Aristotle felt that happiness was n

Aristotle felt that happiness was not a state of feeling, enjoyment, or pleasure, but rather it was the definition of that which is the most desirable and satisfying of life. Aristotle did not believe that God provided us with such a life, but rather we had to earn it as a result of our good actions. Our good actions were the result of our acquired virtues we developed through learning, training, and cultivation of proper habits. If we did this, he believed, we then acquired the most godlike blessed prize that a human could achieve in the world. To Aristotle, critical through and application over time created virtue, which was the greatest and most noble accomplishment of any human being (Aristotle, 1925, p. 18).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อริสโตเติลรู้สึกว่า ความสุขไม่ได้เป็นสถานะของความรู้สึก ความสุข ท่อง เที่ยว แต่มันเป็นคำนิยามที่ซึ่งเป็นที่ปรารถนามากที่สุดและความพึงพอใจในชีวิต อริสโตเติลไม่เชื่อว่า พระเจ้าให้เรา มีชีวิตดังกล่าว แต่แทนที่จะ มีได้รับเป็นผลมาจากการกระทำดีของเรา การกระทำดีของเราได้ผลของคุณธรรมของเราซื้อมาเราพัฒนาผ่านการเรียนรู้ ฝึกอบรม และการเพาะปลูกของนิสัยที่เหมาะสม ถ้าเราทำอย่างนี้ เขาเชื่อว่า เราแล้วได้รับรางวัลความสุข godlike สุดที่มนุษย์สามารถบรรลุในโลก อริสโตเติล สำคัญผ่านและแอพลิเคชันผ่านเวลาสร้างคุณธรรม ซึ่งเป็นผู้ยิ่งใหญ่และความสำเร็จที่โนเบิลส่วนใหญ่ของมนุษย์ใด ๆ (อริสโตเติล 1925, p. 18)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อริสโตเติลรู้สึกว่ามีความสุขไม่ได้เป็นรัฐของความรู้สึก, ความบันเทิงหรือความสุข แต่มันก็เป็นความหมายของสิ่งที่เป็นที่ต้องการมากที่สุดและความพึงพอใจของชีวิต อริสโตเติลไม่เชื่อว่าพระเจ้าให้เรามีชีวิตเช่น แต่เราต้องได้รับมันเป็นผลมาจากการกระทำที่ดีของเรา การกระทำที่ดีของเราเป็นผลมาจากคุณธรรมที่ได้มาของเราที่เราพัฒนาผ่านการเรียนรู้การฝึกอบรมและการเพาะปลูกของนิสัยที่เหมาะสม ถ้าเราทำอย่างนี้เขาเชื่อว่าเรานั้นได้รับรางวัลที่มีความสุขจากสวรรค์มากที่สุดที่มนุษย์สามารถบรรลุในโลก อริสโตเติลที่สำคัญผ่านและการประยุกต์ใช้ในช่วงเวลาที่สร้างคุณธรรมซึ่งเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและมีเกียรติที่สุดของการเป็นมนุษย์ใด ๆ (อริสโตเติล 1925, น. 18)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อริสโตเติล รู้สึกว่า ความสุขเป็นสภาวะของความรู้สึก ความสุข ความเพลิดเพลิน หรือ แต่ มันเป็นนิยามที่พึงปรารถนามากที่สุดและความพึงพอใจของชีวิต อริสโตเติล ไม่ได้เชื่อว่าพระเจ้าให้เรามีชีวิตดังกล่าว แต่เราได้รับมันเป็นผลของการกระทำของเรา การกระทำที่ดีของเราได้ผลของเราได้รับคุณธรรมเราพัฒนาผ่านการเรียนรู้ การฝึกอบรม และการพัฒนาของพฤติกรรมที่เหมาะสม ถ้าเราทำแบบนี้ เขาเชื่อเรา แล้วได้รับรางวัลมากที่สุดพระเจ้าอวยพรว่ามนุษย์สามารถบรรลุ ใน โลก อริสโตเติลมีผ่านและโปรแกรมตลอดเวลา สร้างความดี ที่ยิ่งใหญ่ ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษย์ใด ๆที่ถูก ( อริสโตเติล , 1925 , 18 หน้า )