Brain dopamine (DA) has long been i

Brain dopamine (DA) has long been implicated in cognitive control processes, including working memory. However, the precise role of DA
in cognition is not well-understood, partly because there is large variability in the response to dopaminergic drugs both across different
behaviors and across different individuals. We review evidence from a series of studies with experimental animals, healthy humans, and
patients with Parkinson’s disease, which highlight two important factors that contribute to this large variability. First, the existence of an
optimum DA level for cognitive function implicates the need to take into account baseline levels of DA when isolating the effects of DA.
Second, cognitive control is a multifactorial phenomenon, requiring a dynamic balance between cognitive stability and cognitive flexibility.
These distinct components might implicate the prefrontal cortex and the striatum, respectively. Manipulating DA will thus have paradoxical
consequences for distinct cognitive control processes, depending on distinct basal or optimal levels of DA in different brain regions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมองโดพามีน (DA) มีนานแล้วเกี่ยวข้องในกระบวนการควบคุมการรับรู้ รวมถึงการทำงานหน่วยความจำ อย่างไรก็ตาม บทบาทชัดเจนของ DAประชานไม่เข้าใจดี บางส่วนเนื่องจากมีความแปรผันขนาดใหญ่ในการตอบสนองต่อทั้งยา dopaminergic ในแตกต่างกันลักษณะการทำงาน และบุคคลอื่น ทบทวนหลักฐานจากชุดของการศึกษากับสัตว์ทดลอง สุขภาพมนุษย์ และผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน เน้นที่สองสำคัญปัจจัยที่นำไปสู่ความแปรผันขนาดใหญ่นี้ ครั้งแรก การดำรงอยู่ของการระดับที่เหมาะสม DA สำหรับฟังก์ชันรับรู้ implicates จำเป็นต้องพิจารณาถึงระดับพื้นฐานบัญชีของ DA เมื่อแยกผลของ DA.ควบคุมการรับรู้ สองเป็นปรากฏการณ์ multifactorial ต้องการความสมดุลระหว่างความมั่นคงรับรู้และรับรู้ความยืดหยุ่นแบบไดนามิกส่วนประกอบเหล่านี้ว่าอาจพาดพิง prefrontal cortex และ striatum ตามลำดับ จัดการดาจึงจะ paradoxicalผลสำหรับกระบวนการควบคุมการรับรู้ที่แตกต่าง ขึ้นอยู่กับว่าโรค หรือเหมาะสมระดับของ DA ในภูมิภาคต่าง ๆ สมอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดพามีนในสมอง ( ดา ) ได้ถูกพัวพันในกระบวนการควบคุมการรับรู้ รวมทั้งหน่วยความจำทำงาน อย่างไรก็ตาม แม่นบทบาทของดา
ในการไม่เข้าใจกัน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีความแปรปรวนมากในการตอบสนองเกี่ยวกับโดปามีนยาทั้งในพฤติกรรมที่แตกต่างกัน
และผ่านบุคคลอื่น เราจะตรวจสอบหลักฐานจากชุดของการศึกษากับสัตว์ทดลองมนุษย์มีสุขภาพดีและ
ผู้ป่วยพาร์กินสัน ซึ่งเน้นสองปัจจัยสำคัญที่นำไปสู่ความแปรปรวนขนาดนี้ แรก , การดำรงอยู่ของ
ที่ดาระดับความจำเกี่ยวพันกับ ต้องใช้ในระดับพื้นฐาน บัญชี ของ ดา เมื่อแยกผลของดา .
2 เป็นปรากฏการณ์ multifactorial การควบคุมทางปัญญา ,ต้องมีความสมดุลแบบไดนามิกระหว่างความมั่นคงทางความคิด และการคิดยืดหยุ่น
ส่วนประกอบที่แตกต่างกันเหล่านี้อาจเกี่ยวข้องกับเปลือกสมองส่วนหน้าและแต่ ตามลำดับ จัดการดาจึงจะได้ผล สำหรับควบคุมกระบวนการทางปัญญาขัดแย้ง
แตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับพื้นฐานที่แตกต่างกันหรือระดับของดาในภูมิภาคต่าง ๆของสมอง