The Hitchhiker As Andrea turned off

The Hitchhiker
As Andrea turned off the motorway onto the road to Brockbourne, the small village in which she lived, it was four o'clock in the afternoon, but already the sun was falling behind the hills. At this time in December, it would be completely dark by five o'clock. Andrea shivered. The interior of the car was not cold, but the trees bending in the harsh wind and the patches of yesterday's snow still heaped in the fields made her feel chilly inside. It was another ten miles to the cottage where she lived with her husband Michael, and the dim light and wintry weather made her feel a little lonely. She would have liked to listen to the radio, but it had been stolen from her car when it was parked outside her office in London about two weeks ago, and she had not got around to replacing it yet.
She was just coming out of the little village of Mickley when she saw the old lady, standing by the road, with a crude hand-written sign saying "Brockbourne" in her hand. Andrea was surprised. She had never seen an old lady hitchhiking before. However, the weather and the coming darkness made her feel sorry for the lady, waiting hopefully on a country road like this with little traffic. Normally, Andrea would never pick up a hitchhiker when she was alone, thinking it was too dangerous, but what was the harm in doing a favor for a little old lady like this? Andrea pulled up a little way down the road, and the lady, holding a big shopping bag, hurried over to climb in the door which Andrea had opened for her.
When she did get in, Andrea could see that she was not, in fact, so little. Broad and fat, the old lady had some difficulty climbing in through the car door, with her big bag, and when she had got in, she more than filled the seat next to Andrea. She wore a long, shabby old dress, and she had a yellow hat pulled down low over her eyes. Panting noisily from her effort, she pushed her big brown canvas shopping bag down onto the floor under her feet, and said in a voice which was almost a whisper, "Thank you dearie -- I'm just going to Brockbourne."
"Do you live there?" asked Andrea, thinking that she had never seen the old lady in the village in the four years she had lived there herself.
"No, dearie," answered the passenger, in her soft voice, "I'm just going to visit a friend. He was supposed to meet me back there at Mickley, but his car won't start, so I decided to hitchhike -- there isn't a bus until seven, and I didn't want to wait. I knew some kind soul would give me a lift."
Something in the way the lady spoke, and the way she never turned her head, but stared continuously into the darkness ahead from under her old yellow hat, made Andrea uneasy about this strange hitchhiker. She didn't know why, but she felt instinctively that there was something wrong, something odd, something....dangerous. But how could an old lady be dangerous? it was absurd.
Careful not to turn her head, Andrea looked sideways at her passenger. She studied the hat, the dirty collar of the dress, the shapeless body, the arms with their thick black hairs....
Thick black hairs?
Hairy arms? Andrea's blood froze.
This wasn't a woman. It was a man.
At first, she didn't know what to do. Then suddenly, an idea came into her racing, terrified brain. Swinging the wheel suddenly, she threw the car into a skid, and brought it to a halt.
"My God!" she shouted, "A child! Did you see the child? I think I hit her!"
The "old lady" was clearly shaken by the sudden skid. "I didn't see anything dearie," she said. "I don't think you hit anything."
"I'm sure it was a child!" insisted Andrea. "Could you just get out and have a look? Just see if there's anything on the road?" She held her breath. Would her plan work?
It did. The passenger slowly opened the car door, leaving her bag inside, and climbed out to investigate. As soon as she was out of the vehicle, Andrea gunned the engine and accelerated madly away. The car door swung shut as she rounded a bend, and soon she had put a good three miles between herself and the awful hitchhiker.
It was only then that she thought about the bag lying on the floor in front of her. Maybe the bag would provide some information about the real identity about the old woman who was not an old woman. Pulling into the side of the road, Andrea lifted the heavy bag onto her lap and opened it curiously.
It contained only one item -- a small hand axe, with a razor-sharp blade. The axe, and the inside of the bag, were covered with the dark red stains of dried blood.
Andrea began to scream.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Hitchhiker ที่ เป็น Andrea ปิดมอเตอร์เวย์บนถนน Brockbourne หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ที่เธออยู่ ก็ 4 โมงในตอนบ่าย แต่แล้วดวงอาทิตย์ตกอยู่ข้างหลังเขา ขณะนี้ในเดือนธันวาคม มันจะสมบูรณ์เข้ม โดยห้าโมง Andrea shivered ภายในรถยนต์ไม่เย็น ได้ต้นไม้ดัดลมรุนแรงและโปรแกรมของเมื่อวานนี้หิมะยัง รันทดในฟิลด์ทำให้เธอรู้สึกหนาวข้างใน มันเป็นอีกคอทเทจที่เธออาศัยอยู่กับสามี Michael และมิติแสง และ wintry อากาศทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวน้อยสิบไมล์ เธอจะชอบฟังวิทยุ แต่ก็ถูกขโมยจากรถของเธอเมื่อมันถูกจอดนอกสำนักงานของเธอในลอนดอนประมาณสองสัปดาห์ที่ผ่านมา และเธอไม่มีได้ทั่วไปแทนได้ เธอไม่เพียงมาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ ของ Mickley เมื่อเธอเห็นหญิง สแตนด์บายอยู่ มีเครื่องดิบมือเขียนว่า "Brockbourne" ในมือของเธอ Andrea ได้ประหลาดใจ เธอไม่เคยเห็นมีหญิง hitchhiking ก่อน อย่างไรก็ตาม อากาศและความมืดมาทำเธอเสียใจสำหรับผู้หญิง รอหวังว่าทางประเทศนี้มีน้อยการจราจร ปกติ Andrea จะไม่รับการ hitchhiker เมื่อเธอคนเดียว คิดว่า มันอันตรายเกินไป แต่สิ่งที่เป็นอันตรายในการทำชอบสำหรับผู้หญิงอายุน้อยเช่นนี้ Andrea ดึงขึ้นเล็กน้อยทางลงถนน และผู้หญิง ถือถุงช้อปปิ้งขนาดใหญ่ รีบไปไต่ประตูซึ่ง Andrea มีเปิดสำหรับเธอ เมื่อเธอไม่ได้ Andrea ได้เห็นว่า เธอไม่ได้ ในความเป็นจริง ดังนั้นน้อย กว้าง และไขมัน หญิงมีปัญหาบางปีนในประตูรถยนต์ มีกระเป๋าขนาดใหญ่ของเธอ และเมื่อเธอได้มีใน เธอมากกว่าเติมนั่งติดกับ Andrea เธอสวมชุดเก่ายาว shabby และเธอมีหมวกสีเหลืองดึงลงต่ำกว่าดวงตาของเธอ Panting ฟ้าลั่นครืนจากความพยายามของเธอ เธอผลักกระเป๋าช้อปปิ้งผ้าใบสีน้ำตาลขนาดใหญ่ของเธอลงบนพื้นภายใต้เท้าของเธอ และในเสียงที่เกือบเป็น whisper "ขอบคุณ dearie - ฉันแค่จะไป Brockbourne" "คุณอยู่มี" ถาม Andrea คิดว่า เธอไม่เคยเห็นผู้หญิงเก่าในหมู่บ้านในสี่ปีที่เธอมีชีวิตอยู่มีตัวเอง "ไม่มี dearie, " ตอบผู้โดยสาร ในเสียงนุ่มของเธอ "ฉันแค่ จะไปเยี่ยมเพื่อน เขาควรตอบสนองผมกลับมีที่ Mickley แต่รถของเขาจะไม่เริ่ม ต้น ดังนั้นฉันตัดสินใจโบกรถ- รถบัสไม่ถึงเจ็ด และฉันไม่ต้องการรอ ฉันรู้จิตบางชนิดจะทำให้ฉันยกตัว" บางอย่างในวิธีการพูดสุภาพสตรี และวิธีเธอไม่เคยเปิดหัวของเธอ แต่เริ่มอย่างต่อเนื่องในความมืดข้างหน้าอย่างหมวกสีเหลืองของเก่า ทำ Andrea ไม่สบายใจเกี่ยวกับ hitchhiker นี้แปลก เธอไม่รู้ทำไม แต่เธอรู้สึก instinctively ว่า มีบางอย่างผิดปกติ สิ่งแปลก สิ่ง...อันตราย แต่วิธีหญิงอาจเป็นอันตรายหรือไม่ มันไร้สาระ ระวังไม่ให้ศีรษะของเธอเปิด Andrea มองด้านข้างผู้โดยสารของเธอนั้น เธอศึกษาหาดใหญ่ คอสกปรกการแต่งกาย ร่างกาย shapeless แขน ด้วยเส้นขนสีดำความหนา... เส้นขนสีดำหนา ขนแขน เลือดของ Andrea froze ผู้หญิงไม่ได้ ก็เป็นคน ตอนแรก เธอไม่รู้ว่าจะทำ แล้ว ทันใดนั้น ความคิดเข้ามาเธอแข่ง สมองคนกลัว ควงล้อทันใดนั้น เธอโยนรถในการลื่นไถล แล้วมาสะดุดหยุดชะงัก "พระ" เธอตะโกน "เด็ก ดูเด็ก ผมคิดว่า ผมตีเธอ" "หญิง" ได้อย่างชัดเจนหวาดวิตก โดยลื่นไถลอย่างฉับพลัน "ไม่เห็นอะไร dearie, " เธอกล่าว "ผมว่า คุณตีอะไร" "ผมมั่นใจว่า มันเป็นเด็ก" ยืนยัน Andrea "ไม่คุณเพียงได้รับการออก และดู เพียงดูว่า มีอะไรบนถนน" เธอถือครองลมหายใจของเธอ แผนของเธอจะทำหรือไม่ มันไม่ ผู้โดยสารที่เปิดประตูรถยนต์ ช้าออกจากกระเป๋าของเธอภายใน และปีนออกไปตรวจสอบ ทันทีที่เธอออกจากรถ Andrea gunned เครื่องยนต์ และเร่งไปนัก ประตูรถ swung ปิดเธอปัดส่วนโค้ง และเร็ว ๆ นี้ เธอได้ทำดี 3 ไมล์ระหว่างตัวเองและ hitchhiker แวะ หลังจากนั้นมีว่า เธอคิดว่า เกี่ยวกับถุงนอนอยู่บนพื้นตรงหน้า บางทีกระเป๋าจะให้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับตัวจริงเกี่ยวกับการเก่าคนหญิง ดึงลงข้างถนน Andrea ยกกระเป๋าหนักลงบนตักของเธอ และเปิด curiously ดังกล่าวประกอบด้วยเพียงรายการเดียว - ตัวเล็กหมู กับใบมีดโกนคม ขวาน และด้านในของกระเป๋า ถูกปกคลุม ด้วยคราบสีแดงเข้มของเลือดแห้ง Andrea began to scream.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาวโบกรถ
เป็นอันเดรีย ปิดมอเตอร์เวย์ เข้าสู่ถนนที่จะ brockbourne , หมู่บ้านเล็กๆ ที่เธออยู่ มันก็บ่าย 4 โมงเย็นแล้ว พระอาทิตย์กำลังตก แต่อยู่หลังภูเขา ในเวลานี้ ในเดือนธันวาคมก็จะมืดสนิท ห้าโมง แอนเดรีย ตัวสั่น การตกแต่งภายในของรถไม่เย็นแต่ ต้นไม้ดัดในลมที่รุนแรงและแพทช์ของหิมะเมื่อวานยังกองในทุ่งนา ทำให้เธอรู้สึกหนาวข้างใน อีกสิบไมล์ไปยังกระท่อมที่เธออาศัยอยู่กับสามีของเธอ ไมเคิล และ สภาพอากาศ แสงมืด และมันทำให้เธอรู้สึกเหงา เธอจะชอบที่จะฟังวิทยุแต่มันถูกขโมยไปจากรถของเธอ เมื่อมันจอดอยู่ข้างนอกออฟฟิศของเธอในลอนดอนประมาณสองสัปดาห์ที่แล้ว และเธอไม่ได้มีรอบแทนเลย
เธอเพิ่งออกมาจากหมู่บ้านเล็ก ๆน้อย ๆของ mickley เมื่อเธอเห็นหญิงชรายืนอยู่ตามถนนพร้อมกับมือหยาบที่เขียนป้ายว่า " brockbourne " ในมือของเธอ แอนเดรีย ประหลาดใจ เธอเคยเห็นคนแก่โบกรถก่อน