The speaker is a lonely poet who ha

The speaker is a lonely poet who has learned how to keep himself company by viewing nature as "peopled" by things. The first two lines make him sound almost like the cliché of a Romantic poet: his sensitive and intelligent nature puts him so far above everyone and everything else that he can’t help but feel a noble loneliness. He lives in a rural area and likes to take long walks by himself, which isn’t exactly the best cure for loneliness. Fortunately, the speaker doesn’t stay in this funk for long. He has a vibrant imagination, and can create the effect of having people around him without actually having people around him.

We know that the speaker is a poet because he tells us so in line 15. He speaks in the third person, but we know he’s talking about himself. Also, we have the sense that this poet takes nature to be almost a religion, and he brings intense focus and attention with his "gaze" on nature. He also has an "inward," spiritual eye that seems more powerful (or at least equally powerful) than his regular vision.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลำโพงเป็นกวีเหงาที่ได้เรียนรู้วิธีที่จะทำให้ตัวเอง บริษัท โดยการดูลักษณะเป็น "ประชาชน" โดยสิ่งที่ สองบรรทัดแรกทำให้เขาเกือบจะเหมือนเสียงคิดโบราณของกวีโรแมนติก: ธรรมชาติที่สำคัญและชาญฉลาดของเขาทำให้เขาเพื่อให้ห่างไกลข้างต้นทุกคนและทุกอย่างอื่นที่เขาไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกเหงาเกียรติ เขาอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทและชอบที่จะใช้เวลาเดินนานด้วยตัวเองซึ่งไม่ว่ารักษาที่ดีที่สุดสำหรับความเหงา โชคดีที่ผู้พูดไม่ได้อยู่ในความกลัวนานนี้ เขามีจินตนาการที่สดใสและสามารถสร้างผลกระทบของการมีคนรอบตัวเขาไม่จริงมีคนรอบ ๆ ตัวเขา. เรารู้ว่าลำโพงเป็นกวีเพราะเขาบอกเราดังนั้นในสาย 15 เขาพูดในบุคคลที่สาม แต่เรารู้ว่า ที่เขาพูดเกี่ยวกับตัวเอง นอกจากนี้เรายังมีความรู้สึกที่ว่านี้จะใช้เวลากวีลักษณะเกือบจะเป็นศาสนาและเขานำมาโฟกัสที่รุนแรงและให้ความสนใจกับ "สายตา" ของเขาในธรรมชาติ นอกจากนี้เขายังมี "ขาเข้า" ตาจิตวิญญาณที่ดูเหมือนว่าจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น (หรืออย่างน้อยที่มีประสิทธิภาพเท่าเทียมกัน) มากกว่าปกติวิสัยทัศน์ของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้พูดคือกวีเหงาที่ได้เรียนรู้วิธีการเพื่อให้ตัวเอง บริษัท โดยดูลักษณะเป็น " ประเทศที่เต็มไปด้วย " โดยสิ่ง สองบรรทัดแรกทำให้เขาเสียงเกือบเหมือนสำนวนจำเจของกวีโรแมนติก : ธรรมชาติที่ละเอียดอ่อน และฉลาดของเขาทำให้เขาห่างไกลจากทุกคนและทุกอย่างอื่นที่เขาไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่า ความเหงา สูงศักดิ์ เขาอาศัยอยู่ในชนบท และชอบเดินยาวด้วยตัวของเขาเองซึ่งมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับการรักษาความเหงา โชคดีที่ผู้พูดไม่ได้อยู่ในปอดได้นานขนาดนี้ เขามีจินตนาการที่สดใส และสามารถสร้างผลของการมีผู้คนรอบข้างโดยไม่ต้องมีคนรอบข้าง

เรารู้ว่าผู้พูดนั้นเป็นกวี เพราะเค้าบอกเราแล้วในบรรทัดที่ 15 เขาพูดในบุคคลที่สาม แต่เรารู้ว่าเขาพูดเกี่ยวกับตัวเอง นอกจากนี้เรามีความรู้สึกว่า กวีใช้ธรรมชาติเป็นเกือบทุกศาสนา และเขานำโฟกัสเข้ม และความสนใจของเขากับ " สายตา " ในธรรมชาติ เขาก็มี " ข้างใน " ธรรมจักษุที่ดูเหมือนว่ามีประสิทธิภาพมากขึ้น ( หรืออย่างน้อยก็เท่าเทียมกันที่มีประสิทธิภาพกว่าภาพปกติของเขา