Feld, the shoemaker, was annoyed th

Feld, the shoemaker, was annoyed that his helper, Sobel,
was so insensitive to his reverie that he wouldn’t for a minute
cease his fanatic pounding at the other bench. He gave
him a look, but Sobel’s bald head was bent over the last as he
worked, and he didn’t notice. The shoemaker shrugged and
continued to peer through the partly frosted window at the
nearsighted haze of falling February snow. Neither the shifting
white blur outside, nor the sudden deep remembrance of the
snowy Polish village where he had wasted his youth, could
turn his thoughts from Max the college boy (a constant visitor
in the mind since early that morning when Feld saw him
trudging through the snowdrifts on his way to school), whom
he so much respected because of the sacrifices he had made
throughout the years—in winter or direst heat—to further his
education. An old wish returned to haunt the shoemaker: that
he had had a son instead of a daughter, but this blew away in
the snow, for Feld, if anything, was a practical man. Yet he
could not help but contrast the diligence of the boy, who was
a peddler’s son, with Miriam’s unconcern for an education.
True, she was always with a book in her hand, yet when the
opportunity arose for a college education, she had said no she
would rather find a job. He had begged her to go, pointing
out how many fathers could not afford to send their children
to college, but she said she wanted to be independent. As for
education, what was it, she asked, but books, which Sobel,
who diligently read the classics, would as usual advise her on.
Her answer greatly grieved her father.
A figure emerged from the snow and the door opened. At
the counter the man withdrew from a wet paper bag a pair of
battered shoes for repair. Who he was the shoemaker for a moment
had no idea, then his heart trembled as he realized, before
he had thoroughly discerned the face, that Max himself
was standing there, embarrassedly explaining what he wanted
done to his old shoes. Though Feld listened eagerly, he
couldn’t hear a word, for the opportunity that had burst upon
him was deafening.
Are you receiving Story of the Week each week?
Sign up now at storyoftheweek.loa.org to receive our weekly alert
so you won’t miss a single story!
The Library of America • Story of the Week
From Bernard Malamud: Novels and Stories of the 1940s & 50s
(The Library of America, 2014), pages 468–78.
Originally published in Partisan Review (September–October 1950) and
collected in The Magic Barrel (1958). Copyright © 1950 by Bernard Malamud;
renewed 1977 Bernard Malamud. Reprinted by arrangement with Farrar, Straus and Giroux, LLC.
The First Seven Years 469
He couldn’t exactly recall when the thought had occurred
to him, because it was clear he had more than once considered
suggesting to the boy that he go out with Miriam. But he had
not dared speak, for if Max said no, how would he face him
again? Or suppose Miriam, who harped so often on independence,
blew up in anger and shouted at him for his meddling?
Still, the chance was too good to let by: all it meant was an
introduction. They might long ago have become friends had
they happened to meet somewhere, therefore was it not his
duty—an obligation—to bring them together, nothing more,
a harmless connivance to replace an accidental encounter in
the subway, let’s say, or a mutual friend’s introduction in the
street? Just let him once see and talk to her and he would for
sure be interested. As for Miriam, what possible harm for a
working girl in an office, who met only loudmouthed salesmen
and illiterate shipping clerks, to make the acquaintance of a
fine scholarly boy? Maybe he would awaken in her a desire to
go to college; if not—the shoemaker’s mind at last came to
grips with the truth—let her marry an educated man and live a
better life.
When Max finished describing what he wanted done to his
shoes, Feld marked them, both with enormous holes in the
soles which he pretended not to notice, with large white-chalk
X’s and the rubber heels, thinned to the nails, he marked with
O’s, though it troubled him he might have mixed up the letters.
Max inquired the price, and the shoemaker cleared his
throat and asked the boy, above Sobel’s insistent hammering,
would he please step through the side door there into the hall.
Though surprised, Max did as the shoemaker requested, and
Feld went in after him. For a minute they were both silent,
because Sobel had stopped banging, and it seemed they understood
neither was to say anything until the noise began
again. When it did, loudly, the shoemaker quickly told Max
why he had asked to talk to him.
“Ever since you went to high school,” he said, in the dimly
lit hallway, “I watched you in the morning go to the subway to
school, and I said always to myself, this is a fine boy that he
wants so much an education.”
“Thanks,” Max said, nervously alert. He was tall and grotesquely
thin, with sharply cut features, particularly a beak-like
470 TWENTY STORIES
nose. He was wearing a loose, long, slushy overcoat that hung
down to his ankles, looking like a rug draped over his bony
shoulders, and a soggy old brown hat, as battered as the shoes
he had brought in.
“I am a businessman,” the shoemaker abruptly said to
conceal his embarrassment, “so I will explain you right away
why I talk to you. I have a girl, my daughter Miriam—she is
nineteen—a very nice girl and also so pretty that everybody
looks on her when she passes by in the street. She is smart, always
with a book, and I thought to myself that a boy like you,
an educated boy—I thought maybe you will be interested
sometime to meet a girl like this.” He laughed a bit when he
had finished and was tempted to say more but had the good
sense not to.
Max stared down like a hawk. For an uncomfortable second
he was silent, then he asked, “Did you say nineteen?”
“Yes.”
“Would it be all right to inquire if you have a picture of
her?”
“Just a minute.” The shoemaker went into the store and
hastily returned with a snapshot that Max held up to the light.
“She’s all right,” he said.
Feld waited.
“And is she sensible—not the flighty kind?”
“She is very sensible.”
After another short pause, Max said it was okay with him if
he met her.
“Here is my telephone,” said the shoemaker, hurriedly
handing him a slip of paper. “Call her up. She comes home
from work six o’clock.”
Max folded the paper and tucked it away into his worn
leather wallet.
“About the shoes,” he said. “How much did you say they
will cost me?”
“Don’t worry about the price.”
“I just like to have an idea.”
“A dollar—dollar fifty. A dollar fifty,” the shoemaker said.
At once he felt bad, for he usually charged $2.25 for this kind
of job. Either he should have asked the regular price or done
the work for nothing.
The First Seven Years 471
Later, as he entered the store, he was startled by a violent
clanging and looked up to see Sobel pounding upon the naked
last. It broke, the iron striking the floor and jumping with a
thump against the wall, but before the enraged shoemaker
could cry out, the assistant had torn his hat and coat off the
hook and rushed out into the snow.
So Feld, who had looked forward to anticipating how it would
go with his daughter and Max, instead had a great worry on
his mind. Without his temperamental helper he was a lost man,
especially as it was years now since he had carried the store
alone. The shoemaker had for an age suffered from a heart
condition that threatened collapse if he dared exert himself.
Five years ago, after an attack, it had appeared as though he
would have either to sacrifice his business on the auction block
and live on a pittance thereafter, or put himself at the mercy of
some unscrupulous employee who would in the end probably
ruin him. But just at the moment of his darkest despair, this
Polish refugee, Sobel, had appeared one night out of the street
and begged for work. He was a stocky man, poorly dressed,
with a bald head that had once been blond, a severely plain
face, and soft blue eyes prone to tears over the sad books he
read, a young man but old—no one would have guessed thirty.
Though he confessed he knew nothing of shoemaking, he said
he was apt and would work for very little if Feld taught him
the trade. Thinking that with, after all, a landsman, he would
have less to fear than from a complete stranger, Feld took him
on and within six weeks the refugee rebuilt as good a shoe as
he, and not long thereafter expertly ran the business for the
thoroughly relieved shoemaker.
Feld could trust him with anything and did, frequently
going home after an hour or two at the store, leaving all the
money in the till, knowing Sobel would guard every cent of it.
The amazing thing was that he demanded so little. His wants
were few; in money he wasn’t interested—in nothing but
books, it seemed—which he one by one lent to Miriam, together
with his profuse, queer written comments, manufactured
during his lonely rooming house evenings, thick pads of
commentary which the shoemaker peered at and twitched his
shoulders over as his daughter, from her fourteenth year, read
472 TWENTY STORIES
page by sanctified page, as if the word of God were inscribed
on them. To protect Sobel, Feld himself had to see that he received
more than he asked for. Yet his conscience bothered
him for not insisting that the assistant accept a better wage
than he was getting, though Feld had honestly told him he
could earn a handsome salary if he worked elsewhere, or maybe
opened a place of his own. But the assistant answered, somewhat
ungraciously, that he was not interested in going elsewhere,
and though Feld frequently asked himself, What keeps
him here? why does he stay? he finally answered it that the
man, no doubt because of his terrible experiences as a refugee,
was afraid of the world.
After the incident with the broken last, angered by Sobel’s
behavior, the shoemaker decided to let him stew for a week

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Feld, ช่างทำรองเท้าที่ถูกรำคาญที่ผู้ช่วยของเขาโชเบล,
จึงรู้สึกถึงภวังค์ของเขาว่าเขาจะไม่ได้สำหรับนาที
คลั่งของเขาหยุดเต้นที่ม้านั่งอื่น ๆ เขาให้
เขาดู แต่หัวล้านโชเบลได้รับการงอที่ผ่านมาในขณะที่เขา
ทำงานและเขาไม่ได้สังเกตเห็น ช่างทำรองเท้าและยักไหล่
อย่างต่อเนื่องเพื่อเพื่อนผ่านหน้าต่างน้ำค้างแข็งบางส่วนที่
สายตาสั้นของหมอกควันหิมะตกกุมภาพันธ์ ทั้งขยับ
เบลอสีขาวด้านนอกหรือความทรงจำลึกอย่างฉับพลันของ
หมู่บ้านเต็มไปด้วยหิมะโปแลนด์ซึ่งเขาได้สูญเสียวัยหนุ่มของเขาจะ
เปิดความคิดของเขาแม็กซ์จากเด็กวิทยาลัย (ผู้เข้าชมอย่างต่อเนื่อง
ในใจตั้งแต่ต้นเช้าวันนั้นเมื่อเห็นเขา Feld
trudging ผ่าน หิมะในทางของเขาไปโรงเรียน) ซึ่ง
เขาเพื่อให้ความเคารพนับถือมากเพราะการเสียสละที่เขาทำ
ตลอดทั้งปีในฤดูหนาวหรือ direst ความร้อนของเขาที่จะส่งเสริม
การศึกษา ความปรารถนาเก่ากลับมาหลอกหลอนช่างทำรองเท้าว่า
เขามีลูกชายแทนลูกสาว แต่พัดออกไปใน
หิมะสำหรับ Feld ถ้ามีอะไรเป็นคนปฏิบัติ แต่เขาก็ยัง
ไม่สามารถช่วย แต่ความคมชัดความขยันของเด็กซึ่งเป็น
บุตรชายคนที่เร่ขายของที่มีความไม่เอาใจใส่เรียมสำหรับการศึกษา.
ทรูเธออยู่เสมอด้วยการอ่านหนังสือในมือของเธอ แต่เมื่อ
มีโอกาสเกิดขึ้นสำหรับการศึกษาวิทยาลัยเธอมี กล่าวว่าไม่มีเธอ
ค่อนข้างจะหางานทำ เขาได้ขอร้องให้เธอไปชี้
ออกกี่บรรพบุรุษไม่สามารถที่จะส่งบุตรหลาน
ไปโรงเรียน แต่เธอบอกว่าเธออยากจะเป็นอิสระ สำหรับ
การศึกษาสิ่งที่เป็นมันเธอถาม แต่หนังสือซึ่งโชเบล,
ผู้อ่านอย่างขยันขันแข็งคลาสสิกตามปกติจะแนะนำให้เธอบน.
คำตอบของเธออย่างมากเสียใจที่พ่อของเธอ.
รูปที่โผล่ออกมาจากหิมะและประตูเปิด ที่
เคาน์เตอร์คนถอนตัวออกจากถุงกระดาษเปียกคู่ของ
รองเท้าซึ้งสำหรับการซ่อมแซม ใครเขาเป็นช่างทำรองเท้าสำหรับช่วงเวลาที่
มีความคิดแล้วหัวใจของเขาสั่นในขณะที่เขาตระหนักก่อนที่
เขาได้มองเห็นอย่างละเอียดใบหน้าที่แม็กซ์ตัวเอง
กำลังยืนอยู่ที่นั่น embarrassedly อธิบายสิ่งที่เขาอยาก
ทำกับรองเท้าเก่าของเขา แม้ว่า Feld ฟังกระหายเขา
ไม่ได้ยินคำสำหรับโอกาสที่ได้ออกมาเมื่อ
เขาเป็นอึกทึก.
คุณได้รับเรื่องของสัปดาห์ในแต่ละสัปดาห์?
ลงทะเบียนแล้ววันนี้ที่ storyoftheweek.loa.org ที่จะได้รับการแจ้งเตือนประจำสัปดาห์ของเรา
เพื่อให้คุณ จะไม่พลาดเรื่องเดียว!
ห้องสมุดของอเมริกา•เรื่องของสัปดาห์
จากเบอร์นาร์ด Malamud: นวนิยายและเรื่องของทศวรรษที่ 1940 และ 50s
. (ห้องสมุดของอเมริกา 2014), หน้า 468-78
ตีพิมพ์ครั้งแรกในเข้าข้างทบทวน (กันยายน ตุลาคม 1950) และ
เก็บในถังเมจิก (1958) ลิขสิทธิ์© 1950 เบอร์นาร์ด Malamud;
ต่ออายุ 1,977 เบอร์นาร์ด Malamud พิมพ์โดยตกลงกับฟาร์ราเตราสส์และโรซ์, LLC.
เจ็ดปีแรก 469
เขาไม่สามารถจำได้ว่าเมื่อความคิดเกิดขึ้น
กับเขาเพราะมันเป็นที่ชัดเจนว่าเขามีมากกว่าการพิจารณาครั้ง
ที่จะบอกเด็กว่าเขาออกไปกับ เรียม แต่เขาก็
ไม่กล้าพูดเพราะถ้าแม็กซ์กล่าวว่าไม่มีวิธีการที่เขาจะเผชิญหน้ากับเขา
อีกครั้งหรือไม่ หรือคิดว่าเรียมที่ harped จึงมักจะเป็นอิสระ,
พัดขึ้นมาในความโกรธและตะโกนใส่เขาสำหรับการแทรกแซงของเขา?
ยังคงเป็นโอกาสที่ดีเกินไปที่จะให้โดย: ทั้งหมดมันหมายถึงการเป็นผู้
แนะนำ พวกเขาอาจจะนานที่ผ่านมาได้กลายเป็นเพื่อนที่มี
พวกเขาที่เกิดขึ้นเพื่อตอบสนองความบางจึงเป็นเรื่องที่ไม่ได้ของเขา
หน้าที่ภาระผูกพันเพื่อนำพวกเขาเข้าด้วยกันไม่มีอะไรมาก
ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่เป็นอันตรายที่จะมาแทนที่พบอุบัติเหตุใน
สถานีรถไฟใต้ดิน, ขอบอกหรือร่วมกัน การแนะนำของเพื่อนใน
สถานที่? เพียงแค่ให้เขาอีกครั้งเห็นและพูดคุยกับเธอและเขาจะสำหรับ
แน่ใจว่าจะให้ความสนใจ สำหรับเรียมสิ่งที่เป็นไปได้อันตรายสำหรับ
สาวทำงานในสำนักงานที่พบพนักงานขายที่พูดพล่อยเพียง
เสมียนและการจัดส่งสินค้าการศึกษาเพื่อให้ความใกล้ชิดของ
เด็กด้านวิชาการดี? บางทีเขาอาจจะตื่นขึ้นมาในตัวเธอปรารถนาที่จะ
ไปเรียนที่วิทยาลัย; ถ้าใจไม่ช่างทำรองเท้าที่ที่ผ่านมาให้
จับกับความจริงให้เธอแต่งงานกับคนที่มีการศึกษาและมีชีวิตอยู่
ชีวิตที่ดีขึ้น.
เมื่อแม็กซ์เสร็จสิ้นการอธิบายสิ่งที่เขาต้องการทำเพื่อเขา
รองเท้า Feld ทำเครื่องหมายพวกเขาทั้งสองที่มีรูขนาดใหญ่ใน
พื้น ซึ่งเขาแกล้งทำเป็นไม่เห็นมีสีขาวชอล์กขนาดใหญ่
X และส้นเท้ายางบางตาเล็บเขาทำเครื่องหมายด้วย
โอแม้ว่ามันจะทุกข์เขาว่าเขาอาจจะมีการผสมตัวอักษร.
แม็กซ์สอบถามราคาและช่างทำรองเท้าเคลียร์ของเขา
ลำคอและถามเด็กเหนือตอกยืนหยัดโชเบลของ
เขาจะกรุณาก้าวผ่านประตูด้านข้างมีเข้าไปในห้องโถง.
แม้ว่าประหลาดใจแม็กซ์ไม่ได้เป็นช่างทำรองเท้าที่มีการร้องขอและ
Feld ไปหลังจากเขา นาทีพวกเขาทั้งสองเงียบ
เพราะโชเบลได้หยุดการต่อสู้และดูเหมือนพวกเขาเข้าใจ
ไม่ได้ที่จะพูดอะไรจนกว่าเสียงเริ่ม
อีกครั้ง เมื่อมันได้เสียงดัง, ช่างทำรองเท้าได้อย่างรวดเร็วแม็กซ์บอก
ว่าทำไมเขาจึงถามว่าจะพูดคุยกับเขา.
"นับตั้งแต่คุณไปโรงเรียนมัธยม" เขากล่าวว่าในราง
ไฟห้องโถง "ฉันดูคุณในตอนเช้าไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน เพื่อ
โรงเรียนและผมพูดเสมอว่าตัวเองนี้เป็นเด็กดีที่เขา
ต้องการมากการศึกษา. "
"ขอบคุณ" แม็กซ์กล่าวว่าการแจ้งเตือนประหม่า เขาเป็นคนที่สูงและพิลึกกึกกือ
บางที่มีคุณสมบัติที่ตัดอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะอย่างยิ่งจะงอยปากเหมือน
470 TWENTY เรื่องสั้น
จมูก เขาได้รับการสวมใส่หลวมยาวเสื้อเฉอะแฉะที่แขวน
ลงไปที่ข้อเท้าของเขามองเช่นพรมพาดกระดูกของเขา
ไหล่และเปียกเก่าหมวกสีน้ำตาล, ซึ้งเป็นรองเท้า
ที่เขานำเข้ามา.
"ผมเป็นนักธุรกิจ "ช่างทำรองเท้ากล่าวว่าทันทีที่จะ
ปกปิดความลำบากใจของเขา "ดังนั้นฉันจะอธิบายคุณได้ทันที
ว่าทำไมฉันพูดคุยกับคุณ ฉันมีสาว, ลูกสาวของฉันเรียม-เธอเป็น
เก้าสาวดีมากและยังเพื่อให้สวยที่ทุกคน
มองเธอเมื่อเธอผ่านไปในถนน เธอเป็นสมาร์ทเสมอ
กับหนังสือและฉันคิดกับตัวเองว่าเด็กเหมือนคุณเป็น
เด็กฉันคิดว่าบางทีการศึกษาคุณจะสนใจ
บางครั้งเพื่อตอบสนองสาวเช่นนี้. "เขาหัวเราะนิดเมื่อเขา
เสร็จและ อยากที่จะพูดมากขึ้น แต่มีดี
ที่จะไม่รู้สึก.
แม็กซ์จ้องมองลงมาเหมือนเหยี่ยว สำหรับสองอึดอัด
เขาก็เงียบแล้วเขาถามว่า "คุณบอกว่าเก้า?"
"ใช่."
"มันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องเพื่อสอบถามถ้าคุณมีภาพของ
เธอ? "
"เพียงแค่นาที." ช่างทำรองเท้าเดินเข้าไปในห้อง การจัดเก็บและ
กลับเร่งรีบกับภาพรวมที่แม็กซ์จัดขึ้นต่อแสง.
"เธอต้องทั้งหมด" เขากล่าว.
Feld รอ.
"และเธอเป็นที่เหมาะสมไม่ชนิดเหลาะแหละ?"
"เธอเป็นคนที่เหมาะสมมาก."
หลังจากที่สั้นอีก หยุดแม็กซ์กล่าวว่ามันก็โอเคกับเขาถ้า
เขาได้พบเธอ.
"นี่คือโทรศัพท์ของฉัน" กล่าวว่าช่างทำรองเท้ารีบ
ยื่นใบเขากระดาษ "เรียกเธอขึ้น เธอกลับมาบ้าน
จากการทำงาน 06:00. "
แม็กซ์พับกระดาษและซุกมันออกไปของเขาสวมใส่ลงใน
กระเป๋าสตางค์หนัง.
"เกี่ยวกับรองเท้า" เขากล่าว "เท่าไหร่ที่คุณพูดว่าพวกเขา
จะเสียค่าใช้จ่าย? "
"ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับราคา."
"ฉันแค่ชอบที่จะมีความคิด."
"ห้าสิบดอลลาร์ดอลลาร์ ดอลล่าห้าสิบ "ช่างทำรองเท้ากล่าวว่า.
ในเมื่อเขารู้สึกไม่ดีเพราะเขามักจะคิดค่าบริการ $ 2.25 สำหรับชนิดนี้
ของงาน ทั้งที่เขาควรจะได้ถามราคาปกติหรือทำ
ผลงานเพื่ออะไร.
เจ็ดปีแรก 471
ต่อมาในขณะที่เขาเดินเข้ามาที่ร้านเขาก็ตกใจกับความรุนแรง
ส่งเสียงดังกราวและมองขึ้นไปดูโชเบลห้ำหั่นกับเปลือยกาย
ที่ผ่านมา มันยากจนเหล็กชั้นที่โดดเด่นและกระโดดด้วย
กระหน่ำกับผนัง แต่ก่อนที่ช่างทำรองเท้าโกรธ
จะร้องไห้ออกมาช่วยได้ฉีกหมวกและเสื้อโค้ทออก
ตะขอและรีบวิ่งออกไปในหิมะ.
ดังนั้น Feld ที่ได้ดู ส่งต่อไปที่คาดการณ์ไว้ว่ามันจะ
ไปกับลูกสาวของเขาและแม็กซ์แทนที่จะมีความกังวลที่ดีใน
ความคิดของเขา โดยไม่ต้องมีผู้ช่วยเจ้าอารมณ์ของเขาเขาเป็นคนที่หายไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นปีแล้วนับตั้งแต่ที่เขาได้ดำเนินการจัดเก็บ
เพียงอย่างเดียว ช่างทำรองเท้ามีให้อายุความเดือดร้อนจากหัวใจ
สภาพที่ขู่ว่าการล่มสลายถ้าเขากล้าออกแรงตัวเอง.
ห้าปีที่ผ่านมาหลังจากการโจมตีมันก็ดูเหมือนจะเป็นแม้ว่าเขา
จะมีอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะเสียสละธุรกิจของเขาในการป้องกันการประมูล
และอาศัยอยู่บนเล็กน้อย หลังจากนั้นหรือทำให้ตัวเองที่ความเมตตาของ
พนักงานบางคนไร้ยางอายที่จะในที่สุดอาจจะ
ทำลายเขา แต่ในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดของความสิ้นหวังของเขานี้
ผู้ลี้ภัยชาวโปแลนด์โชเบลได้ปรากฏตัวออกมาในคืนหนึ่งของถนน
และขอร้องสำหรับการทำงาน เขาเป็นคนแข็งแรงแต่งตัวไม่ดี
กับหัวเหม่งที่ครั้งหนึ่งเคยถูกสีบลอนด์, ธรรมดาอย่างรุนแรง
ใบหน้าและดวงตาสีฟ้าอ่อนมีแนวโน้มที่จะน้ำตามากกว่าหนังสือที่น่าเศร้าที่เขา
อ่านเป็นชายหนุ่ม แต่เก่าไม่มีใครจะเดาได้สามสิบ .
แม้ว่าเขาสารภาพว่าเขารู้ว่าไม่มีอะไร shoemaking เขากล่าวว่า
เขาเป็นคนที่ฉลาดและจะทำงานให้น้อยมากถ้า Feld สอนเขา
ค้า คิดว่าหลังจากที่ทุกบกเขาจะ
มีน้อยที่จะกลัวกว่าจากคนแปลกหน้าสมบูรณ์ Feld พาเขา
และภายในหกสัปดาห์ผู้ลี้ภัยสร้างเป็นรองเท้าที่ดีที่สุดเท่าที่
เขาและไม่นานหลังจากนั้นวิ่งเชี่ยวชาญทางธุรกิจสำหรับ
โล่งใจอย่างทั่วถึงเท้า.
Feld สามารถไว้วางใจเขาด้วยอะไรและไม่ได้ทำบ่อย ๆ
จะกลับบ้านหลังจากชั่วโมงหรือสองที่ร้านทิ้ง
เงินในจนรู้โชเบลจะป้องกันร้อยของมันทุก.
สิ่งที่น่าทึ่งก็คือการที่เขาเรียกร้องเพื่อให้ น้อย ความต้องการของเขา
ไม่กี่; ในเงินที่เขาไม่ได้สนใจในอะไร แต่
หนังสือก็ลำบากซึ่งเขาหนึ่งโดยหนึ่งยืมไปเรียมร่วม
กับมากมายของเขาเห็นเป็นลายลักษณ์อักษรแปลกที่ผลิต
ในช่วงเย็นบ้าน rooming เขาเหงา, แผ่นหนา
ความเห็นที่ช่างทำรองเท้า peered ที่เขาและกระตุก
ไหล่ไปเป็นลูกสาวของเขาจากปีที่สิบสี่ของเธออ่าน
472 TWENTY เรื่องราว
ทีละหน้าชำระให้บริสุทธิ์เช่นถ้าพระวจนะของพระเจ้าที่ถูกจารึกไว้
กับพวกเขา เพื่อปกป้องโชเบล, Feld เองก็จะเห็นว่าเขาได้รับ
มากกว่าที่เขาถาม แต่จิตสำนึกของเขาใส่ใจ
เขาไม่ได้ยืนยันว่าผู้ช่วยยอมรับค่าจ้างที่ดีขึ้น
กว่าที่เขาได้รับ แต่ Feld ได้ตรงไปตรงมาบอกเขาว่าเขา
จะได้รับเงินเดือนหล่อถ้าเขาทำงานที่อื่น ๆ หรืออาจจะ
เปิดสถานที่ของตัวเอง แต่ช่วยตอบบ้าง
อย่างไม่สุภาพว่าเขาไม่ได้สนใจในการไปที่อื่น ๆ
และแม้ว่า Feld ถามบ่อยตัวเองสิ่งที่ช่วยให้
เขามาที่นี่? ทำไมเขาอยู่? ในที่สุดเขาก็ตอบว่า
ชายต้องสงสัยเพราะประสบการณ์ที่น่ากลัวของเขาในฐานะผู้ลี้ภัยไม่
กลัวของโลก.
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเสียที่ผ่านมาโกรธโชเบลของ
พฤติกรรมช่างทำรองเท้าตัดสินใจที่จะปล่อยให้เขาเคี่ยวเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เฟลด์ , ช่างทำรองเท้าก็รำคาญว่าผู้ช่วย โซเบล
จึงไม่รู้สึกถึง , ภวังค์ของเขาว่าเขาจะไม่สักครู่
หยุดคลั่งของเขาทุบที่ผู้พิพากษาอื่น ๆ เขาให้
เขาดู แต่ลิงค์มันหัวล้านหัวงอ เมื่อเขา
ทำงาน และเขาก็ไม่ได้สังเกตเห็น ช่างทำรองเท้ายักไหล่และ
ยังคงมองผ่านกระจกฝ้า เป็นหน้าต่างที่
สายตาสั้นหมอกตกกุมภาพันธ์หิมะ ไม่ขยับ
สีขาวเบลอนอกหรือความทรงจำลึกๆ
หมู่บ้านโปแลนด์หิมะตกหนักที่เขาสูญเสียเยาวชนของเขาได้เปลี่ยนความคิดของเขาจากแม็กซ์
วิทยาลัยเด็ก ( คงเข้าชม
ในใจตั้งแต่ช่วงเช้าเมื่อเฟลด์เห็นเขา
ต้องมาเดินผ่านกองหิมะระหว่างทางไปโรงเรียน ) ใคร
เขามากด้วย เพราะเสียสละเขา
ตลอดปีในฤดูหนาว หรือ direst ความร้อนเพื่อการศึกษาของเขา

เก่าต้องการกลับมาหลอกหลอนช่างทำรองเท้า :
เขามีบุตรชายแทนลูกสาว แต่นี้พัดผ่านไปใน
หิมะสำหรับเฟลด์ ว่าอะไร เป็นผู้ชายที่ใช้ได้จริง แต่เขา
ไม่สามารถช่วย แต่ความคมชัด ความขยันของเด็กชายที่ถูก
ของแม่ค้า ลูกชายกับความไม่สนใจมิเรียมเพื่อการศึกษา .
จริง เธอถูกเสมอกับหนังสือในมือของเธอ แต่เมื่อ
โอกาสก็ลุกขึ้นเพื่อการศึกษาวิทยาลัย เธอเคยบอกว่าเธอ
อยากหางานทำ เขาขอร้องให้เธอไปชี้
ออกพ่อกี่อาจไม่สามารถส่งลูก
วิทยาลัย แต่เธอบอกว่าเธอต้องการที่จะเป็นอิสระ โดย
การศึกษามันคืออะไร เธอถาม แต่หนังสือลิงค์ที่
ใครขยันอ่านตำรา จะเป็นปกติแนะนำให้เธอ เธอตอบอย่างเศร้าพ่อของเธอ
.
รูปโผล่ออกมาจากหิมะ และประตูเปิด ที่
เคาน์เตอร์ผู้ชายออกจากถุงกระดาษเปียกคู่
ซึ้งรองเท้าซ่อม ที่เขาเป็นช่างทำรองเท้าสักครู่
คิดไม่ออก แล้วหัวใจของเขาก็เป็นเขาตระหนักว่าก่อนที่
เขาอย่างละเอียด ปรากฏในหน้าที่แม็กซ์เอง
ยืนอยู่ที่นั่น เขินอธิบายสิ่งที่เขาต้องการ
ทำรองเท้าเก่าของเขา แม้ว่าเฟลด์ฟังอย่างกระตือรือร้น เขา
ไม่ได้ยินคำ ในโอกาสที่ได้ระเบิดบน
เขาอึกทึก .
คุณได้รับเรื่องราวของสัปดาห์ในแต่ละสัปดาห์ ?
ลงทะเบียนตอนนี้ที่ storyoftheweek.loa.org รับ
เตือนของเราสัปดาห์ดังนั้นคุณจะไม่พลาดเรื่องเดียว