A perennial challenge facing all of

A perennial challenge facing all of the world's countries, regardless of their level of economic development, is achieving financial stability, economic growth, and higher living standards. There are many different paths that can be taken to achieve these objectives, and every country's path will be different given the distinctive nature of national economies and political systems. The ingredients contributing to China's high growth rate over the past two decades have, for example, been very different from those that have contributed to high growth in countries as varied as Malaysia and Malta.

English (PDF) 08/02 - May 2008
Globalization: A Brief Overview
By IMF Staff
A perennial challenge facing all of the world's countries, regardless of their level of economic development, is achieving financial stability, economic growth, and higher living standards. There are many different paths that can be taken to achieve these objectives, and every country's path will be different given the distinctive nature of national economies and political systems. The ingredients contributing to China's high growth rate over the past two decades have, for example, been very different from those that have contributed to high growth in countries as varied as Malaysia and Malta.
Yet, based on experiences throughout the world, several basic principles seem to underpin greater prosperity. These include investment (particularly foreign direct investment), the spread of technology, strong institutions, sound macroeconomic policies, an educated workforce, and the existence of a market economy. Furthermore, a common denominator which appears to link nearly all high-growth countries together is their participation in, and integration with, the global economy.
There is substantial evidence, from countries of different sizes and different regions, that as countries "globalize" their citizens benefit, in the form of access to a wider variety of goods and services, lower prices, more and better-paying jobs, improved health, and higher overall living standards. It is probably no mere coincidence that over the past 20 years, as a number of countries have become more open to global economic forces, the percentage of the developing world living in extreme poverty—defined as living on less than $1 per day—has been cut in half.
As much as has been achieved in connection with globalization, there is much more to be done. Regional disparities persist: while poverty fell in East and South Asia, it actually rose in sub-Saharan Africa. The UN's Human Development Report notes there are still around 1 billion people surviving on less than $1 per day—with 2.6 billion living on less than $2 per day. Proponents of globalization argue that this is not because of too much globalization, but rather too little. And the biggest threat to continuing to raise living standards throughout the world is not that globalization will succeed but that it will fail. It is the people of developing economies who have the greatest need for globalization, as it provides them with the opportunities that come with being part of the world economy.
These opportunities are not without risks—such as those arising from volatile capital movements. The International Monetary Fund works to help economies manage or reduce these risks, through economic analysis and policy advice and through technical assistance in areas such as macroeconomic policy, financial sector sustainability, and the exchange-rate system.
The risks are not a reason to reverse direction, but for all concerned—in developing and advanced countries, among both investors and recipients—to embrace policy changes to build strong economies and a stronger world financial system that will produce more rapid growth and ensure that poverty is reduced.
The following is a brief overview to help guide anyone interested in gaining a better understanding of the many issues associated with globalization.
What is Globalization?
Economic "globalization" is a historical process, the result of human innovation and technological progress. It refers to the increasing integration of economies around the world, particularly through the movement of goods, services, and capital across borders. The term sometimes also refers to the movement of people (labor) and knowledge (technology) across international borders. There are also broader cultural, political, and environmental dimensions of globalization.
The term "globalization" began to be used more commonly in the 1980s, reflecting technological advances that made it easier and quicker to complete international transactions—both trade and financial flows. It refers to an extension beyond national borders of the same market forces that have operated for centuries at all levels of human economic activity—village markets, urban industries, or financial centers.
There are countless indicators that illustrate how goods, capital, and people, have become more globalized.
The value of trade (goods and services) as a percentage of world GDP increased from 42.1 percent in 1980 to 62.1 percent in 2007.

Foreign direct investment increased from 6.5 percent of world GDP in 1980 to 31.8 percent in 2006.

The stock of international claims (primarily bank loans), as a percentage of world GDP, increased from roughly 10 percent in 1980 to 48 percent in 2006.1

The number of minutes spent on cross-border telephone calls, on a per-capita basis, increased from 7.3 in 1991 to 28.8 in 2006.2

The number of foreign workers has increased from 78 million people (2.4 percent of the world population) in 1965 to 191 million people (3.0 percent of the world population) in 2005.
The growth in global markets has helped to promote efficiency through competition and the division of labor—the specialization that allows people and economies to focus on what they do best. Global markets also offer greater opportunity for people to tap into more diversified and larger markets around the world. It means that they can have access to more capital, technology, cheaper imports, and larger export markets. But markets do not necessarily ensure that the benefits of increased efficiency are shared by all. Countries must be prepared to embrace the policies needed, and, in the case of the poorest countries, may need the support of the international community as they do so.
The broad reach of globalization easily extends to daily choices of personal, economic, and political life. For example, greater access to modern technologies, in the world of health care, could make the difference between life and death. In the world of communications, it would facilitate commerce and education, and allow access to independent media. Globalization can also create a framework for cooperation among nations on a range of non-economic issues that have cross-border implications, such as immigration, the environment, and legal issues. At the same time, the influx of foreign goods, services, and capital into a country can create incentives and demands for strengthening the education system, as a country's citizens recognize the competitive challenge before them.
Perhaps more importantly, globalization implies that information and knowledge get dispersed and shared. Innovators—be they in business or government—can draw on ideas that have been successfully implemented in one jurisdiction and tailor them to suit their own jurisdiction. Just as important, they can avoid the ideas that have a clear track record of failure. Joseph Stiglitz, a Nobel laureate and frequent critic of globalization, has nonetheless observed that globalization "has reduced the sense of isolation felt in much of the developing world and has given many people in the developing world access to knowledge well beyond the reach of even the wealthiest in any country a century ago."3
International Trade
A core element of globalization is the expansion of world trade through the elimination or reduction of trade barriers, such as import tariffs. Greater imports offer consumers a wider variety of goods at lower prices, while providing strong incentives for domestic industries to remain competitive. Exports, often a source of economic growth for developing nations, stimulate job creation as industries sell beyond their borders. More generally, trade enhances national competitiveness by driving workers to focus on those vocations where they, and their country, have a competitive advantage. Trade promotes economic resilience and flexibility, as higher imports help to offset adverse domestic supply shocks. Greater openness can also stimulate foreign investment, which would be a source of employment for the local workforce and could bring along new technologies—thus promoting higher productivity.
Chart 1
Restricting international trade—that is, engaging in protectionism—generates adverse consequences for a country that undertakes such a policy. For example, tariffs raise the prices of imported goods, harming consumers, many of which may be poor. Protectionism also tends to reward concentrated, well-organized and politically-connected groups, at the expense of those whose interests may be more diffuse (such as consumers). It also reduces the variety of goods available and generates inefficiency by reducing competition and encouraging resources to flow into protected sectors.
Developing countries can benefit from an expansion in international trade. Ernesto Zedillo, the former president of Mexico, has observed that, "In every case where a poor nation has significantly overcome its poverty, this has been achieved while engaging in production for export markets and opening itself to the influx of foreign goods, investment, and technology."4 And the trend is clear. In the late 1980s, many developing countries began to dismantle their barriers to international trade, as a result of poor economic performance under protectionist polices and various economic crises. In the 1990s, many former Easter

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความท้าทายที่ยืนต้นหันทุกประเทศ โดยไม่คำนึงถึงระดับของการพัฒนาเศรษฐกิจ เป็นบรรลุความมั่นคงทางการเงิน เศรษฐกิจ และคุณภาพชีวิตที่สูงขึ้น มีเส้นทางแตกต่างกันจำนวนมากที่สามารถดำเนินการเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์เหล่านี้ และในประเทศทุกเส้นทางจะแตกต่างกันให้ลักษณะเด่นของระบบการเมืองและเศรษฐกิจของประเทศ ส่วนผสมที่เอื้อต่อการอัตราการเติบโตสูงของจีนผ่านมาสองทศวรรษ ตัวอย่าง ได้แตกต่างกันมากจากที่ได้ส่งให้เจริญเติบโตสูงในประเทศแตกต่างกันเป็นมาเลเซียและมอลตาภาษาอังกฤษ (PDF) 08/02 - อาจ 2008โลกาภิวัตน์: อธิบายภาพรวมโดย IMFความท้าทายที่ยืนต้นหันทุกประเทศ โดยไม่คำนึงถึงระดับของการพัฒนาเศรษฐกิจ เป็นบรรลุความมั่นคงทางการเงิน เศรษฐกิจ และคุณภาพชีวิตที่สูงขึ้น มีเส้นทางแตกต่างกันจำนวนมากที่สามารถดำเนินการเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์เหล่านี้ และในประเทศทุกเส้นทางจะแตกต่างกันให้ลักษณะเด่นของระบบการเมืองและเศรษฐกิจของประเทศ ส่วนผสมที่เอื้อต่อการอัตราการเติบโตสูงของจีนผ่านมาสองทศวรรษ ตัวอย่าง ได้แตกต่างกันมากจากที่ได้ส่งให้เจริญเติบโตสูงในประเทศแตกต่างกันเป็นมาเลเซียและมอลตายัง ตามประสบการณ์ทั่วโลก หลักการพื้นฐานต่าง ๆ ดูเหมือน หนุนฟอร์ดที่มีความเจริญมากขึ้น เหล่านี้รวมถึงการลงทุน (ลงทุนโดยตรงต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่ง) การแพร่กระจายของเทคโนโลยี สถาบันที่แข็งแกร่ง เสียงนโยบายเศรษฐกิจมหภาค บุคลากรการศึกษา และการดำรงอยู่ของระบบเศรษฐกิจตลาด นอกจากนี้ โทนที่เชื่อมโยงประเทศเติบโตสูงเกือบทั้งหมดร่วมกัน มีและของพวกเขาเข้าร่วม ร่วมกับ เศรษฐกิจโลกมีหลักฐานที่พบ จากประเทศขนาดแตกต่างกัน และภูมิภาคต่าง ๆ ที่เป็นประเทศ "globalize" ของประชาชนได้รับ ประโยชน์ ในรูปแบบของการเข้าถึงสินค้า และบริการ ราคาต่ำ งานเพิ่มเติม และชำระเงินดี สุขภาพดี และคุณภาพชีวิตโดยรวมสูงขึ้นหลากหลาย มันอาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญที่มากกว่า 20 ปี ตามจำนวนประเทศมีมาเป็นเปิดโลกเศรษฐกิจ บังคับ เปอร์เซ็นต์ของประเทศกำลังพัฒนาที่อยู่อาศัยในสภาวะยากจน — กำหนดเป็นอยู่น้อยกว่า $ 1 ต่อวันซึ่งมีการตัดครึ่งเท่าที่ได้รับความเชื่อมโยงกับโลกาภิวัตน์ มีมากจะทำ การคงอยู่ของความแตกต่างภูมิภาค: ในขณะที่ความยากจนลดลงในเอเชียตะวันออกและเอเชียใต้ มันจริงกุหลาบในแอฟริกาใต้ซาฮารา บันทึกรายงานการพัฒนามนุษย์ของสหประชาชาติมียังประมาณ 1 พันล้านคนที่รอดน้อยกว่า $ 1 ต่อวันซึ่ง มีอยู่น้อยกว่า $ 2 ต่อวัน 2.6 พันล้าน Proponents ของโลกาภิวัตน์โต้แย้งว่า นี่ไม่ใช่ เพราะโลกาภิวัตน์มากเกินไป แต่ค่อนข้างน้อย และภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดเพื่อดำเนินการต่อเพื่อยกคุณภาพชีวิตทั่วโลกไม่ว่าโลกาภิวัตน์จะประสบความสำเร็จแต่ว่ามันจะล้มเหลว มันเป็นคนของประเทศกำลังพัฒนาที่มีความต้องการมากที่สุดสำหรับโลกาภิวัตน์ มันให้พวกเขา มีโอกาสที่มีอยู่เป็นส่วนหนึ่งของเศรษฐกิจโลกโอกาสเหล่านี้ไม่ได้ปราศจากอันตราย — เช่นเกิดจากการระเหยการเคลื่อนไหวเงินทุน กองทุนการเงินระหว่างประเทศทำงานเพื่อช่วยเหลือเศรษฐกิจจัดการ หรือลดความเสี่ยงเหล่านี้ ผ่านคำแนะนำวิเคราะห์และนโยบายทางเศรษฐกิจ และช่วยเหลือทางเทคนิคในพื้นที่เช่นนโยบายเศรษฐกิจมหภาค ภาคการเงินอย่างยั่งยืน และระบบอัตราแลกเปลี่ยนความเสี่ยงไม่ใช่เหตุผลที่จะกลับทิศทาง แต่ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องซึ่งในการพัฒนา และขั้นสูงประเทศ นักลงทุนและผู้รับ — สวมกอดเปลี่ยนแปลงนโยบายในการสร้างเศรษฐกิจที่แข็งแกร่งและระบบการเงินโลกแข็งแกร่งที่จะผลิตเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว และมั่นใจว่า ความยากจนลดลงต่อไปนี้เป็นภาพรวมโดยย่อเพื่อช่วยนำทุกคนที่สนใจในการดึงดูดการเข้าใจปัญหาต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับโลกาภิวัตน์โลกาภิวัตน์คืออะไรเศรษฐกิจ "โลกาภิวัตน์" เป็นกระบวนการทางประวัติศาสตร์ ผลของความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและนวัตกรรมที่มนุษย์ มันหมายถึงรวมที่เพิ่มขึ้นของเศรษฐกิจโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่านการเคลื่อนไหวของสินค้า บริการ และทุนข้ามพรมแดน คำบางครั้งยังหมายถึงการเคลื่อนที่ของคน (แรงงาน) และความรู้ (เทคโนโลยี) ข้ามพรมแดนระหว่างประเทศ ยังมีมิติทางวัฒนธรรม การเมือง และสิ่งแวดล้อมที่กว้างขึ้นของโลกาภิวัตน์เริ่มคำว่า "โลกาภิวัตน์" จะใช้บ่อยในทศวรรษ 1980 สะท้อนให้เห็นถึงความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่ทำให้มันง่าย และเร็วกว่าการทำธุรกรรมระหว่างประเทศ – การค้าและเงินทุนหมุนเวียน จะหมายถึงส่วนขยายนอกเหนือจากขอบของกลไกตลาดเดียวที่ดำเนินมาหลายศตวรรษในทุกระดับของกิจกรรมมนุษย์เศรษฐกิจ แห่งชาติ – ตลาดหมู่บ้าน อุตสาหกรรมเมือง หรือศูนย์กลางทางการเงินมีตัวบ่งชี้มากมายที่แสดงว่าสินค้า เงินทุน และ คน ได้กลายเป็นมากโลกามูลค่าการค้า (สินค้าและบริการ) เป็นเปอร์เซ็นต์ของโลก GDP เพิ่มขึ้นจากร้อยละ 42.1 ในปี 1980 62.1 เปอร์เซ็นต์ในปี 2007ต่างประเทศเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 6.5 ของ GDP โลกในพ.ศ. 2523 ร้อยละ 31.8 ใน 2006หุ้นของเรียกร้องนานาชาติ (หลักกู้ธนาคาร), เป็นเปอร์เซ็นต์ของโลก GDP เพิ่มขึ้นจากประมาณร้อยละ 10 ในพ.ศ. 2523 ร้อยละ 48 ใน 2006.1จำนวนนาทีที่ใช้ในการเรียกโทรศัพท์ข้ามแดน บนพื้นฐานต่อเศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึง เพิ่มขึ้นจาก 7.3 ใน 1991-28.8 ใน 2006.2จำนวนแรงงานต่างประเทศได้เพิ่มขึ้นจาก 78 ล้านคน (ร้อยละ 2.4 ของประชากรโลก) ในปี 1965 ถึง 191 ล้านคน (ร้อยละ 3.0 ของประชากรโลก) ในปี 2005เจริญเติบโตในตลาดโลกได้ช่วยส่งเสริมประสิทธิภาพในการแข่งขันและฝ่ายแรงงานโดยเฉพาะทางที่ให้ประชาชนและเศรษฐกิจให้ความสำคัญกับสิ่งที่พวกเขาทำดีที่สุด ตลาดโลกยังมีโอกาสมากขึ้นสำหรับคนที่จะเข้าไปยังตลาดขนาดใหญ่ และมีความหลากหลายเพิ่มมากขึ้นทั่วโลก หมายความ ว่า พวกเขาสามารถมีการเข้าถึงเพิ่มเติมทุน เทคโนโลยี นำเข้าถูกกว่า และตลาดส่งออกใหญ่ แต่ตลาดไม่จำเป็นต้องให้แน่ใจว่า ประโยชน์ของการเพิ่มประสิทธิภาพใช้ร่วมกันทั้งหมด ประเทศจะต้องเตรียมสวมกอดนโยบายจำเป็น และ ในกรณีของประเทศยากจนที่สุด อาจต้องสนับสนุนประชาคม ตามที่พวกเขาทำถึงกว้างของโลกาภิวัตน์ได้ขยายให้เลือกทุกวันของชีวิตส่วนตัว เศรษฐกิจ และการเมือง มากกว่าการเข้าถึงเทคโนโลยีที่ทันสมัย ในโลกของการดูแลสุขภาพ ตัวอย่าง สามารถทำให้ความแตกต่างระหว่างชีวิตและความตาย ในโลกของการสื่อสาร มันจะอำนวยความสะดวกและการศึกษา และอนุญาตให้เข้าถึงสื่ออิสระ โลกาภิวัตน์ยังสามารถสร้างกรอบความร่วมมือระหว่างประเทศในหลากหลายประเด็นไม่ใช่เศรษฐกิจที่มีผลกระทบข้ามแดน ตรวจคนเข้าเมือง สิ่งแวดล้อม และประเด็นทางกฎหมาย ในเวลาเดียวกัน หลั่งไหลของสินค้าต่างประเทศ บริการ และทุนในประเทศสามารถสร้างแรงจูงใจและความต้องการในการเสริมสร้างระบบการศึกษา ประชาชนในประเทศรู้จักความท้าทายแข่งขันก่อนที่พวกเขาบางทีที่สำคัญ โลกาภิวัตน์หมายถึงการที่ได้รับการกระจายข้อมูลและความรู้ และมีการใช้ร่วมกัน Innovators — ไม่ว่าจะเป็นในทางธุรกิจหรือรัฐบาลซึ่งสามารถวาดบนความคิดที่เรียบร้อยแล้วใช้งานในเงื่อนไขหนึ่ง และปรับแต่งให้เหมาะสมกับอำนาจของตนเอง ได้ เพียงเป็นสำคัญ พวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงความคิดที่มีประวัติชัดเจนของความล้มเหลว โจเซฟสติกลิตส์ โนเบลลอรีเอตอวอร์ด และบ่อยนักวิจารณ์คนหนึ่งของโลกาภิวัตน์ กระนั้นได้สังเกตว่า โลกาภิวัตน์ "ได้ลดความรู้สึกแยกรู้สึกมากของประเทศกำลังพัฒนา และได้รับหลายคนในการเข้าถึงโลกกำลังพัฒนาความรู้กันไกลเกินเอื้อมแน่แม้จะร่ำรวยในประเทศใดศตวรรษ" 3การค้าระหว่างประเทศองค์ประกอบหลักของโลกาภิวัตน์เป็นการขยายตัวของการค้าโลกโดยการกำจัดหรือลดอุปสรรคทางการค้า เช่นภาษีศุลกากรนำเข้า นำเข้ามากขึ้นให้ผู้บริโภคหลากหลายสินค้าในราคาต่ำ ให้แรงจูงใจที่แข็งแกร่งสำหรับอุตสาหกรรมภายในประเทศเพื่อแข่งขัน ส่งออก มักจะเป็นแหล่งเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจในการพัฒนาประเทศ กระตุ้นการสร้างงานเป็นอุตสาหกรรมขายข้ามพรมแดนของตนออกไป เพิ่มเติมโดยทั่วไป ค้าช่วยชาติแข่งขันขับรถแรงเน้น vocations เหล่านั้นที่พวกเขา และประเทศของตน มีความ ค้าส่งเสริมความยืดหยุ่นทางเศรษฐกิจและมีความยืดหยุ่น นำเข้าสูงช่วยกลบแรงกระแทกอุปทานร้ายภายในประเทศ เปิดกว้างมากขึ้นยังสามารถกระตุ้นการลงทุนต่างประเทศ ซึ่งจะเป็นแหล่งของการจ้างแรงงานท้องถิ่น และสามารถนำมาพร้อมเทคโนโลยีใหม่ — ส่งเสริมผลิตภาพที่เพิ่มขึ้นจึง ได้แผนภูมิที่ 1การจำกัดการค้าระหว่างประเทศ — นั่นคือ เสน่ห์ในการปกป้องซึ่งสร้างผลร้ายสำหรับประเทศที่รับนโยบายดังกล่าว ตัวอย่าง ภาษีศุลกากรเพิ่มราคาของสินค้านำเข้า เป็นอันตรายต่อผู้บริโภค จำนวนมากที่อาจจะไม่ดี ปกป้องยังมีแนวโน้มจะสะสมเข้มข้น ดีจัดกลุ่ม และ การเชื่อม ต่อทางการเมือง ค่าใช้จ่ายของผู้สนใจอาจจะกระจายมากขึ้น (เช่นผู้บริโภค) นอกจากนี้ยังลดความหลากหลายของสินค้าที่มี และสร้าง inefficiency โดยแข่งขันลดลงและทรัพยากรสนับสนุนให้ไหลเป็นภาคที่มีการป้องกันประเทศกำลังพัฒนาได้รับประโยชน์จากการขยายตัวในการค้าระหว่างประเทศ Ernesto Zedillo ประธานาธิบดีเม็กซิโก อดีตได้สังเกตว่า "ในทุกกรณีที่ประเทศที่ยากจนมีมากเอาชนะความยากจน นี้ได้รับความในการผลิตสำหรับตลาดส่งออก และเปิดตัวการหลั่งไหลของสินค้าต่างประเทศ ลงทุน เทคโนโลยี และ" 4 และแนวโน้มไม่ชัดเจน ในปลายทศวรรษ 1980 ประเทศกำลังพัฒนาเริ่ม dismantle ของอุปสรรคการค้าระหว่างประเทศ เป็นผลของประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจยากจนภายใต้นโยบายด้านนโยบาย และเศรษฐกิจวิกฤตต่าง ๆ ในปี 1990 อีสเตอร์ในอดีต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความท้าทายที่หันหน้าไปทางยืนต้นทั้งหมดของประเทศทั่วโลกโดยไม่คำนึงถึงระดับของการพัฒนาเศรษฐกิจคือการบรรลุความมั่นคงทางการเงิน, การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและมาตรฐานการครองชีพที่สูงขึ้น มีหลายเส้นทางที่แตกต่างที่สามารถนำมาเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์เหล่านี้และเส้นทางของประเทศทุกคนจะแตกต่างกันกำหนดลักษณะที่โดดเด่นของเศรษฐกิจของประเทศและระบบการเมือง ส่วนผสมที่เอื้อต่อการอัตราการเติบโตสูงของจีนที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมาได้ยกตัวอย่างเช่นรับแตกต่างกันมากจากผู้ที่มีส่วนร่วมในการเติบโตสูงในประเทศที่แตกต่างกันเช่นมาเลเซียและมอลตา. ภาษาอังกฤษ (PDF) 2/8 - พฤษภาคม 2008 โลกาภิวัตน์: สรุปภาพรวมโดยกองทุนการเงินระหว่างประเทศพนักงานความท้าทายที่หันหน้าไปทางยืนต้นทั้งหมดของประเทศทั่วโลกโดยไม่คำนึงถึงระดับของการพัฒนาเศรษฐกิจคือการบรรลุความมั่นคงทางการเงิน, การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและมาตรฐานการครองชีพที่สูงขึ้น มีหลายเส้นทางที่แตกต่างที่สามารถนำมาเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์เหล่านี้และเส้นทางของประเทศทุกคนจะแตกต่างกันกำหนดลักษณะที่โดดเด่นของเศรษฐกิจของประเทศและระบบการเมือง ส่วนผสมที่เอื้อต่อการอัตราการเติบโตสูงของจีนในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาได้ยกตัวอย่างเช่นรับแตกต่างกันมากจากผู้ที่มีส่วนร่วมในการเติบโตสูงในประเทศที่แตกต่างกันเช่นมาเลเซียและมอลตา. แต่ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ทั่วโลกหลักการพื้นฐานหลายประการ ดูเหมือนจะหนุนความเจริญรุ่งเรืองมากขึ้น เหล่านี้รวมถึงการลงทุน (ต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งการลงทุนโดยตรง) การแพร่กระจายของเทคโนโลยี, สถาบันที่แข็งแกร่งเสียงนโยบายเศรษฐกิจมหภาค, แรงงานที่มีการศึกษาและการดำรงอยู่ของเศรษฐกิจตลาด นอกจากนี้ส่วนร่วมกันซึ่งดูเหมือนจะเชื่อมโยงเกือบทุกประเทศในการเติบโตสูงเข้าด้วยกันเป็นส่วนร่วมในการและบูรณาการกับเศรษฐกิจโลก. มีหลักฐานที่สำคัญคือจากประเทศที่มีขนาดแตกต่างกันและภูมิภาคต่าง ๆ ที่เป็นประเทศ "โลกาภิวัฒน์" ของพวกเขา ประชาชนได้รับประโยชน์ในรูปแบบของการเข้าถึงความหลากหลายของสินค้าและบริการที่ราคาลดลงมากขึ้นและงานที่ดีจ่ายสุขภาพที่ดีขึ้นและมาตรฐานการดำรงชีวิตโดยรวมที่สูงขึ้น มันอาจจะไม่เพียงเรื่องบังเอิญว่าที่ผ่านมา 20 ปีในขณะที่หลายประเทศได้กลายเป็นที่เปิดกว้างมากขึ้นกองกำลังทางเศรษฐกิจทั่วโลกร้อยละของที่อยู่อาศัยโลกที่กำลังพัฒนาในสุดขีดความยากจนที่กำหนดไว้เป็นที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1 ต่อวันได้รับ ตัดในครึ่ง. เท่าที่ได้รับความสำเร็จในการเชื่อมต่อกับโลกาภิวัตน์มีมากขึ้นที่จะทำ ความแตกต่างในภูมิภาคยังคงมีอยู่ในขณะที่ความยากจนลดลงในเอเชียตะวันออกและเอเชียใต้ก็เพิ่มขึ้นจริงใน sub-Saharan Africa รายงานการพัฒนามนุษย์ของสหประชาชาติบันทึกยังคงมีประมาณ 1 พันล้านคนที่รอดตายน้อยกว่า $ 1 ต่อวันกับ 2600000000 ที่อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 2 ต่อวัน ผู้เสนอของโลกาภิวัตน์ยืนยันว่านี้ไม่ได้เพราะของโลกาภิวัตน์มากเกินไป แต่ค่อนข้างน้อยเกินไป และภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างต่อเนื่องเพื่อยกระดับมาตรฐานการดำรงชีวิตทั่วโลกไม่ได้เป็นโลกาภิวัตน์ที่จะประสบความสำเร็จ แต่ที่มันจะล้มเหลว มันเป็นคนของประเทศกำลังพัฒนาที่มีความต้องการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับโลกาภิวัตน์ที่จะให้พวกเขามีโอกาสที่มาพร้อมกับการเป็นส่วนหนึ่งของเศรษฐกิจโลก. โอกาสเหล่านี้ไม่ได้โดยไม่มีความเสี่ยงเช่นผู้ที่เกิดจากการเคลื่อนย้ายเงินทุนที่มีความผันผวน กองทุนการเงินระหว่างประเทศทำงานจะช่วยให้เศรษฐกิจของประเทศในการจัดการหรือลดความเสี่ยงเหล่านี้ผ่านการวิเคราะห์ทางเศรษฐกิจและคำแนะนำนโยบายและการผ่านความช่วยเหลือด้านเทคนิคในพื้นที่ดังกล่าวเป็นนโยบายเศรษฐกิจมหภาคอย่างยั่งยืนภาคการเงินและระบบอัตราแลกเปลี่ยน. มีความเสี่ยงที่จะไม่เป็นเหตุผลที่จะกลับ ทิศทาง แต่สำหรับทุกคนที่เกี่ยวข้องในการพัฒนาและขั้นสูงประเทศในหมู่นักลงทุนทั้งในและผู้รับการยอมรับการเปลี่ยนแปลงนโยบายในการสร้างเศรษฐกิจที่แข็งแกร่งและระบบการเงินโลกที่แข็งแกร่งที่จะผลิตการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วมากขึ้นและให้แน่ใจว่าความยากจนที่จะลดลง. ต่อไปนี้คือ สรุปภาพรวมที่จะช่วยให้คำแนะนำทุกคนที่สนใจในการดึงดูดความเข้าใจที่ดีขึ้นของปัญหาหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับโลกาภิวัตน์. คืออะไรโลกาภิวัตน์? เศรษฐกิจ "โลกาภิวัตน์" เป็นกระบวนการทางประวัติศาสตร์เป็นผลมาจากนวัตกรรมของมนุษย์และความคืบหน้าทางเทคโนโลยี มันหมายถึงการรวมที่เพิ่มขึ้นของเศรษฐกิจทั่วโลกโดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่านการเคลื่อนไหวของสินค้าบริการและทุนข้ามพรมแดน คำบางครั้งก็หมายถึงการเคลื่อนไหวของคน (แรงงาน) และความรู้ (เทคโนโลยี) ข้ามพรมแดนระหว่างประเทศ นอกจากนี้ยังมีวัฒนธรรมที่กว้างขึ้นการเมืองและมิติด้านสิ่งแวดล้อมของโลกาภิวัตน์. คำว่า "โลกาภิวัตน์" เริ่มที่จะถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในปี 1980 สะท้อนให้เห็นถึงความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่ทำให้มันง่ายขึ้นและรวดเร็วในการทำรายการระหว่างประเทศทั้งการค้าและการกระแสการเงิน มันหมายถึงการขยายเกินขอบเขตแห่งชาติของการซื้อขายในตลาดเดียวกับที่ได้ดำเนินการมานานหลายศตวรรษในทุกระดับของตลาดเศรษฐกิจของมนุษย์กิจกรรมหมู่บ้านอุตสาหกรรมในเมืองหรือศูนย์กลางทางการเงิน. มีตัวชี้วัดมากมายที่แสดงให้เห็นว่าสินค้าทุนและคน ได้กลายเป็นโลกาภิวัตน์มากขึ้น. มูลค่าของการค้า (สินค้าและบริการ) เป็นร้อยละของจีดีพีโลกเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 42.1 ในปี 1980 เป็นร้อยละ 62.1 ในปี 2007 การลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 6.5 ของ GDP โลกในปี 1980 อยู่ที่ร้อยละ 31.8 ในปี 2006 สต็อกของการเรียกร้องนานาชาติ (ส่วนใหญ่เงินกู้ยืมจากธนาคาร) คิดเป็นร้อยละของ GDP โลกเพิ่มขึ้นจากประมาณร้อยละ 10 ในปี 1980 เป็นร้อยละ 48 ใน 2,006.1 จำนวนนาทีที่ใช้ในการโทรศัพท์ข้ามชายแดนบนพื้นฐานต่อหัวเพิ่มขึ้น จาก 7.3 ใน 1,991-28.8 2,006.2 ในจำนวนแรงงานต่างชาติได้เพิ่มขึ้นจาก78 ล้านคน (ร้อยละ 2.4 ของประชากรโลก) ใน 1,965-191,000,000 คน (ร้อยละ 3.0 ของประชากรโลก) ในปี 2005 การเจริญเติบโตในตลาดโลกที่มี ช่วยส่งเสริมประสิทธิภาพผ่านการแข่งขันและหมวดแรงงานที่เชี่ยวชาญที่ช่วยให้คนและเศรษฐกิจให้ความสำคัญกับสิ่งที่พวกเขาทำดีที่สุด ตลาดโลกยังมีโอกาสมากขึ้นสำหรับคนที่จะเข้าไปในตลาดที่มีความหลากหลายมากขึ้นและมีขนาดใหญ่ทั่วโลก มันหมายความว่าพวกเขาสามารถเข้าถึงแหล่งเงินทุนมากขึ้นเทคโนโลยีการนำเข้าที่ถูกกว่าและมีขนาดใหญ่ตลาดส่งออก แต่ตลาดไม่จำเป็นต้องให้แน่ใจว่าประโยชน์ของการเพิ่มประสิทธิภาพที่ใช้ร่วมกันโดยทั้งหมด ประเทศจะต้องเตรียมที่จะโอบกอดนโยบายที่จำเป็นและในกรณีของประเทศที่ยากจนที่สุดอาจต้องการการสนับสนุนจากประชาคมระหว่างประเทศที่พวกเขาทำเช่นนั้น. เข้าถึงในวงกว้างของโลกาภิวัตน์ได้อย่างง่ายดายขยายไปถึงทางเลือกในชีวิตประจำวันของใช้ส่วนบุคคลเศรษฐกิจและการเมือง ชีวิต ยกตัวอย่างเช่นการเข้าถึงมากขึ้นเพื่อเทคโนโลยีที่ทันสมัยในโลกของการดูแลสุขภาพที่จะทำให้ความแตกต่างระหว่างชีวิตและความตาย ในโลกของการสื่อสารก็จะอำนวยความสะดวกในการค้าและการศึกษาและการอนุญาตให้เข้าถึงสื่ออิสระ โลกาภิวัตน์ยังสามารถสร้างกรอบการทำงานสำหรับความร่วมมือระหว่างประเทศในช่วงของปัญหาที่ไม่ใช่ทางเศรษฐกิจที่มีผลกระทบข้ามพรมแดนเช่นการตรวจคนเข้าเมือง, สภาพแวดล้อมและปัญหาทางกฎหมาย ในเวลาเดียวกัน, การไหลเข้าของสินค้าจากต่างประเทศ, บริการและเงินทุนเข้ามาในประเทศที่สามารถสร้างแรงจูงใจและความต้องการสำหรับการเสริมสร้างระบบการศึกษาที่เป็นพลเมืองของประเทศตระหนักถึงความท้าทายในการแข่งขันก่อนหน้าพวกเขา. บางทีอาจจะสำคัญกว่าโลกาภิวัตน์หมายความว่าข้อมูลและความรู้ ได้รับการแพร่ระบาดและใช้ร่วมกัน นวัตกรรมที่พวกเขาจะอยู่ในธุรกิจหรือรัฐบาลสามารถวาดบนความคิดที่ได้รับการดำเนินการเรียบร้อยแล้วในเขตอำนาจและปรับแต่งให้เหมาะสมกับเขตอำนาจของตัวเอง เพียงที่สำคัญพวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงความคิดที่มีประวัติที่ชัดเจนของความล้มเหลว โจเซฟสติกลิตซ์เป็นรางวัลโนเบลและนักวิจารณ์บ่อยของโลกาภิวัตน์ได้ตั้งข้อสังเกตกระนั้นว่าโลกาภิวัตน์ "ได้ลดความรู้สึกของการแยกความรู้สึกมากในประเทศกำลังพัฒนาและได้ให้คนจำนวนมากในการเข้าถึงโลกที่กำลังพัฒนาความรู้ดีกว่าการเข้าถึงของแม้กระทั่ง ที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศใด ๆ ศตวรรษที่ผ่านมา. "3 การค้าระหว่างองค์ประกอบหลักของโลกาภิวัตน์คือการขยายตัวของการค้าโลกผ่านการกำจัดหรือลดอุปสรรคทางการค้าเช่นภาษีนำเข้า การนำเข้ามากขึ้นให้ผู้บริโภคหลากหลายมากขึ้นของสินค้าในราคาที่ต่ำกว่าในขณะที่ให้แรงจูงใจที่แข็งแกร่งสำหรับอุตสาหกรรมในประเทศจะยังคงอยู่ในการแข่งขัน การส่งออกมักแหล่งที่มาของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจสำหรับประเทศกำลังพัฒนากระตุ้นการสร้างงานเป็นอุตสาหกรรมขายเกินขอบเขตของพวกเขา โดยทั่วไปการค้าช่วยเพิ่มศักยภาพในการแข่งขันในระดับชาติโดยการขับรถคนงานที่ให้ความสำคัญกับอาชีพเหล่านั้นที่พวกเขาและประเทศของพวกเขามีข้อได้เปรียบในการแข่งขัน การค้าส่งเสริมความยืดหยุ่นทางเศรษฐกิจและมีความยืดหยุ่นในขณะที่การนำเข้าที่สูงขึ้นช่วยชดเชยแรงกระแทกที่ไม่พึงประสงค์อุปทานภายในประเทศ การเปิดกว้างมากขึ้นนอกจากนี้ยังสามารถกระตุ้นให้เกิดการลงทุนในต่างประเทศซึ่งจะเป็นแหล่งที่มาของการจ้างงานสำหรับแรงงานในท้องถิ่นและสามารถนำมาพร้อมเทคโนโลยีจึงใหม่ส่งเสริมการผลิตที่สูงขึ้น. ชาร์ 1 จำกัด การค้าที่เป็นต่างประเทศมีส่วนร่วมในการปกป้อง-สร้างผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์สำหรับประเทศ ที่ดำเนินนโยบายดังกล่าว ยกตัวอย่างเช่นอัตราภาษีที่ขึ้นราคาของสินค้านำเข้าทำร้ายผู้บริโภคจำนวนมากที่อาจจะไม่ดี ระยังมีแนวโน้มที่จะตอบแทนความเข้มข้นดีจัดและกลุ่มการเมืองที่เชื่อมต่อค่าใช้จ่ายของผู้ที่มีความสนใจที่อาจจะแพร่กระจายมากขึ้น (เช่นผู้บริโภค) นอกจากนี้ยังช่วยลดความหลากหลายของสินค้าที่มีอยู่และสร้างความไร้ประสิทธิภาพโดยการลดการแข่งขันและส่งเสริมทรัพยากรที่จะไหลลงสู่ภาคการป้องกัน. ประเทศกำลังพัฒนาได้รับประโยชน์จากการขยายตัวในการค้าระหว่างประเทศ เออร์เนสโต Zedillo อดีตประธานาธิบดีของเม็กซิโกได้ตั้งข้อสังเกตว่า "ในกรณีที่เป็นประเทศที่ยากจนได้อย่างมีนัยสำคัญเอาชนะความยากจนในทุกนี้ได้รับการประสบความสำเร็จในขณะที่การมีส่วนร่วมในการผลิตสำหรับตลาดส่งออกและการเปิดตัวเองเพื่อการไหลเข้าของสินค้าจากต่างประเทศการลงทุน และเทคโนโลยี. "4 และแนวโน้มที่ชัดเจน ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1980 ประเทศกำลังพัฒนาหลายคนเริ่มที่จะรื้ออุปสรรคของพวกเขาเพื่อการค้าระหว่างประเทศเป็นผลมาจากประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจที่ไม่ดีภายใต้นโยบายกีดกันและวิกฤตการณ์ทางเศรษฐกิจต่างๆ ในปี 1990 หลายอดีตอีสเตอร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม้ยืนต้นที่ท้าทายซึ่งทุกประเทศของโลก ไม่ว่าระดับของการพัฒนาเศรษฐกิจ คือ การบรรลุความมั่นคงทางการเงิน การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและสูงมาตรฐานการครองชีพ มีเส้นทางที่แตกต่างกันหลายอย่างที่สามารถดำเนินการเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์เหล่านี้ และเส้นทางของทุกประเทศจะแตกต่างจากลักษณะที่โดดเด่นของเศรษฐกิจของชาติ และระบบการเมืองส่วนผสมที่มีผลต่ออัตราการเจริญเติบโตของจีนสูงในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมามี ตัวอย่างเช่น ถูกมากแตกต่างจากผู้ที่มีส่วนที่มีการเติบโตสูงในประเทศที่แตกต่างกันเป็นประเทศมาเลเซีย และมอลตา .

ภาษาอังกฤษ ( PDF ) 08 / 02 - โลกาภิวัตน์อาจ 2008
:

อย่างคร่าว ๆโดยเจ้าหน้าที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศ เป็นไม้ยืนต้น ความท้าทายเผชิญทุกประเทศของโลกไม่ว่าระดับของการพัฒนาเศรษฐกิจ คือ การบรรลุความมั่นคงทางการเงิน การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและสูงมาตรฐานการครองชีพ มีเส้นทางที่แตกต่างกันหลายอย่างที่สามารถดำเนินการเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์เหล่านี้ และเส้นทางของทุกประเทศจะแตกต่างจากลักษณะที่โดดเด่นของเศรษฐกิจของชาติ และระบบการเมืองส่วนผสมที่มีผลต่ออัตราการเจริญเติบโตของจีนสูงในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมามี ตัวอย่างเช่น ถูกมากแตกต่างจากผู้ที่มีส่วนที่มีการเติบโตสูงในประเทศที่แตกต่างกันเป็นประเทศมาเลเซีย และมอลตา .
แต่จากประสบการณ์ทั่วโลก หลักการพื้นฐานต่าง ๆดูเหมือนจะหนุนความเจริญ . เหล่านี้รวมถึงการลงทุน ( การลงทุนโดยตรงโดยเฉพาะต่างประเทศ )การแพร่กระจายของเทคโนโลยี สถาบันนโยบายเศรษฐกิจมหภาคที่แข็งแกร่ง , เสียง , การศึกษาบุคลากร และการดำรงอยู่ของเศรษฐกิจการตลาด นอกจากนี้ ตัวหารร่วมที่ปรากฏในการเชื่อมโยงเกือบทั้งหมดขยายตัวสูงประเทศด้วยกันคือ การมีส่วนร่วม และการบูรณาการกับเศรษฐกิจโลก
มีหลักฐานจากประเทศที่มีขนาดแตกต่างกันและภูมิภาคต่าง ๆที่เป็นประเทศ " พรรคกระยาจก " ผลประโยชน์ของประชาชนในรูปแบบของการเข้าถึงกว้างความหลากหลายของสินค้าและบริการในราคาที่ลดลงมากกว่าและดีกว่า จ่ายงาน ปรับปรุงสุขภาพ และโดยรวมสูงกว่ามาตรฐานความเป็นอยู่ มันอาจจะเป็นแค่บังเอิญว่า ช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ขณะที่หลายประเทศได้กลายเป็นเปิดกว้างมากขึ้นกองกำลังทางเศรษฐกิจทั่วโลกเปอร์เซ็นต์ของโลกที่พัฒนาอยู่ในความยากจน เช่น อาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 1 ต่อวันลดลงครึ่งหนึ่ง .
เท่าที่ได้ประสบในการเชื่อมต่อกับโลกาภิวัตน์ มีมากที่ต้องทำ ความไม่เสมอภาคในภูมิภาคยังคง : ในขณะที่ความยากจนลดลงในเอเชียตะวันออกและเอเชียใต้ จริงเพิ่มขึ้นในแอฟริกาซาฮาซบรายงานการพัฒนามนุษย์ของสหประชาชาติบันทึกยังคงมีประมาณ 1 พันล้านคนที่รอดตายในน้อยกว่า $ 1 ต่อวันกับ 2.6 พันล้านอาศัยอยู่บนน้อยกว่า $ 2 ต่อวัน ผู้เสนอของโลกาภิวัตน์ ยืนยันว่าไม่ใช่เพราะโลกาภิวัตน์มากเกินไป แต่ก็น้อย