The Natural Approach The Natural Me

The Natural Approach
The Natural Method is another term for what by 1900 had became known as the Direct Method. It is described in a report on the state of the art in language teaching commissioned by the Modern Language Association in 1901 (“Committee of 12”): In its extreme form the method consisted of monologues by the teacher interspersed with exchanges of question and answer between the instructor and the pupil – all in the foreign language.... A great deal of pantomime accompanied the talk. With the aid of this gesticulation, by attentive listening and by dint of much repetition the learner came to associate certain acts and object with certain combination of the sounds and finally reached the point of reproducing the foreign words or phrases .... Not until a considerable familiarity with the spoken word was attained was the scholar allowed to see the foreign in print. The study of grammar was reserved for a still later period. (Cole 1931 : 58)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีธรรมชาติวิธีธรรมชาติเป็นอีกวาระหนึ่งสำหรับสิ่งที่ 1900 ได้กลายเป็นที่รู้จักวิธีการโดยตรง
มันเป็นเรื่องที่อธิบายไว้ในรายงานเกี่ยวกับสถานะของศิลปะในการเรียนการสอนภาษาที่ได้รับมอบหมายจากสมาคมภาษาสมัยใหม่ในปี 1901 ("คณะกรรมการ 12"): ในรูปแบบที่รุนแรงของวิธีประกอบด้วยสะสมโดยครูสลับกับการแลกเปลี่ยนของคำถามและคำตอบ ระหว่างผู้สอนและนักเรียน - ทั้งหมดในภาษาต่างประเทศ .... จัดการที่ดีของโขนมาพร้อมกับการพูดคุย ด้วยความช่วยเหลือของการโบกไม้โบกมือนี้โดยการฟังและใส่ใจโดยอาศัยการทำซ้ำมากเรียนมาเพื่อเชื่อมโยงการกระทำบางอย่างและวัตถุบางอย่างมีการรวมกันของเสียงและในที่สุดก็มาถึงจุดของการทำซ้ำคำหรือวลีที่ต่างประเทศ .... ไม่ได้จนกว่าจะมีการ คุ้นเคยมากกับคำพูดบรรลุถูกนักวิชาการที่ได้รับอนุญาตให้ดูต่างประเทศในการพิมพ์ การศึกษาของไวยากรณ์ถูกสงวนไว้สำหรับระยะเวลาต่อมาก็ยังคง (โคล 1931: 58)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีธรรมชาติ
วิธีธรรมชาติเป็นอีกระยะแล้ว โดย 1900 ได้กลายเป็นที่รู้จักกันเป็นวิธีการโดยตรง มันอธิบายในรายงานในรัฐของศิลปะในการสอนภาษาสำหรับสมาคมภาษาสมัยใหม่ใน ค.ศ. 1899 ( " คณะกรรมการ 12 " ) :ในรูปแบบสุดโต่งวิธีประกอบด้วย บทพูด โดยครู สลับกับการถามตอบระหว่างอาจารย์และศิษย์–ทั้งหมดในภาษาต่างประเทศ . . . . . . . จัดการที่ดีของละครใบ้พร้อมพูด ด้วยความช่วยเหลือของการแสดงท่าทางนี้โดยการฟัง ใส่ใจและโดยอาศัยซ้ำมาก ผู้เรียนมาเชื่อมโยงการกระทำบางอย่างและวัตถุที่มีการรวมกันบางอย่างของเสียง และในที่สุดก็ถึงจุดของการทำซ้ำคำหรือวลีที่ต่างประเทศ . . . . . . . ไม่ จนกว่าจะคุ้นเคยมากกับคำพูดที่ได้บรรลุเป็นนักวิชาการอนุญาตให้เห็นต่างประเทศในการพิมพ์ศึกษาไวยากรณ์ที่ถูกสงวนไว้สำหรับระยะเวลายังในภายหลัง ( โคล 1931 : 58 )