The rapid move toward international

The rapid move toward international prudential standards by the end of 2000
has led to a severe malfunctioning of the financial sector. With the large depreciation of the
Baht and the ensuing economic recession, the financial and business sectors were moving
toward insolvency. When the Baht was floated, the private sector had about US$ 75.6 billion
in foreign debts. From mid-1997 to January 1998, the Baht had weakened from 25.8 Baht per
US$ to about 54.1 Baht per US$. Thus, their debt in Baht terms had increased by about 2.14
trillion Baht or about 44% of GDP. In this situation, there is little chance for those businesses
with large amount of foreign debts to remain solvent. Non-performing loans (NPL) in the
system were increasing rapidly (table 6). Financial institutions were hard pressed to provide
adequate provisioning for NPL, particularly with the increased prudential standards. Banks
and finance companies hardly extended new lending to companies in the real sector - afraid
that this will lead to new NPL and hence the need for more provisioning - and tried to keep
their assets as liquid as possible. In the first half of 1998, the stronger banks made money by
lending in the repurchase market (RP) to the Financial Institution Development Fund (FIDF)
which needed to borrow to finance its huge bail-out of the weaker financial institutions. FIDF
borrowings became larger and larger (reaching over 700 billion Baht in May 1998), the
interest rate in the RP market was over 20 percent per annum in the first quarter of 1998, and
there was real danger that the whole financial system would cease to function. The situation
began to improve once the government passed new laws in May 1998 to enable it to issue
government bonds up to Baht 500 billion to pay for the debt of the FIDF, and thereby reduce
the demand in the RP market. Interest rates began to fall from about July 1998 (table 5),
although it can be seen that prime rates have not been falling as rapidly as the short-term
interest rates. The outcome for the real sector has been a severe shortage of liquidity. The
economy got into a vicious downward spiral, with economic recession leading to more NPL,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ย้ายอย่างรวดเร็วไปยังมาตรฐานสากลพรูเดนเชียล โดย 2000ได้นำไปสู่ความรุนแรงบัสของภาคการเงิน มีขนาดใหญ่ค่าเสื่อมราคาของการบาท และเพราะเศรษฐกิจถดถอย ภาคการเงิน และธุรกิจย้ายไปล้มละลาย เมื่อเงินบาทที่ลอย ภาคเอกชนมีประมาณ 75.6 พันล้านเหรียญสหรัฐฯในหนี้สินต่างประเทศ จากกลาง-1997 มกราคม 1998 บาทได้ลดลงจาก 25.8 บาทเหรียญ สหรัฐฯ ประมาณ 54.1 บาทต่อเหรียญสหรัฐฯ ดังนั้น หนี้สินในบาทได้เพิ่มขึ้นประมาณ 2.14ทริลเลียนบาทหรือประมาณ 44% ของ GDP ในสถานการณ์นี้ มีโอกาสน้อยในธุรกิจเหล่านั้นมีจำนวนมากของหนี้ต่างประเทศยังคงเป็นตัวทำละลาย ด้อย (NPL) ในการระบบเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว (ตาราง 6) สถาบันการเงินได้อย่างเต็มที่กดให้พอเตรียมสำหรับ NPL โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับมาตรฐานพรูเดนเชียลเพิ่มขึ้น ธนาคารและทางบริษัทไม่ให้ยืมใหม่บริษัทในภาคจริง - กลัวที่นี่จะทำให้ NPL ใหม่ และดังนั้นจำเป็นต้องเพิ่มเติม เตรียม - พยายามให้ทรัพย์สินเป็นของเหลวที่เป็นไป ในครึ่งแรกของปี 1998 ธนาคารแข็งแกร่งทำเงินโดยให้กู้ยืมในตลาดดอกเบี้ยนโยบาย (RP) ไปการเงินสถาบันพัฒนากองทุนเพื่อการฟื้นฟูซึ่งต้องขอยืมกับของใหญ่ประกันตัวออกจากสถาบันการเงินที่แข็งแกร่งทางเงิน เพื่อการฟื้นฟูเงินกู้ยืมกลายเป็นขนาดใหญ่ และขนาดใหญ่ (ถึงกว่า 700 ล้านบาทใน 2541 พฤษภาคม), การอัตราดอกเบี้ยในตลาด RP ได้กว่า 20 เปอร์เซ็นต์ต่อปีในไตรมาสแรกของปี 1998 และมีอันตรายจริงที่ระบบการเงินทั้งหมดจะหยุดการทำงาน สถานการณ์เริ่มปรับปรุงเมื่อรัฐบาลผ่านกฎหมายใหม่ 2541 พฤษภาคมเปิดออกรัฐบาลขายหุ้นกู้ถึงบาท 500 ล้าน การชำระหนี้เพื่อการฟื้นฟู จึงช่วยลดอุปสงค์ในตลาด RP อัตราดอกเบี้ยเริ่มตกจากเกี่ยวกับ 1998 กรกฎาคม (ตาราง 5),แม้ว่าจะเห็นได้ว่า มีไม่ถูกการล้มนายกราคาเป็นอย่างรวดเร็วเป็นระยะสั้นอัตราดอกเบี้ย ผลลัพธ์สำหรับภาคจริงแล้วขาดสภาพคล่องอย่างรุนแรง ที่เศรษฐกิจได้เป็นเกลียวลงอึมครึม กับเศรษฐกิจถดถอยกับ NPL เพิ่มเติม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ย้ายอย่างรวดเร็วไปสู่มาตรฐานพรูเด็นเชียระหว่างประเทศในตอนท้ายของปี 2000
ได้นำไปสู่การทำงานผิดปกติอย่างรุนแรงของภาคการเงิน ด้วยค่าเสื่อมราคาที่มีขนาดใหญ่ของเงินบาทและภาวะถดถอยทางเศรษฐกิจที่ตามมาในภาคการเงินและธุรกิจกำลังจะย้ายไปสู่การล้มละลาย เมื่อค่าเงินบาทที่กำลังลอยภาคเอกชนมีประมาณ US $ 75600000000 ในหนี้ต่างประเทศ ตั้งแต่กลางเดือน 1997 ถึงเดือนมกราคมปี 1998 ค่าเงินบาทได้อ่อนค่าลงจาก 25.8 บาทต่อUS $ ประมาณ 54.1 บาทต่อ US $ ดังนั้นหนี้ของพวกเขาในแง่บาทเพิ่มขึ้น 2.14 ล้านล้านบาทหรือประมาณ 44% ของ GDP ในสถานการณ์เช่นนี้มีโอกาสน้อยสำหรับธุรกิจที่มีจำนวนมากของหนี้ต่างประเทศจะยังคงเป็นตัวทำละลาย สินเชื่อด้อยคุณภาพ (NPL) ในระบบได้รับการเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว(ตารางที่ 6) สถาบันการเงินถูกกดอย่างหนักเพื่อให้การตั้งสำรองที่เพียงพอสำหรับ NPL โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับมาตรฐานความระมัดระวังเพิ่มขึ้น ธนาคารและ บริษัท เงินทุนขยายแทบจะไม่ให้กู้ยืมใหม่ให้แก่ บริษัท ในภาคเศรษฐกิจจริง - กลัวที่ว่านี้จะนำไปสู่การก่อให้เกิดรายใหม่และจึงต้องสำหรับการจัดเตรียมมากขึ้น- และพยายามที่จะรักษาทรัพย์สินของพวกเขาเป็นของเหลวที่เป็นไปได้ ในช่วงครึ่งแรกของปี 1998 ธนาคารแข็งแกร่งทำเงินได้จากการให้กู้ยืมในตลาดซื้อคืน(RP) ให้กับกองทุนพัฒนาระบบสถาบันการเงิน (กองทุนฟื้นฟูฯ ) ซึ่งจำเป็นในการกู้เงินเพื่อเป็นเงินทุนประกันตัวออกใหญ่ของสถาบันการเงินปรับตัวลดลง กองทุนฟื้นฟูฯกู้ยืมกลายเป็นขนาดใหญ่และขนาดใหญ่ (ถึงกว่า 700 ล้านบาทพฤษภาคม 1998) ที่อัตราดอกเบี้ยในตลาดRP ได้มากกว่าร้อยละ 20 ต่อปีในช่วงไตรมาสแรกของปี 1998 และมีอันตรายที่แท้จริงว่าระบบการเงินทั้งจะหยุดฟังก์ชัน สถานการณ์เริ่มดีขึ้นครั้งเดียวรัฐบาลผ่านกฎหมายใหม่พฤษภาคม 1998 จะเปิดใช้งานในการออกพันธบัตรรัฐบาลถึง500,000,000,000 บาทที่จะจ่ายหนี้ของกองทุนฟื้นฟูฯ และจึงช่วยลดความต้องการในตลาดRP ที่ อัตราดอกเบี้ยเริ่มที่จะลดลงจากประมาณกรกฎาคม 1998 (ตารางที่ 5) แม้ว่ามันจะเห็นได้ว่าอัตราที่สำคัญยังไม่ได้รับการลดลงอย่างรวดเร็วในระยะสั้นอัตราดอกเบี้ย ผลสำหรับภาคเศรษฐกิจจริงที่ได้รับการขาดแคลนสภาพคล่องอย่างรุนแรง เศรษฐกิจได้เป็นเกลียวลงหินกับภาวะถดถอยทางเศรษฐกิจนำไปสู่การก่อให้เกิดรายได้มากขึ้น,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การย้ายไปยังมาตรฐานความเสี่ยงระหว่างประเทศโดยการสิ้นสุดของปี 2000
ทำให้รุนแรงปัญหาของภาคการเงิน กับส่วนใหญ่ของ
บาทและภาวะเศรษฐกิจถดถอยที่ตามมา ธุรกิจการเงิน และภาคย้าย
ต่อการล้มละลาย เมื่อบาทเป็นลอย เอกชนก็ประมาณ US $ 75.6 ล้าน
หนี้ต่างประเทศ จาก mid-1997 มกราคม 1998 ,บาทได้ลดลงจาก 25.8 บาท /
$ ประมาณ 54.1 บาทต่อ US $ . ดังนั้น หนี้ในรูปเงินบาทก็เพิ่มขึ้นประมาณ 2.14
ล้านล้านบาท หรือประมาณ 44% ของ GDP ในสถานการณ์นี้ มันเป็นโอกาสน้อยสำหรับธุรกิจเหล่านั้น
กับจํานวนหนี้ต่างประเทศจะยังคงอยู่ตัวทำละลาย ไม่แสดงเงินให้สินเชื่อ ( NPL ) ใน
ระบบเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ( ตารางที่ 6 )สถาบันการเงินที่ถูกกดยากที่จะให้แต่ละธนาคาร
เพียงพอโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการเพิ่มความเสี่ยงมาตรฐาน ธนาคารและ บริษัท เงินทุนไม่ขยายใหม่
ยืมแก่ บริษัท ในภาค จริง กลัว
ที่นี้จะนำไปสู่ระดับใหม่ และดังนั้น ความต้องการเพิ่มเติม ) และพยายามที่จะให้ทรัพย์สินของพวกเขาเป็นเหลว
เท่าที่เป็นไปได้ ในช่วงครึ่งแรกของปี 1998ธนาคารที่แข็งแกร่งทำให้เงินโดยการให้กู้ยืมในตลาดซื้อคืน
( RP ) สถาบันการเงินพัฒนากองทุน ( กองทุนฟื้นฟู )
ซึ่งต้องการขอยืมเงินมันโดดร่มมากกว่าสถาบันการเงิน และกลายเป็นขนาดใหญ่และขนาดใหญ่ (
จำนวนถึงกว่า 700 พันล้านบาทในเดือนพฤษภาคม 1998 ) ,
อัตราดอกเบี้ยในตลาด RP ได้กว่าร้อยละ 20 ต่อปี ในไตรมาสแรกของปี 1998
มีจริง และอันตรายที่ระบบการเงินทั้งหมดจะหยุดทำงาน สถานการณ์
เริ่มปรับปรุงเมื่อรัฐบาลผ่านกฎหมายใหม่ในเดือนพฤษภาคม 2541 เพื่อเปิดมันออก
พันธบัตรรัฐบาลถึง 500 , 000 ล้านบาท เพื่อชดใช้หนี้กองทุนฟื้นฟู และจึงลด
ความต้องการในตลาด RP . อัตราดอกเบี้ยเริ่มลดลงจากเดือนกรกฎาคม 2541 ( ตารางที่ 5 ) ,
แม้ว่าจะเห็นได้ว่า อัตรานายกรัฐมนตรีได้ลดลงอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับอัตราดอกเบี้ยระยะสั้น

ผลต่อภาคเศรษฐกิจจริงได้รับการขาดแคลนอย่างรุนแรงของสภาพคล่อง
เศรษฐกิจมีหินคลายเกลียวกับภาวะถดถอยทางเศรษฐกิจนำไปสู่ NPL เพิ่ม