The countries of the Gulf of Thaila

The countries of the Gulf of Thailand—Malaysia, Thailand, Cambodia and Vietnam—have a heavily exploited resource base; indeed, increasing demand for marine resources has led to resource over exploitation. At the same time, coastal habitats in the region have been negatively impacted by a growth in aquaculture production (from around 603,941tonnes in1950 to 26.592 million tonnes in1996, then to 45.924 million tonnes in 2004). Thailand, for example, has lost about 64.3 percent of its mangrove areas to coastal aqua culture [4] and Cambodia’s mangrove areas have been similarly affected [5]. Fishery over-exploitation and loss of coastal habitat suggest the need for new approaches to fisheries and coastal management. One such approach is actually an old one: the Gulf of Thailand has had experiences with community-based fisheries management, at least to some extent, for a very longtime. However, a community -focused system has yet to fully develop, due both to a lack of legal controls and the reality that it is not easy to produces uccessful results for such programs in poverty- stricken countries.When people are focused on the food and money they need for their day today survival, conservation of natural resources for the future becomes less important. Never the less,the support of international

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศในอ่าวไทย — มาเลเซีย ไทย กัมพูชา และเวียดนามซึ่งมีฐานทรัพยากรประชากรมาก แน่นอน เพิ่มความต้องการทรัพยากรทางทะเลได้นำทรัพยากรผล ในเวลาเดียวกัน แหล่งอาศัยชายฝั่งในภูมิภาคได้รับผลเสียผลกระทบจากเจริญเติบโตในการผลิตสัตว์น้ำ (จากประมาณ 603, in1950 941tonnes in1996 26.592 ล้านตัน แล้ว เป็น 45.924 ล้านตันในปี 2547) ประเทศไทย เช่น มีการสูญเสียประมาณร้อยละ 64.3 ลของพื้นที่ป่าชายเลนชายฝั่งน้ำวัฒนธรรม [4] และพื้นที่ป่าชายเลนของกัมพูชาได้รับผลกระทบเช่นเดียวกัน [5] ประมงมากกว่าแสวงหาประโยชน์และการสูญเสียอยู่แนะนำวิธีใหม่ ๆ ต้องการประมงและการจัดการชายฝั่งทะเล วิธีการดังกล่าวหนึ่งคือ คนเก่าจริง: อ่าวไทยได้มีประสบการณ์กับการจัดการชุมชนประมง น้อยบ้าง สำหรับเสพมากขึ้น อย่างไรก็ตาม ชุมชน -ระบบโฟกัส ยังมีการพัฒนา เนื่องจากทั้งการขาดการควบคุมทางกฎหมายและความเป็นจริงที่มันไม่ง่ายที่จะก่อให้เกิดผลลัพธ์ uccessful สำหรับโปรแกรมดังกล่าวในความยากจน - เต็มประเทศ เมื่อท่านจะเน้นอาหารและเงินที่จำเป็นสำหรับการอยู่รอดของพวกเขาวันนี้วัน อนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติในอนาคตกลายเป็นความสำคัญน้อย ไม่เคยน้อยลง การสนับสนุนจากนานาชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศของอ่าวไทยมาเลเซียไทยกัมพูชาและเวียดนามมีฐานทรัพยากรที่ใช้ประโยชน์อย่างมาก; แน่นอนความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับทรัพยากรทางทะเลได้นำไปสู่​​การใช้ประโยชน์ทรัพยากรมากกว่า ในเวลาเดียวกันที่อยู่อาศัยชายฝั่งทะเลในภูมิภาคท​​ี่ได้รับผลกระทบจากการเจริญเติบโตในการผลิตสัตว์น้ำ A (จากทั่ว 603,941tonnes in1950 เพื่อ 26,592,000 ตัน in1996 แล้ว 45,924,000 ตันในปี 2004) ประเทศไทยตัวอย่างเช่นได้หายไปประมาณร้อยละ 64.3 ของพื้นที่ป่าชายเลนเพื่อการเพาะเลี้ยงชายฝั่งน้ำ [4] และกัมพูชาพื้นที่ป่าชายเลนได้รับผลกระทบในทำนองเดียวกัน [5] ประมงมากกว่าการแสวงหาผลประโยชน์และการสูญเสียถิ่นที่อยู่ชายฝั่งทะเลขอแนะนำความจำเป็นสำหรับแนวทางใหม่ ๆ ในการประมงและการจัดการชายฝั่งทะเล หนึ่งในวิธีการดังกล่าวเป็นจริงเก่า: อ่าวไทยได้มีประสบการณ์กับชุมชนตามการจัดการประมงอย่างน้อยบางส่วนสำหรับรู้จักกันมานานมาก แต่ชุมชนที่มุ่งเน้นระบบยังไม่ได้พัฒนาอย่างเต็มที่เนื่องจากทั้งการขาดการควบคุมทางกฎหมายและความเป็นจริงที่ว่ามันไม่ง่ายที่จะก่อให้เกิดผลลัพธ์ uccessful สำหรับโปรแกรมดังกล่าวใน poverty- กลัวคน countries.When จะเน้นอาหารและการ เงินที่พวกเขาต้องการสำหรับการอยู่รอดในวันนี้วันของพวกเขาการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติในอนาคตจะกลายเป็นความสำคัญน้อยกว่า ไม่น้อยกว่าการสนับสนุนจากต่างประเทศ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศของอ่าวไทย มาเลเซีย ไทย กัมพูชา และเวียดนาม มีมากใช้ประโยชน์ทรัพยากรฐาน แน่นอน เพิ่มความต้องการทรัพยากรทางทะเล จึงได้นำทรัพยากรมาใช้ประโยชน์ . ในเวลาเดียวกัน , ที่อยู่อาศัยชายฝั่งทะเลในภูมิภาคได้รับผลกระทบจากการเจริญเติบโตในการผลิตการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำ ( จากรอบ 603941tonnes in1950 เพื่อ 26.592 ล้านตัน in1996 , แล้ว 45.924 ล้านตันในปี 2004 ) ไทย , ตัวอย่าง ได้หายไปประมาณ 64.3 เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่ป่าชายเลนและชายฝั่งวัฒนธรรม [ 4 ] Aqua และกัมพูชาพื้นที่ป่าชายเลนได้รับผลกระทบเช่นกัน [ 5 ] ประมงผ่านการเอารัดเอาเปรียบและการสูญเสียแหล่งที่อยู่อาศัยชายฝั่งแนะนำต้องการแนวทางใหม่ จัดการด้านการประมงชายฝั่ง วิธีการหนึ่งดังกล่าวเป็นคนเก่า : อ่าวไทยได้มีประสบการณ์กับการจัดการประมงโดยชุมชนอย่างน้อยที่มีขอบเขต มีมากที่คบกันมานาน อย่างไรก็ตาม ชุมชน - เน้นระบบยังไม่ได้พัฒนาอย่างเต็มที่ เนื่องจากทั้งการขาดการควบคุมทางด้านกฎหมายและความเป็นจริงว่ามันไม่ง่ายที่จะสร้างผลลัพธ์ที่ประสบความสำเร็จสำหรับโปรแกรมดังกล่าวในความยากจน - กลัวประเทศ เมื่อประชาชนจะเน้นอาหารและเงินที่พวกเขาต้องการสำหรับวันของพวกเขาอยู่รอดในวันนี้ การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ อนาคตจะกลายเป็นสิ่งที่สำคัญน้อยกว่า ไม่เคยน้อยลง การสนับสนุนของนานาชาติ