the degree ofpublic ownership is su

the degree of
public ownership is substantial (though never total) and the private sector usually
remains limited in size and influence. In contrast, in free market or capitalist economies,
ownership of the means of production, distribution and exchange lies predominantly in
private hands, except for those areas of activity which the state (via the decisions of the
governing authorities) chooses to nationalise and, in some cases, monopolise. Government decisions on which assets the state should own (and/or acquire) is as

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระดับของประชาชนเป็นเจ้าของ
เป็นรูปธรรม (แม้ว่าจะไม่เคยรวม) และภาคเอกชนมักจะ
จำกัด ยังคงอยู่ในขนาดและมีอิทธิพลต่อ ในทางตรงกันข้ามในตลาดเสรีหรือเศรษฐกิจทุนนิยม
กรรมสิทธิ์ของปัจจัยการผลิตการจัดจำหน่ายและการแลกเปลี่ยนส่วนใหญ่อยู่ในมือของเอกชน
ยกเว้นพื้นที่เหล่านั้นของกิจกรรมซึ่งรัฐ (ผ่านการตัดสินใจของ
เจ้าหน้าที่ปกครอง) เลือกที่จะสัญชาติและในบางกรณีผูกขาด การตัดสินใจของรัฐบาลที่สินทรัพย์ที่รัฐควรจะเป็นเจ้าของ (เป็นและ / หรือได้รับ) เป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระดับของ
สาธารณะโดยพบ (แม้ไม่ทั้งหมด) และภาคเอกชนมักจะ
ยังคงจำกัดในขนาดและอิทธิพล ในทางตรงกันข้าม ในตลาดเสรีหรือทุนเศรษฐกิจ,
เจ้าของวิธีการผลิต การกระจาย และการแลกเปลี่ยนส่วนใหญ่อยู่ใน
มือส่วนตัว ยกเว้นพื้นที่ของกิจกรรมที่รัฐ (ผ่านการตัดสินใจของการ
ควบคุมเจ้าหน้าที่) เลือกที่จะ nationalise และ ในบางกรณี monopolise เป็นรัฐบาลตัดสินใจในสินทรัพย์ที่รัฐควรเป็นเจ้าของ (หรือซื้อ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระดับของความเป็นเจ้าของ
ซึ่งจะช่วยประชาชนเป็นจำนวนมาก(แม้ว่าจะไม่เคยรวม)และ ภาค เอกชนโดยปกติแล้ว
ซึ่งจะช่วยจำกัด(มหาชน)จะยังคงอยู่ในอิทธิพลและมีขนาดกลาง ในทางตรงกันข้ามในตลาดโดยไม่เสียค่าบริการหรือระบบเศรษฐกิจแบบทุนนิยม
ความเป็นเจ้าของของการผลิตและการแลกเปลี่ยนการกระจายซึ่งทอดตัวอยู่อย่างโดดเด่นใน
มือทั้งสองข้างส่วนตัวยกเว้นสำหรับพื้นที่ที่มีการทำงานที่รัฐ(ผ่านทางการตัดสินใจของ
ควบคุมเจ้าหน้าที่)และเลือกที่จะแต่ในบางกรณีผูกขาด การตัดสินใจของรัฐบาลที่มีต่อเรื่องทรัพย์สินของรัฐที่ควรของตนเอง(และ/หรือได้รับ)เป็น