According to the Practice Guideline

According to the Practice Guideline for the Assessment and Treatment Patients with Suicidal Behaviors (American Psychiatric Association, 2003), 40–53% of patients with schizophrenia think about suicide at some point in their lives, and 23–55% actually engage in a suicide attempt. The lifetime risk of suicide in schizophrenia is estimated to be about 5% (Palmer, Pankratz, & Bostwick, 2005). These figures indicate that mental health nurses who take care of patients with schizophrenia are likely to be confronted with patients who are thinking about suicide and demonstrate suicidal behave or. Mental health nurses often do not actively discuss suicidal thoughts with their patients. In a study by Talseth, Lindseth, Jacobsson, and Norberg (1999), nurses at a psychiatric inpatient unit often avoided the subject, although their suicidal patients expressed a need for them to be present and listen. Another study reported that psychiatric nurses need more training in verbal communications kills with respect to discussing suicidality (McLaughlin, 1999). Sun, Long, Boore, and Tsao (2005) reported a need for advanced communication qualities to effectively assess suicidal patients and main taina therapeutic relationship. A need for training with respect to risk assessment leading to evidence- based interventions and meaningful responses to people who are suicidal was also expressed by Cutcliffe and Stevenson (2008). During personal communication of one of the authors with nurses from the field, nurses mentioned emotional unrest caused by the lack of a standard of care for the suicidal patient. This appeared to be especially true shortly after a patient committed or attempted suicide. Suicidality is a subject that neither nurses nor patient sbringup easily. However, by a voiding the subject, patients are left with tormenting thoughts. This adds to feelings of isolation, which is a major problem in patients with schizophrenia (Ameri- can Psychiatric Association, 2004). Because no evidence-based guideline existed to support nurses in their care for suicidal patients with schizophrenia, a guideline was developed and tested. The general purpose of this guideline was to enhance mental health nurses’ competence to provide care to suicidal patients with schizophrenia or related psychotic disorders. More specifically, the aim of the guideline was to support registered nurses and licensed practice all nurses with respect to: (a)discussing suicidality with the patient, (b) assessing suicide risk, and (c) selecting and performing appropriate nursing interventions. Through enhancing nursing competence, it is expected that the guideline will contribute to filling the patients’ needs to discuss suicidality, and to improved assessment of suicide risk. It is also expected that the guideline will contribute to work satisfaction of nurses because of enhanced competence in caring for suicidal patients. This article describes the development of the guide- line and provides a brief overview of the guide- line itself. In addition, the results of a pilot study are presented. The purpose of this pilot study was to evaluate the guideline for clinical usability in nursing practice.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตามแนวทางปฏิบัติสำหรับการประเมินและรักษาผู้ป่วยที่ มีพฤติกรรมอยากฆ่าตัวตาย (จิตแพทย์สมาคมอเมริกัน 2003), 40-53% ของผู้ป่วยด้วยโรคจิตเภทคิดฆ่าตัวตายในบางจุดในชีวิตของพวกเขา และ 23-55% มีส่วนร่วมในความพยายามฆ่าตัวตายจริง มีประเมินความเสี่ยงชีวิตฆ่าตัวตายในโรคจิตเภทจะ ประมาณ 5% (พาล์มเมอร์ Pankratz, & Bostwick, 2005) figures เหล่านี้บ่งชี้ว่า สุขภาพจิตที่พยาบาลที่ดูแลผู้ป่วยโรคจิตเภทมักจะต้องเผชิญกับผู้ป่วยที่มีความคิดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย และอยากฆ่าตัวตายแสดงให้เห็นถึงลักษณะ หรือการ พยาบาลสุขภาพจิตมักจะไม่กำลังหารือเกี่ยวกับความคิดอยากฆ่าตัวตายกับผู้ป่วยของพวกเขา ในการศึกษา ทาง Talseth, Lindseth, Jacobsson, Norberg (1999), พยาบาลที่หน่วยห้องคลอดทางจิตเวชมักจะหลีกเลี่ยงเรื่อง แม้ว่าผู้ป่วยคล้ายการแสดงต้องการให้มีอยู่ และฟัง ศึกษาอื่นรายงานว่า พยาบาลจิตเวชจำเป็นต้องฝึกอบรมเพิ่มเติมในการสื่อสารด้วยวาจาฆ่ากับคุย suicidality (แม็กลาฟลิน 1999) ดวงอาทิตย์ นาน Boore และ Tsao (2005) รายงานต้องการคุณภาพการสื่อสารขั้นสูงในการประเมินผู้ป่วยอยากฆ่าตัวตายและ taina หลักรักษาความสัมพันธ์อย่างมีประสิทธิภาพ ยังได้แสดงต้องฝึกอบรมกับการประเมินความเสี่ยงที่นำไปสู่หลักฐาน-ใช้งานและตอบสนองต่อความหมายคนที่อยากฆ่าตัวตาย โดย Cutcliffe และสตีเวนสัน (2008) ในระหว่างการสื่อสารของผู้เขียนกับพยาบาลจากใน field พยาบาลกล่าวถึงความไม่สงบทางอารมณ์ที่เกิดจากการขาดมาตรฐานของการดูแลสำหรับผู้ป่วยที่อยากฆ่าตัวตาย นี้ปรากฏเป็นความจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในไม่ช้าหลังจากที่ผู้ป่วยกระทำ หรือพยายามฆ่าตัวตาย Suicidality เป็นเรื่องที่ทั้งพยาบาลและผู้ป่วย sbringup ได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม โดยการยกเลิกหัวข้อ ผู้ป่วยจะเหลือไว้กับ tormenting ความคิด นี้เพิ่มความรู้สึกแยก ซึ่งเป็นปัญหาสำคัญในผู้ป่วยโรคจิตเภท (Ameri สามารถจิตเวช Association, 2004) เนื่องจากไม่มีผลงานตามหลักฐานเดิมเพื่อสนับสนุนพยาบาลในการดูแลผู้ป่วยคล้ายกับโรคจิตเภท ผลงานถูกพัฒนา และทดสอบ วัตถุประสงค์ทั่วไปของผลงานนี้คือการ เพิ่มความสามารถด้านสุขภาพจิตของพยาบาลให้การดูแลผู้ป่วยคล้ายกับโรคจิตเภทหรือโรคที่เกี่ยวข้อง psychotic เพิ่มเติม specifically จุดมุ่งหมายของผลงานถูกสนับสนุนพยาบาลลงทะเบียนและรับใบอนุญาตปฏิบัติพยาบาลทั้งหมดกับ respect เพื่อ: (ก) คุย suicidality กับผู้ป่วย, (b) ประเมินความ เสี่ยงฆ่าตัวตาย และ (c) เลือก และทำการรักษาพยาบาลเหมาะสม โดยเพิ่มความสามารถของพยาบาล คาดว่า ผลงานที่จะนำไปสู่การ filling ความต้องการของผู้ป่วยเพื่อหารือเกี่ยวกับ suicidality และ การปรับปรุงการประเมินความเสี่ยงฆ่าตัวตาย นอกจากนี้ยังคาดหวังว่า ผลงานที่จะนำไปสู่การทำงานความพึงพอใจของพยาบาลเนื่องจากความสามารถพิเศษในการดูแลผู้ป่วยที่อยากฆ่าตัวตาย บทความนี้อธิบายถึงการพัฒนาคู่มือสาย และแสดงภาพรวมโดยย่อของรายการแนะนำเส้น นอกจากนี้ จะแสดงผลลัพธ์ของการศึกษานำร่อง วัตถุประสงค์ของการศึกษานำร่องนี้ถูกประเมินผลงานสำหรับใช้งานทางคลินิกในการปฏิบัติการพยาบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตามแนวทางการปฏิบัติสำหรับการประเมินและการรักษาผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมการฆ่าตัวตาย (สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน, 2003), 40-53% ของผู้ป่วยที่เป็นโรคจิตเภทคิดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายที่จุดในชีวิตของพวกเขาบางส่วนและ 23-55% จริงมีส่วนร่วมในการฆ่าตัวตาย ความพยายาม ความเสี่ยงที่อายุการใช้งานของการฆ่าตัวตายในผู้ป่วยโรคจิตเภทที่คาดว่าจะอยู่ที่ประมาณ 5% (พาลเมอร์ Pankratz และ Bostwick 2005) gures ไฟเหล่านี้บ่งชี้ว่าพยาบาลสุขภาพจิตที่ดูแลผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทมีแนวโน้มที่จะต้องเผชิญหน้ากับผู้ป่วยที่มีความคิดเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายและแสดงให้เห็นถึงการฆ่าตัวตายหรือประพฤติ พยาบาลสุขภาพจิตมักจะไม่กระตือรือร้นในการหารือเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายด้วยความคิดของผู้ป่วย ในการศึกษาโดย Talseth ที่ Lindseth, Jacobsson และ Norberg (1999), พยาบาลที่ผู้ป่วยจิตเวชหน่วยมักจะหลีกเลี่ยงเรื่องแม้ว่าผู้ป่วยฆ่าตัวตายของพวกเขาแสดงความต้องการสำหรับพวกเขาที่จะนำเสนอและการฟัง การศึกษาอื่นรายงานว่าพยาบาลจิตเวชต้องฝึกอบรมมากขึ้นในการสื่อสารทางวาจาฆ่าส่วนที่เกี่ยวกับการพูดคุย Suicidality (กิ้น, 1999) ดวงอาทิตย์ยาว Boore และ Tsao (2005) รายงานความจำเป็นในการคุณภาพการสื่อสารที่ทันสมัย​​ได้อย่างมีประสิทธิภาพในการประเมินผู้ป่วยฆ่าตัวตายและหลัก Taina การรักษาความสัมพันธ์ จำเป็นที่จะต้องมีการฝึกอบรมเกี่ยวกับการประเมินความเสี่ยงที่นำไปสู่​​การแทรกแซงตามหลักฐานและการตอบสนองที่มีความหมายกับคนที่ฆ่าตัวตายยังถูกแสดงโดย Cutcliffe และสตีเวนสัน (2008) ในระหว่างการสื่อสารส่วนบุคคลของหนึ่งในนักเขียนที่มีพยาบาลจาก ELD Fi, พยาบาลกล่าวถึงเหตุการณ์ความไม่สงบทางอารมณ์ที่เกิดจากการขาดการมีมาตรฐานของการดูแลผู้ป่วยฆ่าตัวตาย นี้ดูเหมือนจะเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่นานหลังจากที่ผู้ป่วยหรือความมุ่งมั่นที่พยายามฆ่าตัวตาย Suicidality เป็นเรื่องที่ไม่พยาบาลหรือผู้ป่วย sbringup ได​​้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามโดยโมฆะเรื่องที่ผู้ป่วยจะเหลือความคิดทรมาน นี้จะเพิ่มความรู้สึกของการแยกซึ่งเป็นปัญหาสำคัญในผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภท (สามารถ Ameri- สมาคมจิตแพทย์, 2004) เพราะแนวทางตามหลักฐานไม่มีตัวตนที่จะสนับสนุนการพยาบาลในการดูแลผู้ป่วยของพวกเขาสำหรับการฆ่าตัวตายมีอาการจิตเภท, แนวทางได้รับการพัฒนาและทดสอบ วัตถุประสงค์ทั่วไปของแนวทางนี้คือการเพิ่มความสามารถในการพยาบาลสุขภาพจิต 'ที่จะให้การดูแลผู้ป่วยฆ่าตัวตายมีอาการจิตเภทหรือที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติท​​างจิต cally ระบุไว้เพิ่มเติมจุดมุ่งหมายของแนวทางที่จะสนับสนุนพยาบาลวิชาชีพและการปฏิบัติที่ได้รับใบอนุญาตพยาบาลทั้งหมดที่เกี่ยวกับ (ก) การอภิปราย Suicidality กับผู้ป่วย (ข) การประเมินความเสี่ยงในการฆ่าตัวตายและ (ค) การเลือกและการดำเนินการการพยาบาลที่เหมาะสม ผ่านการเสริมสร้างความสามารถในการพยาบาลเป็นที่คาดว่าแนวทางที่จะส่งผลให้ fi lling ความต้องการของผู้ป่วยเพื่อหารือเกี่ยวกับ Suicidality และการประเมินความเสี่ยงที่ดีขึ้นของการฆ่าตัวตาย มันเป็นที่คาดว่าแนวทางจะนำไปสู่​​ความพึงพอใจการทำงานของพยาบาลเพราะความสามารถที่เพิ่มขึ้นในการดูแลผู้ป่วยฆ่าตัวตาย บทความนี้อธิบายถึงการพัฒนาของสาย Guide- และให้ภาพรวมคร่าวๆของสาย Guide- ตัวเอง นอกจากนี้ผลการศึกษานำร่องจะถูกนำเสนอ วัตถุประสงค์ของการศึกษานำร่องครั้งนี้เพื่อประเมินแนวทางการใช้งานทางคลินิกในการปฏิบัติการพยาบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามแนวทางการปฏิบัติเพื่อการประเมินและการรักษาผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมฆ่าตัวตาย ( สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน 2003 ) , 40 และร้อยละ 53 ของผู้ป่วยจิตเภทที่คิดฆ่าตัวตาย ในบางจุดในชีวิตของพวกเขา และ 23 – 55% จริงส่วนร่วมในการพยายามฆ่าตัวตาย ความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายในผู้ป่วยจิตเภท คือ อายุการใช้งานประมาณ 5 % ( ปาล์มเมอร์ แพงเคริตส์& bostwick , 2005 )gures จึงชี้ให้เห็นว่า สุขภาพจิตของพยาบาลที่ดูแลผู้ป่วยจิตเภทมีแนวโน้มที่จะเผชิญกับผู้ป่วยที่คิดฆ่าตัวตาย และแสดงให้เห็นถึงฆ่าตัวตายประพฤติ หรือ พยาบาลสุขภาพจิตมักจะไม่กระตือรือร้นกล่าวถึงความคิดฆ่าตัวตายกับผู้ป่วยของพวกเขา ในการศึกษาโดย talseth lindseth jacobsson , , , และ นอร์เบิร์ก ( 1999 )พยาบาลในหอผู้ป่วยจิตเวชมักจะหลีกเลี่ยงเรื่อง แม้ว่าผู้ป่วยจะแสดงให้พวกเขาเป็นปัจจุบันและฟัง การศึกษาอื่นที่รายงานว่า พยาบาลจิตเวช ต้องฝึกมากขึ้นในการสื่อสารทางวาจาฆ่าด้วยความเคารพคุย suicidality ( กิ้น , 1999 ) ดวงอาทิตย์ , ยาว , บูรี่ ,และ เทา ( 2005 ) รายงานว่าต้องการคุณสมบัติการสื่อสารขั้นสูงอย่างมีประสิทธิภาพและประเมินผู้ป่วยฆ่าตัวตายหลักไทน่ารักษาความสัมพันธ์ ความต้องการฝึกอบรมเกี่ยวกับการประเมินความเสี่ยงนำไปสู่การใช้หลักฐานการแทรกแซงและการตอบสนองที่มีความหมายกับคนที่จะฆ่าตัวตายก็แสดงออกและ cutcliffe สตีเวนสัน ( 2008 )ในระหว่างการสื่อสารส่วนบุคคลของผู้เขียน กับ พยาบาล จากความไม่สงบทางอารมณ์จึงละมั่ง พยาบาลบอกว่า เกิดจากการขาดมาตรฐานการดูแลผู้ป่วยที่พยายามฆ่าตัวตาย นี้ปรากฏเป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ผู้ป่วยได้ หรือพยายามฆ่าตัวตาย suicidality เป็นเรื่องที่ไม่ sbringup พยาบาลหรือคนไข้ได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม โดยทำให้เรื่องผู้ป่วยที่เป็นแล้วทรมานความคิด นี้จะเพิ่มความรู้สึกของการแยก ซึ่งเป็นปัญหาที่สำคัญในผู้ป่วยจิตเภท ( มริ - สมาคมจิตแพทย์ , 2004 ) เพราะไม่มีหลักฐานเชิงประจักษ์สนับสนุนแนวทางนี้ พยาบาลในการดูแลของพวกเขาสำหรับฆ่าตัวตายผู้ป่วยด้วยโรคจิตเภท แนวทางพัฒนาและทดสอบวัตถุประสงค์ทั่วไปของแนวทางนี้คือการเสริมสร้างสุขภาพจิตของพยาบาลในการดูแลผู้ป่วยจิตเภทให้ฆ่าตัวตาย หรือที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติทางจิต . เพิ่มเติมประเภทจึงคอลลี่ เป้าหมายของแนวทางเพื่อสนับสนุนพยาบาลและได้รับใบอนุญาตปฏิบัติพยาบาลทั้งหมด ด้วยความเคารพ : ) คุย suicidality กับคนไข้ ( ข ) การประเมินความเสี่ยงฆ่าตัวตาย( ค ) การเลือกและการปฏิบัติการพยาบาลที่เหมาะสม โดยเพิ่มความสามารถทางการพยาบาล คาดว่าจะส่งผลให้แนวทางจึงบอกความต้องการ ของผู้ป่วย เพื่อหารือ suicidality และการปรับปรุงการประเมินความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายยังคาดหวังว่า แนวทางจะสนับสนุนงานของพยาบาลเพราะเพิ่มความสามารถในการดูแลผู้ป่วยที่พยายามฆ่าตัวตาย บทความนี้อธิบายถึงการพัฒนาคู่มือ - สายและให้ภาพรวมคร่าวๆของคู่มือ - สายนั่นเอง นอกจากนี้ ผลการศึกษานำร่องได้แก่วัตถุประสงค์ของการศึกษานำร่องครั้งนี้ เพื่อประเมินแนวทางในการใช้งานทางคลินิกในการปฏิบัติการพยาบาล