Patient Personality and TherapistRe

Patient Personality and Therapist
Response: An Empirical Investigation
Antonello Colli, Ph.D.
Annalisa Tanzilli, Ph.D.
Giancarlo Dimaggio, M.D.
Vittorio Lingiardi, M.D.
Objective: The aim of this study was to
examine the relationship between therapists’
emotional responses and patients’
personality disorders and level of psychological
functioning.
Method: A random national sample of
psychiatrists and clinical psychologists
(N=203) completed the Therapist Response
Questionnaire to identify patterns
of therapists’ emotional response, and the
Shedler-Westen Assessment Procedure2
200 to assess personality disorders and
level of psychological functioning in a randomly
selected patient currently in their
care and with whom they had worked for
a minimum of eight sessions and a maximum
of 6 months (one session per week).
Results: There were several significant
relationships between therapists’ responses
and patients’ personality pathology. Paranoid
and antisocial personality disorders
were associated with criticized/mistreated
countertransference, and borderline personality
disorder was related to helpless/
inadequate, overwhelmed/disorganized, and
special/overinvolved countertransference.
Disengaged countertransference was associated
with schizotypal and narcissistic
personality disorders and negatively associated
with dependent and histrionic
personality disorders. Schizoid personality
disorder was associated with helpless/
inadequate responses. Positive countertransference
was associated with avoidant
personality disorder, which was also related
to both parental/protective and
special/overinvolved therapist responses.
Obsessive-compulsive personality disorder
was negatively associated with special/
overinvolved therapist responses. In general,
therapists’ responses were characterized
by stronger negative feelings when
working with lower-functioning patients.
Conclusions: Patients’ specific personality
pathologies are associated with consistent
emotional responses, which suggests that
clinicians can make diagnostic and therapeutic
use of their responses to patients.
Am J Psychiatry Colli et al.; AiA:1–7
Atherapist’s emotional response to a patient can
inform both diagnostic and therapeutic interventions (in
this context, we use the term “emotional response”
interchangeably with “emotional reaction” and “countertransference”)
(1–5). Concepts such as complementary
and concordant countertransference, role responsiveness,
projective identification, cognitive interpersonal cycle,
and interpersonal complementarity suggest that a patient
may engage with a clinician in a manner that leads the
therapist to experience emotions and thoughts that may in
turn provide greater awareness of the patients’ feelings
and perspectives (6–10). Personality disorders are by
definition dysfunctional schemas of the self, others, and
relational interactions. These patterns of relating often
appear in the therapeutic relationship, drawing the clinician
into interactions that reflect the patient’s enduring and
maladaptive relationships (3, 5, 8, 11–18). As a consequence,
therapists’ recognition of their emotional responses and
experience is an important vehicle for assessing and understanding
patients’ relationship patterns.
Although clinical descriptions of therapists’ emotional
responses to patients are often rich, systematic empirical
research to date has been limited. Only a few studies have
examined the associations between specific personality
disorders and therapists’ emotional responses (19, 20).
Betan et al. (19) asked 181 clinicians of various theoretical
orientations to evaluate their emotional responses to
a nonpsychotic patient with the Therapist Response
Questionnaire (21). The therapists also rated their
patient’s personality on the presence or absence of each
DSM-IV axis II criterion. Factor analysis yielded eight
countertransference dimensions (for a detailed description,
see the data supplement that accompanies the online edition
of this article): 1) overwhelmed/disorganized indicates
a desire to avoid or flee the patient and strong negative
feelings, including dread, repulsion, and resentment; 2)
helpless/inadequate describes feelings of inadequacy,
incompetence, hopelessness, and anxiety; 3) positive indicates
the experience of a positive working alliance and
close connection with the patient; 4) special/overinvolved
describes a sense of the patient as special relative to other
patients and includes “soft signs” of problems in maintaining
boundaries, including self-disclosure, ending sessions on
time, and feeling guilty, responsible, or overly concerned
about the patient; 5) sexualized describes sexual feelings
toward the patient or experiences of sexual tension; 6)
AJP in Advance ajp.psychiatryonline.org 1
disengaged is marked by feeling distracted, withdrawn,
annoyed, or bored in sessions; 7) parental/protective is
marked by a wish to protect and nurture the patient in
a parental way, above and beyond normal positive feelings
toward the patient 8); criticized/mistreated describes
feelings of being unappreciated, dismissed, or devalued by
the patient. These patterns were associated with the three
DSM-IV axis II clusters: cluster A correlated with the
criticized/mistreated pattern; cluster B was associated
with overwhelmed feelings, helplessness, hostility, disengagement,
and sexual attraction; and cluster C correlated
with therapists’ protective and warm feelings. In general,
cluster B was associated with a broader range of therapist
emotional responses than the other two clusters. Clinicians
working with patients with narcissistic personality
disorder reported feelings of inadequacy, devaluation,
and ambivalence.
These results were consistent with the findings of other
studies that have found that patients with cluster A and B
disorders evoke more negative therapist reactions than
cluster C patients, and that cluster B patients evoke more
mixed feelings in therapists (20). Some research has also
demonstrated that cluster B patients, especially those
with borderline pathology, elicited higher levels of anger
and irritation and lower levels of liking, empathy, and
nurturance (22, 23) and tend to be perceived as more dominant,
hostile, and punitive than patients with depressive
disorders (23).
These studies have generally focused on comparing
therapist reactions in relation to DSM diagnosis at cluster
level (19, 20) or on single disorders, mostly borderline
personality disorder (22, 23). They have not examined the
differential responses of clinicians to the broadest possible
scope of personality disorders. In addition, some of this
work has been constrained by the use of artificial stimuli,
such as responses to case vignettes or recordings rather
than ongoing interaction with actual patients (22, 23).
There have been other limitations, such as the use of the
same therapist to evaluate several patients and thus
allowing for potential interdependencies among the
ratings (i.e., therapist effects) (20).
We attempted to address these limitations in this study,
which is both a replication and an extension of work by
Betan et al. (19). We explored the following hypotheses: 1)
specific personality disorders evoke distinct countertransference
responses in therapists; 2) these countertransference
responses cannot be accounted for by therapist
theoretical orientation; and 3) globally lower-functioning
patients evoke the most intense negative emotional responses
in therapists.
Method
Sampling
From the rosters of the two largest Italian associations of
psychodynamic and cognitive-behavioral psychotherapy and
from centers specializing exclusively in the treatment of personality
disorders, we recruited by e-mail a random sample of
clinicians with at least 3 years’ postpsychotherapy licensure
experience who performed at least 10 hours per week of direct
patient care. We requested that they select a patient who was at
least 18 years old; who had no psychotic disorder or syndrome
with psychotic symptoms or any pathology that could complicate
differentiation between psychological states and personality
traits (for example, severe depressive or bipolar disorders); who
was not on drug therapy for psychotic symptoms; and whom
the therapist had seen for a minimum of eight sessions and
a maximum of 6 months (one session per week). To minimize
selection biases, we directed clinicians to consult their calendar
to select the last patient they saw during the previous week who
met the study criteria. To minimize rater-dependent biases, each
clinician was allowed to describe only one patient. Clinicians did
not receive any remuneration, and we had a response rate of
approximately 81% (203 therapists). All participants provided
written informed consent.
Therapists. The therapist sample consisted of 203 Caucasians,
111 of whom were women; 65% were psychologists and 35% were
psychiatrists. Their mean age was 43 years (SD=9, range=34–52).
Two main clinical-theoretical approaches were represented:
psychodynamic (N=103) and cognitive-behavioral (N=100). A
portion of cognitive-behavioral clinicians (N=30) had a metacognitive
interpersonal orientation (13, 14). The average length of
clinical experience as a psychotherapist was 10 years (SD=3,
range=3–17), and the average time spent per week practicing
psychotherapy was 16 hours (SD=3.9, range=13–25). Seventy
percent of the patients described were from private practice and
the remaining 30% from public mental health institutions.
Patients. The patient sample consisted of 203 Caucasians, 118 of
whom were women; their mean age was 34 years (SD=4.5,
range=29.5–38.5). Fifty-nine patients had only a DSM-IV axis I
diagnosis, 71 had only an axis II diagnosis, 46 had comorbid axis I
and axis II diagnoses, and 27 had a double axis II diagnosis.
Among patients with axis I diagnoses (alone and comorbid
with axis II disorders), 28 had a generalized anxiety disorder, 25
had a panic disorder,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บุคลิกภาพของผู้ป่วยและบำบัดโรคตอบ: มีผลการตรวจสอบAntonello Colli ปรดAnnalisa Tanzilli ปรดGiancarlo Dimaggio นพริโอ Lingiardi นพวัตถุประสงค์: วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างผู้บำบัดการตอบสนองทางอารมณ์และผู้ป่วยความผิดปกติของบุคลิกภาพและระดับของจิตใจทำงานวิธีการ: เป็นชาติอย่างสุ่มของจิตแพทย์และนักจิตวิทยาคลินิก(N = 203) เสร็จสิ้นการตอบสนองต่อการบำบัดโรคแบบสอบถามเพื่อระบุรูปแบบของการตอบสนองทางอารมณ์ของนักบำบัด และShedler Westen Procedure2 ประเมิน200 เพื่อประเมินความผิดปกติของบุคลิกภาพ และระดับจิตใจทำงานได้ในการสุ่มผู้ป่วยที่เลือกในปัจจุบันของพวกเขาดูแล และที่พวกเขาได้ทำงานอย่างน้อย 8 รอบและสูงสุด6 เดือน (หนึ่งเซสชั่นต่อสัปดาห์)ผลลัพธ์: มีหลายอย่างมีนัยสำคัญความสัมพันธ์ระหว่างการตอบสนองของนักบำบัดและพยาธิวิทยาของบุคลิกภาพของผู้ป่วย พารานอยด์และความผิดปกติของบุคลิกภาพ antisocialสัมพันธ์กับการวิพากษ์วิจารณ์/ทำcountertransference และบุคลิกภาพเส้นขอบโรคเกี่ยวกับกำพร้า /ไม่เพียงพอ จม/ระสาย และcountertransference พิเศษ/overinvolvedDisengaged countertransference ถูกเชื่อมโยงschizotypal และซึ่งบูชาตัวเองบุคลิกภาพผิดปกติ และส่งสัมพันธ์ขึ้น และ histrionicความผิดปกติของบุคลิกภาพ บุคลิกภาพ schizoidโรคเกี่ยวข้องกับกำพร้า /ตอบสนองไม่เพียงพอ Countertransference บวกเชื่อมโยงกับ avoidantบุคลิกภาพผิดปกติ ซึ่งมีที่เกี่ยวข้องให้ทั้งผู้ปกครอง/ป้องกัน และตอบสนองนักบำบัด พิเศษ/overinvolvedโรคบุคลิกภาพ obsessive-compulsiveเชื่อมโยงส่งพิเศษ /overinvolved ตอบสนองต่อการบำบัดโรค ทั่วไปมีลักษณะการตอบสนองของนักบำบัดโดยความรู้สึกทางลบแข็งแกร่งเมื่อการทำงานกับผู้ป่วยที่มีการทำงานต่ำกว่าบทสรุป: บุคลิกภาพเฉพาะของผู้ป่วยpathologies เกี่ยวข้องกับความสอดคล้องกันตอบสนองทางอารมณ์ การที่clinicians สามารถทำการวินิจฉัย และรักษาโรคใช้การตอบรับให้แก่ผู้ป่วยAm J จิตเวช Colli et al.; AiA:1-7สามารถตอบสนองทางอารมณ์ของ Atherapist ผู้ป่วยวินิจฉัย และบำบัดรักษา(แจ้งให้ทราบบริบทนี้ เราใช้คำว่า "การตอบสนองทางอารมณ์"สลับกับ "ปฏิกิริยาทางอารมณ์" และ "countertransference")(1 – 5) แนวคิดเช่นเสริมcountertransference concordant ตอบสนองบทบาท และรหัส projective รับรู้มนุษยสัมพันธ์รอบและมนุษยสัมพันธ์ complementarity แนะนำที่ผู้ป่วยอาจมีส่วนร่วมกับ clinician ซึ่งนำไปสู่การนักบำบัดสัมผัสอารมณ์และความคิดที่อาจอยู่ในเปิดให้รับการรับรู้ของความรู้สึกของผู้ป่วยและมุมมอง (6-10) มีความผิดปกติของบุคลิกภาพด้วยแผนนบานิยามของตนเอง ผู้อื่น และการโต้ตอบที่เกี่ยวข้อง รูปแบบเหล่านี้มักจะเชื่อมโยงปรากฏในความสัมพันธ์บำบัด clinician ที่วาดเป็นการโต้ตอบที่แสดงถึงผู้ป่วยของยืนยง และสัมพันธ์ maladaptive (3, 5, 8, 11-18) ผลรับรู้การตอบรับทางอารมณ์ของนักบำบัด และประสบการณ์เป็นยานพาหนะสำคัญสำหรับการประเมิน ความเข้าใจรูปแบบความสัมพันธ์ของผู้ป่วยแม้ว่าทางคลินิกคำอธิบายของการบำบัดทางอารมณ์ตอบผู้ป่วยมักรวย ระบบประจักษ์วิจัยวันที่ถูกจำกัด มีการศึกษาน้อยเท่านั้นตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพเฉพาะโรคและการบำบัดความตอบสนองทางอารมณ์ (19, 20)Betan et al. (19) ถาม clinicians 181 ของทฤษฎีต่าง ๆแนวการประเมินผลการตอบรับทางอารมณ์การผู้ป่วย nonpsychotic กับการตอบสนองต่อการบำบัดโรคแบบสอบถาม (21) ผู้บำบัดจะคะแนนของพวกเขาบุคลิกภาพของผู้ป่วยบนสถานะการขาดงานของแต่ละDSM-IV แกน II เกณฑ์การ วิเคราะห์ปัจจัยที่เต็ม 8ขนาด countertransference (สำหรับรายละเอียดดูเพิ่มเติมข้อมูลที่มาพร้อมกับรุ่นออนไลน์บทความนี้): 1) จม/ระสายบ่งชี้ความปรารถนาที่จะหลีกเลี่ยง หรือหนีการลบของผู้ป่วย และแข็งแรงความรู้สึก ความกลัว repulsion และ ขุ่น 2)อธิบายความรู้สึกของ inadequacy กำพร้าไม่/เพียงพอincompetence สิ้นหวัง และความวิตก กังวล 3) บวกบ่งชี้ว่าประสบการณ์ของการเป็นพันธมิตรทำงานบวก และปิดการเชื่อมต่อกับผู้ป่วย 4) พิเศษ/overinvolvedอธิบายความรู้สึกของผู้ป่วยเป็นพิเศษเมื่อเทียบกับอื่น ๆผู้ป่วย และรวมถึง "สัญญาณอ่อน" ของปัญหาในการรักษาขอบเขต รวมถึงการเปิดเผยตนเอง การสิ้นสุดเซสชันบนเวลา ความรู้สึกผิด ความรับผิดชอบ หรือกังวลมากเกินไปเกี่ยวกับผู้ป่วย 5) sexualized อธิบายความรู้สึกทางเพศผู้ป่วยหรือประสบการณ์ของความตึงเครียดทางเพศ 6)AJP ใน ajp.psychiatryonline.org ล่วงหน้า 1disengaged ถูกทำเครื่องหมาย โดยความรู้สึกฟุ้งซ่าน ถอนรำคาญ หรือเบื่อในเซสชัน 7) ผู้ปกครอง/ป้องกันได้ทำเครื่องหมายตามต้องการปกป้อง และรักษาผู้ป่วยในทางปกครอง เหนือกว่าความรู้สึกบวกปกติต่อผู้ป่วย 8); อธิบายวิพากษ์วิจารณ์/ทำความรู้สึกของการมีเสียงดัง ไล่ หรือ devalued โดยผู้ป่วย รูปแบบเหล่านี้ถูกเชื่อมโยงกับสามคลัสเตอร์ II แกน DSM-IV: คลัสเตอร์แบบ correlated กับการวิพากษ์วิจารณ์/ทำรูปแบบ คลัสเตอร์ B ถูกเชื่อมโยงความรู้สึกจม helplessness ศัตรู disengagementและสถานที่ท่อง เที่ยวทางเพศ และคลัสเตอร์ C correlatedด้วยการบำบัดป้องกัน และอบอุ่นความรู้สึก ทั่วไปคลัสเตอร์ B ถูกเชื่อมโยงกับของนักบำบัดการตอบสนองทางอารมณ์กว่าคลัสเตอร์ที่สองอื่น ๆ Cliniciansทำงานกับผู้ป่วยที่มีบุคลิกภาพซึ่งบูชาตัวเองโรค inadequacy, devaluation รายงานความรู้สึกและ ambivalenceผลลัพธ์เหล่านี้ได้สอดคล้องกับผลการวิจัยของอื่น ๆการศึกษาที่ได้พบว่าผู้ป่วยที่ มีคลัสเตอร์ A และ Bความผิดปกติของปฏิกิริยาบำบัดโรคติดลบมากขึ้นกว่าที่เรามอบให้คลัสเตอร์ C ผู้ป่วย และผู้ป่วยคลัสเตอร์ B ที่เรามอบให้เพิ่มเติมความรู้สึกที่ผสมในบำบัด (20) มีงานวิจัยบางสาธิตคลัสเตอร์ B ผู้ป่วย โดยเฉพาะมีพยาธิเส้นขอบ elicited ระดับสูงของความโกรธและเกิดการระคายเคืองและระดับต่ำกว่าของความชื่นชอบ เอาใจใส่ และnurturance (22, 23) และมีแนวโน้มที่จะมองเห็นเป็นหลักมากขึ้นเป็นมิตร และลงโทษกว่าผู้ป่วยที่มี depressiveความผิดปกติ (23)การศึกษาเหล่านี้ได้โดยทั่วไปเน้นการเปรียบเทียบปฏิกิริยาการบำบัดโรคเกี่ยวกับการวินิจฉัย DSM ในคลัสเตอร์ระดับ (19, 20) หรือ ใน โรคเดียว เส้นขอบส่วนใหญ่โรคบุคลิกภาพ (22, 23) พวกเขาไม่ได้ตรวจสอบการคำตอบส่วนที่แตกต่างของ clinicians ได้รับขอบเขตของความผิดปกติของบุคลิกภาพ นอกจากนี้ บางนี้ทำงานได้ถูกจำกัด โดยการใช้สิ่งเร้าเทียมเช่นกรณี vignettes หรือบันทึกการตอบสนองค่อนข้างกว่าปฏิสัมพันธ์ที่ต่อเนื่องกับผู้ป่วยจริง (22, 23)มีข้อจำกัดอื่น ๆ เช่นการใช้การบำบัดโรคเดียวกันเพื่อประเมินผู้ป่วยหลายจึงให้สำหรับความเป็นไปได้ในการจัดอันดับ (เช่น บำบัดโรคผล) (20)เราพยายามแก้ไขข้อจำกัดเหล่านี้ในการศึกษานี้ซึ่งเป็นการจำลองแบบและการขยายงานของBetan et al. (19) เราสำรวจสมมุติฐานต่อไปนี้: 1)โรคบุคลิกภาพเฉพาะ countertransference แตกต่างที่เรามอบให้ตอบสนองในบำบัด 2) countertransference เหล่านี้ตอบไม่ถูกคิด โดยนักบำบัดแนวทฤษฎี และ 3) โลกล่างทำผู้ป่วยที่ตอบสนองอารมณ์ลบรุนแรงที่สุดที่เรามอบให้ในการบำบัดวิธีการสุ่มตัวอย่างจาก rosters ของความสัมพันธ์อิตาลีที่ใหญ่ที่สุดที่สองของจิตแพทย์ psychodynamic และรับรู้พฤติกรรม และจากศูนย์เชี่ยวชาญเฉพาะในการรักษาบุคลิกภาพโรค เราพิจารณาทางอีเมล์ตัวอย่างสุ่มclinicians กับ licensure postpsychotherapy อย่างน้อย 3 ปีประสบการณ์ที่ดำเนินการอย่างน้อย 10 ชั่วโมงต่อสัปดาห์โดยตรงดูแลผู้ป่วย เราร้องขอที่ จะเลือกผู้ป่วยที่เป็นที่อย่างน้อย 18 ปี psychotic โรคหรือกลุ่มอาการไม่มีใครอาการ psychotic หรือพยาธิใด ๆ ไม่ complicateสร้างความแตกต่างระหว่างสถานะทางจิตใจและบุคลิกภาพลักษณะ (เช่น depressive รุนแรงหรือโรค bipolar); คนไม่ได้อยู่ในการรักษาด้วยยาสำหรับอาการ psychotic และที่ผู้บำบัดได้เห็นอย่างน้อย 8 ครั้ง และเกิน 6 เดือน (หนึ่งเซสชั่นต่อสัปดาห์) เพื่อลดเลือกยอม เราโดยตรง clinicians ศึกษาปฏิทินของพวกเขาการเลือกผู้ป่วยเห็นในช่วงสัปดาห์ก่อนหน้านี้ที่ตามเกณฑ์การศึกษา ลดขึ้นอยู่กับ rater biases แต่ละclinician ที่สามารถอธิบายผู้ป่วยเพียงหนึ่ง ไม่ได้ cliniciansไม่ได้รับค่าตอบแทนใด ๆ และเรามีอัตราการตอบสนองของประมาณ 81% (203 บำบัด) มีผู้เข้าร่วมทั้งหมดเขียนแจ้งความยินยอมบำบัด ตัวอย่างการบำบัดโรคประกอบด้วย 203 Caucasians111 คนถูกผู้หญิง นักจิตวิทยาได้ 65% และ 35% ได้จิตแพทย์ อายุเฉลี่ยของพวกเขาถูก 43 ปี (SD = 9 ช่วง = 34-52)สองวิธีหลักในทฤษฎีทางคลินิกที่แสดง:psychodynamic (N = 103) และรับรู้พฤติกรรม (N = 100) Aส่วนของการรับรู้พฤติกรรม clinicians (N = 30) มีแบบ metacognitiveแนวมนุษยสัมพันธ์ (13, 14) ความยาวเฉลี่ยของประสบการณ์ทางคลินิกเป็นการ psychotherapist เป็น 10 ปี (SD = 3ช่วง = 3 – 17), และใช้เวลาเฉลี่ยต่อสัปดาห์ฝึกจิตแพทย์ได้ 16 ชั่วโมง (SD = 3.9 ช่วง = 13-25) เซเว่นตี้ร้อยละของผู้ป่วยที่อธิบายได้จากการปฏิบัติส่วนตัว และเหลือ 30% จากสถาบันสุขภาพจิตสาธารณะผู้ป่วย ตัวอย่างผู้ป่วยประกอบด้วย Caucasians 203, 118 ของหญิง ถูกที่ อายุเฉลี่ยของพวกเขาถูก 34 ปี (SD = 4.5ช่วง = 29.5-38.5) ผู้ป่วยที่สิบเก้าได้เฉพาะแกน DSM-IV ฉันการวินิจฉัย 71 มีราคาเฉพาะแกนวินิจฉัย II, 46 มี comorbid แกนผมและแกน diagnoses II และ 27 มีแกนคู่ II การวินิจฉัยระหว่างผู้ป่วยกับแกน ผม diagnoses (เพียงอย่างเดียว และ comorbidแกน II โรค), 28 มีความวิตกกังวลเมจแบบทั่วไปผิดปกติ 25มีโรคตื่นตระหนก