Bacteriocins are ribosomally synthe

Bacteriocins are ribosomally synthesized, extracellularly released low-molecular-mass peptides or proteins which have a bactericidal or bacteriostatic effect on other (usually closed related) species (Chen & Hoover, 2003;Cotter, Hill, & Ross, 2005). Bacteriocin production has been found in numerous species of bacteria, among which, due to their “Generally Recognized As Safe” (GRAS) status, bacteriocins produced by lactic acid bacteria (LAB) have attracted great interest in terms of food safety (Cleveland, Montville, Nes, & Chikindas, 2001; Eijsink et al., 2002;Garneau, Martin, & Vederas, 2002). De Vuyst and Vandamme reported in 1994 that the majority of bacteriocins described at the time of writing were those produced byLactobacillus spp., followed by Enterococcus,Pediococcus and Leuconostoc spp.; nowadays, other bacteriocins from the group of LAB, such as those produced byLactococcus, Streptococcus andCarnobacterium have been described, but so far, the only bacteriocin approved for utilization as a preservative in many foods by the US Food and Drug Administration is nisin (Federal Register, 1988).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Bacteriocins เป็นเปปไทด์ต่ำ--มวลโมเลกุลสังเคราะห์ ribosomally, extracellularly ออกหรือโปรตีนซึ่งมีผลต่อ bactericidal หรือ bacteriostatic ในอื่น ๆ (โดยปกติจะปิดที่เกี่ยวข้อง) สปีชีส์ (เฉินและฮูเวอร์ 2003Cotter เนินเขา และ รอสส์ 2005) ผลิต bacteriocin พบในแบคทีเรีย หมู่ที่ เนื่องจากสถานะ "โดยทั่วไปรู้จักเป็นเซฟ" (ดิกราส์) bacteriocins ที่ผลิต โดยแบคทีเรียกรดแลกติก (LAB) ได้ดึงดูดความสนใจในความปลอดภัยของอาหาร (คลีฟแลนด์ มอนท์วิลล์ Nes, & Chikindas, 2001 พันธุ์จำนวนมาก Eijsink และ al., 2002Garneau มาร์ติน & Vederas, 2002) เด Vuyst และ Vandamme รายงานในปี 1994 ว่า ส่วนใหญ่ของ bacteriocins อธิบายเวลาเขียนถูกผู้ผลิต byLactobacillus โอ ตาม Enterococcus, Pediococcus และ Leuconostoc โอ ปัจจุบัน bacteriocins อื่น ๆ จากกลุ่มห้องปฏิบัติการ เช่นผู้ผลิต byLactococcus, andCarnobacterium อุณหภูมิได้อธิบาย แต่เพื่อห่างไกล bacteriocin เท่านั้นที่ได้รับอนุมัติสำหรับใช้ประโยชน์เป็น preservative ในอาหารมาก โดยเราอาหารและยาเป็น nisin (กลางลงทะเบียน 1988)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

bacteriocins มีการสังเคราะห์ ribosomally ปล่อย extracellularly เปปไทด์มวลต่ำโมเลกุลหรือโปรตีนที่มีเชื้อแบคทีเรียหรือผล bacteriostatic ในอื่น ๆ (ปกติปิดที่เกี่ยวข้อง) สายพันธุ์ (เฉิน & ฮูเวอร์ 2003; ชนบท, ฮิลล์และรอสส์, 2005) การผลิตแบคทีเรียที่พบในหลายชนิดของเชื้อแบคทีเรียในกลุ่มที่เกิดจากการ "โดยทั่วไปได้รับการยอมรับในฐานะที่ปลอดภัย" ของพวกเขา (GRAS) สถานะ bacteriocins ที่ผลิตโดยแบคทีเรียกรดแลคติก (LAB) ได้ดึงดูดความสนใจอย่างมากในแง่ของความปลอดภัยของอาหาร (คลีฟแลนด์, Montville , Nes & Chikindas 2001; Eijsink et al, 2002;. Garneau, มาร์ตินและ Vederas, 2002) De Vuyst และ Vandamme รายงานในปี 1994 ว่าส่วนใหญ่ของ bacteriocins อธิบายไว้ในขณะที่เขียนถูกผู้ผลิต byLactobacillus spp. ตามด้วย Enterococcus, Pediococcus และ Leuconostoc spp .; ปัจจุบัน bacteriocins อื่น ๆ จากกลุ่ม LAB เช่นผู้ผลิต byLactococcus, Streptococcus andCarnobacterium ได้รับการอธิบาย แต่เพื่อให้ห่างไกลได้รับการอนุมัติเพียง bacteriocin การใช้เป็นสารกันบูดในอาหารหลายชนิดจากองค์การอาหารและยาของสหรัฐเป็นไนซิน (Federal Register , 1988)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัตถุดิบจะ ribosomally สังเคราะห์โมเลกุลต่ำ extracellularly ปล่อยมวลเปปไทด์หรือโปรตีนซึ่งจะมีผลฆ่าเชื้อแบคทีเรียหรือ bacteriostatic บนอื่น ๆ ( มักจะปิดที่เกี่ยวข้อง ) ชนิด ( เฉิน&ฮูเวอร์ , 2003 ; ชาวชนบท , เนินเขา , & Ross , 2005 ) การผลิตแบคเทอริโอซินถูกพบในหลายสายพันธุ์ของแบคทีเรีย , ระหว่างที่ , เนื่องจากพวกเขา " ยอมรับโดยทั่วไปเป็นที่ปลอดภัย ( GRAS ) สถานะวัตถุดิบที่ผลิตโดยแบคทีเรียกรดแลกติก ( Lab ) ได้ดึงดูดความสนใจมากในแง่ของความปลอดภัยของอาหาร ( คลีฟแลนด์ , Montville NES , & chikindas , 2001 ; รึเปล่า eijsink et al . , 2002 ; garneau มาร์ติน & vederas , 2002 ) รึเปล่า เดอ vuyst vandamme รายงานในปี 1994 และอะไรที่อธิบายส่วนใหญ่ของวัตถุดิบที่ เวลาเขียน เป็นผู้ที่ผลิต bylactobacillus รึเปล่า spp . รองลงมาคือ เอ็นเทโรค็อกคัสเหรอ ,3 . ลิวโคน ตอค และ   ทุกวันนี้ วัตถุดิบอื่น ๆ จากกลุ่มของห้องปฏิบัติการ เช่น ผู้ผลิต bylactococcus ปโตรึเปล่า andcarnobacterium อะไรไหม , มีการอธิบายไว้ แต่ถึงตอนนี้ แบคทีริโอซินเท่านั้นที่ได้รับอนุมัติสำหรับการใช้เป็นสารกันบูดในอาหารหลายชนิดโดยสหรัฐอเมริกาอาหารและยาหลัง ( ลงทะเบียนแห่งชาติ 2531 ) .