An important aspect of SS was a lar

An important aspect of SS was a large-scale and efficient participation of women. The percentage of women workers and women agricultural workers in Dhulia, respectively 27 and 44 percent, is higher than the all-India average of 17.4 and 33.2 per cent, but only 1 percent of women are educated. They not only get few jobs and earn less wages but also have to deal with problems of alcoholism, rape, gambling, and wife-beating. From the early small participation and disinterest, women's action developed withina few years into a militant organization, 'Stri Mukti Sanghatana'. They organized series of conferences and shibirs to discuss these issues and to carry out several actions such as demolishing liquor and mutka dens, asking husbands to collectively apologize, and punishing the misbehaving landlords. Women discussed the tribal marriage code in placed of the Hindu Code Bill, and started social ceremonies such as group marriages.

As the work of Gram Swaraj Samiti intensified, differences between Sarvodaya and other activists surfaced. While the former viewed the problems of the tribals as having been created by certain oppressive individuals, Marxist-influenced activists visualized the tribals' struggle as part of a larger, class-based struggle. These activists, such as, Dinanath Manohar, Kumar Shiralkar and Vijay Kanhere, launched the Shramik Sanghatana (Toilers' Union) in 1972. However, due to Suratwanti's influence, they continued to work under a broader banner. Suratwanti's death in 1974 coupled with the fact that Sarvodaya workers favored a Janata candidate (of the landlord class) during the 1977 elections resulted in the move of the tribals towards the Shramik Sanghatana, which now emerged as an effective indigenous movement of tribals assisted only by a few-time activists from outside. The Samiti did not survive long and since the Samiti and Sanghatana worked together between 1972-77, their work is indistinguishable.

In Shrikhed village the land of a tribal, Devaji, was usurped by the Patel. To free his land, a case was filed at the thana and it was declared that the Samiti would harvest the crop. However, when the Samiti attempted to do so, the watchmen resisted, and thus the police intervened. The land became disputed and was returned to Devaji two years later. In a similar fashion about 3500 acres of land was freed during 1972 and 1973.

To increase wages and improve working conditions, the Samiti organized the saldars and khet majdoors (farm laborers) in a strike in Raikhed village. The gujar maldars called the police and downed shutters, but the tribals persisted and gheraoed the maldars. After this strik, a principle of collective bargaining was established whereby a group of saldars negotiated with a committee of maldars. A similar strike took place in about seventy villages, creating a climate of confidence. Shramik Sanghatana was able to equalize the daily wages of men and women, and to raise both saldar and rojdar wages. For saldars, wages up from Rs. 2,000 in 1982. To organize effective strikes, it was found that involvement of non-adivasi laborers was important so that maldars could not hire them instead. With laborers and farmers joining hands, it appeared at that time that this struggle for wages had changed the nature of the movement, from a caste (tribal) to a class (labor) one. Shramik Sanghatana also fought, and offered satyagrah, for the regularization of forest land. It established tarun mandals (youth groups) in each village. Tribal women also organized themselves under 'Stri Sanghatana' and fought against alcoholism, rape, and the atrocities of the police. They led morchas (marches), and used dharnas (sit-ins) and gheraos (besieging) as forms of protest to influence government officials.

Since it stressed on democratic struggle and participation of tribals, the Sanghatana was welcomed by the tribals and was successful to a certain extent. However, dissent persisted among its activists, about the need for, and selection of, outside political affiliation. One section of Shramik Sanghatana was undecided about an outside link and formed a separate organization—Shramik Mukti Dal, while others felt it necessary to align with national forces, and, as a part of its trade union CITU, accepted CPI(M) affiliation. The organization as a whole was opposed to receiving foreign funds. Activists were supported mainly by voluntary contributions of friends and supporters in India. The organizational split weakened the group to such an extent that the office remained locked between 1984 and 1988. Recently, it started functioning again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่งสำคัญของ SS ถูกผู้หญิงร่วมขนาดใหญ่ และมีประสิทธิภาพ เปอร์เซ็นต์ของแรงงานหญิงและแรงงานเกษตรผู้หญิงใน Dhulia ตามลำดับ 27 และร้อยละ 44 จะสูงกว่าค่าเฉลี่ยทั้งหมด-อินเดีย 17.4 และร้อยละ 33.2 แต่ได้รับการศึกษาเพียง 1 เปอร์เซ็นต์ของผู้หญิง พวกเขาไม่เพียงรับงานน้อย และได้รับค่าจ้างน้อยลง แต่ยัง มีการจัดการกับปัญหาของโรคพิษสุราเรื้อรัง ข่มขืน การพนัน และภรรยาตี จากต้นเล็กร่วมท้อง สตรีดำเนินการพัฒนา withina ไม่กี่ปีเป็นองค์กรที่มีหัวรุนแรง 'Stri ก่อนหน้า Sanghatana' พวกเขาจัดประชุมและ การอภิปรายปัญหา และ การดำเนินการหลายอย่างเช่นรื้อสุราและสุม mutka ถามสามีเพื่อเรียกขอโทษ และการลงโทษเจ้า misbehaving shibirs ผู้หญิงกล่าวถึงรหัสแต่งงานชนเผ่าในที่วางไว้ของรายการรหัสฮินดู และเริ่มพิธีกรรมทางสังคมเช่นกลุ่มแต่งงาน As the work of Gram Swaraj Samiti intensified, differences between Sarvodaya and other activists surfaced. While the former viewed the problems of the tribals as having been created by certain oppressive individuals, Marxist-influenced activists visualized the tribals' struggle as part of a larger, class-based struggle. These activists, such as, Dinanath Manohar, Kumar Shiralkar and Vijay Kanhere, launched the Shramik Sanghatana (Toilers' Union) in 1972. However, due to Suratwanti's influence, they continued to work under a broader banner. Suratwanti's death in 1974 coupled with the fact that Sarvodaya workers favored a Janata candidate (of the landlord class) during the 1977 elections resulted in the move of the tribals towards the Shramik Sanghatana, which now emerged as an effective indigenous movement of tribals assisted only by a few-time activists from outside. The Samiti did not survive long and since the Samiti and Sanghatana worked together between 1972-77, their work is indistinguishable. In Shrikhed village the land of a tribal, Devaji, was usurped by the Patel. To free his land, a case was filed at the thana and it was declared that the Samiti would harvest the crop. However, when the Samiti attempted to do so, the watchmen resisted, and thus the police intervened. The land became disputed and was returned to Devaji two years later. In a similar fashion about 3500 acres of land was freed during 1972 and 1973. To increase wages and improve working conditions, the Samiti organized the saldars and khet majdoors (farm laborers) in a strike in Raikhed village. The gujar maldars called the police and downed shutters, but the tribals persisted and gheraoed the maldars. After this strik, a principle of collective bargaining was established whereby a group of saldars negotiated with a committee of maldars. A similar strike took place in about seventy villages, creating a climate of confidence. Shramik Sanghatana was able to equalize the daily wages of men and women, and to raise both saldar and rojdar wages. For saldars, wages up from Rs. 2,000 in 1982. To organize effective strikes, it was found that involvement of non-adivasi laborers was important so that maldars could not hire them instead. With laborers and farmers joining hands, it appeared at that time that this struggle for wages had changed the nature of the movement, from a caste (tribal) to a class (labor) one. Shramik Sanghatana also fought, and offered satyagrah, for the regularization of forest land. It established tarun mandals (youth groups) in each village. Tribal women also organized themselves under 'Stri Sanghatana' and fought against alcoholism, rape, and the atrocities of the police. They led morchas (marches), and used dharnas (sit-ins) and gheraos (besieging) as forms of protest to influence government officials. เนื่องจากมันเน้นต่อสู้ประชาธิปไตยและมีส่วนร่วมของ tribals, Sanghatana การโดย tribals การ และประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง อย่างไรก็ตาม จางยังคงอยู่ในหมู่นักเคลื่อนไหว เกี่ยวกับความต้องการ ความหลากหลาย นอกสังกัดทางการเมือง ส่วนหนึ่งของ Shramik Sanghatana คือลังเลเกี่ยวกับการเชื่อมโยงภายนอก และเกิดเป็นองค์กรแยกต่างหาก — Shramik ดาลก่อนหน้า ในขณะที่คนอื่นรู้สึกว่าจำเป็นเพื่อให้สอดคล้อง กับกองกำลังแห่งชาติ และ เป็นส่วนหนึ่งของสหภาพ CITU ยอมเข้าสังกัด CPI(M) องค์กรทั้งหมดถูกต้านรับเงินทุนต่างประเทศ นักเคลื่อนไหวที่ได้รับการสนับสนุน โดยสมัครใจผลงานของเพื่อนและผู้สนับสนุนในอินเดียเป็นหลัก การแยกองค์กรอ่อนแอกลุ่มดังกล่าวเท่าที่สำนักงานยังคงล็อคระหว่างปี 1984-1988 เมื่อเร็ว ๆ นี้ มันเริ่มทำงานอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งสำคัญของเอสเอสเป็นขนาดใหญ่ที่มีประสิทธิภาพและมีส่วนร่วมของผู้หญิง ร้อยละของแรงงานหญิงและหญิงคนงานเกษตรใน Dhulia ตามลำดับที่ 27 และ 44 เปอร์เซ็นต์สูงกว่าค่าเฉลี่ยของทุกประเทศอินเดีย 17.4 และ 33.2 เปอร์เซ็นต์ แต่เพียงร้อยละ 1 ของผู้หญิงที่มีการศึกษา พวกเขาไม่เพียงได้รับงานไม่กี่และได้รับค่าจ้างน้อยลง แต่ยังมีการจัดการกับปัญหาของโรคพิษสุราเรื้อรัง, ข่มขืน, การพนัน, และภรรยาเต้น จากการมีส่วนร่วมเล็ก ๆ ในช่วงต้นและสนใจการกระทำของผู้หญิงพัฒนา withina ไม่กี่ปีที่เป็นองค์กรที่เข้มแข็ง 'stri คติ Sanghatana' พวกเขาจัดเป็นชุดของการประชุมและ shibirs เพื่อหารือในประเด็นเหล่านี้และเพื่อดำเนินการกระทำหลายอย่างเช่นการรื้อถอนสุราและ mutka เดนส์ขอให้สามีเพื่อร่วมกันขอโทษและลงโทษเจ้าของบ้านไม่หยุดหย่อน ผู้หญิงกล่าวถึงรหัสการแต่งงานของชนเผ่าในวางของรหัสบิลฮินดูและเริ่มพิธีทางสังคมเช่นการแต่งงานของกลุ่ม.

ในฐานะที่เป็นผลงานของแกรม Swaraj Samiti รุนแรงแตกต่างระหว่าง Sarvodaya และนักเคลื่อนไหวอื่น ๆ โผล่ขึ้นมา ขณะที่อดีตดูปัญหาของ tribals ตามที่ได้รับการสร้างขึ้นโดยบุคคลที่กดขี่บางกิจกรรมมาร์กซ์ได้รับอิทธิพลมองเห็นการต่อสู้ tribals 'เป็นส่วนหนึ่งของที่มีขนาดใหญ่, การต่อสู้ทางชนชั้นตาม นักเคลื่อนไหวเหล่านี้เช่น Dinanath มาโนฮาร์มาร์ Shiralkar และวีเจย์ Kanhere เปิดตัว Shramik Sanghatana (toilers 'ยูเนี่ยน) ในปี 1972 อย่างไรก็ตามเนื่องจากอิทธิพล Suratwanti ของพวกเขายังคงทำงานภายใต้แบนเนอร์ที่กว้างขึ้น ตาย Suratwanti ในปี 1974 ควบคู่ไปกับความจริงที่ว่าคนงาน Sarvodaya ได้รับการสนับสนุนผู้สมัครประกันชีวิต (ของชั้นเจ้าของบ้าน) ในช่วงการเลือกตั้งปี 1977 ส่งผลให้การเคลื่อนไหวของ tribals ต่อ Shramik Sanghatana ซึ่งตอนนี้กลายเป็นความเคลื่อนไหวของชนพื้นเมืองที่มีประสิทธิภาพของ tribals ที่ช่วยโดยเฉพาะ เวลาไม่กี่กิจกรรมจากภายนอก Samiti ไม่รอดนานและตั้งแต่ Samiti และ Sanghatana ทำงานร่วมกันระหว่าง 1972-1977 การทำงานของพวกเขาจะแยกไม่ออก.

ในหมู่บ้าน Shrikhed ที่ดินของชนเผ่า Devaji ที่ถูกยึดอำนาจโดยเทล เพื่อปลดปล่อยดินแดนของเขากรณีถูกฟ้อง ธ นาและมันก็ประกาศว่าจะ Samiti เก็บเกี่ยวพืช แต่เมื่อ Samiti พยายามที่จะทำเช่นนั้นยามต่อต้านและทำให้ตำรวจเข้าแทรกแซง ที่ดินกลายเป็นข้อพิพาทและถูกส่งกลับไปยัง Devaji สองปีต่อมา ในลักษณะคล้ายประมาณ 3500 ไร่ของที่ดินที่เป็นอิสระในช่วงปี 1972 และปี 1973

จะเพิ่มค่าจ้างและปรับปรุงสภาพการทำงานที่ Samiti จัด saldars และ majdoors เขต (คนงานในฟาร์ม) ในการนัดหยุดในหมู่บ้าน Raikhed maldars Gujar เรียกตำรวจและกระดกบานประตูหน้าต่าง แต่ tribals ยืนกรานและ gheraoed maldars หลังจาก STRIK นี้หลักการของการเจรจาต่อรองร่วมก่อตั้งขึ้นโดยกลุ่มของ saldars เจรจากับคณะกรรมการ maldars การประท้วงคล้ายกันเกิดขึ้นในเวลาประมาณเจ็ดสิบหมู่บ้าน, การสร้างบรรยากาศของความเชื่อมั่น Shramik Sanghatana ก็สามารถที่จะเกลี่ยค่าจ้างรายวันของชายและหญิงและเพื่อยกระดับทั้ง saldar และค่าจ้าง rojdar สำหรับ saldars ค่าจ้างเพิ่มขึ้นจากอาร์เอส 2,000 ในปี 1982 ในการจัดระเบียบการนัดหยุดงานที่มีประสิทธิภาพก็พบมีส่วนร่วมของคนงานที่ไม่ใช่ adivasi ว่าเป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้ maldars ไม่สามารถจ้างพวกเขาแทน เนื่องจากแรงงานและเกษตรกรจับมือก็ปรากฏในขณะนั้นว่าการต่อสู้ครั้งนี้สำหรับค่าจ้างที่มีการเปลี่ยนแปลงธรรมชาติของการเคลื่อนไหวจากวรรณะ (ชนเผ่า) ไปยังชั้น (แรงงาน) อย่างใดอย่างหนึ่ง Shramik Sanghatana ยังต่อสู้และเสนอ Satyagrah สำหรับกูที่ดินป่า มันเป็นที่ยอมรับ Mandals Tarun (กลุ่มเยาวชน) ในแต่ละหมู่บ้าน ผู้หญิงชนเผ่ายังจัดตัวเองภายใต้ 'stri Sanghatana และต่อสู้กับโรคพิษสุราเรื้อรังข่มขืนและทารุณของตำรวจ พวกเขานำ morchas (ชายแดน) และ dharnas ใช้ (SIT-ins) และ gheraos (ปราสาท) เป็นรูปแบบของการประท้วงที่มีอิทธิพลต่อเจ้าหน้าที่ของรัฐ.

เพราะมันเน้นการต่อสู้ในระบอบประชาธิปไตยและการมีส่วนร่วมของ tribals ที่ Sanghatana รับการต้อนรับจาก tribals และก็ประสบความสำเร็จ ในระดับหนึ่ง แต่ความขัดแย้งยังคงอยู่ในหมู่นักเคลื่อนไหวของตนเกี่ยวกับความจำเป็นในการและการเลือกของนอกเข้าร่วมทางการเมือง ส่วนหนึ่งของ Shramik Sanghatana ยังไม่ได้ตัดสินใจเกี่ยวกับการเชื่อมโยงภายนอกและรูปแบบที่มีองค์กรที่แยกต่างหาก Shramik คติ Dal ขณะที่คนอื่นรู้สึกว่ามันจำเป็นเพื่อให้สอดคล้องกับกองกำลังของชาติและเป็นส่วนหนึ่งของ Citu สหภาพแรงงานของตนได้รับการยอมรับดัชนีราคาผู้บริโภค (M) ความร่วมมือ องค์กรที่เป็นทั้งไม่เห็นด้วยที่จะได้รับเงินทุนจากต่างประเทศ เรียกร้องให้ได้รับการสนับสนุนหลักโดยความสมัครใจของเพื่อน ๆ และผู้สนับสนุนในประเทศอินเดีย แยกองค์กรอ่อนแอกลุ่มดังกล่าวเท่าที่สำนักงานยังคงถูกขังระหว่างปี 1984 และปี 1988 เมื่อเร็ว ๆ นี้ก็จะเริ่มทำงานอีกครั้ง