higher tendency to keep the assets

higher tendency to keep the assets whose prices decreased since they were purchased in the portfolio rather than the stocks which, when sold, would generate capital gains.

In particular, aversion to realize losses may result in periodical limitation of supply and cause the fundamentally bad information to be reflected relatively slowly and gradually in the asset prices.
Under normal circumstances in a relatively stable market, investors whose stocks went down would usually hope for the prices to go back up and are willing to wait rather than immediately sell the loss-incurring items.
As a consequence, the market’s reaction to bad news is often spread over time, and the price drops are gentler.
However, it seems that during the 2008 financial crisis, the disposition effect gave way to a panic driven sellout.
Investors’ emotions were dominated by fear and higher risk aversion which prompted them to sell value-losing securities as fast as possible; and that phenomenon added impetus to the drop spiral.
The panic phase was followed by the phase of stagnation, during which fear prevented investors from returning to the stock market even though valuations of numerous corporations had depreciated and could seem attractive.
The second phase of a bear market typically witnesses not so much rapid price drops as, rather, the gradual further decline of stock prices, interrupted from time to time by timid attempts at bouncing back. The characteristic feature of this phase is the relatively low volume of trading.
Those investors who have managed to wait through the panic period and do not have to liquidate particular items for liquidity reasons are definitely less prone to sell stocks at very low prices. Hence, during the second phase of a bear market, the disposition effect comes to prominence again.
However, demand is also still missing, as those investors who managed to save some cash have a high degree of risk aversion and fear to invest even if stock prices may look relatively

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวโน้มที่สูงขึ้นเพื่อให้สินทรัพย์ที่มีราคาลดลงเนื่องจากพวกเขาซื้อในโครงการต่าง ๆ มากกว่าที่เป็นหุ้นที่ ขาย จะสร้างกำไร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง aversion ตระหนักถึงขาดทุนอาจส่งผลซัพพลายจำกัดวารสาร และทำให้ข้อมูลที่พื้นฐานไม่ดีจะมีผลค่อนข้างช้า และค่อย ๆ ในราคาสินทรัพย์ ภายใต้สถานการณ์ปกติในตลาดค่อนข้างเสถียร ลงทุนหุ้นที่ลงไปมักจะหวังว่าราคาจะกลับขึ้นไป และยินดีที่จะรอ มากกว่าทันทีขายสินค้าขาดทุนดัง เป็นผล ปฏิกิริยาของตลาดข่าวร้ายมักจะสะท้อนเวลา และหยดราคาเบา อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนว่า ในช่วงวิกฤตการเงิน 2008 ผลการจำหน่ายให้ทางการตระหนกผลักดันทรยศ อารมณ์ของนักลงทุนถูกครอบงำ ด้วยความกลัวและ aversion เสี่ยงสูงซึ่งได้รับการพร้อมท์ให้ขายหลักทรัพย์ค่าสูญเสียเร็วที่สุด และปรากฏการณ์ที่เพิ่มแรงผลักดันเกลียวปล่อย ขั้น panic ตามมา ด้วยขั้นตอนของความเมื่อยล้า ซึ่งกลัวป้องกันนักลงทุนกลับไปที่ตลาดหลักทรัพย์แม้ว่าการประเมินมูลค่าของบริษัทจำนวนมากมีการคิดค่าเสื่อมราคา และอาจดูเหมือนน่าสนใจ ระยะสองของตลาดหมีมักจะสืบพยานหยดไม่มากอย่างรวดเร็วราคาเป็น ค่อนข้าง ค่อย ๆ ปรับเพิ่มลดราคา ขัดจังหวะช่วงเวลา โดยความพยายามขี้ที่กระเตื้อง ลักษณะเด่นของระยะนี้คือ ปริมาณการซื้อขายค่อนข้างต่ำ เหล่านักลงทุนที่มีจัดการเพื่อรอผ่านรอบระยะเวลาที่ตื่นตกใจ และไม่ต้องชำระบัญชีสินค้าเฉพาะสำหรับเหตุผลที่สภาพคล่อง มีแนวโน้มแน่นอนน้อยจะขายหุ้นในราคาที่ต่ำมาก ด้วยเหตุนี้ ในระหว่างระยะสองของตลาดหมี ผลครองมามาอีก อย่างไรก็ตาม ความหายยังยังคง เป็นผู้จัดการการบันทึกเงินสดลงทุนเหล่านั้นมีระดับสูงของความเสี่ยง aversion และกลัวการลงทุนแม้ราคาหุ้นอาจดูค่อนข้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สูงกว่ามีแนวโน้มที่จะเก็บทรัพย์สินที่มีราคาลดลงเนื่องจากพวกเขาซื้อในผลงานมากกว่าหุ้น ซึ่งเมื่อขายจะสร้างกำไรส่วนทุนโดยเฉพาะการตระหนักถึงความสูญเสียที่อาจส่งผลในการ จำกัด ของการจัดหาและให้ข้อมูลพื้นฐานไม่ดี จะสะท้อนให้เห็นถึงค่อนข้างช้า และค่อย ๆ ในราคาสินทรัพย์ .ภายใต้สถานการณ์ปกติในตลาดค่อนข้างสูง นักลงทุนที่มีหุ้นลงไปมักจะหวังว่าราคาจะกลับขึ้นและยินดีที่จะรอ มากกว่าการสูญเสีย ไม่ขายสินค้าผลที่ตามมา , ปฏิกิริยาของตลาดกับข่าวร้ายมักจะแพร่กระจายผ่านเวลาและราคาที่ลดลงเป็นอ่อนโยน .อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าในช่วง 2008 วิกฤตการณ์ทางการเงิน การจัดการผลให้วิธีการตื่นตระหนกขับไล่คนทรยศ .นักลงทุนถูกอารมณ์ครอบงำโดยความกลัวและรังเกียจความเสี่ยงที่สูงขึ้น ทำให้พวกเขาต้องขายมูลค่าการสูญเสียหลักทรัพย์ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ และปรากฏการณ์เพิ่มแรงผลักดันที่จะปล่อยเกลียว .ความตื่นตระหนกระยะตามระยะของซบเซา ในช่วงที่ความกลัวทำให้นักลงทุนกลับเข้าตลาดหุ้น แม้ว่าบริษัทจะมีมูลค่ามากขึ้น และดูมีเสน่ห์ระยะที่สองของตลาดหมีมักจะมีไม่มากอย่างรวดเร็วลดลงราคาที่ค่อนข้างลดลง ราคาหุ้นค่อยๆ ขัดเวลาโดยพยายามขี้ขลาดที่กระดอนกลับ คุณสมบัติลักษณะของขั้นตอนนี้เป็นปริมาณที่ค่อนข้างต่ำของการซื้อขายนักลงทุนผู้ที่มีการจัดการเพื่อรอผ่านช่วงตื่นตระหนก และไม่ต้องเซ้ง สินค้าเฉพาะสำหรับเหตุผลที่สภาพคล่องจะน้อยแนวโน้มที่จะขายหุ้นในราคาที่ต่ำมาก ดังนั้น ในช่วงระยะที่สองของตลาดหมี การจัดการผลมาถึงโดดอีกอย่างไรก็ตาม ความต้องการก็ยังคงหายตัวไป ขณะที่นักลงทุนผู้ที่จัดการเพื่อบันทึกเงินสดบางส่วนได้ระดับสูงของความเสี่ยง Aversion และกลัวที่จะลงทุน แม้ราคาหุ้นอาจจะดูค่อนข้าง