At the entrance, the group of girls

At the entrance, the group of girls that had played crazily took a step back and turned around to look at the courtyard that had brought them such limitless joy. They couldn’t remember how long it had been since they had last enjoyed playing to this extent. With such a wonderful day, they believed that even if they had to face a dull and uninteresting life in the following years, they could at least keep this happiness in their hearts.

After seeing his classmates home, Suo Jia walked back to his home alone. Along the way, Suo Jia finally started to ponder carefully while watching the busy crowd.

Even though he could not think of anything that the fire wind female warriors could help him with, he truly felt pity for those girls and really wanted to help them. In addition, if he could help his classmates find something to do so that they wouldn’t feel so bored and lonely, this could even decrease the distance between him and his classmates.

Suo Jia didn’t have much to worry about before, but the thought of having 36 powerful fire wind female warriors on standby, waiting for orders at all times, made him feel thrilled. As long as he ordered them, they would rush over and help him resolve any problem. To dominate and look down on others, Suo Jia couldn’t contain some kind of pleasure that was rising from the bottom of his heart.

Along the way, Suo Jia still had not came up with a feasible solution. By the time Suo Jia had returned to the underground warehouse, which had been converted into a training room, he had no choice but to stop thinking. It was the time to start his training.

The next morning, just when Eldest Sister’s footsteps were heard, Suo Jia slowly got out from the state of the Meditation Technique. The first thing Suo Jia thought about while slowly opening his eyes, was what he thought about prior to entering the state of meditation; how could he help those 36 pitiful sisters?

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่ทางเข้ากลุ่มของสาว ๆ ที่เคยเล่นบ้าบอเอาย้อนกลับไปและหันไปรอบ ๆ จะมองไปที่คอร์ทยาร์ดที่ได้นำพวกเขามีความสุขไร้ขีด จำกัด ดังกล่าว พวกเขาจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนที่เคยเป็นมาตั้งแต่พวกเขามีความสุขกับการเล่นที่ผ่านมาเท่านี้ ด้วยเช่นวันที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขาเชื่อว่าถึงแม้ว่าพวกเขาต้องเผชิญกับชีวิตที่น่าเบื่อและไม่น่าทึ่งในปีต่อพวกเขาอย่างน้อยสามารถให้ความสุขในหัวใจของพวกเขา.

หลังจากที่ได้เห็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาที่บ้าน Suo เจี่ยเดินกลับไปที่บ้านของเขาเพียงอย่างเดียว . ไปตามทางที่ Suo เจี่ยในที่สุดก็เริ่มที่จะไตร่ตรองอย่างรอบคอบในขณะที่ดูฝูงชนที่วุ่นวาย.

แม้เขาจะไม่ได้คิดอะไรที่นักรบหญิงลมไฟจะช่วยให้เขามีเขาอย่างแท้จริงรู้สึกสงสารสำหรับสาว ๆ เหล่านั้นและอยากจะช่วยให้พวกเขา นอกจากนี้ถ้าเขาสามารถช่วยให้เพื่อนร่วมชั้นของเขาหาสิ่งที่จะทำเพื่อที่พวกเขาจะไม่รู้สึกเบื่อและเหงานี้ยังสามารถลดระยะห่างระหว่างเขาและเพื่อนร่วมชั้นของเขา.

Suo เจี่ยไม่ได้มีมากกังวลเกี่ยวกับการมาก่อน แต่ คิดว่าต้องมีประสิทธิภาพ 36 นักรบลมไฟเพศหญิงในโหมดสแตนด์บายรอสำหรับการสั่งซื้อทุกครั้งที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น ตราบใดที่เขาสั่งให้พวกเขาพวกเขาจะวิ่งไปและช่วยให้เขาแก้ปัญหาใด ๆ ไปครองและมองลงกับคนอื่น ๆ Suo เจี่ยไม่อาจมีชนิดของความสุขที่เพิ่มขึ้นมาจากด้านล่างของหัวใจของเขาบาง.

ไปตามทางที่ Suo เจี่ยยังไม่ได้มาด้วยวิธีการแก้ปัญหาที่เป็นไปได้ ตามเวลาที่ Suo เจี่ยได้กลับไปยังคลังสินค้าใต้ดินซึ่งถูกดัดแปลงเป็นห้องฝึกอบรมเขาก็ไม่มีทางเลือกที่จะหยุดคิด มันเป็นช่วงเวลาที่จะเริ่มต้นการฝึกอบรมของเขา.

เช้าวันรุ่งขึ้นเพียงเมื่อรอยเท้าพี่ก็ได้ยิน Suo เจี่ยช้าได้ออกจากรัฐของเทคนิคการทำสมาธิ สิ่งแรกที่ Suo เจี่ยคิดเกี่ยวกับในขณะที่ช้าเปิดตาของเขาคือสิ่งที่เขาคิดเกี่ยวกับก่อนที่จะเข้ารัฐของการทำสมาธิ; วิธีการที่เขาสามารถช่วยน้องสาวที่น่าสงสารเหล่านั้น 36?