก่าเมื่อเรามองที่ คนรุ่นเก่าไปโรงเรียน เด็กหลายคนตกลงจะไปโรงเรียนผม หลังจากนั้น ฉันเปิดให้ไปเรียนในโรงเรียนอนุบาล ฉันเหมือนเป็นเสื้อและกางเกงผมที่บ้านผมในชั้นอนุบาลปีที่ 1 ปีถัดไป ฉันถูกใน Pratom 1 กับ 6 ปี ผมเป็นนักเรียนที่เล็กที่สุดในชั้นเรียน ถึงแม้ว่า ผมนักเรียน smalllest ผมชั้นนำ ผมเป็นช่าง เลขวิเคราะห์ และไม่กลัวใคร แม้ว่า ฉัน pooped ในกางเกง ฉันถูกไม่กลัวใคร เพราะแม่เตรียมกางเกงอื่น ๆ ในกระเป๋าของฉัน และเธอถามครูของฉันเพื่อช่วยฉันเพื่อเปลี่ยนแปลงปีถัดไป ใน Prtom 2,3,4,5 และ 6.I มีอายุ 12 ปี ฉันเปลี่ยนโรงเรียน เพราะโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนประถม พ่อไม่รวยดังนั้นฉันไป Phosai พิทยาคาร โรงเรียนรัฐบาล ไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ เพื่อนบางไปโรงเรียนในตัวเมืองนั้น โรงเรียนใหม่ไม่ห่างไกลจากบ้านของฉัน ผมออกจากบ้านในช่วงเช้า โดยจักรยาน ฉันสามารถขี่จักรยานบนถนนยางมะตอยไม่ ผ่านสุสาน หมู่บ้านห้วย เมื่อฤดูฝน ถนนยางมะตอยไม่เป็นสีแดง ดังนั้นเหมือนของฉันเป็นสีแดงเกินไปอีก 3 ปี ผมจบมัธยม 3 พยายามไปเรียน Nareenukul แต่ฉันไม่สามารถผ่านการทดสอบ ดังนั้นผมเรียนที่ Sai Pittayakan โพธิ์จนผมจบมัธยมThis is my life when I was a child. If I have a chance I will tell you again.Ifanyone who want to exchange some experience with me, I am very glad to talk with you.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็ก แต่ผมจำได้ว่ามีผมได้มีความรักจากคนที่แก่กว่าผม เมื่อผมเป็น 3 ปีที่ผมจำได้ว่าเมื่อผมมองไปที่ผู้สูงอายุไปโรงเรียนผมร้องไห้สำหรับพวกเขา แม่ของฉันบอกว่าฉันร้องไห้เป็นเวลานานสำหรับการไปโรงเรียนเป็นผู้สูงอายุ.
เมื่อเรามองไปที่ผู้สูงอายุไปโรงเรียนเด็กหลายคนลดลงไปโรงเรียนเหมือนผม หลังจากนั้นไม่นานฉันหันมาทางผมจะไปโรงเรียนในโรงเรียนอนุบาล เครื่องแบบของฉันเป็นเสื้อและกางเกงขายาวเป็นผมที่บ้าน.
ผมอยู่ในโรงเรียนอนุบาลเพียง 1 ปี ปีถัดไปผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 กับ 6 ปี ฉันเป็นนักเรียนที่เล็กที่สุดในชั้นเรียน แม้ว่าฉันเป็นนักเรียน smalllest ผมเป็นระดับผู้นำ ผมเป็นคนช่างพูดกระทืบจำนวนและไม่กลัวใคร แม้ว่าผม pooped ในกางเกงผมก็ไม่กลัวใครเพราะแม่ของฉันเตรียมกางเกงอื่น ๆ ในกระเป๋าของฉัน และขอให้ครูของฉันจะช่วยให้ฉันมีการเปลี่ยนแปลง. เธอ
ปีข้างหน้าผมอยู่ใน Prtom 2,3,4,5 และ 6.I อายุ 12 ปี ผมเปลี่ยนไปโรงเรียนเพราะโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนประถมศึกษา พ่อแม่ของฉันไม่ได้อุดมไปด้วยดังนั้นฉันไปโรงเรียน Phosai Pittayakan โรงเรียนแห่งหนึ่ง ไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ เพื่อนบางคนไปโรงเรียนในเมือง โรงเรียนใหม่ของฉันคือเพื่อให้ห่างไกลจากบ้านของฉัน ผมก็ออกไปที่บ้านในตอนเช้าโดยจักรยาน ผมขี่จักรยานบนท้องถนนยางมะตอยไม่ใช่กับสุสานผ่านหมู่บ้านและลำห้วย เมื่อฤดูฝนถนนยางมะตอยที่ไม่เป็นสีแดงเพื่อให้เครื่องแบบของฉันคือสีแดงเกินไป.
3 ถัดไปปีผมเสร็จชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ฉันพยายามที่จะไปโรงเรียน Nareenukul แต่ฉันไม่สามารถผ่านการสอบ เพื่อที่ฉันเรียนที่โพธิ์ไทร Pittayakan จนกว่าฉันจะเสร็จชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6
นี่คือชีวิตของฉันเมื่อฉันยังเป็นเด็ก ถ้าผมมีโอกาสผมจะบอกคุณ again.Ifanyone ที่ต้องการที่จะแลกเปลี่ยนประสบการณ์บางอย่างกับฉันฉันดีใจมากที่จะพูดคุยกับคุณ