DiscussionStudy limitationsThere ar

Discussion
Study limitations
There are limitations to this study. In sifting through the
conditions of SUI in pregnant women, the researcher asked
only about the symptoms of the condition of urinary
incontinence occurring in the past 1 month. The researcher
did not, however, ask about the symptoms of other types of
urinary incontinence which might also have occurred but
could not be confirmed through laboratory investigations or
physician’s confirmation. Thus, it was difficult for the
researcher to clearly identify whether or not the symptoms
of SUI were also due to other types of urinary incontinence.
The findings of this study were discussed according to the
patho-physiological changes involved with SUI during pregnancy
and conservative treatment by using PFME to relieve
SUI symptoms. It could provide data that could lead to an
improvement in nursing practice. These findings indicate that
the specially designed 6-week PFME programme during
pregnancy was effective at decreasing the severity of SUI in
pregnant women. This finding supported the research
hypothesis 1 and 2 of this study and can be explained by
increasing the strength of the pelvic floor muscles. The
strength of the pelvic floor muscles corrected the mobility of
the bladder neck and the urethra, leading to increased
urethral sphincter competence and increased urethral resistance
(Newman 2001), thus resulting in decreased frequency
and amount of urinary leakage further leading to improvement
of the quality of life among the pregnant women in the
experimental group which participated in the 6-week PFME
programme (Newman 2001).
These findings also concurred with those reported by
Dumoulin et al. (2004) who studied the effects of a PFME
programme on mothers with persistent postnatal SUI, finding
that the mothers in the experimental group showed a
statistically significant reduction in urinary leakage from
12ฦ5 to 8ฦ0 g on a pad test, and a decrease in mean score of
perceived SUI severity as evaluated by VAS from 8ฦ0 to 2ฦ5
after 8 weeks of PFME (P < 0ฦ001 and P < 0ฦ001, respectively).
Morkved and Bo (2000) studied the effects of an
8-week postpartum PFME to prevent and treat mothers with
SUI, finding that 13 mothers in the experimental group (16%)
had SUI symptoms at the 16th week postpartum and 15%
had mild frequency of SUI while the control group consisting
of 25 mothers (31%) had SUI symptoms at the 16th week
postpartum and 9% had moderate frequency of SUI. The
results demonstrate an important reduction in the prevalence
of SUI and a decrease in the frequency of SUI in the
experimental group following an 8-week intensive exercise
programme compared with the control group which received
only usual nursing care.
With regard to the aforementioned reasons, the pregnant
women in the experimental group who participated in the
programme possessed sufficient understanding of SUI during
pregnancy and were able to perform correct PFME daily for a
period of 6 weeks, thus showing that PFME can effectively
strengthen the pelvic floor muscles and improve SUI symptoms.
These findings are consistent with the study conducted
by Morkved et al. (2003) on the effects of a 12-week PFME
programme for 60 minutes once a week on the prevention of
urinary incontinence in nulliparous women with gestational
ages of 36 weeks wherein the authors found that the
frequency and incidence of SUI were significantly lower
among the experimental group than the same figures in the
control group (P = 0ฦ014 and P = 0ฦ007, respectively). Furthermore,
pelvic floor muscle strength was significantly
higher in the pregnant women who participated in the PFME
at gestational ages of 36 weeks (P = 0ฦ008) and 3 months
after delivery (P = 0ฦ048). Similarly, Glazener et al. (2001)
studied the effects of PFME on the severity of urinary
incontinence at 12 months after delivery in 747 mothers with
urinary incontinence at 3 months postpartum, showing that
the severity of urinary incontinence evaluated by VAS in the
experimental group significantly decreased after PFME
training. Notably, the current study required only 6 weeks’
training a reduction in SUI severity in pregnant women. The
reason may possibly be due to the provisions of the
knowledge of SUI and the handbook on PFME containing
detailed instructions of self assessment for SUI and with
PFME protocol included. In addition, the experimental
participants received instruction in PFME classes every
2 weeks to ensure correct exercise protocol.
During participation in the programme, the pregnant
women in the experimental group were given instructions
about SUI on a variety of related topics, for e.g., definition,
symptoms, causes, impact, treatments and PFME and pelvic
floor muscle anatomy and function, identification and correct
methods for certain types and steps and the benefits of PFME.
Verbal instruction was provided in combination with a
25-page PFME handbook. The handbook contained simple
and clear instructions, illustrations of pregnant women with
SUI, a comparison of pelvic floor muscle strength with
weakness and a diagram of the pelvic floor muscles to
stimulate interest and attract the attention of the pregnant
women. The instructions and the handbook helped the
participants understand the causes and treatment for SUI
during pregnancy while enhancing their understanding of the
benefits of PFME to minimize SUI severity. In addition, the
handbook contained a record for time and frequency of
PFME and a record on frequency of SUI with amounts of
urinary leakage in order to record daily adherence to PFME
and the frequency of SUI with the amount of urinary leakage
that occurred.
The table record of daily adherence to PFME can help the
women recognize their adherence to daily performance of
PFME. After completing the programme at the sixth week,
the record was assessed by the researcher, who found that
100% of the pregnant women in the experimental group
(n = 31) were able to perform the PFME for at least 28 days,
which is the minimum requirement for creating muscle fibre
hypertrophy that helps to increase the strength and endurance
of the pelvic floor muscles to reduce the severity of SUI
(Bo et al. 1990, Griffin et al. 1994, Fantl et al. 1996).
Furthermore, it was found that approximately 84%
(n = 26) and 13% (n = 4) of the participants were able to
perform correct PFME daily for periods of 6 and 5 weeks,
respectively; and one participant (3ฦ3%) was able to perform
exercise daily for a period of 4 weeks. In addition, the record
for the frequency of SUI and the amount of urinary leakage
was able to help the pregnant women assess and monitor the
outcome of PFME on their own. The outcome was assessed
and monitored by the frequency and amount of urinary
leakage of SUI which was reduced after correct and continual
exercise. Moreover, this table record helped the researcher
assess and monitor the outcome of the PFME among the
participants. In several studies, records were used to monitor
compliance to the PFME but not as a monitor of urinary
incontinence (Reilly et al. 2002, Morkved et al. 2003). In the
present study, the records were used to monitor both
compliance to the PFME and urinary incontinence. It can
be concluded, therefore, that the record of daily adherence to
PFME can help pregnant women recognize their adherence to
performing correct PFME daily for a period of 6 weeks.
Furthermore, this record was able to help the pregnant
women observe positive changes on their own and this led to
further motivation and adherence to PFME.
In contrast, the pregnant women in the control group
received only routine nursing care by staff nurses. These
pregnant women did not receive SUI instruction during
pregnancy and had no training to support the performance of
correct PFME. Hence, the SUI severity in this group increased
steadily throughout pregnancy. The results are comparable
with the study conducted by Thorp et al. (1999), in which the
SUI frequency and severity of urine loss worsened steadily
throughout pregnancy due to the increasing in intra-abdominal
pressure of the growing uterus and the foetal weight on
the pelvic floor muscles leading to trauma and stretching in
the pelvic area (Reed et al. 2004). Combined with hormonal
changes during pregnancy (Hilton & Dolan 2004), pelvic
muscle strength is reduced and intra-abdominal pressure
increases with coughing, sneezing, laughing or moving. When
the intravesicle pressure becomes greater than the urethral
closure pressure, it results in SUI (Morkved et al. 2003).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาข้อจำกัดศึกษามีข้อจำกัดของการศึกษานี้ ในด้วยการถามเงื่อนไขของสุ่ยในหญิงตั้งครรภ์ นักวิจัยเกี่ยวกับอาการของท่อปัสสาวะกลั้นปัสสาวะไม่เกิดขึ้นใน 1 เดือนที่ผ่านมา นักวิจัยไม่ไม่ อย่างไรก็ตาม สอบถามเกี่ยวกับอาการของชนิดอื่นลำบากซึ่งยังอาจเกิดขึ้น แต่ไม่สามารถยืนยันทางห้องปฏิบัติการตรวจสอบ หรือใบรับรองแพทย์ ดังนั้น ก็ยากนักวิจัยระบุชัดเจนหรือไม่อาการสุยเหได้นอกจากนี้เนื่องจากชนิดอื่น ๆ ของลำบากผลการวิจัยของการศึกษานี้ได้กล่าวถึงตามเปลี่ยนแปลง patho สรีรวิทยาที่เกี่ยวข้องกับสุ่ยในระหว่างตั้งครรภ์และรักษาหัวเก่า โดยใช้ PFME เพื่อบรรเทาสุ่ยอาการ จะสามารถให้ข้อมูลที่อาจนำไปสู่การปรับปรุงในการปฏิบัติการพยาบาล ค้นพบเหล่านี้บ่งชี้ว่าโปรแกรม PFME 6 สัปดาห์ออกแบบมาเป็นพิเศษในช่วงตั้งครรภ์มีประสิทธิภาพในการลดความรุนแรงของสุ่ยในหญิงตั้งครรภ์ ค้นหานี้ได้รับการสนับสนุนการวิจัยสมมติฐานที่ 1 และ 2 ของศึกษา และสามารถอธิบายความเพิ่มความแข็งแรงของกล้ามเนื้อเชิงกราน ที่ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อเชิงกรานแก้ไขการเคลื่อนไหวของคอกระเพาะปัสสาวะและท่อปัสสาวะ นำไปสู่เพิ่มหูรูดด้านความสามารถและเพิ่มความต้านทานด้าน(นิวแมน 2001), จึง เกิดขึ้นในการลดความถี่และจำนวนของท่อปัสสาวะรั่วเพิ่มเติมนำไปปรับปรุงคุณภาพชีวิตของสตรีตั้งครรภ์ในการกลุ่มทดลองที่เข้าร่วมใน PFME 6 สัปดาห์โครงการ (นิวแมน 2001)ผลการวิจัยเหล่านี้ยังเห็นพ้องกับรายงานโดยDumoulin et al. (2004) ที่ศึกษาผลของการ PFMEโปรแกรมแม่กับแบบสุ่ย postnatal ค้นหาที่แสดงให้เห็นว่ามารดาในกลุ่มทดลองท่อปัสสาวะรั่วจากที่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ12ฦ5 กับ 8ฦ0 g การทดสอบแผ่น และคะแนนเฉลี่ยลดลงรับรู้ความรุนแรงสุ่ยเป็นประเมิน โดย VAS จาก 8ฦ0 เพื่อ 2ฦ5หลังจาก 8 สัปดาห์ของ PFME (P < 0ฦ001 และ P < 0ฦ001 ตามลำดับ)Morkved และบ่อ (2000) ศึกษาผลของการPFME หลังคลอด 8 สัปดาห์การป้องกัน และรักษามารดาที่มีสุ่ย หาว่า 13 มารดาในกลุ่มทดลอง (16%)มีอาการสุ่ยที่ 16 สัปดาห์หลังคลอด 15%มีความถี่อ่อนของสุ่ยในขณะที่กลุ่มควบคุมที่ประกอบด้วย25 (31%) มารดามีอาการสุ่ยในสัปดาห์ 16หลังคลอด และ 9% มีความถี่ปานกลางของสุ่ย ที่ผลลัพธ์แสดงให้เห็นถึงการลดความสำคัญในส่วนสุ่ยและลดลงในความถี่ของสุ่ยในการต่อการออกกำลังกายแบบเร่งรัด 8 สัปดาห์กลุ่มทดลองโครงการเปรียบเทียบกับกลุ่มควบคุมซึ่งได้รับเฉพาะพยาบาลปกติดูแลตามเหตุผลดังกล่าว การตั้งครรภ์ผู้หญิงในกลุ่มทดลองที่เข้าร่วมในการหลักสูตรต้องมีความเข้าใจเพียงพอของสุ่ยในระหว่างตั้งครรภ์ และมีความสามารถในการ PFME ถูกต้องเป็นประจำทุกวันระยะเวลา 6 สัปดาห์ จึง แสดงว่า PFME สามารถได้อย่างมีประสิทธิภาพเสริมสร้างกล้ามเนื้อเชิงกราน และปรับปรุงอาการสุ่ยผลการวิจัยเหล่านี้จะสอดคล้องกับการศึกษาที่ดำเนินการโดย Morkved et al. (2003) ในลักษณะของ PFME 12 สัปดาห์หลักสูตร 60 นาทีสัปดาห์ละหนึ่งครั้งในการป้องกันการลำบากใน nulliparous สตรีมีครรภ์อายุ 36 สัปดาห์นั้นผู้เขียนพบว่าการความถี่และอุบัติการณ์ของซุยได้ต่ำระหว่างกลุ่มทดลองมากกว่าตัวเลขเดียวกันในการกลุ่มควบคุม (P = 0ฦ014 และ P = 0ฦ007 ตามลำดับ) นอกจากนี้มีความแข็งแรงของกล้ามเนื้อเชิงกรานมากสูงในหญิงตั้งครรภ์ที่เข้าร่วมในการ PFMEในครรภ์ 36 สัปดาห์ (P = 0ฦ008) และ 3 เดือนหลังจากจัดส่ง (P = 0ฦ048) ร้อยเอ็ด Glazener al. (2001) ในทำนองเดียวกันศึกษาผลกระทบของ PFME กับความรุนแรงของท่อปัสสาวะกลั้นปัสสาวะไม่ได้ใน 12 เดือนหลังคลอดในมารดาที่ 747 มีลำบากใน 3 เดือนหลังคลอด แสดงที่ความรุนแรงของลำบากประเมิน โดย VAS ในการกลุ่มทดลองลดลงอย่างมีนัยสำคัญหลังจาก PFMEฝึกอบรม ยวด การศึกษาปัจจุบันต้องการเพียง 6 สัปดาห์ลดการฝึกอบรมในความรุนแรงสุ่ยในหญิงตั้งครรภ์ ที่เหตุผลอาจจะเนื่องจากบทบัญญัติของการความรู้ของสุ่ยและคู่มือที่ใน PFME ประกอบด้วยคำแนะนำรายละเอียดของการประเมินตนเอง สำหรับสุ่ย และมีรวมโพรโทคอล PFME นอกจากนี้ การทดลองผู้เรียนที่ได้รับคำแนะนำในคลา PFME ทุก2 สัปดาห์เพื่อให้แน่ใจว่าต้องออกกำลังกายการโพรโทคอลในระหว่างการเข้าร่วมในโปรแกรม การตั้งครรภ์ผู้หญิงในกลุ่มทดลองได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับสุ่ยในหลากหลายหัวข้อที่เกี่ยวข้อง เช่น ข้อกำหนดอาการ สาเหตุ ผลกระทบ การรักษา และ PFME และอุ้งเชิงกรานชั้นกล้ามเนื้อกายวิภาคศาสตร์ และฟังก์ชัน การระบุ และแก้ไขวิธีขั้นตอนบางชนิด และประโยชน์ของ PFMEคำสั่งด้วยวาจาให้ร่วมกับการหน้า 25 PFME คู่มือการ คู่มือมีอยู่ง่ายและคำแนะ นำชัดเจน ภาพประกอบของหญิงตั้งครรภ์ด้วยสุ่ย การเปรียบเทียบความแข็งแรงของกล้ามเนื้อเชิงกรานด้วยอ่อนแอและไดอะแกรมของกล้ามเนื้อเชิงกรานเพื่อกระตุ้นความสนใจ และดึงดูดความสนใจของการตั้งครรภ์ผู้หญิง คำแนะนำและคู่มือการช่วยเหลือผู้เข้าร่วมเข้าใจสาเหตุและการรักษาสำหรับสุ่ยในระหว่างตั้งครรภ์ในขณะที่เพิ่มความเข้าใจของการประโยชน์ของ PFME เพื่อลดความรุนแรงของสุ่ย แห่งคู่มือประกอบด้วยระเบียนสำหรับเวลาและความถี่ของPFME และบันทึกความถี่ของสุ่ยกับจำนวนในรั่วท่อปัสสาวะเพื่อบันทึกประจำวันต่าง ๆ เพื่อ PFMEและความถี่ของซุยทั้งท่อปัสสาวะรั่วที่เกิดขึ้นบันทึกตารางของต่าง ๆ ทุกวันเพื่อ PFME สามารถช่วยให้การผู้หญิงรับรู้ต่าง ๆ ของการปฏิบัติประจำวันของPFME หลังจากเสร็จสิ้นโครงการในสัปดาห์ 6ระเบียนถูกประเมิน โดยนักวิจัย ผู้พบว่า100% ของหญิงตั้งครรภ์ในกลุ่มทดลอง(n = 31) มีความสามารถในการ PFME ที่วันที่ 28ซึ่งเป็นข้อกำหนดขั้นต่ำสำหรับการสร้างเส้นใยกล้ามเนื้อhypertrophy ที่ช่วยเพิ่มความแข็งแรงและความอดทนของกล้ามเนื้อเชิงกรานเพื่อลดความรุนแรงของสุ่ย(บ่อ et al. 1990 กริฟฟอน et al. 1994, Fantl et al. 1996)นอกจากนี้ พบว่าประมาณ 84%(n = 26) 13% (n = 4) ของผู้เรียนมีความสามารถทำถูกต้อง PFME ทุกวันสำหรับรอบระยะเวลาของสัปดาห์ที่ 5 และ 6ตามลำดับ และผู้เข้าร่วม (3ฦ3%) สามารถทำออกกำลังกายทุกวันเป็นเวลา 4 สัปดาห์ นอกจากนี้ เรกคอร์ดสำหรับความถี่ของสุ่ยและจำนวนท่อปัสสาวะรั่วสามารถช่วยให้หญิงตั้งครรภ์ประเมิน และตรวจสอบการผลของ PFME เอง มีประเมินผลและตรวจสอบความถี่และจำนวนของท่อปัสสาวะรั่วสุ่ยซึ่งได้ลดลงอย่างต่อเนื่อง และถูกต้องออกกำลังกาย นอกจากนี้ คอร์ดตารางนี้ช่วยให้นักวิจัยประเมิน และติดตามผลของ PFME ในการผู้เข้าร่วม ในการศึกษาหลาย ใช้ระเบียนเพื่อตรวจสอบปฏิบัติตามกฎระเบียบ PFME แต่ไม่ เป็นจอภาพของท่อปัสสาวะกลั้นปัสสาวะไม่ (Reilly et al. 2002, Morkved et al. 2003) ในปัจจุบันศึกษา ระเบียนใช้ในการตรวจสอบทั้งปฏิบัติการ PFME และลำบาก มันสามารถสรุปได้ ดังนั้น ที่เรกคอร์ดต่าง ๆ ทุกวันเพื่อPFME สามารถช่วยให้หญิงตั้งครรภ์ที่รับรู้ต่าง ๆ ของพวกเขาไปทำถูกต้อง PFME ทุกวันเป็นระยะเวลา 6 สัปดาห์นอกจากนี้ คอร์ดนี้ก็สามารถจะช่วยให้การตั้งครรภ์ผู้หญิงสังเกตเปลี่ยนแปลงบวกกับตนเอง และนี้นำไปสู่แรงจูงใจเพิ่มเติมและติดกับ PFMEในทางตรงข้าม หญิงตั้งครรภ์ในกลุ่มควบคุมรับเฉพาะประจำพยาบาล โดยเจ้าหน้าที่พยาบาล เหล่านี้หญิงตั้งครรภ์ไม่ได้รับสอนสุ่ยในระหว่างตั้งครรภ์และไม่มีการฝึกอบรมเพื่อสนับสนุนประสิทธิภาพของแก้ไข PFME ดังนั้น การเพิ่มขึ้นของความรุนแรงสุ่ยในกลุ่มนี้อย่างต่อเนื่องตลอดการตั้งครรภ์ ผลลัพธ์ได้เทียบเท่ามีการศึกษาที่ดำเนินการโดย Thorp et al. (1999), ซึ่งจะสุ่ยความถี่และความรุนแรงของการสูญเสียปัสสาวะ worsened อย่างต่อเนื่องตลอดการตั้งครรภ์เนื่องจากการเพิ่มขึ้นในภายในช่องท้องความดันของมดลูกเจริญเติบโตและน้ำหนัก foetal บนกล้ามเนื้อเชิงกรานนำไปสู่การบาดเจ็บ และยืดในเชิงกรานบริเวณ (Reed et al. 2004) รวมกับฮอร์โมนเปลี่ยนแปลงในระหว่างตั้งครรภ์ (ฮิลตันและ Dolan 2004), เกี่ยวกับกระดูกเชิงกรานความแข็งแรงของกล้ามเนื้อคือ ความดันลดลง และภายในช่องท้องเพิ่มขึ้นกับไอ จาม หัวเราะ หรือย้าย เมื่อintravesicle ความดันจะสูงกว่าในด้านปิดความดัน มันเกิดในซุย (Morkved et al. 2003)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พูดคุยเรื่อง
ข้อ จำกัด ของการศึกษา
มีข้อ จำกัด ในการศึกษานี้ ในลอดผ่าน
เงื่อนไขของหมี่ในหญิงตั้งครรภ์, นักวิจัยถาม
เฉพาะเกี่ยวกับอาการของเงื่อนไขของการปัสสาวะ
ไม่หยุดยั้งที่เกิดขึ้นในอดีตที่ผ่านมา 1 เดือน นักวิจัย
ไม่ได้ แต่ถามเกี่ยวกับอาการของประเภทอื่น ๆ ของ
ภาวะกลั้นปัสสาวะซึ่งอาจเกิดขึ้นได้ แต่
ไม่สามารถยืนยันได้ผ่านการตรวจสอบทางห้องปฏิบัติการหรือ
ยืนยันของแพทย์ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับ
นักวิจัยที่จะระบุชัดเจนหรือไม่ว่าอาการ
ของหมี่ก็ยังเกิดจากชนิดอื่น ๆ ของภาวะกลั้นปัสสาวะ.
ผลการศึกษานี้ได้รับการกล่าวถึงเป็นไปตาม
การเปลี่ยนแปลง Patho สรีรวิทยาที่เกี่ยวข้องกับหมี่ระหว่างการตั้งครรภ์
และการรักษาอนุรักษ์นิยม โดยใช้ PFME เพื่อบรรเทา
อาการซุย มันอาจจะให้ข้อมูลที่อาจนำไปสู่
​​การปรับปรุงในการปฏิบัติการพยาบาล การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่า
การออกแบบเป็นพิเศษ 6 สัปดาห์โปรแกรม PFME ในระหว่าง
การตั้งครรภ์ที่มีประสิทธิภาพลดความรุนแรงของหมี่ใน
หญิงตั้งครรภ์ การค้นพบนี้ได้รับการสนับสนุนการวิจัย
สมมติฐานที่ 1 และ 2 ของการศึกษานี้และสามารถอธิบายได้ด้วย
การเพิ่มความแข็งแรงของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน
ความแข็งแรงของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานแก้ไขการเคลื่อนไหวของ
คอกระเพาะปัสสาวะและท่อปัสสาวะที่นำไปสู่การเพิ่มขึ้น
ความสามารถกล้ามเนื้อหูรูดท่อปัสสาวะและท่อปัสสาวะต้านทานเพิ่มขึ้น
(นิวแมน 2001) จึงทำให้เกิดความถี่ลดลง
และปริมาณของการรั่วไหลของปัสสาวะเพิ่มเติมที่นำไปสู่การปรับปรุง
คุณภาพ ชีวิตของหญิงตั้งครรภ์ใน
กลุ่มทดลองที่เข้าร่วมใน 6 สัปดาห์ PFME
โปรแกรม (นิวแมน 2001).
ผลการวิจัยเหล่านี้ยังเห็นด้วยกับผู้ที่รายงานโดย
Dumoulin et al, (2004) ที่ศึกษาผลกระทบของการ PFME
โปรแกรมในมารดาหลังคลอดที่มีหมี่ถาวรหา
ว่าแม่ในกลุ่มทดลองแสดงให้เห็นว่า
การลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในการรั่วไหลของปัสสาวะจาก
12 ฦ 5-8 ฦ 0 กรัมในการทดสอบแผ่นและ ลดลงในค่าเฉลี่ยของคะแนน
ความรุนแรงหมี่มองว่าเป็นการประเมินโดย VAS จาก 8 ฦ 0-2 ฦ 5
หลังจาก 8 สัปดาห์ PFME (P <0 ฦ 001 และ P <0 ฦ 001 ตามลำดับ).
Mørkvedและบ่อ (2000) ได้ศึกษาผลกระทบ ของ
PFME หลังคลอด 8 สัปดาห์เพื่อป้องกันและรักษาแม่ที่มี
หมี่พบว่า 13 แม่ในกลุ่มทดลอง (16%)
มีอาการหมี่ที่หลังคลอด 16 สัปดาห์และ 15%
มีความถี่อ่อนของหมี่ในขณะที่กลุ่มควบคุมที่ประกอบด้วย
25 คุณแม่ (31%) มีอาการหมี่ที่ 16 สัปดาห์
หลังคลอดและ 9% มีความถี่ปานกลางของหมี่
ผลแสดงให้เห็นถึงความสำคัญในการลดความชุก
ของหมี่และการลดลงของความถี่ของหมี่ใน
กลุ่มทดลองต่อไปนี้การออกกำลังกายอย่างเข้มข้น 8 สัปดาห์
เมื่อเทียบกับโปรแกรมกลุ่มควบคุมที่ได้รับ
การพยาบาลตามปกติเท่านั้น.
เกี่ยวกับเหตุผลดังกล่าวข้างต้น ตั้งครรภ์
ของผู้หญิงในกลุ่มทดลองที่เข้าร่วมใน
โปรแกรมครอบครองความเข้าใจที่เพียงพอของหมี่ระหว่าง
การตั้งครรภ์และมีความสามารถในการดำเนินการที่ถูกต้อง PFME รายวันสำหรับ
ระยะเวลา 6 สัปดาห์ที่ผ่านมาจึงแสดงให้เห็นว่า PFME อย่างมีประสิทธิภาพสามารถ
เสริมสร้างกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานและปรับปรุงอาการซุย
การค้นพบนี้มีความสอดคล้องกับการศึกษาที่จัดทำ
โดยMørkvedและคณะ (2003) เกี่ยวกับผลกระทบของ PFME 12 สัปดาห์
โปรแกรม 60 นาทีสัปดาห์ละครั้งในการป้องกันการ
กลั้นปัสสาวะในสตรีครรภ์แรกที่มีครรภ์
อายุ 36 สัปดาห์ในประเด็นที่ผู้เขียนพบว่า
ความถี่และอุบัติการณ์ของหมี่ที่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ
ในหมู่ กลุ่มทดลองกว่าตัวเลขเดียวกันใน
กลุ่มควบคุม (P = 0 ฦ 014 และ P = 0 ฦ 007 ตามลำดับ) นอกจากนี้
ความแข็งแรงของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานอย่างมีนัยสำคัญ
ที่สูงขึ้นในหญิงตั้งครรภ์ที่เข้าร่วมใน PFME
ที่อายุครรภ์ 36 สัปดาห์ (P = 0 ฦ 008) และ 3 เดือน
หลังคลอด (P = 0 ฦ 048) ในทำนองเดียวกัน Glazener และคณะ (2001)
การศึกษาผลกระทบของการ PFME กับความรุนแรงของการปัสสาวะ
ไม่หยุดยั้งที่ 12 เดือนหลังคลอดใน 747 แม่ที่มี
ภาวะกลั้นปัสสาวะที่หลังคลอด 3 เดือนแสดงให้เห็นว่า
ความรุนแรงของภาวะกลั้นปัสสาวะไม่ประเมินโดย VAS ใน
กลุ่มทดลองอย่างมีนัยสำคัญลดลงหลังจาก PFME
การฝึกอบรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งการศึกษาในปัจจุบันจำเป็นต้องใช้เพียง 6 สัปดาห์
การฝึกอบรมในการลดความรุนแรงซุยในหญิงตั้งครรภ์
เหตุผลอาจจะเป็นเพราะบทบัญญัติของ
ความรู้ของหมี่และคู่มือใน PFME ที่มี
คำแนะนำรายละเอียดของการประเมินตนเองซุยและมีการ
PFME โปรโตคอลรวม นอกจากนี้การทดลอง
ผู้เข้าร่วมได้รับการสอนในชั้นเรียน PFME ทุก
2 สัปดาห์เพื่อให้แน่ใจว่าการออกกำลังกายที่ถูกต้องโปรโตคอล.
ในระหว่างการมีส่วนร่วมในโปรแกรมการตั้งครรภ์
ของผู้หญิงในกลุ่มทดลองที่ได้รับคำแนะนำ
เกี่ยวกับหมี่บนความหลากหลายของหัวข้อที่เกี่ยวข้องสำหรับเช่นความหมาย
อาการสาเหตุที่ส่งผลกระทบต่อการรักษาและ PFME และกระดูกเชิงกราน
ลักษณะทางกายวิภาคของกล้ามเนื้ออุ้งและฟังก์ชั่นการระบุและการที่ถูกต้อง
วิธีการบางประเภทและขั้นตอนและผลประโยชน์ของ PFME.
การเรียนการสอนด้วยวาจาถูกจัดให้ร่วมกับ
คู่มือ PFME 25 หน้า คู่มือที่มีอยู่ง่าย
คำแนะนำและชัดเจนภาพประกอบของหญิงตั้งครรภ์ที่มี
หมี่การเปรียบเทียบของความแข็งแรงของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานที่มี
ความอ่อนแอและแผนภาพของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานที่จะ
กระตุ้นความสนใจและดึงดูดความสนใจของผู้ที่ตั้งครรภ์
ผู้หญิง คำแนะนำและคู่มือช่วยให้
ผู้เข้าร่วมเข้าใจสาเหตุและการรักษาหมี่
ระหว่างการตั้งครรภ์ในขณะที่เพิ่มความเข้าใจใน
ประโยชน์ของ PFME เพื่อลดความรุนแรงซุย นอกจากนี้ยัง
มีคู่มือการบันทึกเวลาและความถี่ของการ
PFME และบันทึกความถี่ของหมี่ที่มีจำนวนของ
การรั่วไหลของปัสสาวะเพื่อบันทึกการยึดมั่นทุกวันเพื่อ PFME
และความถี่ของหมี่กับปริมาณของการรั่วไหลของปัสสาวะ
ที่เกิดขึ้น.
ตาราง บันทึกของการยึดมั่นทุกวันเพื่อ PFME สามารถช่วยให้
ผู้หญิงตระหนักถึงความยึดมั่นของพวกเขาเพื่อประสิทธิภาพการทำงานประจำวันของ
PFME หลังจากเสร็จสิ้นโปรแกรมในสัปดาห์ที่หก
บันทึกได้รับการประเมินโดยนักวิจัยที่พบว่า
100% ของหญิงตั้งครรภ์ในกลุ่มทดลอง
(n = 31) มีความสามารถในการดำเนินการ PFME เป็นเวลาอย่างน้อย 28 วัน
ซึ่งเป็น ความต้องการขั้นต่ำสำหรับการสร้างกล้ามเนื้อ
เจริญเติบโตมากเกินไปที่ช่วยในการเพิ่มความแข็งแรงและความอดทน
ของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานที่จะลดความรุนแรงของหมี่
(บ่อ et al. 1990 กริฟฟิ et al. 1994 Fantl et al. 1996).
นอกจากนี้ยังเป็น พบว่าประมาณ 84%
(n = 26) และ 13% (n = 4) ของผู้เข้าร่วมก็สามารถที่จะ
ดำเนินการที่ถูกต้องในชีวิตประจำวัน PFME สำหรับรอบระยะเวลา 6 และ 5 สัปดาห์ที่ผ่านมา
ตามลำดับ และผู้เข้าร่วมหนึ่ง (3 ฦ 3%) ก็สามารถที่จะดำเนินการ
ออกกำลังกายทุกวันเป็นระยะเวลา 4 สัปดาห์ นอกจากนี้ยังมีการบันทึก
สำหรับความถี่ของหมี่และปริมาณของการรั่วไหลของปัสสาวะ
ก็สามารถที่จะช่วยให้หญิงตั้งครรภ์และตรวจสอบประเมิน
ผลของ PFME ของตัวเอง ผลที่ได้รับการประเมิน
และตรวจสอบโดยความถี่และปริมาณของปัสสาวะ
รั่วซึมของหมี่ที่ลดลงหลังจากที่ถูกต้องและต่อเนื่อง
การออกกำลังกาย นอกจากนี้บันทึกตารางนี้ช่วยให้นักวิจัย
ประเมินและตรวจสอบผลของการ PFME ในหมู่
ผู้เข้าร่วม ในการศึกษาหลายบันทึกถูกนำมาใช้ในการตรวจสอบ
การปฏิบัติตาม PFME แต่ไม่เป็นจอแสดงผลของปัสสาวะ
ไม่หยุดยั้ง (ลี et al. 2002 Mørkved et al. 2003) ในการ
ศึกษาครั้งนี้บันทึกถูกนำมาใช้ในการตรวจสอบทั้ง
การปฏิบัติตาม PFME และปัสสาวะเล็ด มันสามารถ
ที่จะสรุปได้ว่าบันทึกของการยึดมั่นทุกวันเพื่อ
PFME สามารถช่วยหญิงตั้งครรภ์ที่รับรู้ของพวกเขายึดมั่นในการ
ปฏิบัติที่ถูกต้องในชีวิตประจำวัน PFME เป็นระยะเวลา 6 สัปดาห์.
นอกจากนี้อัลบั้มนี้ก็สามารถที่จะช่วยให้การตั้งครรภ์
ผู้หญิงสังเกตการเปลี่ยนแปลงเชิงบวกเกี่ยวกับพวกเขา ตัวเองและนำไปสู่การนี้
แรงจูงใจเพิ่มเติมและยึดมั่นใน PFME.
ในทางตรงกันข้าม, หญิงตั้งครรภ์ในกลุ่มควบคุม
ที่ได้รับการพยาบาลตามปกติโดยเฉพาะพยาบาลประจำการ เหล่านี้
หญิงตั้งครรภ์ที่ไม่ได้รับการเรียนการสอนหมี่ระหว่าง
การตั้งครรภ์และมีการฝึกอบรมที่จะสนับสนุนการปฏิบัติงานของ
PFME ที่ถูกต้อง ดังนั้นความรุนแรงซุยในกลุ่มนี้เพิ่มขึ้น
อย่างต่อเนื่องตลอดการตั้งครรภ์ ผลการค้นหาที่มีการเทียบเคียง
กับการศึกษาที่ดำเนินการโดย Thorp และคณะ (1999) ซึ่งใน
ความถี่ซุยและความรุนแรงของการสูญเสียปัสสาวะแย่ลงอย่างต่อเนื่อง
ตลอดการตั้งครรภ์เนื่องจากการเพิ่มขึ้นในภายในช่องท้อง
ความดันของมดลูกเจริญเติบโตและน้ำหนักของทารกในครรภ์ใน
กล้ามเนื้ออุ้งเชิงกรานที่นำไปสู่การบาดเจ็บและการยืดใน
บริเวณอุ้งเชิงกราน ( กก et al. 2004) บวกกับฮอร์โมน
เปลี่ยนแปลงระหว่างตั้งครรภ์ (ฮิลตันและ Dolan 2004) เกี่ยวกับกระดูกเชิงกราน
แข็งแรงของกล้ามเนื้อจะลดลงและความดันภายในช่องท้อง
เพิ่มขึ้นด้วยการไอจามหัวเราะหรือย้าย เมื่อ
ความดัน intravesicle จะมากกว่า urethral
ดันปิดผลใน SUI (Mørkved et al. 2003)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อจำกัดของการศึกษาการอภิปราย

มีข้อจำกัดในการศึกษานี้ ในการกลั่นกรองผ่าน
เงื่อนไขของซุ่ยในหญิงตั้งครรภ์ ผู้วิจัยขอ
เพียงเกี่ยวกับอาการของอาการปัสสาวะเล็ด
ที่เกิดขึ้นใน 1 เดือนที่ผ่านมา ผู้วิจัย
ไม่ได้ แต่ถามเรื่องอาการของประเภทอื่น ๆของระบบทางเดินปัสสาวะ ซึ่งอาจจะยังมี

เกิดแต่ไม่สามารถยืนยันผ่านการตรวจสอบทางห้องปฏิบัติการหรือ
ยืนยันของแพทย์ . ดังนั้น จึงเป็นเรื่องยากที่
นักวิจัยระบุให้ชัดเจนหรือไม่ว่าอาการ
ซุ่ยก็เพราะประเภทอื่น ๆของปัสสาวะเล็ด
การศึกษานี้ถูกกล่าวถึงตามการเปลี่ยนแปลงทางสรีรวิทยาที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์

ซุ่ยในระหว่างการตั้งครรภ์และอนุรักษ์การรักษาโดยใช้ pfme บรรเทา
อาการซุ่ย มันสามารถให้ข้อมูลที่สามารถนำไปสู่การพัฒนาในการปฏิบัติการพยาบาล จากผลการวิจัยแสดงให้เห็นว่าโปรแกรมที่ออกแบบมาเป็นพิเศษ pfme

6 สัปดาห์ในการตั้งครรภ์ มีประสิทธิภาพในการลดความรุนแรงของซุ่ยใน
ผู้หญิงตั้งครรภ์ การค้นหานี้ได้รับการสนับสนุนการวิจัย
สมมติฐานที่ 1 และ 2 ของการศึกษานี้สามารถอธิบายได้โดย
การเพิ่มความแข็งแรงของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน
ความแข็งแรงของกล้ามเนื้ออุ้งเชิงกราน การแก้ไขการเคลื่อนไหวของกระเพาะปัสสาวะและท่อปัสสาวะคอ

าเพิ่มขึ้น ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ? ความสามารถและเพิ่มความต้านทานหูรูด
( นิวแมน 2001 ) จึงส่งผลให้ลดความถี่และปริมาณของปัสสาวะรั่ว

เพื่อนำไปสู่การปรับปรุงต่อไปคุณภาพชีวิตของหญิงตั้งครรภ์ในกลุ่มทดลองที่เข้าร่วม

โปรแกรม ( 6 สัปดาห์ pfme นิวแมน 2001 ) .
ข้อมูลเหล่านี้ยังเห็นด้วยกับที่รายงานโดย
dumoulin et al . ( 2004 ) ที่ศึกษาผลของ pfme
หลักสูตรมารดาหลังคลอดซุ่ยหมั่นหา
ว่า มารดากลุ่มทดลองมี
ลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในปัสสาวะรั่วจาก
12 ฦ 5 ถึง 8 ฦ 0 g บนแผ่นทดสอบ และการลดลงของคะแนนเฉลี่ยการรับรู้ความรุนแรง
ซุ่ยประเมินโดย vas จาก 8 ฦ 0 2 ฦ 5
8 สัปดาห์ของ pfme ( p < 0 ฦ 001 และ p < 0 ฦ 001 ตามลำดับ )
morkved และโบ ( 2000 ) ได้ศึกษาผลของระยะเวลา 8 สัปดาห์หลังคลอด
pfme ป้องกันและรักษามารดา
ซุ่ยพบว่า 13 มารดากลุ่มทดลอง ( 16% )
มีอาการซุ่ยในสัปดาห์ที่ 16 หลังคลอด และ 15 %
มีความถี่อ่อนของซุ่ย ในขณะที่กลุ่มควบคุมประกอบด้วย
ของมารดา 25 ( 31% ) มีอาการซุ่ยที่ 16 สัปดาห์
หลังคลอด และ 9% มีความถี่ปานกลางของซุ่ย
ผลแสดงสำคัญลดความชุก
ซุ่ย และลดความถี่ของซุ่ยใน