When I was twelve, my first crush g

When I was twelve, my first crush gave me his wooden ring (all the rage back in the day), and I gave him mine. His ring was too big for my finger, so I wore it on a leather cord around my neck. All the time. Even if it clashed with my outfit, I wouldn’t dream of neglecting his gift to me.

That ring told the world I was chosen.
That ring assured me I was cherished.

And that leather cord around my neck? Gently rubbing against my skin? A constant reminder of the one I cared about.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อผมสิบสอง บดแรกของฉันให้ฉันแหวนไม้ของเขา (ทั้งหมดวิโรธในวัน), และฉันให้เขาเหมือง แหวนของเขาเป็นใหญ่เกินไปสำหรับลายนิ้วมือของฉัน ดังนั้นฉันสวมบนสายหนังรอบคอของฉัน ตลอดเวลา แม้ว่ามันงัดข้อกัน ด้วยชุดของฉัน ฉันจะไม่ฝันของละเลยของขวัญของเขาให้ฉันแหวนที่บอกโลกผมแหวนที่มั่นใจฉันฉันก็หวงแหนและสายหนังที่รอบคอของฉัน ค่อย ๆ ถูกับผิวของฉัน จดหมายเตือนชำระเงินที่คงที่ของหนึ่งฉันดูแลเกี่ยวกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อฉันเป็นสิบสองปิ๊งแรกของฉันให้ฉันแหวนไม้ของเขา (ทั้งหมดวิโรธกลับในวันที่) และฉันให้เขาเหมือง แหวนของเขาก็ใหญ่เกินไปสำหรับนิ้วของฉันดังนั้นฉันสวมมันบนสายหนังรอบคอของฉัน ตลอดเวลา. ถึงแม้ว่ามันจะปะทะกับเครื่องแต่งกายของฉันฉันจะไม่ฝันของการละเลยของที่ระลึกของเขากับผม.

แหวนที่บอกว่าโลกที่ฉันได้รับเลือก.
แหวนมั่นใจว่าฉันถูกหัวแก้วหัวแหวน.

และสายหนังที่รอบคอของฉันได้อย่างไร ค่อยๆถูกับผิวของฉัน? เตือนอย่างต่อเนื่องของผมเกี่ยวกับการดูแล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อผมอายุสิบสอง รักแรกของฉันให้ฉันแหวนไม้ของเขา ( เป็นทั้งหมดวิโรธในวันนั้น ) และฉันให้เขาเป็นของฉัน แหวนของเขามีขนาดใหญ่เกินไปสำหรับนิ้วของฉัน ดังนั้นฉันสวมมันบนสายหนังรอบคอของฉัน ตลอดเวลา ถ้ามันปะทะกับชุดของฉัน ฉันคงไม่ฝัน แต่ของขวัญที่เขาให้ฉันแหวนที่บอกโลกที่ผมเคยเลือกไว้แหวนมั่น ฉันรักและหนังสายรอบคอของฉัน ค่อย ๆลูบกับผิวของฉัน ตัวเตือนคงที่ของคนที่ฉันห่วงใย