- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
1.2 The Terraces as a Heritage and
1.2 The Terraces as a Heritage and Public Good
There is no question about the great value of the Ifugao Rice Terraces as a
heritage site, and they are important not only to Filipinos but also to the global
community. While different clans privately own the rice paddies and woodlots on the
terraces, the terraces as a whole can be considered as a public good.
Klamer and Zuidhof (1999) define cultural heritage as “objects, structures, and
other products of cultures and individuals that have been passed from previous
generations to the present and are valued because they are representative of a particular
culture and are, at least partly, valued because of their age.” Cultural heritage goods
are typically public goods (Navrud and Ready 2002). However, they possess varying
degrees of the characteristics of public goods, i.e. non-excludability or the non-feasibility
of keeping other users from enjoying the good, and non-rivalry. In the case
of the Ifugao Rice Terraces, several consumers can enjoy the view at the same time
without diminishing the value that each one gets from the experience.
Peacock (1994 as cited in Klamer and Zuidhof 1999) notes that heritage is not
produced specifically to respond to a consumer demand, but is a by--product of other
products. The heritage was usually created for a specific purpose and not to satisfy
existing tastes. In the case of the Ifugao Rice Terraces, they were carved from the
mountains by the Ifugaos to create areas to be planted to rice.
According to Pagiola (1996), two of the problems that commonly beset cultural
heritage sites are: many of their services do not enter markets, or do so indirectly and
imperfectly; and many benefits are intangible. The market may allow users of a
heritage property to pay the property’s owners on a voluntary basis (Wills and Eves
n.d.), but this is often not the case, resulting in market failure. Furthermore, the
benefits from many heritage properties accrue not only to the residents, but also to
those who visit or know about them.
1.3 Problems Plaguing the Terraces
The Ifugao Rice Terraces have deteriorated over the years, and those inscribed
in the World Heritage List were moved to the World Heritage in Danger List in 2001
(Rossler 2005). The Ifugao Rice Terraces and Cultural Heritage Office (IRTCHO 2004
as cited by Yap n.d.) identified the following factors as having contributed to the
deterioration: loss of biodiversity due to bio-piracy, unregulated hunting, indiscriminate
use of new technologies, the introduction of new varieties of rice, reduced farm labor
because of out-migration, and accelerated erosion and siltation of the watershed.
On the other hand, a joint UNESCO World Heritage Centre/ICOMOS/IUCN
Report of a Joint Reactive Monitoring Mission to the rice terraces of the Philippine
Cordilleras (Jing et al. 2006) noted the following threats and dangers to the terraces:
abandonment of the terraces due to the neglect of the irrigation system in the area;
unregulated development; tourism needs not being addressed; and the lack of an
effective management system.
Giant earthworms are also a menace in the terraces. While the earthworm
problem is not new, it worsened in the 1990s as a result of dwindling water supply in
the terraces (Malanes n.d.) The earthworms have been found to reproduce more rapidly
with less water. They are believed to increase water losses because they burrow deeply
into the soil as they seek moisture, leaving holes through which water seeps out.
Eventually, the soil and terrace walls dry up and crack.
As a result, some of the terraces have already been abandoned because of water
shortage (Hayama, n.d.). Rossler (2005) reports that about 25-30% of the terraces have
already been abandoned. Instead of repairing the terraces, some owners opt to pursue
other income-generating activities such as wood carving or serving as tourist guides.
The tourism and wood carving industries in the area have also been identified as
culprits in the deterioration of the terraces. Tourism has encouraged people to engage
in wood carving, which has resulted in the rapid harvesting of trees from family-owned
woodlots called “pinugo”. The “pinugo” is usually located above the rice terraces and
is crucial in soil erosion control and terrace moisture retention. It is also a source of
wood for house construction, fuel, and woodcarving. The tradition of selective cutting
in the “pinugo” has given way to the pressure to harvest more trees from these
woodlots due to the increasing demand for woodcarvings. With many of the trees
gone, the water supply in the terraces has been adversely affected. Trees enhance the
infiltration capacity of the soil and also help control soil erosion.
Aside from this, the active tourism industry itself is competing with the limited
water resources in the area. Malanes (n.d.) cites the report of Alangui (1999) that much
of the water that was originally allocated for irrigation is now being diverted to the
growing number of hotels, lodges, and restaurants. Some residents have even
converted their rice paddies to residential lots so that they can build lodging houses and
stores.
Others have been attracted to livelihood opportunities in the lowlands (Balcita
1998), and many Ifugaos have migrated there (Daoas 1999), leaving the terraces
untended. Many educated Ifugaos no longer want to engage in traditional farming and
instead seek higher-paying jobs outside the province.
To address these problems, several offices were created (and later abolished)
during the terms of three presidents (Yap n.d.). President Fidel V. Ramos created the
Ifugao Terraces Commission (ITC) in 1994, which was abolished by President Joseph
E. Estrada in 1999 to give way to the Banaue Rice Terraces Task Force (BRTTF). In
2002, President Gloria Macapagal-Arroyo abolished the BRTTF and transferred the
responsibilities over the terraces to the provincial government.
The government initiatives towards the preservation of the terraces include the
passage of two laws: the National Integrated Protected Areas System Act (NIPAS Law,
Republic Act 7586) and the Indigenous Peoples Rights Act (IPRA Law, Republic Act
8731) (Yap n.d.). Funds have been released for the construction of schools, markets,
health facilities, roads, and other infrastructure in the area as well as for the repair of
collapsed terrace walls.
There is no question about the great value of the Ifugao Rice Terraces as a
heritage site, and they are important not only to Filipinos but also to the global
community. While different clans privately own the rice paddies and woodlots on the
terraces, the terraces as a whole can be considered as a public good.
Klamer and Zuidhof (1999) define cultural heritage as “objects, structures, and
other products of cultures and individuals that have been passed from previous
generations to the present and are valued because they are representative of a particular
culture and are, at least partly, valued because of their age.” Cultural heritage goods
are typically public goods (Navrud and Ready 2002). However, they possess varying
degrees of the characteristics of public goods, i.e. non-excludability or the non-feasibility
of keeping other users from enjoying the good, and non-rivalry. In the case
of the Ifugao Rice Terraces, several consumers can enjoy the view at the same time
without diminishing the value that each one gets from the experience.
Peacock (1994 as cited in Klamer and Zuidhof 1999) notes that heritage is not
produced specifically to respond to a consumer demand, but is a by--product of other
products. The heritage was usually created for a specific purpose and not to satisfy
existing tastes. In the case of the Ifugao Rice Terraces, they were carved from the
mountains by the Ifugaos to create areas to be planted to rice.
According to Pagiola (1996), two of the problems that commonly beset cultural
heritage sites are: many of their services do not enter markets, or do so indirectly and
imperfectly; and many benefits are intangible. The market may allow users of a
heritage property to pay the property’s owners on a voluntary basis (Wills and Eves
n.d.), but this is often not the case, resulting in market failure. Furthermore, the
benefits from many heritage properties accrue not only to the residents, but also to
those who visit or know about them.
1.3 Problems Plaguing the Terraces
The Ifugao Rice Terraces have deteriorated over the years, and those inscribed
in the World Heritage List were moved to the World Heritage in Danger List in 2001
(Rossler 2005). The Ifugao Rice Terraces and Cultural Heritage Office (IRTCHO 2004
as cited by Yap n.d.) identified the following factors as having contributed to the
deterioration: loss of biodiversity due to bio-piracy, unregulated hunting, indiscriminate
use of new technologies, the introduction of new varieties of rice, reduced farm labor
because of out-migration, and accelerated erosion and siltation of the watershed.
On the other hand, a joint UNESCO World Heritage Centre/ICOMOS/IUCN
Report of a Joint Reactive Monitoring Mission to the rice terraces of the Philippine
Cordilleras (Jing et al. 2006) noted the following threats and dangers to the terraces:
abandonment of the terraces due to the neglect of the irrigation system in the area;
unregulated development; tourism needs not being addressed; and the lack of an
effective management system.
Giant earthworms are also a menace in the terraces. While the earthworm
problem is not new, it worsened in the 1990s as a result of dwindling water supply in
the terraces (Malanes n.d.) The earthworms have been found to reproduce more rapidly
with less water. They are believed to increase water losses because they burrow deeply
into the soil as they seek moisture, leaving holes through which water seeps out.
Eventually, the soil and terrace walls dry up and crack.
As a result, some of the terraces have already been abandoned because of water
shortage (Hayama, n.d.). Rossler (2005) reports that about 25-30% of the terraces have
already been abandoned. Instead of repairing the terraces, some owners opt to pursue
other income-generating activities such as wood carving or serving as tourist guides.
The tourism and wood carving industries in the area have also been identified as
culprits in the deterioration of the terraces. Tourism has encouraged people to engage
in wood carving, which has resulted in the rapid harvesting of trees from family-owned
woodlots called “pinugo”. The “pinugo” is usually located above the rice terraces and
is crucial in soil erosion control and terrace moisture retention. It is also a source of
wood for house construction, fuel, and woodcarving. The tradition of selective cutting
in the “pinugo” has given way to the pressure to harvest more trees from these
woodlots due to the increasing demand for woodcarvings. With many of the trees
gone, the water supply in the terraces has been adversely affected. Trees enhance the
infiltration capacity of the soil and also help control soil erosion.
Aside from this, the active tourism industry itself is competing with the limited
water resources in the area. Malanes (n.d.) cites the report of Alangui (1999) that much
of the water that was originally allocated for irrigation is now being diverted to the
growing number of hotels, lodges, and restaurants. Some residents have even
converted their rice paddies to residential lots so that they can build lodging houses and
stores.
Others have been attracted to livelihood opportunities in the lowlands (Balcita
1998), and many Ifugaos have migrated there (Daoas 1999), leaving the terraces
untended. Many educated Ifugaos no longer want to engage in traditional farming and
instead seek higher-paying jobs outside the province.
To address these problems, several offices were created (and later abolished)
during the terms of three presidents (Yap n.d.). President Fidel V. Ramos created the
Ifugao Terraces Commission (ITC) in 1994, which was abolished by President Joseph
E. Estrada in 1999 to give way to the Banaue Rice Terraces Task Force (BRTTF). In
2002, President Gloria Macapagal-Arroyo abolished the BRTTF and transferred the
responsibilities over the terraces to the provincial government.
The government initiatives towards the preservation of the terraces include the
passage of two laws: the National Integrated Protected Areas System Act (NIPAS Law,
Republic Act 7586) and the Indigenous Peoples Rights Act (IPRA Law, Republic Act
8731) (Yap n.d.). Funds have been released for the construction of schools, markets,
health facilities, roads, and other infrastructure in the area as well as for the repair of
collapsed terrace walls.
0/5000
1.2 ระเบียงเป็นมรดกและสาธารณกุศล มีคำถามไม่เกี่ยวกับการดีของระเบียงข้าว Ifugao เป็นการ มรดก และพวกเขามีความสำคัญไม่เท่า Filipinos แต่เพื่อโลก ชุมชน ในขณะที่สมัครพรรคพวกอื่นเอกชนเป็นเจ้าของทุ่งนาและ woodlots ในการ ระเบียง ระเบียงทั้งหมดถือได้ว่าเป็นสาธารณกุศล Klamer และ Zuidhof (1999) กำหนดมรดกทางวัฒนธรรมเป็น "วัตถุ โครงสร้าง และ ผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ของวัฒนธรรมและบุคคลที่ได้รับผ่านจากก่อนหน้านี้ รุ่นปัจจุบันและมีมูลค่าเพราะเป็นตัวแทนทั้งหมด วัฒนธรรมและมี น้อยบางส่วน มูลค่าเนื่องจากอายุของพวกเขา" สินค้าวัฒนธรรม เป็นสินค้าสาธารณะโดยทั่วไป (Navrud และ 2002 พร้อม) อย่างไรก็ตาม พวกเขามีแตกต่างกัน องศาของลักษณะของสินค้าสาธารณะ เช่นไม่ใช่-excludability หรือที่ไม่ใช่ความเป็นไปได้ทำให้ผู้ใช้อื่น ๆ จากดี และไม่ใช่การแข่งขัน ในกรณี ของระเบียงข้าว Ifugao ผู้บริโภคหลายสามารถชมวิวในเวลาเดียวกัน ไม่ มีการลดลงค่าที่แต่ละคนได้รับจากประสบการณ์ นกยูง (1994 อ้างใน Klamer และ Zuidhof 1999 เป็น) บันทึกมรดกที่ไม่ ผลิตโดยเฉพาะเพื่อตอบสนองต่อความต้องการผู้บริโภค มีแต่ตัว โดย - ผลิตภัณฑ์อื่น ๆผลิตภัณฑ์ มรดกมักถูกสร้าง สำหรับวัตถุประสงค์เฉพาะ และ การตอบสนอง รสนิยมที่มีอยู่ ในกรณีของระเบียงข้าว Ifugao พวกเขาถูกแกะสลักจากการ ภูเขา โดย Ifugaos เพื่อสร้างพื้นที่การปลูกข้าว ตาม Pagiola (1996), สองปัญหาที่มักรุมเร้าทางวัฒนธรรม มรดกมี: หลายบริการไม่ป้อนตลาด หรือทำทางอ้อม และ ไม่ และประโยชน์มากมายไม่มีตัวตน ตลาดอาจทำให้ผู้ใช้ พักการชำระค่าจ้างเจ้าของสถานที่ให้บริการบนพื้นฐานความสมัครใจ (Wills และ Eves n.d.), แต่เป็นไม่บ่อย เกิดความล้มเหลวของตลาด นอกจากนี้ การ ประโยชน์จากคุณสมบัติมรดกมากมายค้างรับจะอาศัยอยู่ แต่ยังให้ ผู้ที่เข้าชม หรือรู้เกี่ยวกับพวกเขา 1.3 ปัญหา Plaguing เดอะเทอเรส ระเบียงข้าว Ifugao มีรูปปี และผู้จารึก ในรายการมรดกโลกถูกย้ายไปมรดกโลกในรายการอันตรายในปีค.ศ. 2001 (Rossler 2005) ระเบียงข้าว Ifugao และมรดกทางวัฒนธรรมสำนักงาน (IRTCHO 2004 อ้าง โดยยาบ n.d.) เป็น ระบุปัจจัยต่อไปนี้เป็นมีส่วน เสื่อมสภาพ: สูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพเนื่องจากไบโอละเมิดลิขสิทธิ์ รีดล่าสัตว์ เลือก ใช้เทคโนโลยีใหม่ การแนะนำพันธุ์ใหม่ของข้าว ลดแรงงานฟาร์ม ย้าย out- และพังทลายเร็วขึ้น และ siltation ของลุ่มน้ำ ในทางกลับกัน การร่วมยูเนสโกเวิลด์เฮอริเทจ เซ็นเตอร์/ICOMOS/เพื่อ การอนุรักษ์ธรรมชาติ รายงานการร่วมปฏิกิริยาตรวจสอบภารกิจไปข้าวของฟิลิปปินส์ Cordilleras (จิง et al. 2006) ระบุภัยคุกคามและอันตรายไปต่อไปนี้: abandonment ระเบียงเนื่องจากละเลยระบบชลประทานในพื้นที่ พัฒนาขนบ ท่องเที่ยวต้องไม่ถูกระบุ และการขาดการ ระบบการจัดการที่มีประสิทธิภาพ ไส้เดือนยักษ์ก็เป็นภัยคุกคามต่อในเดอะเทอเรส ขณะไส้เดือนดิน ไม่มีปัญหาใหม่ มัน worsened ในปี 1990 จากน้ำ dwindling ใน ระเบียง (Malanes n.d.) ไส้เดือนที่พบจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว มีน้ำน้อย พวกเขาเชื่อว่าเพิ่มการสูญเสียน้ำเนื่องจากพวกเขาเจาะรูไปทั่วอย่างลึกซึ้ง ในดินเป็นพวกเขาแสวงหาความชื้น ออกจากหลุมผ่าน seeps ที่น้ำออก ในที่สุด ดินและระเบียงผนังแห้ง และแตก ดัง ของระเบียงมีอยู่แล้วถูกยกเลิกเนื่องจากน้ำ ขาดแคลน (ยา n.d.) Rossler (2005) รายงานที่มีประมาณ 25-30% ของระเบียง แล้วถูกละทิ้ง แทนที่จะซ่อมแซมระเบียง บางเจ้าของเลือกไล่ สร้างรายได้จากกิจกรรมอื่น ๆ เช่นไม้แกะสลัก หรือการให้บริการเป็นเทศน์ท่องเที่ยวและไม้แกะสลักอุตสาหกรรมในพื้นที่มีการถูกระบุไว้เป็น culprits ในการเสื่อมสภาพของระเบียง ท่องเที่ยวได้สนับสนุนให้ประชาชนมีส่วนร่วม ในไม้แกะสลัก ซึ่งมีผลในการเก็บเกี่ยวอย่างรวดเร็วของต้นไม้จากครอบครัว woodlots ที่เรียกว่า "pinugo" "Pinugo" มักจะตั้งอยู่ด้านบนระเบียงข้าว และ เป็นสิ่งสำคัญในดินกัดเซาะระเบียงและควบคุมความชื้นรักษา ก็ยังเป็นแหล่งของ ไม้สำหรับก่อสร้างบ้าน น้ำมัน และ woodcarving ประเพณีการตัดงาน ใน "pinugo" ได้ให้ไปดันให้ต้นไม้เพิ่มเติมจากนี้ woodlots เนื่องจากความต้องการเพิ่มขึ้นสำหรับสลักไม้ มีต้นไม้มากมาย หายไป น้ำในระเบียงได้รับผลกระทบ ต้นไม้เพิ่ม กำลังแทรกซึมของดิน และยังช่วยควบคุมดินพังทลาย นอกจากนี้ อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวงานตัวเองแข่งขันกัน ด้วยการจำกัด ทรัพยากรน้ำในพื้นที่ Malanes (n.d.) สแตนดาร์ดชาร์เตอร์ด Alangui (1999) รายงานว่ามาก น้ำที่ถูกปันส่วนแรกสำหรับชลประทานขณะนี้ถูกเบี่ยงเบนไป จำนวนที่เพิ่มขึ้นของโรงแรม ลอด และร้านอาหาร แม้บางคนได้ แปลงนาข้าวของจำนวนมากที่อยู่อาศัยเพื่อให้พวกเขาสามารถสร้างบ้านพัก และ ร้านค้า อื่น ๆ ได้ถูกดึงดูดเพื่อโอกาสในการดำรงชีวิตในสกอตแลนด์ตอนใต้ (Balcita ปี 1998), และย้ายมา Ifugaos มากมี (Daoas 1999), ออกระเบียง untended Ifugaos ศึกษาจำนวนมากไม่ต้องการมีส่วนร่วมในการทำนาแบบดั้งเดิม และ ค้นหามากกว่างานนอกจังหวัดแทน เพื่อแก้ไขปัญหาเหล่านี้ หลายสำนักงานถูกสร้าง (และยกเลิกในภายหลัง) ระหว่างเงื่อนไขสามประธานาธิบดี (n.d. ยาบ) ประธานโปรโมชั่น V. Ramos สร้าง Ifugao ระเบียงค่าคอมมิชชัน (ซี) ในปี 1994 ซึ่งถูกยกเลิก โดยประธานาธิบดีโจเซฟ เอสตราดา E. ในปี 1999 เพื่อให้วิธีการบาเนาข้าวระเบียงกิจ (BRTTF) ใน 2002 ประธานาธิบดีกลอเรียดิออประดังเข้ายุติการ BRTTF และโอนย้ายการ รับผิดชอบผ่านระเบียงรัฐบาลจังหวัด ริเริ่มของรัฐบาลต่อการอนุรักษ์ของระเบียงมีการ พาสสองกฎหมาย: ชาติบูรณาการป้องกันพื้นที่ระบบบัญญัติ (กฎหมาย NIPAS บัญญัติสาธารณรัฐ 7586) และบัญญัติสิทธิชนพื้นเมือง (IPRA กฎหมาย พระราชบัญญัติสาธารณรัฐ 8731) (n.d. ยาบ) มีการเปิดตัวกองทุนสร้างโรงเรียน ตลาด สิ่งอำนวยความสะดวกสุขภาพ ถนน และโครงสร้างพื้นฐานอื่น ๆ ในพื้นที่เช่นกันสำหรับการซ่อมแซมของ ผนังระเบียงยุบ
การแปล กรุณารอสักครู่..
1.2 The Terraces as a Heritage and Public Good
There is no question about the great value of the Ifugao Rice Terraces as a
heritage site, and they are important not only to Filipinos but also to the global
community. While different clans privately own the rice paddies and woodlots on the
terraces, the terraces as a whole can be considered as a public good.
Klamer and Zuidhof (1999) define cultural heritage as “objects, structures, and
other products of cultures and individuals that have been passed from previous
generations to the present and are valued because they are representative of a particular
culture and are, at least partly, valued because of their age.” Cultural heritage goods
are typically public goods (Navrud and Ready 2002). However, they possess varying
degrees of the characteristics of public goods, i.e. non-excludability or the non-feasibility
of keeping other users from enjoying the good, and non-rivalry. In the case
of the Ifugao Rice Terraces, several consumers can enjoy the view at the same time
without diminishing the value that each one gets from the experience.
Peacock (1994 as cited in Klamer and Zuidhof 1999) notes that heritage is not
produced specifically to respond to a consumer demand, but is a by--product of other
products. The heritage was usually created for a specific purpose and not to satisfy
existing tastes. In the case of the Ifugao Rice Terraces, they were carved from the
mountains by the Ifugaos to create areas to be planted to rice.
According to Pagiola (1996), two of the problems that commonly beset cultural
heritage sites are: many of their services do not enter markets, or do so indirectly and
imperfectly; and many benefits are intangible. The market may allow users of a
heritage property to pay the property’s owners on a voluntary basis (Wills and Eves
n.d.), but this is often not the case, resulting in market failure. Furthermore, the
benefits from many heritage properties accrue not only to the residents, but also to
those who visit or know about them.
1.3 Problems Plaguing the Terraces
The Ifugao Rice Terraces have deteriorated over the years, and those inscribed
in the World Heritage List were moved to the World Heritage in Danger List in 2001
(Rossler 2005). The Ifugao Rice Terraces and Cultural Heritage Office (IRTCHO 2004
as cited by Yap n.d.) identified the following factors as having contributed to the
deterioration: loss of biodiversity due to bio-piracy, unregulated hunting, indiscriminate
use of new technologies, the introduction of new varieties of rice, reduced farm labor
because of out-migration, and accelerated erosion and siltation of the watershed.
On the other hand, a joint UNESCO World Heritage Centre/ICOMOS/IUCN
Report of a Joint Reactive Monitoring Mission to the rice terraces of the Philippine
Cordilleras (Jing et al. 2006) noted the following threats and dangers to the terraces:
abandonment of the terraces due to the neglect of the irrigation system in the area;
unregulated development; tourism needs not being addressed; and the lack of an
effective management system.
Giant earthworms are also a menace in the terraces. While the earthworm
problem is not new, it worsened in the 1990s as a result of dwindling water supply in
the terraces (Malanes n.d.) The earthworms have been found to reproduce more rapidly
with less water. They are believed to increase water losses because they burrow deeply
into the soil as they seek moisture, leaving holes through which water seeps out.
Eventually, the soil and terrace walls dry up and crack.
As a result, some of the terraces have already been abandoned because of water
shortage (Hayama, n.d.). Rossler (2005) reports that about 25-30% of the terraces have
already been abandoned. Instead of repairing the terraces, some owners opt to pursue
other income-generating activities such as wood carving or serving as tourist guides.
The tourism and wood carving industries in the area have also been identified as
culprits in the deterioration of the terraces. Tourism has encouraged people to engage
in wood carving, which has resulted in the rapid harvesting of trees from family-owned
woodlots called “pinugo”. The “pinugo” is usually located above the rice terraces and
is crucial in soil erosion control and terrace moisture retention. It is also a source of
wood for house construction, fuel, and woodcarving. The tradition of selective cutting
in the “pinugo” has given way to the pressure to harvest more trees from these
woodlots due to the increasing demand for woodcarvings. With many of the trees
gone, the water supply in the terraces has been adversely affected. Trees enhance the
infiltration capacity of the soil and also help control soil erosion.
Aside from this, the active tourism industry itself is competing with the limited
water resources in the area. Malanes (n.d.) cites the report of Alangui (1999) that much
of the water that was originally allocated for irrigation is now being diverted to the
growing number of hotels, lodges, and restaurants. Some residents have even
converted their rice paddies to residential lots so that they can build lodging houses and
stores.
Others have been attracted to livelihood opportunities in the lowlands (Balcita
1998), and many Ifugaos have migrated there (Daoas 1999), leaving the terraces
untended. Many educated Ifugaos no longer want to engage in traditional farming and
instead seek higher-paying jobs outside the province.
To address these problems, several offices were created (and later abolished)
during the terms of three presidents (Yap n.d.). President Fidel V. Ramos created the
Ifugao Terraces Commission (ITC) in 1994, which was abolished by President Joseph
E. Estrada in 1999 to give way to the Banaue Rice Terraces Task Force (BRTTF). In
2002, President Gloria Macapagal-Arroyo abolished the BRTTF and transferred the
responsibilities over the terraces to the provincial government.
The government initiatives towards the preservation of the terraces include the
passage of two laws: the National Integrated Protected Areas System Act (NIPAS Law,
Republic Act 7586) and the Indigenous Peoples Rights Act (IPRA Law, Republic Act
8731) (Yap n.d.). Funds have been released for the construction of schools, markets,
health facilities, roads, and other infrastructure in the area as well as for the repair of
collapsed terrace walls.
There is no question about the great value of the Ifugao Rice Terraces as a
heritage site, and they are important not only to Filipinos but also to the global
community. While different clans privately own the rice paddies and woodlots on the
terraces, the terraces as a whole can be considered as a public good.
Klamer and Zuidhof (1999) define cultural heritage as “objects, structures, and
other products of cultures and individuals that have been passed from previous
generations to the present and are valued because they are representative of a particular
culture and are, at least partly, valued because of their age.” Cultural heritage goods
are typically public goods (Navrud and Ready 2002). However, they possess varying
degrees of the characteristics of public goods, i.e. non-excludability or the non-feasibility
of keeping other users from enjoying the good, and non-rivalry. In the case
of the Ifugao Rice Terraces, several consumers can enjoy the view at the same time
without diminishing the value that each one gets from the experience.
Peacock (1994 as cited in Klamer and Zuidhof 1999) notes that heritage is not
produced specifically to respond to a consumer demand, but is a by--product of other
products. The heritage was usually created for a specific purpose and not to satisfy
existing tastes. In the case of the Ifugao Rice Terraces, they were carved from the
mountains by the Ifugaos to create areas to be planted to rice.
According to Pagiola (1996), two of the problems that commonly beset cultural
heritage sites are: many of their services do not enter markets, or do so indirectly and
imperfectly; and many benefits are intangible. The market may allow users of a
heritage property to pay the property’s owners on a voluntary basis (Wills and Eves
n.d.), but this is often not the case, resulting in market failure. Furthermore, the
benefits from many heritage properties accrue not only to the residents, but also to
those who visit or know about them.
1.3 Problems Plaguing the Terraces
The Ifugao Rice Terraces have deteriorated over the years, and those inscribed
in the World Heritage List were moved to the World Heritage in Danger List in 2001
(Rossler 2005). The Ifugao Rice Terraces and Cultural Heritage Office (IRTCHO 2004
as cited by Yap n.d.) identified the following factors as having contributed to the
deterioration: loss of biodiversity due to bio-piracy, unregulated hunting, indiscriminate
use of new technologies, the introduction of new varieties of rice, reduced farm labor
because of out-migration, and accelerated erosion and siltation of the watershed.
On the other hand, a joint UNESCO World Heritage Centre/ICOMOS/IUCN
Report of a Joint Reactive Monitoring Mission to the rice terraces of the Philippine
Cordilleras (Jing et al. 2006) noted the following threats and dangers to the terraces:
abandonment of the terraces due to the neglect of the irrigation system in the area;
unregulated development; tourism needs not being addressed; and the lack of an
effective management system.
Giant earthworms are also a menace in the terraces. While the earthworm
problem is not new, it worsened in the 1990s as a result of dwindling water supply in
the terraces (Malanes n.d.) The earthworms have been found to reproduce more rapidly
with less water. They are believed to increase water losses because they burrow deeply
into the soil as they seek moisture, leaving holes through which water seeps out.
Eventually, the soil and terrace walls dry up and crack.
As a result, some of the terraces have already been abandoned because of water
shortage (Hayama, n.d.). Rossler (2005) reports that about 25-30% of the terraces have
already been abandoned. Instead of repairing the terraces, some owners opt to pursue
other income-generating activities such as wood carving or serving as tourist guides.
The tourism and wood carving industries in the area have also been identified as
culprits in the deterioration of the terraces. Tourism has encouraged people to engage
in wood carving, which has resulted in the rapid harvesting of trees from family-owned
woodlots called “pinugo”. The “pinugo” is usually located above the rice terraces and
is crucial in soil erosion control and terrace moisture retention. It is also a source of
wood for house construction, fuel, and woodcarving. The tradition of selective cutting
in the “pinugo” has given way to the pressure to harvest more trees from these
woodlots due to the increasing demand for woodcarvings. With many of the trees
gone, the water supply in the terraces has been adversely affected. Trees enhance the
infiltration capacity of the soil and also help control soil erosion.
Aside from this, the active tourism industry itself is competing with the limited
water resources in the area. Malanes (n.d.) cites the report of Alangui (1999) that much
of the water that was originally allocated for irrigation is now being diverted to the
growing number of hotels, lodges, and restaurants. Some residents have even
converted their rice paddies to residential lots so that they can build lodging houses and
stores.
Others have been attracted to livelihood opportunities in the lowlands (Balcita
1998), and many Ifugaos have migrated there (Daoas 1999), leaving the terraces
untended. Many educated Ifugaos no longer want to engage in traditional farming and
instead seek higher-paying jobs outside the province.
To address these problems, several offices were created (and later abolished)
during the terms of three presidents (Yap n.d.). President Fidel V. Ramos created the
Ifugao Terraces Commission (ITC) in 1994, which was abolished by President Joseph
E. Estrada in 1999 to give way to the Banaue Rice Terraces Task Force (BRTTF). In
2002, President Gloria Macapagal-Arroyo abolished the BRTTF and transferred the
responsibilities over the terraces to the provincial government.
The government initiatives towards the preservation of the terraces include the
passage of two laws: the National Integrated Protected Areas System Act (NIPAS Law,
Republic Act 7586) and the Indigenous Peoples Rights Act (IPRA Law, Republic Act
8731) (Yap n.d.). Funds have been released for the construction of schools, markets,
health facilities, roads, and other infrastructure in the area as well as for the repair of
collapsed terrace walls.
การแปล กรุณารอสักครู่..
1.2 . ระเบียงเป็นมรดกและประโยชน์ส่วนรวม
มีคำถามเกี่ยวกับคุณค่าของอีฟูเกาทุ่งข้าวเป็น
มรดกโลก และพวกเขาก็สำคัญไม่เพียง แต่ชาวฟิลิปปินส์ แต่ยังให้ประชาคมโลก
ในขณะที่เผ่าอื่นสองต่อสองเป็นเจ้าของทุ่งนาและแปลงป่าบน
ระเบียงระเบียงโดยรวมถือได้ว่าเป็นส่วนรวม
klamer zuidhof ( 1999 ) และกำหนดโดย " วัตถุวัฒนธรรม โครงสร้าง และผลิตภัณฑ์อื่น ๆของวัฒนธรรม
และบุคคลที่ได้รับการส่งผ่านจากรุ่นก่อนหน้า
ถึงปัจจุบันและมีมูลค่าเพราะพวกเขาเป็นตัวแทนของวัฒนธรรมโดยเฉพาะ
และอย่างน้อยบางส่วน มีเพราะอายุของพวกเขา . " มรดกทางวัฒนธรรมสินค้า
โดยทั่วไปเป็นสินค้าสาธารณะ ( navrud พร้อม 2002 )อย่างไรก็ตาม พวกเขามีลักษณะแตกต่างกัน
องศาของสินค้าสาธารณะ คือ ไม่ excludability หรือไม่ความเป็นไปได้
รักษาผู้ใช้อื่น ๆจากการเพลิดเพลินกับดี และไม่ใช่คู่ปรับ ในกรณี
ของอีฟูเกาทุ่งข้าว ผู้บริโภคหลายสามารถเพลิดเพลินกับมุมมองที่
เวลาเดียวกันโดยไม่มีลดน้อยลง มูลค่าที่แต่ละคนได้รับจากประสบการณ์
มยุรา ( 1994 อ้างถึงในและเป็น klamer zuidhof 1999 ) บันทึกมรดกที่ไม่ได้
ผลิตเฉพาะเพื่อตอบสนองต่อความต้องการของผู้บริโภค แต่เป็น . . . ผลิตภัณฑ์อื่น ๆ
มรดกก็มักจะสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์เฉพาะและไม่ตอบสนอง
รสชาติที่มีอยู่ ในกรณีของอีฟูเกาทุ่งข้าว พวกเขาถูกแกะสลักจาก
ภูเขาโดยฟูเกาเพื่อสร้างพื้นที่เพื่อปลูกข้าว
ตาม pagiola ( 1996 ) , สองปัญหาที่มักเต็มไปด้วยเว็บไซต์มรดกทางวัฒนธรรม
: หลายของการบริการของพวกเขาไม่ได้เข้าตลาด หรือทำโดยอ้อมและ
เหนื่อยล้า และผลประโยชน์หลายรายการ ตลาดอาจจะอนุญาตให้ผู้ใช้ของ
มรดกทรัพย์สินจ่ายเจ้าของทรัพย์สินบนพื้นฐานความสมัครใจ ( พินัยกรรมและ อีฟส์
n.d. ) แต่นี้มักจะไม่กรณีส่งผลให้ความล้มเหลวของตลาด นอกจากนี้ ประโยชน์จากคุณสมบัติทางหลาย
เพิ่มขึ้นไม่เพียง แต่สำหรับผู้อยู่อาศัย แต่ยัง
ผู้เยี่ยมชม หรือรู้เกี่ยวกับพวกเขา 1.3 ปัญหาการรบกวนระเบียง
อีฟูเกาทุ่งข้าวต่างๆมากกว่าปีที่ผ่านมา และที่จารึกไว้ในรายชื่อมรดกโลก
ถูกย้ายไปอยู่ในรายชื่อมรดกโลกอันตรายในปี 2001
( ดาวน์โหลด 2005 )ส่วนอีฟูเกาทุ่งข้าวและสำนักงานมรดกวัฒนธรรม ( irtcho 2004
ที่อ้างโดยยับ n.d. ) ระบุปัจจัยต่อไปนี้การมีส่วนร่วม
การเสื่อมสภาพการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ เนื่องจากการละเมิดลิขสิทธิ์ , ไบโอล่าอลหม่าน ใช้พิจารณา
เทคโนโลยีใหม่ การแนะนำข้าวพันธุ์ใหม่ ลดลง
แรงงานเพราะการย้ายถิ่นออก ,และเร่งการกัดกร่อนและการทับถมของดินตะกอนของลุ่มน้ำ
บนมืออื่น ๆร่วมโลก มรดกแห่งสนธิสัญญา / IUCN รายงานของปฏิกิริยาการร่วมภารกิจกับของฟิลิปปินส์ Cordilleras ข้าว
( จิง et al . 2006 ) ระบุไว้ต่อไปนี้ภัยคุกคามและอันตรายต่อระเบียง :
การละทิ้งของระเบียงเกิดจากการละเลยของระบบการชลประทานในพื้นที่ ;
การพัฒนาความอลหม่าน ; การท่องเที่ยวไม่ได้ระบุ และระบบการจัดการการขาด
ที่มีประสิทธิภาพ
ไส้เดือนยักษ์ยังคุกคามในระเบียง ในขณะที่ไส้เดือน
ไม่ใช่ปัญหาใหม่ มันแย่ลงในช่วงทศวรรษที่ 1990 เป็นผลจากความน้ำประปา
ระเบียง ( malanes n.d. ) ไส้เดือนมีการพบพันธุ์อย่างรวดเร็ว
กับน้ำให้น้อยลงพวกเขาเชื่อว่าจะเพิ่มการสูญเสียน้ำเนื่องจากพวกเขาขุดลึกลงไปในดิน
เป็นที่พวกเขาแสวงหาความชื้นออกจากหลุมที่น้ำไหลออกมา
ในที่สุด ดินและผนังระเบียงแห้งและแตก
ผลบางส่วนของระเบียงได้ถูกทิ้งร้างเพราะขาดน้ำ
( ฮายามะ n.d. ) ดาวน์โหลด ( 2005 ) รายงานว่า ประมาณ 25-30% ของระเบียงมี
แล้วถูกทิ้ง แทนที่จะซ่อมระเบียงเจ้าของบางคนเลือกที่จะติดตาม
รายได้สร้างกิจกรรม เช่น ไม้แกะสลัก หรือทำหน้าที่เป็นมัคคุเทศก์
การท่องเที่ยวและอุตสาหกรรมแกะสลักไม้ในพื้นที่ยังได้รับการระบุว่าเป็น
culprits ในการเสื่อมสภาพของระเบียง การท่องเที่ยวได้สนับสนุนให้คนที่จ้าง
ในการแกะสลักไม้ซึ่งส่งผลให้เกิดวิกฤติอย่างรวดเร็วของต้นไม้จากครอบครัวที่เป็นเจ้าของ
แปลงป่าที่เรียกว่า " pinugo " " pinugo " มักตั้งอยู่เหนือทุ่งข้าวและ
เป็นสิ่งสำคัญในการควบคุมการพังทลายของดินและรักษาความชื้นที่ระเบียง นอกจากนี้ยังเป็นแหล่งที่มาของ
ไม้สำหรับก่อสร้าง บ้านเชื้อเพลิง และไม้แกะสลัก . ประเพณีของการ
ตัดใน " pinugo " ได้ให้วิธีการกดดันเพื่อเก็บเกี่ยวต้นไม้เพิ่มเติมจากการคาดเดาข้อความเหล่านี้
เนื่องจากความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับไม้แกะสลัก หลายของต้นไม้
หายไป น้ำในบริเวณที่ได้รับผลกระทบ . ต้นไม้เพิ่ม
แทรกซึมสมรรถนะของดิน และยังช่วยในการชะล้างพังทลายของดิน ควบคุม
นอกเหนือจากนี้ใช้ตัวเองเป็นคู่แข่งกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวจำกัด
ทรัพยากรน้ำในพื้นที่ malanes ( n.d. ) อ้างรายงานของ alangui ( 1999 ) มาก
ของน้ำที่ถูกจัดสรรเพื่อการชลประทานได้ถูกโอนไปยัง
ตัวเลขการเติบโตของ โรงแรม บ้านพัก และร้านอาหาร ชาวบ้านบางคนยังได้
แปลงนาข้าวของตนเองมากมายที่อยู่อาศัยเพื่อให้พวกเขาสามารถสร้างที่พักบ้าน
ร้าน
คนอื่นได้ดึงดูดโอกาสทำมาหากินในพื้นที่ราบ ( balcita
1998 ) และหลายฟูเกาได้อพยพไป daoas 1999 ) ออกจากระเบียง
untended . หลายการศึกษา ฟูเกาไม่อยากจะมีส่วนร่วมในการทำนาแบบดั้งเดิมและ
แทนที่จะแสวงหาที่สูงจ่ายงานนอกจังหวัด
เพื่อแก้ไขปัญหาเหล่านี้ สำนักงานต่าง ๆถูกสร้างขึ้น ( ศักดินา )
ในแง่ของสามประธานาธิบดี ( ยับ n.d. ) ประธานาธิบดีฟิเดล รามอส สร้าง V
อีฟูเการะเบียง Commission ( ITC ) ในปี 1994 ซึ่งได้ถูกยกเลิกโดยประธานาธิบดีโจเซฟเอสตราด้า
E ในปี 1999 เพื่อหลีกทางให้บานาเวทุ่งข้าวงานบังคับ ( brttf ) ใน
2002ประธานาธิบดีกลอเรีย มากาปากัล brttf อาร์โรโย ยกเลิกและโอน
ความรับผิดชอบเหนือระเบียงที่จะการปกครองส่วนภูมิภาค
รัฐบาลริเริ่มไปสู่การเก็บรักษาของระเบียงรวม
ผ่านสองกฎหมาย : พระราชบัญญัติวัฒนธรรมแห่งชาติด้านการป้องกันระบบ ( กฎหมาย , พระราชบัญญัติกรุงเทพมหานคร
สาธารณรัฐ nipas ) และชนพื้นเมืองกฎหมายสิทธิมนุษยชน ( กฎหมาย , พระราชบัญญัติสาธารณรัฐ
ไอพระ8731 ) ( ยับ n.d. ) เงินถูกปล่อยออกมาเพื่อสร้างโรงเรียน , ตลาด ,
สุขภาพเครื่อง ถนน และโครงสร้างพื้นฐานอื่น ๆในพื้นที่ รวมทั้งเพื่อซ่อมแซม
ยุบผนังระเบียง
มีคำถามเกี่ยวกับคุณค่าของอีฟูเกาทุ่งข้าวเป็น
มรดกโลก และพวกเขาก็สำคัญไม่เพียง แต่ชาวฟิลิปปินส์ แต่ยังให้ประชาคมโลก
ในขณะที่เผ่าอื่นสองต่อสองเป็นเจ้าของทุ่งนาและแปลงป่าบน
ระเบียงระเบียงโดยรวมถือได้ว่าเป็นส่วนรวม
klamer zuidhof ( 1999 ) และกำหนดโดย " วัตถุวัฒนธรรม โครงสร้าง และผลิตภัณฑ์อื่น ๆของวัฒนธรรม
และบุคคลที่ได้รับการส่งผ่านจากรุ่นก่อนหน้า
ถึงปัจจุบันและมีมูลค่าเพราะพวกเขาเป็นตัวแทนของวัฒนธรรมโดยเฉพาะ
และอย่างน้อยบางส่วน มีเพราะอายุของพวกเขา . " มรดกทางวัฒนธรรมสินค้า
โดยทั่วไปเป็นสินค้าสาธารณะ ( navrud พร้อม 2002 )อย่างไรก็ตาม พวกเขามีลักษณะแตกต่างกัน
องศาของสินค้าสาธารณะ คือ ไม่ excludability หรือไม่ความเป็นไปได้
รักษาผู้ใช้อื่น ๆจากการเพลิดเพลินกับดี และไม่ใช่คู่ปรับ ในกรณี
ของอีฟูเกาทุ่งข้าว ผู้บริโภคหลายสามารถเพลิดเพลินกับมุมมองที่
เวลาเดียวกันโดยไม่มีลดน้อยลง มูลค่าที่แต่ละคนได้รับจากประสบการณ์
มยุรา ( 1994 อ้างถึงในและเป็น klamer zuidhof 1999 ) บันทึกมรดกที่ไม่ได้
ผลิตเฉพาะเพื่อตอบสนองต่อความต้องการของผู้บริโภค แต่เป็น . . . ผลิตภัณฑ์อื่น ๆ
มรดกก็มักจะสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์เฉพาะและไม่ตอบสนอง
รสชาติที่มีอยู่ ในกรณีของอีฟูเกาทุ่งข้าว พวกเขาถูกแกะสลักจาก
ภูเขาโดยฟูเกาเพื่อสร้างพื้นที่เพื่อปลูกข้าว
ตาม pagiola ( 1996 ) , สองปัญหาที่มักเต็มไปด้วยเว็บไซต์มรดกทางวัฒนธรรม
: หลายของการบริการของพวกเขาไม่ได้เข้าตลาด หรือทำโดยอ้อมและ
เหนื่อยล้า และผลประโยชน์หลายรายการ ตลาดอาจจะอนุญาตให้ผู้ใช้ของ
มรดกทรัพย์สินจ่ายเจ้าของทรัพย์สินบนพื้นฐานความสมัครใจ ( พินัยกรรมและ อีฟส์
n.d. ) แต่นี้มักจะไม่กรณีส่งผลให้ความล้มเหลวของตลาด นอกจากนี้ ประโยชน์จากคุณสมบัติทางหลาย
เพิ่มขึ้นไม่เพียง แต่สำหรับผู้อยู่อาศัย แต่ยัง
ผู้เยี่ยมชม หรือรู้เกี่ยวกับพวกเขา 1.3 ปัญหาการรบกวนระเบียง
อีฟูเกาทุ่งข้าวต่างๆมากกว่าปีที่ผ่านมา และที่จารึกไว้ในรายชื่อมรดกโลก
ถูกย้ายไปอยู่ในรายชื่อมรดกโลกอันตรายในปี 2001
( ดาวน์โหลด 2005 )ส่วนอีฟูเกาทุ่งข้าวและสำนักงานมรดกวัฒนธรรม ( irtcho 2004
ที่อ้างโดยยับ n.d. ) ระบุปัจจัยต่อไปนี้การมีส่วนร่วม
การเสื่อมสภาพการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ เนื่องจากการละเมิดลิขสิทธิ์ , ไบโอล่าอลหม่าน ใช้พิจารณา
เทคโนโลยีใหม่ การแนะนำข้าวพันธุ์ใหม่ ลดลง
แรงงานเพราะการย้ายถิ่นออก ,และเร่งการกัดกร่อนและการทับถมของดินตะกอนของลุ่มน้ำ
บนมืออื่น ๆร่วมโลก มรดกแห่งสนธิสัญญา / IUCN รายงานของปฏิกิริยาการร่วมภารกิจกับของฟิลิปปินส์ Cordilleras ข้าว
( จิง et al . 2006 ) ระบุไว้ต่อไปนี้ภัยคุกคามและอันตรายต่อระเบียง :
การละทิ้งของระเบียงเกิดจากการละเลยของระบบการชลประทานในพื้นที่ ;
การพัฒนาความอลหม่าน ; การท่องเที่ยวไม่ได้ระบุ และระบบการจัดการการขาด
ที่มีประสิทธิภาพ
ไส้เดือนยักษ์ยังคุกคามในระเบียง ในขณะที่ไส้เดือน
ไม่ใช่ปัญหาใหม่ มันแย่ลงในช่วงทศวรรษที่ 1990 เป็นผลจากความน้ำประปา
ระเบียง ( malanes n.d. ) ไส้เดือนมีการพบพันธุ์อย่างรวดเร็ว
กับน้ำให้น้อยลงพวกเขาเชื่อว่าจะเพิ่มการสูญเสียน้ำเนื่องจากพวกเขาขุดลึกลงไปในดิน
เป็นที่พวกเขาแสวงหาความชื้นออกจากหลุมที่น้ำไหลออกมา
ในที่สุด ดินและผนังระเบียงแห้งและแตก
ผลบางส่วนของระเบียงได้ถูกทิ้งร้างเพราะขาดน้ำ
( ฮายามะ n.d. ) ดาวน์โหลด ( 2005 ) รายงานว่า ประมาณ 25-30% ของระเบียงมี
แล้วถูกทิ้ง แทนที่จะซ่อมระเบียงเจ้าของบางคนเลือกที่จะติดตาม
รายได้สร้างกิจกรรม เช่น ไม้แกะสลัก หรือทำหน้าที่เป็นมัคคุเทศก์
การท่องเที่ยวและอุตสาหกรรมแกะสลักไม้ในพื้นที่ยังได้รับการระบุว่าเป็น
culprits ในการเสื่อมสภาพของระเบียง การท่องเที่ยวได้สนับสนุนให้คนที่จ้าง
ในการแกะสลักไม้ซึ่งส่งผลให้เกิดวิกฤติอย่างรวดเร็วของต้นไม้จากครอบครัวที่เป็นเจ้าของ
แปลงป่าที่เรียกว่า " pinugo " " pinugo " มักตั้งอยู่เหนือทุ่งข้าวและ
เป็นสิ่งสำคัญในการควบคุมการพังทลายของดินและรักษาความชื้นที่ระเบียง นอกจากนี้ยังเป็นแหล่งที่มาของ
ไม้สำหรับก่อสร้าง บ้านเชื้อเพลิง และไม้แกะสลัก . ประเพณีของการ
ตัดใน " pinugo " ได้ให้วิธีการกดดันเพื่อเก็บเกี่ยวต้นไม้เพิ่มเติมจากการคาดเดาข้อความเหล่านี้
เนื่องจากความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับไม้แกะสลัก หลายของต้นไม้
หายไป น้ำในบริเวณที่ได้รับผลกระทบ . ต้นไม้เพิ่ม
แทรกซึมสมรรถนะของดิน และยังช่วยในการชะล้างพังทลายของดิน ควบคุม
นอกเหนือจากนี้ใช้ตัวเองเป็นคู่แข่งกับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวจำกัด
ทรัพยากรน้ำในพื้นที่ malanes ( n.d. ) อ้างรายงานของ alangui ( 1999 ) มาก
ของน้ำที่ถูกจัดสรรเพื่อการชลประทานได้ถูกโอนไปยัง
ตัวเลขการเติบโตของ โรงแรม บ้านพัก และร้านอาหาร ชาวบ้านบางคนยังได้
แปลงนาข้าวของตนเองมากมายที่อยู่อาศัยเพื่อให้พวกเขาสามารถสร้างที่พักบ้าน
ร้าน
คนอื่นได้ดึงดูดโอกาสทำมาหากินในพื้นที่ราบ ( balcita
1998 ) และหลายฟูเกาได้อพยพไป daoas 1999 ) ออกจากระเบียง
untended . หลายการศึกษา ฟูเกาไม่อยากจะมีส่วนร่วมในการทำนาแบบดั้งเดิมและ
แทนที่จะแสวงหาที่สูงจ่ายงานนอกจังหวัด
เพื่อแก้ไขปัญหาเหล่านี้ สำนักงานต่าง ๆถูกสร้างขึ้น ( ศักดินา )
ในแง่ของสามประธานาธิบดี ( ยับ n.d. ) ประธานาธิบดีฟิเดล รามอส สร้าง V
อีฟูเการะเบียง Commission ( ITC ) ในปี 1994 ซึ่งได้ถูกยกเลิกโดยประธานาธิบดีโจเซฟเอสตราด้า
E ในปี 1999 เพื่อหลีกทางให้บานาเวทุ่งข้าวงานบังคับ ( brttf ) ใน
2002ประธานาธิบดีกลอเรีย มากาปากัล brttf อาร์โรโย ยกเลิกและโอน
ความรับผิดชอบเหนือระเบียงที่จะการปกครองส่วนภูมิภาค
รัฐบาลริเริ่มไปสู่การเก็บรักษาของระเบียงรวม
ผ่านสองกฎหมาย : พระราชบัญญัติวัฒนธรรมแห่งชาติด้านการป้องกันระบบ ( กฎหมาย , พระราชบัญญัติกรุงเทพมหานคร
สาธารณรัฐ nipas ) และชนพื้นเมืองกฎหมายสิทธิมนุษยชน ( กฎหมาย , พระราชบัญญัติสาธารณรัฐ
ไอพระ8731 ) ( ยับ n.d. ) เงินถูกปล่อยออกมาเพื่อสร้างโรงเรียน , ตลาด ,
สุขภาพเครื่อง ถนน และโครงสร้างพื้นฐานอื่น ๆในพื้นที่ รวมทั้งเพื่อซ่อมแซม
ยุบผนังระเบียง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Sensory evaluation
- ทำไมคุณไม่แขวนกุญแจไว้ข้างประตู
- คุณได้รับของขวัญเยอะนะ
- MBK is particularly easy to reach thanks
- คุณชื่ออะไรนะ
- you live alone?
- พักผ่อนเยอะๆ
- ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อคุณพูดกับฉัน
- คุณกำลังจะบอกฉันว่าที่คุณมาเมืองไทยไม่ได
- การขึ้นตกของดวงอาทิตย์
- 그때 그날들로
- Student profilingA number of characteris
- ตุ๊กติ๊ก จิรดา
- ฉันไม่ได้ปั่นจักรยานมาหนึ่งเดือนแล้ว แต่
- mammals Clever than birds because mammal
- I speak English not good at.
- Capturing New Loads:Many providers depen
- แล้วนอกจากหนังเรื่อง Pee Mak Phra Khanon
- Sticks, stones, leaves, and other foreig
- พวกเขากำลังไล่จับโจร
- I speak English not good at.
- ชั้นเพิ่งตื่น
- คุณมีเพื่อนที่สงขลาไหม
- camping
