Following the popularizatior~ of su

Following the popularizatior~ of sustainable development as an
environmental management concept in the late 80s (WCED 1987), a
growing proportion of the tourism research literature has focused on
the principles and practice of sustainable tourism development. The
term “sustainable tourism” has come to represent and encompass a
set of principles, policy prescriptions, and management methods
which chart a path for tourism development such that a destination
area’s environmental resource base (including natural, built, and cultural
features) is protected for future development (Lane 1994). However,
this dominant paradigm has recently been criticized as being
too parochial, or tourism-centric, in so far as it fails to provide a
conceptual vehicle for policy formulation which explicitly connects
the concerns of tourism sustainability with those of sustainable development
more generally (Wall 1993; Wheeller 1993). In other words,
the concerns of sustainable tourism have become too far removed
from those of its parental concept, resulting in a gap such that principles
and policies of “sustainable” tourism do not necessarily contribute
to those of sustainable development

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต่อไปนี้ popularizatior ~ ของการพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็น
แนวคิดการจัดการสิ่งแวดล้อมในช่วงปลายยุค 80 (WCED 1987) เป็นสัดส่วนที่เพิ่มขึ้นของ
วรรณกรรมการวิจัยการท่องเที่ยวมีความสำคัญกับ
หลักการและการปฏิบัติของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน
คำว่า "การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน" ได้มาเพื่อเป็นตัวแทนและห้อมล้อม
ชุดของหลักการใบสั่งยานโยบายและวิธีการจัดการ
ซึ่งแผนที่เส้นทางสำหรับการพัฒนาการท่องเที่ยวดังกล่าวว่าฐานทรัพยากรสิ่งแวดล้อมปลายทาง
พื้นที่ (รวมถึงคุณสมบัติที่ธรรมชาติสร้างขึ้นและวัฒนธรรม
) มีการป้องกันการพัฒนาในอนาคต (ช่อง 1994) แต่ที่โดดเด่น
กระบวนทัศน์นี้ได้เมื่อเร็ว ๆ นี้ถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็น
เกินไปตำบลหรือการท่องเที่ยวเป็นศูนย์กลางในส่วนที่มันล้มเหลวที่จะให้
รถแนวคิดสำหรับการกำหนดนโยบายที่ชัดเจนต่อ
ความกังวลของความยั่งยืนการท่องเที่ยวกับการพัฒนาอย่างยั่งยืน
มากกว่าปกติ (ผนัง 1993; wheeller 1993) ในคำอื่น ๆ
กังวลของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้กลายเป็นไกลเกินไปออก
จากผู้ปกครองของแนวคิดที่ทำให้เกิดช่องว่างดังกล่าวว่าหลักการ
และนโยบายของ "ยั่งยืน" การท่องเที่ยวไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมกับผู้
การพัฒนาอย่างยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต่อ popularizatior ~ ของการพัฒนาที่ยั่งยืนเป็นการ
แนวคิดการจัดการสิ่งแวดล้อมในราวช่วงปลาย (WCED 1987), เป็น
ขึ้นสัดส่วนของเอกสารข้อมูลทางการท่องเที่ยววิจัยได้เน้น
หลักการปฏิบัติของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน
คำว่า "การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน" มาแสดง และรอบการ
ชุดของหลักการ นโยบายแผน และวิธีการจัดการ
ที่แผนภูมิเส้นทางการท่องเที่ยวพัฒนาให้ปลายทาง
ฐานทรัพยากรสิ่งแวดล้อมของพื้นที่ (ธรรมชาติ สร้าง และวัฒนธรรม
คุณลักษณะ) ได้รับการป้องกันสำหรับอนาคต (เลน 1994) อย่างไรก็ตาม,
กระบวนทัศน์หลักนี้ได้ถูกวิพากษ์วิจารณ์เป็นล่าสุด
เกิน parochial หรือท่องเที่ยวเจ้าพระยา ในนั้นไกลว่ามันล้มเหลวให้กับ
รถแนวคิดในการกำหนดนโยบายที่ชัดเจนเชื่อมต่อ
ความกังวลของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนกับการพัฒนาที่ยั่งยืน
มากโดยทั่วไป (ผนัง 1993 Wheeller 1993) ในคำอื่น ๆ,
ความกังวลของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้กลายเป็นเอาไกล
จากแนวการปกครองคิด เกิดในช่องว่างดังกล่าวหลักที่
และนโยบายของการท่องเที่ยว "ยั่งยืน" ไม่จำเป็นต้อง
กับการพัฒนาที่ยั่งยืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต่อไปนี้: popularizatior ที่กำหนด~ของการพัฒนาอย่างยั่งยืนตามแนวความคิดการจัดการด้านสิ่งแวดล้อมที่
ใน 80 ช่วงปลาย( wced 1987 )มีสัดส่วน
ซึ่งจะช่วยเพิ่มมากขึ้นของเอกสารการวิจัยการท่องเที่ยวที่ให้ความสำคัญกับการปฏิบัติและหลักการ
ซึ่งจะช่วยในการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน
คำว่า"การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน"มีมาเป็นตัวแทนและโอบล้อมไปด้วย
ตั้งหลักการระบบสั่งยาและนโยบายและการบริหารจัดการวิธี
ตามมาตรฐานพาธที่แผนที่เพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวที่ปลายทาง
พื้นที่ของฐานทรัพยากรสิ่งแวดล้อม(รวมถึงความโดดเด่นเป็นธรรมชาติและวัฒนธรรม
)มีการป้องกันสำหรับการพัฒนาในอนาคต(ช่องทางเดินรถ 1994 ) แต่ถึงอย่างไรก็ตาม
กระบวนทัศน์ที่มีอิทธิพลครอบงำแห่งนี้ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์เป็นการเฉพาะตำบล
ซึ่งจะช่วยมากเกินไปหรือการท่องเที่ยว - เน้นคุณสมบัติ LBS ได้เท่าที่ไม่ให้
เมื่อไม่นานมานี้ยานพาหนะทางความคิดเพื่อกำหนดนโยบายอย่างชัดเจนซึ่งเชื่อมต่อกับความกังวลกับ
ซึ่งจะช่วยให้มีความยั่งยืนการท่องเที่ยวด้วยการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่
ซึ่งจะช่วยเพิ่มเติมโดยทั่วไป(ผนัง 1993 wheeller 1993 ) ในคำอื่นๆ
ความกังวลของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนได้กลายเป็นเกินไปอยู่ห่างออกไปจากแนวความคิด
ซึ่งจะช่วยควบคุมโดยผู้ปกครองของผู้ที่ส่งผลให้ในช่องว่างที่หลักการตอบแทน
และนโยบายของ"ยั่งยืน"การท่องเที่ยวไม่จำเป็นต้องมีส่วนช่วย
ซึ่งจะช่วยในการพัฒนาที่ยั่งยืน