Park Sunjo’s forehead was shining f

Park Sunjo’s forehead was shining from the sweats formed.
For all of them, this was the first time they’ve done anything like this, and thus, didn’t know what to do.
10 minutes passed, and then onto 20, the meeting was going nowhere fast.
Inevitably, Lee Hyun was forced to comment.
“What do you say we start arranging with the necessary supplies first, due to the fact we have a limited budget. Since we don’t have much time left, just suggesting things and we all deem whether it’s really essential or not.”
“That’s right. Let’s start with things we see fit.”
Having Min Sura favoring the idea, each began inputting what they thought was necessary afterward.
“Tent!”
“If we’re going to cook food to eat, then we need cookware and burner.”
“We need meat and water…we really can’t go without water.”
“Since we need to sleep at night, we need a set of blankets.”
“Wash towels are also essential.”
“Cell phone charger.”
“Cosmetics too…and bowls, cups, spoons, chopsticks.”
“I almost forgot! The pinnacle of all travels is photos. I’ll bring a camera.”
It seemed throwing in ideas rekindled their livelihood. And then, Choi Sang-jung face frowned.
“But these stuffs, we need to prepare them within the 50,000 Won per person limit…and also, we’re all going have to carry them. How the hell are we going to carry them all?”
Once again, the planning seemed to hit a wall.
“The money is a problem.”
“To be limited to 50,000 Won per person is really like having nothing at all.”
“How do other groups prepare with this?”
“I figured we should just buy a box of ramen and eat them everyday.”
Credits were associated with the MT!
All were well aware that this was a viable and important option, for the general trend of most groups was to buy ramen to eat.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หน้าผากสวนพระเจ้าซุนถูกขัดจากเหงื่อออกเกิดขึ้นสำหรับทั้งหมดของพวกเขา นี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ทำอะไรเช่นนี้ และ จึง ไม่ทราบจะทำอย่างไรผ่านไป 10 นาที แล้ว ลง 20 ประชุมกำลังไหนอย่างรวดเร็วย่อม Lee Hyun ถูกบังคับให้แสดงความคิดเห็น"อะไรที่คุณพูดเราเริ่มต้นจัดเรียง ด้วยอุปกรณ์จำเป็นก่อน เนื่องจากเรามีงบประมาณจำกัด เนื่อง จากเราไม่มีเวลาที่เหลือ เพียงแนะนำสิ่งที่เราทั้งหมดถือว่า เป็นสิ่งจำเป็นจริง ๆ หรือไม่""ถูกต้อง เริ่มต้นกับสิ่งที่เราเห็นว่าเหมาะสม"มีนความคิดสุราษฏร์นาที แต่ละเพียงลงสิ่งที่พวกเขาคิดว่า จำเป็นหลังจากนั้นเริ่ม"เต็นท์""ถ้าเรากำลังทำกับข้าวให้กิน แล้วเราได้หม้อและเตา""เราต้องการเนื้อ และน้ำ...เราจริง ๆ ไม่สามารถหาน้ำได้""เนื่องจากเราต้องนอนหลับในเวลากลางคืน เราได้ชุดของผ้าห่ม""ผ้าขนหนูล้างจะยังจำ""เครื่องชาร์จโทรศัพท์มือถือ""เครื่องสำอางเกินไป... และชาม ถ้วย ช้อน ตะเกียบ""ฉันเกือบลืม มุ่งเดินทางทั้งหมดเป็นภาพถ่าย ฉันจะนำกล้อง"เหมือนขว้างปาในคิด rekindled ดำรงชีวิตของพวกเขา แล้ว หน้า Choi Sang-jung frowned"แต่เราต้องจัดภายในชนะ 50000 ต่อคนวงเงิน...วัตถุดิบเหล่านี้ และยัง เราทั้งหมดจะต้องดำเนินการให้ อย่างไรนรกเราจะดำเนินการทั้งหมด"อีกครั้ง การวางแผนดูเหมือนจะ ตีกำแพง"เงินเป็นปัญหา""จะจำกัด 50000 วอน ต่อท่านเป็นจริง ๆ เหมือนไม่มีอะไรเลย""วิธีทำกลุ่มอื่น ๆ เตรียมนี้""ฉันคิดเราเพียงควรซื้อเครื่องของราเม็ง และกินได้ทุกวัน"เครดิตเกี่ยวข้องกับ MTทั้งหมดได้ตระหนักดีว่า นี้คือตัวสำคัญ และทำงานได้ สำหรับแนวโน้มทั่วไปของกลุ่มส่วนใหญ่ถูกซื้อราเมนกิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หน้าผากพาร์ Sunjo ถูกส่องแสงจากเหงื่อที่เกิดขึ้น.
สำหรับทั้งหมดของพวกเขาครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ทำอะไรเช่นนี้และทำให้ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไร.
10 นาทีผ่านไปแล้วบน 20 ที่ประชุม เป็นไปอย่างรวดเร็วไม่มีที่ไหนเลย.
หลีกเลี่ยงไม่ได้ลีฮยอนถูกบังคับให้แสดงความคิดเห็น.
"สิ่งที่คุณบอกว่าเราเริ่มจัดด้วยวัสดุที่จำเป็นในครั้งแรกเพราะความจริงที่ว่าเรามีงบประมาณ จำกัด เนื่องจากเราไม่ได้มีเวลามากเหลือเพียงสิ่งที่บอกและเราทุกคนเห็นว่าไม่ว่าจะเป็นสิ่งจำเป็นจริงหรือไม่.
"" ที่เหมาะสม ขอเริ่มต้นด้วยสิ่งที่เราเห็นพอดี.
"มีมิสุระนิยมความคิดแต่ละคนเริ่มป้อนสิ่งที่พวกเขาคิดว่าเป็นสิ่งที่จำเป็นหลังจากนั้น."
เต็นท์
"" ถ้าเรากำลังจะทำอาหารที่จะกินแล้วเราต้องเครื่องครัวและเครื่องเขียน. "
"เราจำเป็นต้องเนื้อสัตว์และน้ำ ... เรามันไม่สามารถไปโดยไม่มีน้ำ."
"นับตั้งแต่ที่เราต้องนอนในเวลากลางคืนเราต้องชุดของผ้าห่ม."
"ผ้าขนหนูล้างยังมีส่วนสำคัญ."
"ชาร์จโทรศัพท์มือถือ."
"เครื่องสำอาง เกินไป ... และชามถ้วยช้อนตะเกียบ.
"" ผมเกือบลืม! จุดสุดยอดของการเดินทางทุกรูป ฉันจะนำกล้อง.
"มันดูเหมือนการขว้างปาในความคิดของพวกเขาตาลุกการทำมาหากิน แล้วชอยซังจุงใบหน้าขมวดคิ้ว.
"แต่วัตถุดิบเหล่านี้เราต้องเตรียมความพร้อมภายใน 50,000 วอนต่อขีด จำกัด ของคน ... และเราทุกคนจะต้องดำเนินการให้ วิธีนรกเราจะดำเนินการให้ทั้งหมดหรือไม่
"อีกครั้งหนึ่งที่การวางแผนดูเหมือนจะชนกำแพง."
เงินเป็นปัญหา.
"" เพื่อจะ จำกัด 50,000
วอนต่อคนเป็นจริงเหมือนมีอะไรที่ทุกคน. "" วิธีการทำกลุ่มอื่น ๆ เตรียมความพร้อมกับเรื่องนี้?
"" ผมคิดว่าเราก็ควรจะซื้อกล่องของราเม็งและกินพวกเขาในชีวิตประจำวัน.
"เครดิตมีความสัมพันธ์กับมอนแทนา!
ทุกคนตระหนักดีว่านี่คือตัวเลือกที่ทำงานและมีความสำคัญสำหรับแนวโน้มทั่วไป กลุ่มมากที่สุดคือการที่จะซื้อราเม็งที่จะกิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หน้าผากของปาร์คซุนโจกำลังส่องแสงจากเหงื่อเกิดขึ้น .
สำหรับทั้งหมดของพวกเขา นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ทำอะไรแบบนี้ จึงไม่รู้จะทำยังไง
10 นาทีผ่านไป แล้วลง 20 , การประชุมจะไม่มีที่ไหนเลยรวดเร็ว
ย่อม , ลี ฮุน ถูก บังคับ ให้ .
" ว่าไงเราเริ่มจัดกับจำเป็นวัสดุก่อน เนื่องจากเรามีงบประมาณที่ จำกัดเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว แค่แนะนำสิ่งที่เราเห็นว่ามันสำคัญหรือไม่ "
" ใช่แล้ว เริ่มต้นให้กับสิ่งที่เราเห็นพอดี "
มี มิน สุระนิยม ความคิดแต่ละคนเริ่มป้อนสิ่งที่พวกเขาคิดว่าจำเป็นภายหลัง .
" เต็นท์ ! "
" ถ้าเราต้องทำอาหารให้กิน แล้วเราต้องการหม้อและเตา "
." เราต้องมีเนื้อและน้ำ . . . . . . . เราจริงๆไปไม่ได้ ถ้าขาดน้ำ "
" เพราะเราต้องนอนในเวลากลางคืน เราต้องการชุดผ้าห่ม "
" ล้างผ้าขนหนูสําคัญ . "
" ชาร์จโทรศัพท์ "
" เครื่องสำอางด้วย . . . . . . . และ ชาม ถ้วย ช้อน ตะเกียบ "
" ฉันเกือบลืม ! สุดยอดของการเดินทางทั้งหมดเป็นภาพถ่าย ผมจะเอากล้องไป "
ดูเหมือนโยนความคิด rekindled ของการดำรงชีวิต . จากนั้นชอย ซัง จุง ใบหน้าบึ้งตึง .
" แต่เรื่องเหล่านี้ เราต้องเตรียมความพร้อมภายใน 50 , 000 วอนต่อท่าน จำกัด . . . . . . . และ เราทุกคนจะต้องพกติดตัวไว้ แล้วเราจะพาพวกเขาทั้งหมด ? "
อีกครั้ง วางแผนจะตีผนัง .
" เงินเป็นปัญหา . "
" ( 50 , 000 วอนต่อท่าน คือ ชอบมีอะไรเลย "
." วิธีการทำกลุ่มอื่นๆเตรียมด้วย "
" ฉันคิดว่าเราควรจะซื้อราเมน กินทุกวันเลย "
เครดิตถูกเชื่อมโยงกับตัน !
ทุกคนตระหนักดีว่า นี้คือการวางอนาคต และที่สำคัญ เลือก สำหรับ แนวโน้มทั่วไปของกลุ่มมากที่สุด คือ ไปซื้อบะหมี่ให้กิน