Bergson on his part sees that our w

Bergson on his part sees that our word “memory” mixes together two different kinds of memories. On the one hand, there is habit-memory, which consists in obtaining certain automatic behavior by means of repetition; in other words, it coincides with the acquisition of sensori-motor mechanisms. On the other hand, there is true or “pure” memory; it is the survival of personal memories, a survival that, for Bergson, is unconscious. In other words, we have habit-memory actually aligned with bodily perception. Pure memory is something else, which is related to the unconscious
Image & Narrative , Vol 10, No 1 (2009) 187
and therefore unable to be designated or denotated. But that is exactly what happens in Sugimotos Seascapes: they unmask, as do Bergson and Deleuze, the human desire to designate things and go beyond the desire for formalisation and denotation. In weakening the representational caracter of his images Sugimoto makes them a pointing gesture to something that cannot be named and is therefore more a reference to a virtual memory than a reference to a single object.
The image seduces the beholder to believe in its representational qualities but never redeems it. In order to create this illusion Sugimoto makes much out of the fact that photography‟s mediality becomes transparent. He makes much out of the fact that the grain becomes invisible, to eliminate the material appearance of the medium.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

งรีแบร์กซองในส่วนของเขาเห็นว่า คำพูดของเรา "จำ" ผสมกันสองชนิดแตกต่างกันของความทรงจำ คง มีนิสัยหน่วยความจำ ซึ่งประกอบด้วยในการรับพฤติกรรมบางอย่างอัตโนมัติโดยทำซ้ำ ในคำอื่น ๆ ก็กรุณาซื้อ sensori เครื่องยนต์กลไก บนมืออื่น ๆ มีความจำเป็นจริง หรือ "บริสุทธิ์" มันเป็นความอยู่รอดของความทรงจำส่วนบุคคล รอดที่ สำหรับงรีแบร์กซอง สติ ในคำอื่น ๆ เรามีนิสัยหน่วยความจำที่สอดคล้องกับร่างกายรับรู้จริง บริสุทธิ์จำเป็นอื่น ๆ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการอสัญ
&ภาพเล่าเรื่อง Vol 10, No 1 (2009) 187
และดังนั้นจึงไม่สามารถที่จะกำหนด หรือ denotated แต่ที่จะตรงกับสิ่งที่เกิดขึ้นในค Sugimotos: พวกเขาเปิดโปง ทำงรีแบร์กซองและ Deleuze มนุษย์ต้อง การกำหนดสิ่งที่เกินความต้องการ formalisation และ denotation ในลดลง caracter representational ภาพเขา Sugimoto ทำท่าชี้ไปสิ่งที่ไม่มีชื่อ และจึงเพิ่มเติมการอ้างอิงถึงหน่วยความจำเสมือนมากกว่าการอ้างอิงไปยังวัตถุเดียวกัน
รูปคนดูเชื่อในคุณภาพของ representational seduces แต่ไม่ redeems Mediality photography‟s ว่าจะไม่โปร่งใสเพื่อสร้างภาพลวงตานี้ Sugimoto ทำมากจากความเป็นจริง เขาทำให้มากเกินความเป็นจริงว่า เมล็ดข้าวจะกลายเป็นมองไม่เห็น การกำจัดวัสดุลักษณะของสื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบิร์กสันในส่วนของเขาเห็นของเรา คำว่า " หน่วยความจำ " ผสมกันสองชนิดที่แตกต่างกันของความทรงจำ ในมือข้างหนึ่งมีหน่วยความจำนิสัยซึ่งประกอบด้วยในการพฤติกรรมบางอย่างโดยอัตโนมัติซ้ำ ; ในคำอื่น ๆมันเกิดขึ้นพร้อมกับการเข้าซื้อกิจการของกลไกมอเตอร์ sensori . บนมืออื่น ๆ , มีจริง หรือ " ความบริสุทธิ์ " ; มันคือการอยู่รอดของความทรงจำส่วนบุคคลการอยู่รอด , เบิร์กสัน , หมดสติ ในคำอื่น ๆที่เรามีนิสัยหน่วยความจำจริงสอดคล้องกับร่างกายรับรู้ ความทรงจำที่บริสุทธิ์เป็นอย่างอื่น ซึ่งจะเกี่ยวข้องกับการหมดสติ
ภาพ&เล่าเรื่อง Vol 10 , No 1 ( 2009 ) 187
และดังนั้นจึงไม่สามารถที่จะกำหนดหรือ denotated . แต่นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นใน sugimotos วิวชายทะเล : พวกเขาเปิดโปง ขณะที่ทำ และเดอลูซเบิร์กสัน ,ความปรารถนาของมนุษย์ที่จะกำหนดสิ่งต่าง ๆ และนอกเหนือไปจากความปรารถนาและ formalisation ความหมาย . ที่อ่อนตัวลง caracter ตัวแทนของเขาภาพ ซูกิโมโตะให้พวกเขาชี้สัญญาณบางอย่างที่ไม่สามารถตั้งชื่อและดังนั้นจึงเพิ่มการอ้างอิงไปยังหน่วยความจำเสมือนมากกว่าการอ้างอิงไปยังวัตถุเดียว .
ภาพที่ดึงดูดคนดูเชื่อในคุณภาพของตัวแทน แต่ไม่เคยดึงมัน เพื่อที่จะสร้างภาพลวงตา ซูกิโมโตะทำให้มากของข้อเท็จจริงว่า การถ่ายภาพ‟ S mediality กลายเป็นโปร่งใส เขาทำให้มากของข้อเท็จจริงว่า เมล็ดข้าวจะมองไม่เห็นเพื่อขจัดวัสดุลักษณะของตัวกลาง