Demerjian (this issue) argues that

Demerjian (this issue) argues that a shift by U.S. standard setters towards the balance sheet
approach reduces the usefulness of balance sheet numbers for contracting. Consistent with
this argument, he provides evidence of a decline in the use of balance sheet-based
covenants in debt contracts, a useful finding. Nevertheless, I argue that the evolution of
standard-setting is more complex than this argument implies, and evaluate the economic
basis of Demerjian’s arguments for how debt contracts respond to changes in accounting
rules. One conclusion that emerges is that there are still some important open issues
regarding the economic determinants of debt contracts.

1. Introduction
Demerjian (this issue) provides evidence on an important and ostensibly straightforward question: whether a trend in
standard-setting towards the ‘‘balance sheet approach’’ has led to a decline in the usefulness of balance sheet numbers for
debt contracting. This question is important given recent controversy about how changes in standard setting affect the
usefulness of financial statements for contracting and other purposes (e.g., Benston et al., 2007; Kothari et al., 2010; Watts,
2006). Watts (2006, pp. 58–59) points to recent changes in accounting standards—especially an increased emphasis on
firm valuation and a declining emphasis on auditability—to argue that GAAP-based numbers have become less useful for
contracting.
This evidence is also relevant to the controversy over the use of fair values in financial reporting, a critical issue in light
of the financial crisis. Demerjian points to the increasing emphasis on fair values as being a central part of the increased
balance sheet emphasis of standard-setters, and an important reason for the declining usefulness of accounting numbers
in debt contracts.
Demerjian deserves significant credit for addressing an empirical question that is important both in its contribution to
the debt contracting literature and more broadly to accounting regulators, bankers, and other practitioners. While I discuss
some criticisms of the work, Demerjian’s goal is to link large-scale trends in standard-setting to the way accounting is used
in debt contracts, an inherently challenging empirical task

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Demerjian (ปัญหานี้) ระบุว่า ที่กะ โดย setters มาตรฐานสหรัฐอเมริกาต่องบดุลวิธีลดประโยชน์ของหมายเลขงบดุลในวันทำสัญญา สอดคล้องกับอาร์กิวเมนต์นี้ เขามีหลักฐานในการใช้ตามงบดุลพันธสัญญาในสัญญาหนี้ หาประโยชน์ อย่างไรก็ตาม ฉันยืนยันว่า วิวัฒนาการของการตั้งค่ามาตรฐานคือความซับซ้อนมากกว่าอาร์กิวเมนต์นี้หมายถึง และประเมินผลทางเศรษฐกิจพื้นฐานของอาร์กิวเมนต์ของ Demerjian สำหรับวิธีการตอบสนองการเปลี่ยนแปลงในบัญชีหนี้สัญญากฎการ บทสรุปหนึ่งที่โผล่ออกมาได้ว่า ยังมีปัญหาเปิดที่สำคัญเกี่ยวกับดีเทอร์มิแนนต์เศรษฐกิจหนี้สัญญาบทนำDemerjian (ปัญหานี้) มีหลักฐานในคำถามที่สำคัญ และตรงไปตรงมาอย่างเห็นได้ชัด: ว่าแนวโน้มในการตั้งค่ามาตรฐานต่อ ''วิธีดุล '' ได้นำการลดลงในความมีประโยชน์ของตัวเลขงบดุลการทำสัญญาหนี้ คำถามนี้เป็นสิ่งสำคัญรับทะเลาะวิวาทล่าสุดเกี่ยวกับผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงการตั้งค่ามาตรฐานประโยชน์ของงบการเงินทำสัญญาและวัตถุประสงค์อื่น ๆ (เช่น Benston et al. 2007 โพธิวรคุณ et al. 2010 วัตต์2006) . วัตต์ (2006, pp. 58-59) จุดเปลี่ยนแปลงมาตรฐานการบัญชีล่าสุด — โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเพิ่มเน้นบริษัทประเมินค่าและเน้นการดำเนินการลดลงซึ่งจะเถียงว่า ตัวเลขที่ตาม GAAP เป็นน้อยลงสำหรับทำสัญญาหลักฐานนี้ก็เกี่ยวข้องกับการทะเลาะวิวาทมากกว่าการใช้มูลค่ายุติธรรมในรายงานทางการเงิน ปัญหาสำคัญในแสงสว่างของวิกฤตการเงิน เน้นยุติธรรมเป็น การเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้น Demerjian จุดเน้นดุล setters มาตรฐาน และเหตุผลที่สำคัญสำหรับการเป็นประโยชน์ลดลงหมายเลขบัญชีในตราสารหนี้สัญญาDemerjian สมควรได้รับเครดิตอย่างมีนัยสำคัญสำหรับการจัดการกับคำถามเชิงประจักษ์ที่มีความสำคัญทั้งในส่วนการหนี้สัญญาวรรณกรรมและวงกว้างขึ้น การควบคุมทางบัญชี ธนาคาร และอื่น ๆ ในขณะที่ฉันพูดคุยเกี่ยวกับวิพากษ์วิจารณ์บางส่วนของการทำงาน เป้าหมายของ Demerjian คือการ เชื่อมโยงแนวโน้มขนาดใหญ่ในการตั้งค่ามาตรฐานวิธีการใช้บัญชีในตราสารหนี้สัญญา งานเชิงประจักษ์ท้าทายเสมอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Demerjian (เรื่องนี้) ระบุว่ามีการเปลี่ยนแปลงโดยการกำหนดมาตรฐานของสหรัฐที่มีต่องบดุล
วิธีการลดประโยชน์ของตัวเลขงบดุลสำหรับผู้ทำสัญญา สอดคล้องกับ
เรื่องนี้เขามีหลักฐานของการลดลงในการใช้งานของแผ่นตามความสมดุล
พันธสัญญาในการทำสัญญาหนี้การค้นพบที่มีประโยชน์ แต่ผมยืนยันว่าวิวัฒนาการของ
การตั้งค่ามาตรฐานมีความซับซ้อนกว่าเรื่องนี้มีความหมายและประเมินผลทางเศรษฐกิจ
พื้นฐานของการขัดแย้ง Demerjian สำหรับวิธีการทำสัญญาหนี้ตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงในบัญชี
กฎ ข้อสรุปหนึ่งที่โผล่ออกมาเป็นว่ายังมีบางประเด็นที่เปิดที่สำคัญ
เกี่ยวกับปัจจัยทางเศรษฐกิจของสัญญาหนี้. 1 บทนำDemerjian (เรื่องนี้) มีหลักฐานเกี่ยวกับคำถามที่สำคัญและตรงไปตรงมาอย่างเห็นได้ชัดไม่ว่าจะเป็นแนวโน้มในการตั้งค่ามาตรฐานที่มีต่อ '' งบดุลวิธี '' ได้นำไปสู่การลดลงในประโยชน์ของตัวเลขงบดุลสำหรับการทำสัญญาหนี้ คำถามนี้เป็นคำถามที่สำคัญได้รับการทะเลาะวิวาทล่าสุดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงวิธีการในการตั้งค่ามาตรฐานส่งผลกระทบต่อประโยชน์ของงบการเงินสำหรับวัตถุประสงค์ในการทำสัญญาและอื่น ๆ (เช่น Benston et al, 2007;.. Kothari et al, 2010; วัตต์2006) วัตต์ (2006, PP. 58-59) จุดที่จะต้องเปลี่ยนแปลงล่าสุดในมาตรฐานโดยเฉพาะอย่างยิ่งการบัญชีมีความสำคัญเพิ่มขึ้นในการประเมินมูลค่าของ บริษัท และความสำคัญลดลงในสามารถตรวจสอบเพื่อยืนยันว่าตัวเลข GAAP ตามได้กลายเป็นที่มีประโยชน์น้อยลงสำหรับการทำสัญญา. หลักฐานนี้ยังเป็น ที่เกี่ยวข้องกับความขัดแย้งมากกว่าการใช้มูลค่ายุติธรรมในการรายงานทางการเงินที่เป็นปัญหาที่สำคัญในที่มีแสงของวิกฤตการเงิน จุด Demerjian จะเน้นการเพิ่มมูลค่ายุติธรรมในฐานะที่เป็นส่วนสำคัญของการเพิ่มขึ้นเน้นในงบดุลของมาตรฐาน setters และเหตุผลที่สำคัญสำหรับประโยชน์ที่ลดลงของตัวเลขทางบัญชีในการทำสัญญาหนี้. Demerjian สมควรได้รับเครดิตที่สำคัญสำหรับการอยู่เป็นคำถามเชิงประจักษ์ว่า มีความสำคัญทั้งในส่วนร่วมในการวรรณกรรมหนี้ที่ทำสัญญาและอื่น ๆ ในวงกว้างไปยังหน่วยงานกำกับดูแลบัญชีธนาคารและปฏิบัติงานอื่น ๆ ในขณะที่ผมหารือเกี่ยวกับการวิพากษ์วิจารณ์การทำงานบางเป้าหมาย Demerjian คือการเชื่อมโยงแนวโน้มขนาดใหญ่ในการตั้งค่ามาตรฐานวิธีการบัญชีที่ถูกนำมาใช้ในการทำสัญญาหนี้เป็นเนื้อแท้ที่ท้าทายงานเชิงประจักษ์