When a few years ago I had the moto

When a few years ago I had the motorbike accident on the highway and later on the eye’s deep surgery due to the cat’s allergy that made me wake up blind, I had to go through several months of therapy, which caused me some physical pain. I must say that the eye’s surgery in which the doctor cleaned them from inside out bringing them out was made without any anaesthesia once there was no time to loose, and this was the biggest physical pain I ever experimented. After all this, I went into coma, maybe as a deep need of resting.

At the time I was working on a series of large size paintings when I got a hernia in my spine due to the accident, and that was what made me stop painting and started (or going back in a more professional way) to photography. I was home and barely could move with pain.

As someone who always had the urge or need to create as life aim, I couldn’t be quiet and found my way of expressing in photography, which was great not only to keep me busy creating but also as a tremendous therapy for restoring my eye’s vision. So it was clear and I don’t even remember of thinking twice: I started expressing through photography using my own body, doing self-portraits, most of them I don’t even know how I could have the strength to pick up the camera, but that made me get the power I needed. I shot myself in several situations of body pain, from back to head.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมามีรถอุบัติเหตุ บนทางหลวง และในภายหลังผ่าตัดลึกของดวงตาเนื่องจากแพ้แมวที่ทำให้ฉันตื่นคนตาบอด ฉันได้ไปผ่านหลายเดือนของการรักษา ซึ่งทำให้ฉันเกิดความเจ็บปวดบาง ต้องพูดว่า ของตาผ่าตัดซึ่งแพทย์ทำความสะอาดพวกเขาจากภายในออกนำพวกเขาออกทำ anaesthesia ใด ๆ โดยเมื่อมีเวลาไม่หลวม และนี้คืออาการปวดทางกายภาพที่ใหญ่ที่สุดที่ฉันเคยเบื้อง หลังจากนี้ ฉันก็เข้าอาการสาหัส อาจจะเป็นความต้องการของอย่างนั้น

เวลา ผมทำงานที่เป็นภาพวาดขนาดใหญ่เมื่อผมเป็นไส้เลื่อนในกระดูกสันหลังของฉันเนื่องจากอุบัติเหตุ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันหยุดวาดภาพ และเริ่มต้น (หรือกลับไปแบบมืออาชีพมากขึ้น) การถ่ายภาพ มีบ้าน และแทบไม่สามารถย้ายไปมา ด้วยความเจ็บปวดได้

เป็นคนที่มักจะมีการกระตุ้นหรือจำเป็นต้องสร้างเป็นจุดมุ่งหมายของชีวิต ผมไม่ได้เงียบ และพบวิธีของฉันเป็นในถ่ายภาพ ซึ่งไม่เพียงแต่จะให้ฉันไม่ว่างแต่ยังสร้างบำบัดมหาศาลสำหรับวิสัยทัศน์ของตาของฉันคืน เพื่อให้เป็นชัดเจน และฉันยังจำความคิดสอง: ฉันเริ่มแสดง โดยใช้ร่างกายของตัวเอง ถ่ายภาพทำ self-portraits ส่วนใหญ่จะได้ทราบว่าสามารถมีกำลังหยิบกล้อง แต่ได้รับพลังงานที่ฉันต้องการ ฉันยิงตัวเองในสถานการณ์ต่าง ๆ ของร่างกายปวด จากกลับไปหัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาฉันมีมอเตอร์ไซด์อุบัติเหตุบนทางหลวงและภายหลังการผ่าตัดลึกของตาเนื่องจากแมวจะเป็นภูมิแพ้ที่ทำให้ผมตื่น ตาบอด ฉันจะต้องผ่านหลายเดือนของการรักษา ซึ่งทำให้ฉันมีความเจ็บปวดทางกายฉันต้องบอกว่าตาการผ่าตัดซึ่งหมอทำความสะอาดพวกเขาจากภายในออกพาพวกเขาออกไปได้ โดยไม่ต้องให้ยาสลบ เมื่อไม่มีเวลาที่จะหลวม และนี้คือที่ใหญ่ที่สุด ที่ผมเคยทดลองความเจ็บปวดทางกายภาพ . หลังจากทั้งหมดนี่ ฉันเดินเข้าไปในอาการโคม่า บางทีต้องลึก

พักผ่อนเวลาที่ผมทำงานในชุดของภาพวาดขนาดใหญ่เมื่อฉันมีเนื้องอกในกระดูกสันหลัง เนื่องจากอุบัติเหตุ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันเลิกวาดภาพ และเริ่มต้น ( หรือจะกลับในทางที่เป็นมืออาชีพมากขึ้น ) เพื่อการถ่ายภาพ ผมอยู่บ้าน และแทบจะไม่สามารถย้ายไปอยู่กับความเจ็บปวด

เป็นคนที่มักจะมีการยั่วยุ หรือต้องสร้างชีวิต จุดมุ่งหมายฉันไม่สามารถเงียบและหาทางแสดงออกในการถ่ายภาพที่ยอดเยี่ยมไม่เพียง แต่ให้ฉันวุ่นวายสร้าง แต่ยังเป็น การรักษาที่ยิ่งใหญ่สำหรับคืนวิสัยทัศน์ของตาของฉัน ดังนั้นมันชัดเจน ผมจำไม่ได้แม้กระทั่งคิดสองครั้ง : ผมเริ่มแสดงผ่านการถ่ายภาพโดยใช้ร่างกายตัวเอง ทำตนเอง ถ่ายภาพบุคคลส่วนใหญ่ของพวกเขาไม่รู้ว่าฉันมีแรงที่จะหยิบกล้อง แต่ที่ทำให้ฉันได้รับพลังที่ฉันต้องการ ผมยิงเองในหลาย ๆสถานการณ์ของความเจ็บปวดของร่างกายจากหลังหัว