The universality and the distinctiv

The universality and the distinctiveness of fiction
The novel is fictitious – fiction, as we often refer to it. ‘fiction’ is a concept with which most people are familiar and which few find problematic. ‘telling stories’ is function that is so central to our culture that we pay it little analytical attention: we are accustomed to the need to distinguish between true reports and fictional stories ‘make-believe’ or ‘pretend’ from a very early age, and in this case ‘we’ does seem to refer to all human beings. Fiction is much wider than the novel or, indeed, than prose fiction: jokers, imitations and parodies, songs, and narrative poems can all be described as fiction and wider, non-literary usages include such things as legal fictions and (perhaps) folk tales and urban myths (fictions do not have to take the form of a story or a narrative). Now, although all of these share some common elements, we should beware of assuming that they are all the same: as I will argue later on, even fictional stories may vary so significantly that it makes sense to separate out one particular set of fictional stories and distinguish them by means of the term ‘novel’. Even so, I would want to argue that the specific tradition or set of traditions which we refer to as the novel is made possible by a far more widespread and fundamental reliance upon fiction in human society; coming to terms with the novel happens in easy stages in literate societies and appears to build upon universal habits of fantasy, play, role-playing and joking

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน universality และ distinctiveness ของนิยาย นวนิยายเป็นสมมุติ – นิยาย เป็นเรามักจะอ้างอิง 'นิยาย' เป็นแนวคิดที่คนส่วนใหญ่คุ้นเคยและสิ่งที่ค้นหาปัญหา 'บอกเรื่องราว' เป็นฟังก์ชันดังนั้นศูนย์กลางวัฒนธรรมของเราที่เราสนใจมันน้อยวิเคราะห์: เราคุ้นเคยจะต้องแยกแยะระหว่างรายงานจริงและเรื่องสมมติ 'เทียมดู' หรือ 'pretend' จากยุคก่อนมาก และในกรณีนี้ 'เรา' ดูเหมือนจะหมายถึงมนุษย์ทั้งหมด นิยายจะกว้างมาก กว่านิยาย หรือ จริง กว่านิยายร้อยแก้ว: โจ๊ก เลียนแบบที่ผลิต และ parodies เพลง และบทกวีบรรยายสามารถทั้งหมดจะกล่าวถึงเป็นนิยาย และกว้าง ไม่ใช่วรรณกรรมประเพณีรวมถึงสิ่งต่าง ๆ เช่นกฎหมาย fictions และนิทานพื้นบ้าน (บางที) และตำนานเมือง (fictions ไม่จำเป็นต้องใช้รูปแบบของเรื่องเล่าเรื่อง) ขณะนี้ แม้ว่าองค์ประกอบบางอย่างร่วมกันร่วมทั้งหมดเหล่านี้ เราควรระวังนั่นจะเท่ากันทั้งหมด: เท่าที่ผมจะกล่าวในภายหลัง เรื่องราวสมมติแม้อาจแตกต่างกันอย่างมากว่า มันทำให้รู้สึกแยกออกเฉพาะชุดของเรื่องราวสมมติ และแตกต่างจากคำว่า 'นวนิยาย' ถึงกระนั้น ฉันจะต้องเถียงว่า ประเพณีเฉพาะหรือชุดของประเพณีซึ่งเราอ้างอิงถึงเป็นนิยายจะทำไป โดยอ้างอิงพื้นฐาน และแพร่หลายมากขึ้นตามนิยายในสังคมมนุษย์ มาสู่นวนิยายเกิดขึ้นในขั้นตอนที่ง่ายในสังคม literate และปรากฏในการ สร้างนิสัยสากลของแฟนตาซี เล่น เล่นบทบาท และหยอกล้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเป็นสากลและความพิเศษของนิยายนวนิยายนิยาย
สมมติ ) ที่เรามักจะอ้างถึงมัน ' นิยาย ' เป็นแนวคิดที่คนส่วนใหญ่คุ้นเคยและไม่พบปัญหา ' ' เป็นฟังก์ชันที่บอกเรื่องราวกลางดังนั้นในวัฒนธรรมของเราที่เราจ่ายความสนใจเล็ก ๆน้อย ๆ : วิเคราะห์เราเคยชินกับการต้องแยกแยะระหว่างรายงานจริง และรู้ข้อมูลเรื่องราว ให้เชื่อ ' หรือ ' เสแสร้ง ' จากอายุต้นมาก และในกรณีนี้เราดูเหมือนจะหมายถึงมนุษย์ทุกคน นิยายมากกว้างกว่านวนิยาย หรือ แท้ มากกว่านิยายร้อยแก้ว : โจ๊กเกอร์เลียนแบบ parodies และเพลงและบทกวีเล่าเรื่องทั้งหมดสามารถอธิบายเป็นนิยายและกว้างขึ้นการใช้วรรณกรรม ไม่รวมสิ่งต่างๆเช่น fictions ทางกฎหมาย และ ( อาจจะ ) นิทานพื้นบ้านและตำนานเมือง ( นวนิยายไม่ต้องใช้รูปแบบของนิทานหรือเรื่องเล่า ) ตอนนี้ ถึงแม้ทั้งหมดเหล่านี้ร่วมกันองค์ประกอบทั่วไป เราควรจะระวังของสมมติว่าพวกเขามีทั้งหมดเดียวกัน : ผมจะโต้แย้งภายหลังแม้เรื่องราวจะแตกต่างกันดังนั้นตัวละครอย่างชัดเจนว่า มันทำให้รู้สึกเพื่อแยกเฉพาะชุดของตัวละคร เรื่องราว และแยกความแตกต่างเหล่านั้น โดยคำว่า ' นวนิยาย ' แม้ว่าผมจะอยากเถียงว่าประเพณีเฉพาะหรือชุดของประเพณีที่เราดูเป็นนิยายได้โดยไกลที่แพร่หลายและพื้นฐานการต่อนิยายในสังคมมนุษย์มาถึงข้อตกลงกับนวนิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นในขั้นตอนที่ง่ายในสังคมและกลุ่มชนที่ดูเหมือนจะสร้างนิสัยของจักรวาลแฟนตาซี , เล่น , การเล่นบทบาทและล้อเล่น