Discharge planning is also interdis

Discharge planning is also interdisciplinary18 and 20 and focuses on returning the patient to their home with optimal outcomes.20 Each day during rounds, care is directed to assist the patient in returning to the home as soon as possible, rather than a skilled nursing facility or nursing home. Medical care is reviewed “to prevent complications secondary to medicines and procedures.”20 Discharge planning, as well as the other aspects of the ACE program, is designed to promote holistic care and recovery for older patients. The ability of the ACE program to meet its goals are examined in multiple studies.

Six articles report on investigation into the ACE program. Four of these report data from randomized control trials (RCTs),19, 20, 21 and 24 and 2 report hospital surveys.18 and 25 Sample sizes and methodology varied widely among studies. Three RCTs looked at the same sample of 651 patients,19, 20 and 24 and the remaining RCT looked at a separate sample of 1531 patients.21 Methodology for all 4 RCTs is comparable; all studies used performance of ADLs as their primary indicator.19, 20, 21 and 24 None of these 4 reports were blinded to participants or data collectors, although this was not feasible given the design of the studies.

The performance of ADLs under the ACE program was addressed in 3 RCTs.19, 20 and 21 Counsell and colleagues21 reported that there was not a statistically significant difference in ADL performance from baseline to discharge between the ACE intervention group and control group. Landefeld and colleagues19 and Covinsky and colleagues,20 using the same data set, reported that patients from the ACE intervention unit were “more likely to improve and less likely to decline in ADL performance”21 between admission and discharge. There is a positive trend toward ADL improvement under the ACE program. Whereas Counsell and colleagues21 reported that differences in ADL performance were not statistically significant, Landefeld and colleagues19 and Covinsky and colleagues20 reported that differences in ADL performance were statistically significant. This difference in statistical significance may be due to sample sizes. Counsell and colleagues21 had a much larger sample size than Landefeld and colleagues19 and Covinsky and colleagues.20 Their sample demographics and method of data collection were similar.

Three reports studied costs of implementing the ACE program. Counsell and colleagues21 reported that there was not a significant difference in the cost of care for ACE or usual care patients. Covinsky and colleagues20 and 24 reported that it was more expensive to care for patients in the ACE program while patients are hospitalized; however, the patients in the ACE program had a shorter length of stay (see Appendix A).19, 20 and 24 As a result, there was not a statistically significant difference in the cost of caring for a patient on the ACE unit or a usual care unit.20 and 24 There was also not a statistically significant difference in total cost of care for a patient on an ACE unit or a usual care unit (see Appendix A).20 and 24 Therefore, all studies examining cost appear to have an consensus that the ACE unit is not more expensive than the usual method of care and may indeed be cheaper than the usual method of care.20, 21 and 24

Counsell and colleagues,21 Covinsky and colleagues,20 and Covinsky and colleagues24 found that ACE patients were less likely to be discharged to a nursing home or other long-term care facility. Counsel and colleagues21 followed patients for 12 months after discharge and found that they were less likely to be discharged to a nursing home or to spend time in a nursing home in the 12 months following discharge. Covinsky and colleagues20 and 24 found that patients from the ACE unit were less likely to spend any time in a nursing home or long-term care facility in the first 90 days after discharge. This finding was statistically significant.

Interestingly, only 1 article, by Counsell and colleagues,21 reviewed other outcomes of the ACE program, such as patient and health care satisfaction with the program, use of restrains, and use of interdisciplinary team members. Patients, family members, nurses, and doctors all reported increased satisfaction with the ACE program compared with usual care.21 This study also found that there were other benefits to the ACE program of care. Patients were less likely to be physically restrained than patients in a usual care unit.21 Depression was also recognized more often by physicians and earlier in the patient's stay.21 The effects of depression recognition were not addressed in this study; however, it can be presumed that treatment and recognition of depression early on can improve physical as well as emotional well-being. Interdisciplinary team members were utilized more in the ACE unit compared with the usual care unit. For example, physical therapy consults were obtained sooner and more often and social work was consulted more often.21 These findings suggest that ACE improves multiple aspects of patient care and well-being.

Of the 2 surveys reviewed, 1 queried 82 hospitals with geriatric divisions for the presence of an ACE unit. Only 16 hospitals reported having an ACE unit.18 In the other survey, 18 hospitals with ACE units were surveyed to describe their ACE units (see Appendix A).25 Most hospitals that implemented ACE were urban or university hospitals. Importantly, hospital revenue was significantly associated with having an ACE unit; hospitals with higher revenues more often have ACE units.18 These survey findings describe the types and quantity of hospitals with ACE units.

HELP Program

The ACE program requires specially designed and constructed units. In 1999, the Hospitalized Elder Life Program (HELP) was introduced; HELP can be implemented in any preexisting hospital environment. The HELP program was developed by Inouye at Yale University School of Medicine and was first described in the New England Journal of Medicine. 26 Implementation of the HELP program at other hospitals outside of Yale began in 2001. 27 HELP is a program that is designed “to maintain physical and cognitive function throughout the hospitalization; to maximize independence at discharge; to assist with the transition from hospital to home; and to prevent unplanned remissions.” 16 The program is composed of multiple interventions that are applied based on individual need. 16

In HELP, older patients are screened for 6 risk factors of functional decline and delirium: cognitive orientation and impairment, sleep deprivation, immobility, vision impairment, hearing impairment, and dehydration.16 and 28 For patients deemed at risk for functional decline or delirium based on these risk factors, protocols are put in place to prevent decline. Protocols include a daily visitor program, therapeutic activities program, early mobilization program, nonpharmacologic sleep protocol, hearing and vision protocol, geriatric interdisciplinary care, and links with community services.27 “While the intervention protocol are standardized, the menu of assigned interventions is individualized for each patient” based on their individual risk factors at screening and regular reassessments.16 An individual patient can be involved in anywhere from 0 to all 6 protocols to avoid functional decline.

The HELP program uses an interdisciplinary team of volunteers and professionals. Volunteers must undergo a rigorous hospital training program; untrained volunteers, such as family members, are not considered to be a part of the intervention. Methods of volunteer recruitment are left to the discretion of the individual hospital. Trained volunteers can implement many aspects of the HELP model.16, 27 and 28 Volunteers are used to assist with the ambulation of patients, offering warm milk and massages before bed, and providing socialization.16, 27 and 28 Other members of the HELP team include an elder life nurse specialist, elder life specialist, geriatrician, program director, and interdisciplinary support staff as needed (including a chaplain, pharmacist, dietician, rehabilitation therapists, discharge planner, social worker, and psychiatric liaison nurse).27 Each member of the team works to decrease risk factors for each patient.

Five articles report aspects of research on the HELP program. Two studies surveyed HELP sites;28 and 29 1 study was a descriptive study,16 and 1 was a prospective matching clinical trial.26 One study followed a pre- and posttest design of a HELP implementation.30 Sample sizes were large, ranging from 852 patients in 1 study26 to 4763 patients in the largest study.30 Methods varied widely (see Appendix A). Bradley and colleagues29 and Inouye and colleagues28 used survey-style self-reporting by HELP administrators. Inouye and colleagues16 and Rubin and colleagues30 enrolled all qualified patients to HELP within a given time period. Inouye and colleagues26 used a prospective patient-matching style for their clinical trial.

Inouye and colleagues26 and Rubin and colleagues30 reviewed the effectiveness of the HELP program by looking at how HELP influenced risk factors and delirium. In these studies, the HELP program met its main goal of maintaining physical and cognitive function in geriatric patients. HELP resulted in a lower incidence of delirium, a lower number of total days with delirium, and a lower number of episodes of delirium. HELP also had a positive effect on the presence of risk factors in patients. When HELP patients were reassessed after 5 days of hospitalization or at discharge (whichever occurred first), they were found to have less cognitive impairment, less sleep deprivation and less use of sedative drugs, less immobility, more vision and hearing corrected patients, and less dehydration.26 These findings showed positive trends; however, only the findings for cognitive impairment and sleep deprivation and use of sedative drugs were statistical

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วางแผนปล่อย interdisciplinary18 และ 20 และเน้นความผู้ป่วยบ้านของพวกเขาด้วย outcomes.20 ที่ดีที่สุดแต่ละวันในรอบ เป็นผู้กำกับดูแลเพื่อช่วยให้ผู้ป่วยกลับไปบ้านโดยเร็วที่สุด นอกจากพยาบาลผู้เชี่ยวชาญสิ่งอำนวยความสะดวกหรือพยาบาล แพทย์จะตรวจสอบ "เพื่อป้องกันภาวะแทรกซ้อนรองยาและกระบวนการ" 20 ปล่อยวาง และด้านอื่น ๆ ของโปรแกรม ACE ถูกออกแบบมาเพื่อส่งเสริมการดูแลแบบองค์รวมและการกู้คืนสำหรับผู้ป่วยเก่า ความสามารถของโปรแกรมเอเพื่อให้บรรลุเป้าหมายจะตรวจสอบในการศึกษาหลายบทความ 6 รายงานเกี่ยวกับการตรวจสอบลงในโปรแกรม ACE 4 ข้อมูลรายงานเหล่านี้จากการทดลองควบคุม randomized (RCTs), 19, 20, 21 และ 24 และ 2 รายงานโรงพยาบาล surveys.18 และขนาดตัวอย่าง 25 วิธีที่แตกต่างกันระหว่างการศึกษาอย่างกว้างขวาง RCTs 3 มองอย่างเดียวของผู้ป่วยที่ 651, 19, 20 และ 24 และ RCT เหลือดูในตัวอย่างที่แยกต่างหากของ 1531 patients.21 วิธี RCTs 4 ทั้งหมดจะเปรียบเทียบได้ ศึกษาทั้งหมดใช้ประสิทธิภาพของ ADLs เป็น indicator.19 ของพวกเขาหลัก 20, 21 และ 24 รายงาน 4 เหล่านี้ไม่ได้มองไม่เห็นร่วมหรือข้อมูลสะสม แม้ว่าไม่เป็นไปได้รับการออกแบบการศึกษาประสิทธิภาพของ ADLs ภายใต้โปรแกรม ACE ถูกส่งใน 3 RCTs.19, 20 และ 21 Counsell และ colleagues21 รายงานว่า ยังไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติใน ADL ประสิทธิภาพจากพื้นฐานปลดระหว่างเอสแทรกแซงของกลุ่มและกลุ่มควบคุม Landefeld และ colleagues19 และ Covinsky และเพื่อนร่วม งาน 20 ใช้ข้อมูลชุดเดียวกัน รายงานผู้ป่วยจากหน่วยแทรกแซงเอมี "แนวโน้มที่จะปรับปรุง และแนวโน้มน้อยลงจะลดลงประสิทธิภาพการทำงานของ ADL" 21 ระหว่างการรับสมัครและจำหน่าย มีแนวโน้มบวกไปพัฒนาโปรแกรม ACE ADL ในขณะที่ Counsell และ colleagues21 รายงานว่า ความแตกต่างในประสิทธิภาพการทำงานของ ADL ไม่อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ Landefeld และ colleagues19 และ Covinsky และ colleagues20 รายงานว่า ความแตกต่างในประสิทธิภาพการทำงานของ ADL ได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ความแตกต่างนี้ในนัยสำคัญทางสถิติอาจเป็น เพราะกลุ่มตัวอย่างขนาด Counsell และ colleagues21 มีตัวมากใหญ่อย่างขนาด Landefeld และ colleagues19 และ Covinsky และ colleagues.20 ลักษณะของประชากรตัวอย่าง และวิธีการเก็บรวบรวมข้อมูลคล้ายกันThree reports studied costs of implementing the ACE program. Counsell and colleagues21 reported that there was not a significant difference in the cost of care for ACE or usual care patients. Covinsky and colleagues20 and 24 reported that it was more expensive to care for patients in the ACE program while patients are hospitalized; however, the patients in the ACE program had a shorter length of stay (see Appendix A).19, 20 and 24 As a result, there was not a statistically significant difference in the cost of caring for a patient on the ACE unit or a usual care unit.20 and 24 There was also not a statistically significant difference in total cost of care for a patient on an ACE unit or a usual care unit (see Appendix A).20 and 24 Therefore, all studies examining cost appear to have an consensus that the ACE unit is not more expensive than the usual method of care and may indeed be cheaper than the usual method of care.20, 21 and 24Counsell and colleagues,21 Covinsky and colleagues,20 and Covinsky and colleagues24 found that ACE patients were less likely to be discharged to a nursing home or other long-term care facility. Counsel and colleagues21 followed patients for 12 months after discharge and found that they were less likely to be discharged to a nursing home or to spend time in a nursing home in the 12 months following discharge. Covinsky and colleagues20 and 24 found that patients from the ACE unit were less likely to spend any time in a nursing home or long-term care facility in the first 90 days after discharge. This finding was statistically significant.Interestingly, only 1 article, by Counsell and colleagues,21 reviewed other outcomes of the ACE program, such as patient and health care satisfaction with the program, use of restrains, and use of interdisciplinary team members. Patients, family members, nurses, and doctors all reported increased satisfaction with the ACE program compared with usual care.21 This study also found that there were other benefits to the ACE program of care. Patients were less likely to be physically restrained than patients in a usual care unit.21 Depression was also recognized more often by physicians and earlier in the patient's stay.21 The effects of depression recognition were not addressed in this study; however, it can be presumed that treatment and recognition of depression early on can improve physical as well as emotional well-being. Interdisciplinary team members were utilized more in the ACE unit compared with the usual care unit. For example, physical therapy consults were obtained sooner and more often and social work was consulted more often.21 These findings suggest that ACE improves multiple aspects of patient care and well-being.Of the 2 surveys reviewed, 1 queried 82 hospitals with geriatric divisions for the presence of an ACE unit. Only 16 hospitals reported having an ACE unit.18 In the other survey, 18 hospitals with ACE units were surveyed to describe their ACE units (see Appendix A).25 Most hospitals that implemented ACE were urban or university hospitals. Importantly, hospital revenue was significantly associated with having an ACE unit; hospitals with higher revenues more often have ACE units.18 These survey findings describe the types and quantity of hospitals with ACE units.HELP ProgramThe ACE program requires specially designed and constructed units. In 1999, the Hospitalized Elder Life Program (HELP) was introduced; HELP can be implemented in any preexisting hospital environment. The HELP program was developed by Inouye at Yale University School of Medicine and was first described in the New England Journal of Medicine. 26 Implementation of the HELP program at other hospitals outside of Yale began in 2001. 27 HELP is a program that is designed “to maintain physical and cognitive function throughout the hospitalization; to maximize independence at discharge; to assist with the transition from hospital to home; and to prevent unplanned remissions.” 16 The program is composed of multiple interventions that are applied based on individual need. 16In HELP, older patients are screened for 6 risk factors of functional decline and delirium: cognitive orientation and impairment, sleep deprivation, immobility, vision impairment, hearing impairment, and dehydration.16 and 28 For patients deemed at risk for functional decline or delirium based on these risk factors, protocols are put in place to prevent decline. Protocols include a daily visitor program, therapeutic activities program, early mobilization program, nonpharmacologic sleep protocol, hearing and vision protocol, geriatric interdisciplinary care, and links with community services.27 “While the intervention protocol are standardized, the menu of assigned interventions is individualized for each patient” based on their individual risk factors at screening and regular reassessments.16 An individual patient can be involved in anywhere from 0 to all 6 protocols to avoid functional decline.
The HELP program uses an interdisciplinary team of volunteers and professionals. Volunteers must undergo a rigorous hospital training program; untrained volunteers, such as family members, are not considered to be a part of the intervention. Methods of volunteer recruitment are left to the discretion of the individual hospital. Trained volunteers can implement many aspects of the HELP model.16, 27 and 28 Volunteers are used to assist with the ambulation of patients, offering warm milk and massages before bed, and providing socialization.16, 27 and 28 Other members of the HELP team include an elder life nurse specialist, elder life specialist, geriatrician, program director, and interdisciplinary support staff as needed (including a chaplain, pharmacist, dietician, rehabilitation therapists, discharge planner, social worker, and psychiatric liaison nurse).27 Each member of the team works to decrease risk factors for each patient.

Five articles report aspects of research on the HELP program. Two studies surveyed HELP sites;28 and 29 1 study was a descriptive study,16 and 1 was a prospective matching clinical trial.26 One study followed a pre- and posttest design of a HELP implementation.30 Sample sizes were large, ranging from 852 patients in 1 study26 to 4763 patients in the largest study.30 Methods varied widely (see Appendix A). Bradley and colleagues29 and Inouye and colleagues28 used survey-style self-reporting by HELP administrators. Inouye and colleagues16 and Rubin and colleagues30 enrolled all qualified patients to HELP within a given time period. Inouye and colleagues26 used a prospective patient-matching style for their clinical trial.

Inouye and colleagues26 and Rubin and colleagues30 reviewed the effectiveness of the HELP program by looking at how HELP influenced risk factors and delirium. In these studies, the HELP program met its main goal of maintaining physical and cognitive function in geriatric patients. HELP resulted in a lower incidence of delirium, a lower number of total days with delirium, and a lower number of episodes of delirium. HELP also had a positive effect on the presence of risk factors in patients. When HELP patients were reassessed after 5 days of hospitalization or at discharge (whichever occurred first), they were found to have less cognitive impairment, less sleep deprivation and less use of sedative drugs, less immobility, more vision and hearing corrected patients, and less dehydration.26 These findings showed positive trends; however, only the findings for cognitive impairment and sleep deprivation and use of sedative drugs were statistical

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การวางแผนจำหน่ายยังเป็น interdisciplinary18 และ 20 และมุ่งเน้นไปที่ผู้ป่วยกลับไปที่บ้านของพวกเขาด้วยที่ดีที่สุดในแต่ละวัน outcomes.20 ในช่วงรอบเป็นผู้กำกับดูแลการให้ความช่วยเหลือผู้ป่วยในการกลับไปที่บ้านโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้มากกว่าที่จะเป็นสถานพยาบาลที่มีทักษะหรือ บ้านพักคนชรา การดูแลทางการแพทย์มีการทบทวน "เพื่อป้องกันภาวะแทรกซ้อนรองยาและวิธีการ." 20 การวางแผนจำหน่ายเช่นเดียวกับด้านอื่น ๆ ของโปรแกรม ACE ถูกออกแบบมาเพื่อส่งเสริมการดูแลแบบองค์รวมและการกู้คืนสำหรับผู้ป่วยที่มีอายุมากกว่า ความสามารถของโปรแกรม ACE เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตนมีการตรวจสอบในการศึกษาหลาย. หกบทความรายงานเกี่ยวกับการตรวจสอบในโปรแกรม ACE สี่ของข้อมูลเหล่านี้จากรายงานการทดลองควบคุมแบบสุ่ม (RCTs), 19, 20, 21 และ 24 และโรงพยาบาล surveys.18 รายงานที่ 2 และ 25 ขนาดตัวอย่างและวิธีการที่แตกต่างกันอย่างกว้างขวางในหมู่การศึกษา สาม RCTs มองไปที่กลุ่มตัวอย่างเดียวกันของผู้ป่วย 651, 19, 20 และ 24 และที่เหลือ RCT มองที่แยกต่างหากจากกลุ่มตัวอย่าง 1,531 patients.21 วิธีการทั้ง 4 RCTs เทียบ; การศึกษาทั้งหมดที่ใช้ในการปฏิบัติงานของ ADLs เป็น indicator.19 หลักของพวกเขา, 20, 21 และ 24 ไม่มีของเหล่านี้ 4 รายงานผู้ได้พบกับผู้เข้าร่วมหรือสะสมข้อมูลถึงแม้นี่จะเป็นไปไม่ได้ที่ได้รับการออกแบบจากการศึกษา. ประสิทธิภาพการทำงานของ ADLs ภายใต้ ACE โปรแกรมที่ถูกแก้ไขใน 3 RCTs.19, 20 และ 21 และ Counsell colleagues21 รายงานว่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในการทำงาน ADL จากพื้นฐานที่จะปล่อยระหว่างกลุ่มแทรกแซง ACE และกลุ่มควบคุม Landefeld และ colleagues19 และ Covinsky และเพื่อนร่วมงาน 20 โดยใช้ข้อมูลชุดเดียวกันมีรายงานว่าผู้ป่วยจากการแทรกแซงของหน่วย ACE เป็น "มีแนวโน้มที่จะปรับปรุงและโอกาสน้อยที่จะลดลงในการทำงาน ADL" 21 ระหว่างเข้ารับการรักษาและการปล่อย มีแนวโน้มเชิงบวกต่อการปรับปรุง ADL ภายใต้โครงการ ACE เป็น ในขณะที่ Counsell และ colleagues21 รายงานว่าความแตกต่างในการทำงาน ADL อย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ Landefeld และ colleagues19 และ Covinsky และ colleagues20 รายงานว่าความแตกต่างในการทำงาน ADL อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ความแตกต่างนี้ในนัยสำคัญทางสถิติอาจจะเป็นเพราะขนาดที่จะลิ้มลอง Counsell colleagues21 และมีขนาดของกลุ่มตัวอย่างที่มีขนาดใหญ่กว่าและ Landefeld colleagues19 และ Covinsky และ colleagues.20 ประชากรตัวอย่างและวิธีการเก็บรวบรวมข้อมูลของพวกเขามีความคล้ายคลึงกัน. สามรายงานการศึกษาค่าใช้จ่ายในการดำเนินการโครงการ ACE Counsell และ colleagues21 รายงานว่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในค่าใช้จ่ายของการดูแลเอซหรือการดูแลผู้ป่วยตามปกติ Covinsky และ colleagues20 และ 24 รายงานว่ามันมีราคาแพงมากขึ้นในการดูแลผู้ป่วยในโปรแกรม ACE ในขณะที่ผู้ป่วยได้รับการรักษาในโรงพยาบาล; แต่ผู้ป่วยที่อยู่ในโปรแกรม ACE มีความยาวสั้นของการเข้าพัก (ดูภาคผนวก) 0.19, 20 และ 24 เป็นผลให้ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในค่าใช้จ่ายในการดูแลผู้ป่วยในหน่วย ACE หรือ unit.20 การดูแลตามปกติและ 24 นอกจากนี้ยังมีไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการดูแลผู้ป่วยในหน่วย ACE หรือหน่วยดูแลตามปกติ (ดูภาคผนวก) 0.20 และ 24 ดังนั้นการศึกษาค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการตรวจสอบปรากฏว่ามี ความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าหน่วยเอซไม่ได้มีราคาแพงกว่าวิธีการปกติของการดูแลและแน่นอนอาจจะมีราคาถูกกว่าวิธีปกติของ care.20, 21 และ 24 Counsell และเพื่อนร่วมงาน 21 Covinsky และเพื่อนร่วมงานที่ 20 และ Covinsky และ colleagues24 พบว่า ACE ผู้ป่วยมีโอกาสน้อยที่จะออกไปโรงพยาบาลหรือสถานดูแลระยะยาวอื่น ๆ ที่ปรึกษาและ colleagues21 ตามผู้ป่วยเป็นเวลา 12 เดือนหลังจากที่ปล่อยและพบว่าพวกเขามีโอกาสน้อยที่จะออกจากโรงพยาบาลในการพยาบาลที่บ้านหรือที่จะใช้เวลาในโรงพยาบาลใน 12 เดือนต่อไปนี้การปล่อย Covinsky และ colleagues20 และ 24 พบว่าผู้ป่วยจากหน่วยเอซมีโอกาสน้อยที่จะใช้เวลาอยู่ในโรงพยาบาลหรือสถานดูแลระยะยาวใน 90 วันแรกหลังจากที่ปล่อย การค้นพบนี้มีนัยสำคัญทางสถิติ. ที่น่าสนใจเพียง 1 บทความโดย Counsell และเพื่อนร่วมงาน 21 ผลการตรวจสอบอื่น ๆ ของโปรแกรม ACE เช่นผู้ป่วยและความพึงพอใจในการดูแลสุขภาพกับโปรแกรมที่ใช้ในการยับยั้งและการใช้งานของสมาชิกในทีมสหวิทยาการ ผู้ป่วยที่สมาชิกในครอบครัวของพยาบาลและแพทย์ทุกความพึงพอใจเพิ่มขึ้นรายงานกับโปรแกรมเอซเมื่อเทียบกับปกติ care.21 การศึกษาครั้งนี้ยังพบว่ามีผลประโยชน์อื่น ๆ ไปยังโปรแกรม ACE ของการดูแล ผู้ป่วยมีโอกาสน้อยที่จะยับยั้งร่างกายกว่าผู้ป่วยในการดูแลตามปกติ unit.21 อาการซึมเศร้าก็ยังจำได้บ่อยขึ้นโดยแพทย์และก่อนหน้านี้ใน stay.21 ผู้ป่วยรับรู้ผลกระทบของภาวะซึมเศร้าที่ไม่ได้รับการแก้ไขในการศึกษาครั้งนี้ แต่ก็สามารถสันนิษฐานว่าการรักษาและการรับรู้ของภาวะซึมเศร้าในช่วงต้นสามารถปรับปรุงทางกายภาพเช่นเดียวกับอารมณ์เป็นอยู่ที่ดี สมาชิกในทีมสหวิทยาการถูกนำมาใช้มากขึ้นในหน่วยเอซเมื่อเทียบกับหน่วยดูแลตามปกติ ยกตัวอย่างเช่นการให้คำปรึกษาการรักษาทางกายภาพที่ได้รับเร็วขึ้นและบ่อยขึ้นและงานสังคมสงเคราะห์ได้รับการพิจารณามากขึ้น often.21 การค้นพบนี้ชี้ให้เห็นว่า ACE ช่วยเพิ่มหลายแง่มุมของการดูแลผู้ป่วยและความเป็นอยู่. 2 ของการสำรวจตรวจสอบ 1 สอบถาม 82 โรงพยาบาลที่มีแผนกผู้สูงอายุ การปรากฏตัวของหน่วย ACE เพียง 16 โรงพยาบาลมีรายงาน unit.18 ACE ในการสำรวจอื่น ๆ ที่ 18 โรงพยาบาลที่มีหน่วย ACE ได้ทำการสำรวจเพื่ออธิบายหน่วย ACE (ดูภาคผนวก) 0.25 โรงพยาบาลส่วนใหญ่ที่นำมาใช้ ACE เป็นในเมืองหรือโรงพยาบาลมหาวิทยาลัย ที่สำคัญรายได้จากโรงพยาบาลมีความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญกับการมีหน่วย ACE; โรงพยาบาลที่มีรายได้สูงมากขึ้นมักจะมี ACE units.18 ผลสำรวจเหล่านี้อธิบายชนิดและปริมาณของโรงพยาบาลที่มีหน่วย ACE. ช่วยโปรแกรมโปรแกรม ACE ต้องออกแบบมาเป็นพิเศษและสร้างหน่วย ในปี 1999 โรงพยาบาลผู้สูงอายุโปรแกรมชีวิต (HELP) ได้รับการแนะนำ; ช่วยเหลือสามารถดำเนินการในสภาพแวดล้อมที่โรงพยาบาลมาก่อนใด ๆ โปรแกรมช่วยเหลือการพัฒนาโดยอินูเอะที่มหาวิทยาลัยเยลโรงเรียนแพทย์ของมหาวิทยาลัยและเป็นครั้งแรกในนิวอิงแลนด์วารสารการแพทย์ 26 การดำเนินการตามโครงการช่วยเหลือที่โรงพยาบาลอื่น ๆ นอกเยลเริ่มต้นขึ้นในปี 2001 ที่ 27 ช่วยเหลือเป็นโปรแกรมที่ถูกออกแบบมา "ฟังก์ชั่นในการรักษาทางกายภาพและความรู้ความเข้าใจในโรงพยาบาลทั่ว; เพื่อเพิ่มความเป็นอิสระในการปล่อย; เพื่อช่วยในการเปลี่ยนจากโรงพยาบาลไปที่บ้าน; และเพื่อป้องกันไม่ทุเลาทันที. "16 โครงการประกอบด้วยการแทรกแซงหลายตัวที่ถูกนำมาใช้ตามความต้องการของแต่ละบุคคล 16 ในการช่วยเหลือผู้ป่วยที่มีอายุมากกว่าจะคัดเลือก 6 ปัจจัยเสี่ยงของการลดลงการทำงานและเพ้อ: ปฐมนิเทศองค์ความรู้และการด้อยค่าอดนอนเคลื่อนจากการด้อยค่าการมองเห็นการได้ยินและ dehydration.16 และ 28 สำหรับผู้ป่วยที่ถือว่ามีความเสี่ยงสำหรับการลดลงของการทำงานหรือเพ้อ ขึ้นอยู่กับปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้โปรโตคอลจะวางในสถานที่ที่จะป้องกันไม่ให้ลดลง โปรโตคอลรวมถึงโปรแกรมที่ผู้เข้าชมทุกวัน, โปรแกรมกิจกรรมบำบัดโปรแกรมการระดมต้นโปรโตคอลการนอนหลับ nonpharmacologic การได้ยินและการมองเห็นโปรโตคอลการดูแลผู้สูงอายุแบบสหวิทยาการและการเชื่อมโยงกับชุมชน services.27 "ในขณะที่การแทรกแซงของโปรโตคอลที่มีมาตรฐานเมนูของการแทรกแซงที่ได้รับมอบหมายเป็นรายบุคคล สำหรับผู้ป่วยแต่ละราย "ขึ้นอยู่กับปัจจัยความเสี่ยงของแต่ละคนที่คัดกรองและการ reassessments.16 ปกติของผู้ป่วยแต่ละคนสามารถมีส่วนร่วมในทุกที่จาก 0 ถึงทั้งหมด 6 โปรโตคอลที่จะหลีกเลี่ยงการลดลงของการทำงาน. โปรแกรมช่วยเหลือการใช้ทีมสหสาขาของอาสาสมัครและผู้เชี่ยวชาญ อาสาสมัครจะต้องผ่านโปรแกรมการฝึกอบรมที่โรงพยาบาลอย่างเข้มงวด; อาสาสมัครที่ได้รับการฝึกฝนเช่นสมาชิกในครอบครัวจะไม่ได้รับการพิจารณาให้เป็นส่วนหนึ่งของการแทรกแซง วิธีการของการรับสมัครอาสาสมัครถูกทิ้งให้อยู่กับดุลยพินิจของแต่ละโรงพยาบาล อาสาสมัครที่ผ่านการฝึกอบรมสามารถใช้หลาย ๆ ด้านของ model.16 ช่วยเหลือ, 27 และ 28 อาสาสมัครถูกนำมาใช้เพื่อช่วยในการลุกของผู้ป่วยที่นำเสนอนมอุ่นและบริการนวดก่อนนอนและการให้ socialization.16, 27 และ 28 สมาชิกคนอื่น ๆ ของทีมงานช่วยเหลือ รวมถึงชีวิตของผู้สูงอายุผู้เชี่ยวชาญพยาบาลผู้เชี่ยวชาญชีวิตพี่ geriatrician ผู้อำนวยการโครงการและพนักงานช่วยเหลือสหวิทยาการตามความจำเป็น (รวมถึงโรงพยาบาลเภสัชกรนักโภชนาการ, นักบำบัดฟื้นฟูวางแผนปล่อยนักสังคมสงเคราะห์และผู้ประสานงานพยาบาลจิตเวช) 0.27 สมาชิกของแต่ละคน ทีมทำงานเพื่อลดปัจจัยเสี่ยงสำหรับผู้ป่วยแต่ละ. ห้าบทความรายงานด้านการวิจัยเกี่ยวกับโปรแกรมช่วยเหลือ สองการศึกษาสำรวจเว็บไซต์ช่วยเหลือ; 28 และ 29 เป็น 1 การศึกษาวิจัยเชิงพรรณนา, 16 และ 1 เป็นที่คาดหวังการจับคู่ทางคลินิก trial.26 หนึ่งการศึกษาตามการออกแบบก่อนและหลังการทดลองของช่วยเหลือ implementation.30 ขนาดตัวอย่างมีขนาดใหญ่ตั้งแต่ 852 ผู้ป่วยใน 1 study26 4763 เพื่อผู้ป่วยในวิธีการที่ใหญ่ที่สุด study.30 ต่าง ๆ มากมาย (ดูภาคผนวก) แบรดลีย์และ colleagues29 และอินูเอะและ colleagues28 ใช้การสำรวจแบบรายงานตนเองโดยผู้ดูแลระบบช่วยเหลือ อินูเอะและ colleagues16 และรูบินและลงทะเบียนเรียน colleagues30 ผู้ป่วยที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะช่วยให้ทุกคนที่อยู่ในช่วงเวลาที่กำหนด อินูเอะและ colleagues26 ใช้รูปแบบการจับคู่ผู้ป่วยที่คาดหวังสำหรับการทดลองทางคลินิกของพวกเขา. อินูเอะและ colleagues26 และรูบินและ colleagues30 การตรวจสอบประสิทธิภาพของโปรแกรมการช่วยเหลือโดยการมองหาวิธีการช่วยเหลือที่ได้รับอิทธิพลปัจจัยเสี่ยงและความคุ้มคลั่ง ในการศึกษานี้โปรแกรมช่วยเหลือได้พบกับเป้าหมายหลักของฟังก์ชั่นของการรักษาทางกายภาพและความรู้ความเข้าใจในผู้ป่วยสูงอายุ ช่วยเหลือส่งผลให้อัตราการเกิดที่ลดลงของเพ้อเป็นจำนวนที่ต่ำกว่าของวันรวมกับเพ้อและจำนวนที่ลดลงของเอพเพ้อ ช่วยเหลือยังมีผลกระทบในเชิงบวกต่อการปรากฏตัวของปัจจัยเสี่ยงในผู้ป่วย เมื่อผู้ป่วยได้รับการช่วยเหลือคล้อยหลังวันที่ 5 ของการรักษาในโรงพยาบาลหรือที่ปลดประจำการ (แล้วแต่จำนวนใดจะเกิดขึ้นก่อน) พวกเขาถูกพบว่ามีความบกพร่องทางสติปัญญาน้อยกีดกันการนอนหลับน้อยลงและใช้น้อยของยาเสพติดยากล่อมประสาทเคลื่อนน้อยวิสัยทัศน์มากขึ้นและผู้ป่วยที่ได้รับการแก้ไขการได้ยินและน้อย การค้นพบเหล่านี้แสดงให้เห็น dehydration.26 แนวโน้มในเชิงบวก; แต่เพียงการค้นพบองค์ความรู้การด้อยค่าและกีดกันการนอนหลับและการใช้ยาเสพติดยากล่อมประสาทเป็นสถิติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การวางแผนการจำหน่ายผู้ป่วยและยัง interdisciplinary18 20 และมุ่งเน้นผู้ป่วยกลับไปที่บ้านของตนกับ outcomes.20 ที่ดีที่สุดในแต่ละวันในระหว่างรอบการดูแลกำกับเพื่อช่วยให้คนไข้กลับไปบ้านให้เร็วที่สุด มากกว่าฝีมือพยาบาลสิ่งอำนวยความสะดวกหรือสถานพยาบาล การดูแลทางการแพทย์ตรวจทาน " เพื่อป้องกันภาวะแทรกซ้อนรองยา และกระบวนการ" การวางแผน 20 จำหน่าย รวมทั้งด้านอื่น ๆของโปรแกรมเอซ , ถูกออกแบบมาเพื่อการดูแลแบบองค์รวมและการกู้คืนสำหรับผู้ป่วยที่มีอายุมากกว่า ความสามารถของโปรแกรมเพื่อตอบสนองเป้าหมายของ Ace ตรวจสอบในหลายการศึกษา .

6 บทความรายงานการศึกษาโครงการเอซ สี่เหล่านี้รายงานข้อมูลจากการทดลองควบคุมแบบสุ่ม ( RCTs ) , 19 , 20 , 21 และ 24 และ 2 รายงานการสำรวจของโรงพยาบาล18 และ 25 ขนาดตัวอย่างและวิธีการที่แตกต่างกันอย่างกว้างขวางในการศึกษา สาม RCTs มองตัวอย่างเดียวกันของผู้ป่วย 1 , 19 , 20 และ 24 และ Razorflame ที่เหลือมองแยกแล้ว patients.21 ตัวอย่างของวิธีการทั้งหมด 4 RCTs เปรียบ ทุกการศึกษาที่ใช้ประสิทธิภาพของ adls เป็นหลัก indicator.19 , 20 ,21 และ 24 ไม่มีของเหล่านี้ 4 รายงานไปที่เข้าร่วม หรือนักสะสมข้อมูล แม้ว่านี้ไม่ได้เป็นไปได้ได้รับการออกแบบการศึกษา .

งาน adls ภายใต้โครงการ ACE ก็อยู่ใน rcts.19 3 ,20 และ 21 counsell และ colleagues21 รายงานว่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในการปฏิบัติทำจากพื้นฐานการระหว่างเอซกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม และและ landefeld colleagues19 covinsky และเพื่อนร่วมงาน 20 โดยใช้ข้อมูลเดียวกัน ชุดรายงานว่าผู้ป่วยจากหน่วยเอสแทรกแซง " มีแนวโน้มที่จะปรับปรุงและโอกาสน้อยที่จะปฏิเสธในการประเมินประสิทธิภาพ " 21 ระหว่างการรับและการจำหน่ายผู้ป่วย . มีบวกแนวโน้มระหว่างการปรับปรุงโครงการเอซ และในขณะที่ counsell colleagues21 รายงานว่า ความแตกต่างในการปฏิบัติงานไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง ,และและและ landefeld colleagues19 covinsky colleagues20 รายงานว่า ความแตกต่างในประสิทธิภาพของ ADL มีความแตกต่างกัน ความแตกต่างในทางสถิติ อาจเป็นเพราะขนาดของกลุ่มตัวอย่าง และ counsell colleagues21 มีขนาดใหญ่กว่าและขนาดตัวอย่าง landefeld colleagues19 covinsky colleagues.20 และและของตัวอย่างประชากรและวิธีการเก็บข้อมูลเหมือนกัน

3 รายงานศึกษาต้นทุนของการใช้โปรแกรมเอซ และ counsell colleagues21 รายงานว่าไม่มีความแตกต่างในค่าใช้จ่ายของการดูแลสำหรับเอซหรือผู้ป่วยปกติ และ covinsky colleagues20 24 รายงานว่ามันราคาแพงมากขึ้นในการดูแลผู้ป่วย ในโปรแกรม Ace ในขณะที่ผู้ป่วยนอนโรงพยาบาล แต่โดยโปรแกรมเอซมีความยาวสั้นของที่พัก ( ดูภาคผนวก ) 19 , 20 และ 24 ผลคือ ไม่มีความแตกต่างในค่าใช้จ่ายของการดูแลผู้ป่วยในหน่วยหนึ่งหรือ unit.20 ดูแลตามปกติและ 24 มันก็ไม่ได้แตกต่างกันในค่าใช้จ่ายทั้งหมด การดูแลผู้ป่วยในหนึ่งหน่วยหรือหน่วยการดูแลตามปกติ ( ดูภาคผนวก )20 และ 24 ดังนั้นการศึกษาการตรวจสอบต้นทุน ปรากฏว่ามีเอกฉันท์ว่าหน่วยเอสไม่ได้แพงกว่าปกติวิธีการดูแล และแน่นอน อาจจะมีราคาที่ถูกกว่าปกติวิธีการ care.20 , 21 และ 24

counsell และเพื่อนร่วมงาน , 21 covinsky และเพื่อนร่วมงาน20 และพบว่าผู้ป่วย covinsky colleagues24 Ace เป็นโอกาสน้อยที่จะถูกส่งไปที่บ้านหรือสถานที่ดูแลระยะยาวอื่น ๆ ที่ปรึกษาและ colleagues21 ตามผู้ป่วยเป็นเวลา 12 เดือน หลังออกจากโรงพยาบาล และพบว่า พวกเขามีโอกาสน้อยที่จะถูกปล่อยในบ้านพยาบาลหรือใช้เวลาในบ้านพยาบาลใน 12 เดือนต่อไปนี้การปล่อยและ covinsky colleagues20 และ 24 พบว่าผู้ป่วยจากหน่วยเอสเป็นโอกาสน้อยที่จะใช้เวลาในบ้านพยาบาลหรือสถานที่ดูแลระยะยาวในช่วง 90 วันแรก หลังจากที่ปล่อย ค้นหาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ .

น่าสนใจ เพียง 1 บทความ โดย counsell และเพื่อนร่วมงานอื่น ๆ ผลลัพธ์ของโปรแกรมตรวจสอบ 21 เอซเช่น ผู้ป่วยและความพึงพอใจในการดูแลสุขภาพด้วยโปรแกรม การตื่นตัว และใช้สมาชิกของทีมสหวิทยาการ . ผู้ป่วย , สมาชิกในครอบครัว , พยาบาลและแพทย์รายงานเพิ่มความพึงพอใจกับ ACE โปรแกรมเมื่อเทียบกับปกติ care.21 การศึกษานี้ยังพบว่ามีคุณประโยชน์อื่น ๆโปรแกรมหนึ่งของการดูแล