Late into the night Tomotada sat an

Late into the night Tomotada sat and talked with tile old couple and with Green Willow. Green Willow’s voice seemed as soft and sweet as the rustling of willow leaves to Tomotada. The turn of her neck, the lilting of her hands and arms were as graceful, as beautiful to him as the swaying of a young willow in a spring breeze.

At last Tomotada lay down to sleep. Outside, the wind moving through the leaves of the willow trees made a gentle music. Words for that music rose in his mind: “Green Willow. My wife will be Green Willow.”

Alas for Tomotada, the next day dawned fair and clear. He would not be able to remain. Once more his mission called. With a heavy heart Tomotada watched as Green Willow led his horse from the stable. He saw the tears in her eyes. He knew then that he could never leave her. “I will be back,” he said, “as soon as my duty is fulfilled.” He mounted his horse and rode away.

All that day worry gnawed at his heart, shouldn’t he have asked for Green Willow’s hand in marriage before he had left? Would he still find her there when he returned? Such thoughts gave him no peace.

As darkness fell he came to an abandoned temple. Wearily he dismounted. As he entered the temple, he heard a movement in the darkness. Instinctively drawing his sword, he called out, ”Who is there? Show yourself or I strike.” A figure rose from the shadows. “Green Willow!” And so it was. He sheathed his sword and held her close. How she had ever found him in that lonely spot, how she had arrived there before him-such thoughts he did not think. No. He had his Green Willow.

Tomotada could not leave Green Willow again. They set off along the roads together, little caring where those roads might lead. In time they came to a city where Tomotada’s lord was unknown. They married and, with the money and jewels Tomotada carried sewn into the lining of his robe, they built a house near a stream. “Someday.” he said, “I shall return to my lord and ask for his forgiveness. But not yet. No, I can not leave yet.”

Tomotada and Green Willow created a garden of many trees and flowers. Green Willow’s love of trees and of green, growing, things was as great as, if not greater than, Tomotada’s own. They planted cherry trees and peach trees, pines and firs. And such flowers! Great blossomed peonies and chrysanthemums and tall irises all grew in profusion. And by the stream, there were willows. Tomotada and Green Willow were happy.

One summer’s night Tomotada and Green Willow sat in their garden. Water splashed in the little stream nearby. Leaves rustled on the evening breeze. The perfume of many flowers scented the air. Suddenly Green Willow cried out in pain, “My tree! My tree!”

“What is it?” Tomotada asked urgently.

Perspiration stood on Green Willow’s brow. “My tree!” she cried again. “My tree. Don’t let them! Not now! Oh, but they are cutting, cutting. The pain! They are cutting my tree! Oh, dear Tomotada, husband,” she said feverishly, I am sorry that I took you from your duty’. But I loved you. I shall always love you. Farewell.”

“What are you saying?” he cried. “You are here with me. All is well. What…!” But before he could finish, Green Willow was gone! In his arms he held not a woman but a bunch of long, slender, golden willow leaves.

In his heart Tomotada knew the truth. But it was a truth that even he found hard to accept. He renounced the world, gave away all his possessions, and became a wandering monk, a disciple of the compassionate Buddha. Often he slept in the open fields beneath the stars or meditated alone in the mountains with only wild animals, rocks, and trees as companions. He prayed for all the living things-animals, plants, and trees.

One day he found himself standing beside a familiar stream. It was, he realized with a start, the place where the hut had been when he had first met Green Willow. There were no traces of the hut at all. But three cutoff stumps remained standing there-all that was left of the two old willows and a young one.

Putting his hands together, palm to palm, Tomotada sank to his knees and recited a prayer for the dead before the willow stumps.

Foolish man, he thought to himself, what would people think to see you praying over willow stumps?

Then hands still palm to palm, he once again chanted the words that bring peace to those gone beyond this earthly life.

Tomotada’s pilgrimage was over. He built a hut on the spot, and there he remained. In the spring he discovered a green shoot growing from the stump of the young willow. Tomotada tended the shoot. It grew into a graceful sapling, which put forth slender leaves that rustled and whispered in the breeze. At night the music those leaves made moved through his dreams. “Green Willow,” a voice sang to that music, “Green Willow.”

The tree grew taller and more beautiful with each passing year.

At last Tomotada’s life came to an end. A seed drifted down from the tree to rest where his bones had joined the earth. In time a new shoot came forth. The shoot grew and grew until it too was a sturdy tree. The trunks of the two willows grew together. The branches intertwined. Down under the earth the roots found each other in the darkness and embraced.

When the wind moves, rustling the leaves of those trees, it is as if they speak. “Tomotada,” one tree seems to whisper, like a dreamer turning in sleep.

And the other seems to murmur as if in tender reply, “Green Willow, Green Willow.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดึกคืนวันเสาร์ Tomotada และพูด กับคู่เก่ากระเบื้อง และ วิลโลว์เขียว กรีนวิลโลว์เสียงดูเหมือนนุ่ม และหวานเป็น rustling ของวิลโลว์ใบจะ Tomotada เปิดของคอของเธอ lilting ของมือและแขนของเธอได้เป็นสง่า สวยงามเขาห้อมแทะในลมฤดูใบไม้ผลิในที่สุด Tomotada วางลงไปนอน ภายนอก ลมเคลื่อนย้ายผ่านใบไม้ของต้นวิลโลว์ทำเพลงอ่อนโยน คำสำหรับเพลงที่กุหลาบในใจของเขา: "เขียววิลโลว์ ภรรยาจะเป็นกรีวิลโลว์"บ้าน สำหรับ Tomotada ในวันถัดไปเริ่มขึ้นชัดเจน และยุติธรรม เขาจะไม่สามารถอยู่ อีกครั้งเขาเรียกว่า ด้วยใจหนัก Tomotada ดูเหมือนวิลโลว์เขียวนำม้าของเขาจากคอก เขาเห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ เขารู้แล้วว่า เขาจะไม่ปล่อยเธอ "ฉันจะไป เขากล่าวว่า "เป็นหน้าที่ของฉันเป็นจริง" เขาติดม้าของเขา และหนีไปกังวลวันที่ gnawed ที่หัวใจของเขา ไม่ควรเขาได้ขอมือเขียววิลโลว์แต่งงานก่อนที่เขาได้จากไป จะเขายังหาเธอมีเมื่อเขากลับ ความคิดดังกล่าวให้เขาสงบไม่เป็นความมืดตก เขามาให้เป็นวัดรุ่ง งานเขาดัง ตามที่ท่านได้เข้าวัด เขาได้ยินการเคลื่อนไหวในความมืด รูปวาดดาบ instinctively เขาเรียกว่า "ที่มีหรือไม่ แสดงตัวเอง หรือฉันตีกัน" เป็นรูปกุหลาบจากเงา "สีเขียววิลโลว์" และไป เขาปลอกดาบ และจัดเธอปิด วิธีที่เธอได้เคยพบเขาในจุดที่โดดเดี่ยว ว่าเธอเพิ่งมีก่อนเขาดังกล่าวคิดไม่ได้คิด 555 เขาวิลโลว์เขาเขียวTomotada ไม่ไม่วิลโลว์เขียวอีกด้วย พวกเขาได้ปิดตามถนนกัน ดูแลเพียงเล็กน้อยที่ถนนเหล่านั้นอาจนำ ในเวลา นั้นมาถึงเมืองที่เจ้าของ Tomotada ไม่รู้จัก พวกเขาแต่งงาน และ เงินและอัญมณี Tomotada ดำเนิน sewn เป็นซับในของเสื้อคลุมของเขา พวกเขาสร้างบ้านใกล้ลำธาร "วันนั้น" เขากล่าวว่า "ฉันจะกลับไปยังพระเจ้าของฉัน และขออภัยโทษของเขา แต่ยังไม่ ไม่ ฉันสามารถทิ้งยัง"Tomotada และวิลโลว์เขียวสร้างสวนต้นไม้และดอกไม้มากมาย รักวิลโลว์สีเขียว ของต้นไม้ และสี เขียว เติบโต สิ่งที่ยอดเยี่ยมเป็น ถ้าไม่มากกว่า ของ Tomotada ได้ พวกเขาปลูกต้นเชอร์รี่ และต้นท้อ ไพน์ และโรงแรมเฟอร์สล็อดจ์ และดอกไม้เช่น Peonies ดอกดี และ chrysanthemums และ irises สูงทั้งหมดเพิ่มขึ้นสลอน และตามกระแส มีระลึก Tomotada และวิลโลว์สีเขียวมีความสุขหนึ่งร้อนคืน Tomotada และวิลโลว์เขียวนั่งในสวนของพวกเขา น้ำ splashed ในคลื่นในบริเวณใกล้เคียง Rustled ใบไม้ในสายลมเย็น น้ำหอมในดอกไม้หอมสดชื่นอากาศ ทันใดนั้นกรีวิลโลว์ทูลในความเจ็บปวด "ต้นไม้ของฉัน ฉันต้นไม้""มันคืออะไร" Tomotada ถามอย่างเร่งด่วนเหงื่อออกยืนบนคิ้วเขียววิลโลว์ "ฉันต้นไม้" เธอร้องเรียกอีกครั้ง "ต้นไม้ของฉัน ไม่ให้พวกเขา อย่าเพิ่ง! โอ้ แต่พวกเขาจะตัด ตัด ความเจ็บปวด พวกเขาจะตัดต้นไม้ของฉัน โอ้ รัก Tomotada สามี เธอกล่าว feverishly ฉันขอให้ฉันเอาคุณจากหน้าที่ของคุณ ' แต่ผมรักคุณ ฉันจะจะรักคุณ อำลาด้วย""สิ่งคุณพูด" เขาก็ร้อง "คุณได้ที่นี่กับฉัน ทั้งหมดเป็นอย่างดี อะไร..." แต่ก่อนเขาทำเสร็จแล้ว วิลโลว์เขียวหายไป แขนของเขาเขาจัดไม่เป็นผู้หญิง แต่พวงของวิลโลว์ยาว สเลนเดอร์ ทองใบTomotada รู้ว่าความจริงในหัวใจของเขา แต่มันเป็นความจริงที่เขาพบยากที่จะยอมรับได้ เขา renounced โลก ให้เก็บทรัพย์สินของเขา และกลายเป็น พระเจอ สาวกของพระพุทธเจ้าอย่างทันท่วงที บ่อยครั้งเขานอนในฟิลด์เปิดใต้ดาว หรือได้เฉพาะสัตว์ป่า หิน และต้นไม้เป็นสหายในคนเดียว เขาอธิษฐานทุกสิ่งชีวิตสัตว์ พืช และต้นไม้วันหนึ่งเขาพบว่าตัวเองยืนอยู่ข้างลำธารที่คุ้นเคย มันเป็น เขาตระหนักกับการเริ่มต้น สถานที่ที่ฮัทได้เมื่อเขามีแรกพบกรีวิลโลว์ มีอยู่ไม่มีร่องรอยของฮัทเลย แต่ตัดยอดตอสามยังคง ยืนมีทั้งหมดที่เหลือระลึกเก่าสองและหนึ่งหนุ่มย้ายมือของเขากัน ปาล์มกับ ปาล์ม Tomotada จมกับหัวเข่าของเขา และอ่านคำอธิษฐานตายก่อนตอวิลโลว์คนโง่ เขาคิดว่า ตนเอง อะไรคนคิดดูคุณอธิษฐานผ่านตอวิลโลว์แล้ว มือยังปาล์มกับปาล์ม เขาครั้งหลวงปู่คำที่ให้ความสงบสุขเหล่านั้นนอกเหนือจากนี้ชีวิตเอิร์ทลี่หายไปได้จาริกแสวงบุญของ Tomotada เขาสร้างกระท่อมในจุด และเขายังคงมี ในฤดูใบไม้ผลิที่เขาพบเป็นสีเขียวยิงขึ้นจากโคนของการแทะ Tomotada มีแนวโน้มการยิง มันเติบโตไปเป็น sapling สง่า ที่ใส่ใบไม้สเลนเดอร์ที่ rustled และเกมส์ไว้ในสายลม ในเวลากลางคืน เพลงเหล่านั้นทิ้งทำย้ายผ่านทางความฝันของเขา "กรีวิลโลว์ เสียงร้องเพลงที่ "เขียววิลโลว์"แผนภูมิการเติบโตสูง และสวยงามมากขึ้นแต่ละปีผ่านในที่สุด ชีวิตของ Tomotada มาถึงสิ้นสุด เมล็ดลอยลงจากต้นไม้ไปที่กระดูกของเขาได้รวมแผ่นดิน เวลา ยิงใหม่มามา การยิงเพิ่มขึ้น และเติบโตจนเกินไปถูกต้นไม้แข็งแรง กางเกงของระลึกสองเติบโตร่วมกัน สาขาที่เจอ ลงใต้ดิน รากพบกันในความมืด และกอดเมื่อลมย้าย rustling ใบของต้นไม้เหล่านั้น ได้ว่า พวกเขาพูด "Tomotada แผนภูมิหนึ่งดูเหมือนกระซิบ เช่นมีดรีมเมอร์เป็นเปิดในการนอนหลับและอื่น ๆ ที่ดูเหมือนว่าเมอร์เมอร์ว่า ในเงินตอบ "วิลโลว์สีเขียว สีเขียววิลโลว์"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จนดึก Tomotada นั่งและพูดคุยกับคู่เก่ากระเบื้องสีเขียวและวิลโลว์ เสียงกรีนวิลโลว์ดูเหมือนนุ่มและหวานเป็นพึมพำของวิลโลว์ใบเพื่อ Tomotada เปิดของลำคอของเธอจังหวะของมือและแขนของเธอมีความสง่างามเป็นเช่นที่สวยงามให้เขาเป็นที่ไหวของวิลโลว์หนุ่มสาวในสายลมฤดูใบไม้ผลิ. ที่ล่าสุด Tomotada ล้มตัวลงนอนหลับ นอกลมเคลื่อนผ่านใบของต้นวิลโลว์ที่ทำเพลงที่อ่อนโยน คำสำหรับเพลงที่เพิ่มขึ้นในใจของเขา: "กรีนวิลโลว์ ภรรยาของผมจะเป็นกรีนวิลโลว์. "อนิจจาสำหรับTomotada ในวันรุ่งขึ้น dawned ยุติธรรมและชัดเจน เขาจะไม่สามารถที่จะยังคงอยู่ อีกครั้งภารกิจของเขาที่เรียกว่า ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง Tomotada ดูเป็นสีเขียววิลโลว์นำม้าของเขาจากที่มีเสถียรภาพ เขาเห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ เขารู้แล้วว่าเขาไม่เคยปล่อยให้เธอ "ฉันจะกลับมา" เขากล่าวว่า "เร็วที่สุดเท่าที่หน้าที่ของฉันเป็นจริง." เขาติดม้าและขี่ม้าออกไป. ทั้งหมดกังวลวันนั้นแทะที่หัวใจของเขาไม่ควรที่เขาได้ขอมือกรีนวิลโลว์ในการแต่งงานก่อน เขาได้ทิ้ง? เขาจะยังคงพบเธอที่นั่นเมื่อเขากลับมา? ความคิดดังกล่าวทำให้เขาไม่มีความสงบสุข. ในฐานะที่เป็นมืดลงเขามาถึงวัดที่ถูกทิ้งร้าง เบื่อหน่ายที่เขาลงจากหลังม้า ในขณะที่เขาเดินเข้าไปในวัดที่เขาได้ยินการเคลื่อนไหวในความมืด สัญชาตญาณการวาดดาบของเขาเขาร้องออกมาว่า "ใครมี? แสดงตัวคุณเองหรือฉันตี. "รูปที่เพิ่มขึ้นจากเงามืด "กรีนวิลโลว์" และเพื่อให้มันเป็น เขาหุ้มดาบของเขาและถือสนิทของเธอ วิธีการที่เธอเคยพบเขาในจุดที่เหงาว่าเธอได้เดินทางมาถึงก่อนที่จะมีความคิดของเขาเช่นเขาไม่คิดว่า ครั้งที่เขามีกรีนวิลโลว์ของเขา. Tomotada ไม่สามารถออกจากกรีนวิลโลว์อีกครั้ง พวกเขาออกเดินทางไปตามถนนด้วยกันเอาใจใส่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถนนเหล่านั้นอาจนำไปสู่ ในเวลาที่พวกเขามาถึงเมืองที่พระเจ้า Tomotada เป็นที่ไม่รู้จัก ทั้งคู่แต่งงานกันและมีเงินและอัญมณี Tomotada ดำเนินเย็บเป็นเยื่อบุของเสื้อคลุมของเขาที่พวกเขาสร้างบ้านที่อยู่ใกล้ลำธาร "สักวันหนึ่ง." เขากล่าวว่า "ผมจะกลับไปยังเจ้านายของข้าพเจ้าและขอให้อภัยเขา แต่ยังไม่ได้ ไม่ฉันไม่สามารถออกยัง. "Tomotada และกรีนวิลโลว์สร้างสวนต้นไม้และดอกไม้ ความรักกรีนวิลโลว์ของต้นไม้และสีเขียว, การเจริญเติบโตเป็นสิ่งที่เป็นใหญ่เป็นหากไม่ได้มากขึ้นกว่า Tomotada ของตัวเอง พวกเขาปลูกต้นเชอร์รี่และต้นไม้พีช, ต้นสนและภาคเรียน และดอกไม้ดังกล่าว! ดอกโบตั๋นที่ดีและเบ่งบานเบญจมาศและดอกไอริสสูงทุกคนเติบโตในความอุดมสมบูรณ์ และด้วยกระแสมีหลิว Tomotada และกรีนวิลโลว์มีความสุข. คืนหนึ่งในช่วงฤดูร้อนและ Tomotada กรีนวิลโลว์นั่งอยู่ในสวนของพวกเขา สาดน้ำในกระแสเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ใกล้เคียง ใบ rustled ในสายลมเย็น น้ำหอมของดอกไม้หอมหลายอากาศ ทันใดนั้นกรีนวิลโลว์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "ต้นไม้ของฉัน! ต้นไม้ของฉัน! "" มันคืออะไร? "Tomotada ถามอย่างเร่งด่วน. เหงื่อยืนอยู่บนหน้าผากกรีนวิลโลว์ "ต้นไม้ของฉัน!" เธอร้องไห้อีกครั้ง "ต้นไม้ของฉัน อย่าปล่อยให้พวกเขา! ไม่ใช่ตอนนี้! โอ้ แต่พวกเขาจะตัดตัด ความเจ็บปวด! พวกเขามีการตัดต้นไม้ของฉัน! โอ้ที่รัก Tomotada สามี "เธอกล่าวอย่างเอาเป็นเอาตายฉันขอโทษที่ฉันเอาคุณจากการปฏิบัติหน้าที่ของคุณ แต่ฉันรักคุณ ฉันมักจะรักคุณ อำลา. "" สิ่งที่คุณพูด? "เขาร้องไห้ "คุณอยู่ที่นี่กับฉัน ทั้งหมดเป็นอย่างดี. อะไร ... ! "แต่ก่อนที่เขาจะจบกรีนวิลโลว์ก็หายไป! ในอ้อมแขนของเขาที่เขาจัดขึ้นไม่ได้เป็นผู้หญิง แต่พวงของยาวเรียวใบหลิวทอง. ในหัวใจของเขา Tomotada รู้ความจริง แต่มันก็เป็นความจริงที่ว่าแม้เขาพบว่ายากที่จะยอมรับ เขาสละโลกให้ไปทรัพย์สินของเขาทั้งหมดและกลายเป็นพระภิกษุสงฆ์ที่หลงสาวกของพระพุทธเจ้าเห็นอกเห็นใจ บ่อยครั้งที่เขานอนหลับอยู่ในทุ่งโล่งใต้แสงดาวหรือครุ่นคิดอยู่คนเดียวในภูเขาที่มีสัตว์ป่าเพียงหินและต้นไม้ที่เป็นสหาย เขาภาวนาให้ทุกสิ่งที่-สัตว์มีชีวิตพืชและต้นไม้. วันหนึ่งเขาได้พบว่าตัวเองยืนอยู่ข้างลำธารที่คุ้นเคย มันเป็นเขาก็ตระหนักว่ามีการเริ่มต้นที่กระท่อมที่ได้รับเมื่อเขาได้พบกันครั้งแรกกรีนวิลโลว์ มีร่องรอยของกระท่อมอยู่ในทุก แต่สามตอไม้ตัดยังคงยืนอยู่ที่นั่นทั้งหมดที่เหลือของทั้งสองหลิวเก่าและหนึ่งหนุ่ม. ใส่มือของเขาด้วยกันปาล์มปาล์ม, Tomotada จมลงไปที่หัวเข่าของเขาและท่องสวดมนต์สำหรับคนตายก่อนที่ตอไม้วิลโลว์. คนโง่ เขาคิดกับตัวเองว่าสิ่งที่คนจะคิดว่าจะเห็นคุณอธิษฐานมากกว่าตอไม้วิลโลว์? แล้วมือยังคงปาล์มปาล์มเขาสวดมนต์อีกครั้งคำที่นำความสงบสุขให้กับผู้ที่ไปไกลเกินกว่าชีวิตบนโลกนี้. แสวงบุญ Tomotada ของถูกกว่า เขาสร้างกระท่อมในจุดและมีเขาอยู่ ในฤดูใบไม้ผลิที่เขาค้นพบการเจริญเติบโตสีเขียวยิงจากตอวิลโลว์หนุ่ม Tomotada มีแนวโน้มที่การถ่ายทำ มันก็กลายเป็นหนุ่มที่สง่างามซึ่งนำออกมาใบเรียวที่ rustled และกระซิบในสายลม ในเวลากลางคืนเพลงใบผู้ที่เดินผ่านทำให้ความฝันของเขา "กรีนวิลโลว์" เสียงร้องเพลงเพลงที่ "กรีนวิลโลว์." ต้นไม้ที่เติบโตสูงและสวยงามมากขึ้นกับปีที่ผ่านแต่ละ. ในชีวิตที่ผ่านมา Tomotada มาถึงจุดสิ้นสุด เมล็ดลอยลงมาจากต้นไม้ที่เหลือที่กระดูกของเขาได้เข้าร่วมแผ่นดิน ในช่วงเวลาการถ่ายใหม่ออกมา ยิงเติบโตและขยายตัวจนเกินไปเป็นต้นไม้ที่ทนทาน ลำต้นของทั้งสองหลิวเติบโตร่วมกัน สาขาพัน ลงใต้แผ่นดินรากพบกันในความมืดและกอด. เมื่อย้ายลมทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบใบของต้นไม้เหล่านั้นจะเป็นถ้าพวกเขาพูด "Tomotada" ต้นไม้ต้นหนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะกระซิบเหมือนฝันเปลี่ยนในการนอนหลับ. และอื่น ๆ ที่ดูเหมือนว่าจะบ่นว่าถ้าในการตอบกลับซื้อ "กรีนวิลโลว์, กรีนวิลโลว์."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดึก tomotada นั่งและพูดคุยกับกระเบื้องเก่าคู่กับต้นหลิวเขียว เสียงสีเขียววิลโลว์ก็เหมือนกับที่นุ่มและหวานเป็นเสียงของวิลโลว์ใบ tomotada . เปิดคอของเธอ จังหวะของมือและแขนเป็นสง่างาม , งดงามกับเขาไหวของต้นหลิวยังเป็นสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

ในที่สุด tomotada เอนกายลงนอน ภายนอกลมเคลื่อนผ่านใบของต้นวิลโลว์ต้นไม้ทำดนตรีที่อ่อนโยน คำสำหรับเพลงที่โรส ในใจของเขา : " ต้นหลิวเขียว ภรรยาของฉันจะวิลโลว์สีเขียว . "

" สำหรับ tomotada วันต่อมาเริ่มขึ้น ยุติธรรมและชัดเจน เขาจะไม่สามารถที่จะยังคงอยู่ อีกครั้งภารกิจของเขาโทรมา กับหัวใจหนัก tomotada ดูวิลโลว์สีเขียวนำม้าจากคอก เขาเห็นน้ำตาของเธอเขารู้อยู่แล้วว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอ " ผมจะกลับ " เขากล่าวว่า " ทันทีที่ฉันทำหน้าที่ของฉันเป็นจริง . " เขาขึ้นม้าแล้วขี่ออกไป วันนั้น

ทุกคนเป็นห่วงกัดที่หัวใจของเขา เขาไม่ควรถามสำหรับสีเขียววิลโลว์แต่งงานก่อนที่เขาซ้าย เขาจะยังหาเธอ เมื่อเขากลับมา ความคิดเช่นนี้ทำให้เขาสงบไม่มี .

ในขณะที่ความมืดก็เขามาที่วัดร้าง อย่างเหน็ดเหนื่อย เขาลงจากหลังม้า . เขาเข้าไปในวิหาร เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอยู่ในความมืด สัญชาตญาณการวาดดาบของเขา เขาเรียกว่า " มีใคร ? แสดงด้วยตัวคุณเอง หรือผมตี " รูปกุหลาบจากเงามืด " วิลโลว์สีเขียว ! " และมันก็เป็นเช่นนั้น เขา Sheathed ดาบของเขาและถือสนิทของเธอ เธอเคยเจอเขาในที่โดดเดี่ยวจุดว่าเธอได้เดินทางมาถึง ก่อนที่เขาคิดเขาไม่ได้คิด ไม่ เขามีต้นหลิวเขียว

tomotada ไม่สามารถออกจากสีเขียวต้นหลิวอีก พวกเขาออกเดินทางไปตามถนนด้วยกัน เล็ก ๆน้อย ๆการดูแลที่ถนนนั่นอาจจะนำ ในเวลาที่พวกเขามาถึงเมืองที่ tomotada ท่านไม่รู้จัก พวกเขาแต่งงานกันและกับเงินและอัญมณี tomotada อุ้มเย็บเป็นซับในของเสื้อของเขาพวกเขาสร้างบ้านใกล้ลำธาร " สักวันหนึ่ง " เขากล่าวว่า " ผมจะกลับไปยังท่านและขอให้เขายกโทษให้ แต่ยังไม่ ไม่ , ฉันจะไม่ปล่อยเลย "

tomotada สีเขียววิลโลว์และสร้างสวนมากมาย ต้นไม้และดอกไม้ สีเขียวของต้นไม้ Willow ของความรักและการเติบโตสีเขียว สิ่งยิ่งใหญ่เหมือน ถ้าไม่ได้มากกว่า tomotada เอง พวกเขาปลูกเชอรี่ พีช และ ต้นไม้ ต้นสน และ firs .และดอกไม้เช่น ! ที่ดีและเบ่งบานดอกโบตั๋นเบญจมาศและไอริสสูงเติบโตในความฟุ่มเฟือย และด้วยกระแสมี วิลโลว์ tomotada กับวิลโลว์สีเขียวมีความสุข

หนึ่งฤดูร้อนคืน tomotada และสีเขียววิลโลว์นั่งในสวน น้ำสาดในกระแสเล็ก ๆน้อย ๆในบริเวณใกล้เคียง ใบ rustled ในตอนเย็นๆ อากาศที่หอมกลิ่นของดอกไม้มากทันใดนั้นสีเขียว Willow ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด " ต้นไม้ของฉัน ! ต้นไม้ของฉัน "

" มันคืออะไร ? " tomotada ถามด่วน

เหงื่อยืนอยู่บนสีเขียววิลโลว์ของคิ้ว " ต้นไม้ของฉัน " เธอร้องไห้อีกแล้ว " ต้นไม้ของฉัน อย่าให้พวกเขา ! ไม่ใช่ตอนนี้ ! โอ้ , แต่พวกเขาจะตัด ตัด ความเจ็บปวด ! พวกเขาจะตัดต้นไม้ของฉัน โอ้ ที่รัก tomotada สามี " เธอกล่าวอย่างเร่าร้อน ฉันขอโทษที่พาคุณจากหน้าที่ ' ของคุณแต่ฉันก็รักคุณ ฉันจะรักคุณเสมอ ลาก่อน . . . "

" คุณพูดอะไร ? " เขาร้องขึ้น " คุณอยู่ที่นี่กับผม ทั้งหมดเป็นอย่างดี อะไร . . . . . . . " แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ต้นหลิวเขียวหายไปแล้ว ในอ้อมแขนของเขา เขาถือไม่ใช่ผู้หญิงแต่พวงยาวเรียว ใบหลิวทอง

ในใจ tomotada รู้ความจริง แต่มันคือความจริงที่แม้แต่เขาก็พบว่ามันยากที่จะยอมรับ เขาละทิ้งโลกยกทรัพย์สินทั้งหมดของเขา และกลายเป็นพระเร่ร่อน เป็นสาวกของ พระพุทธเจ้า ที่มีความเมตตา บ่อยครั้งที่เขานอนในทุ่งกว้างภายใต้ดาวหรือนั่งสมาธิคนเดียวในภูเขากับสัตว์ป่า มีแต่ก้อนหิน และต้นไม้ที่เป็นสหาย เขาอธิษฐานสำหรับบรรดาสิ่งมีชีวิต สัตว์ พืช และต้นไม้

วันหนึ่งเขาพบตัวเองยืนอยู่ข้างคุ้นเคยสายธาร มันคือเขารู้ว่า เริ่มต้น ที่กระท่อมที่ได้รับเมื่อเขาได้พบกับวิลโล่สีเขียว ไม่มีร่องรอยของกระท่อมที่ แต่สามตัดตอไม้ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นทั้งหมดที่ถูกทิ้งของเก่า 2 หลิวและหนึ่งหนุ่ม

ใส่มือ ฝ่ามือ ฝ่ามือ tomotada ก้มตัวลง และท่องสวดมนต์สำหรับคนตายก่อนวิลโลว์ตอไม้ .

โง่ ผู้ชายเขาคิดถึงแต่ตัวเอง คนอื่นจะคิดยังไง เห็นคุณสวดมนต์มากกว่า Willow ตอ ?

แล้วมือยัง ปาล์ม ปาล์ม เขาอีกครั้งตะโกนคำพูดที่นำความสงบสุขมาสู่เหล่านั้นหายไปจากชีวิตโลกีย์นี้

tomotada เป็นธุดงค์มากกว่า เขาสร้างกระท่อมบนจุด และมีเขาอยู่ ในฤดูใบไม้ผลิเขาค้นพบสีเขียวยิงงอกจากโคนต้นหลิวยังtomotada ) ยิง มันเติบโตเป็นเด็กหนุ่มที่สง่างามซึ่งเหยียดเรียวใบที่ rustled และกระซิบอยู่ในสายลม กลางคืนเพลงใบไม้เหล่านั้นทำให้เคลื่อนผ่านความฝันของเขา " วิลโลว์สีเขียว " เสียงร้องเพลง " ต้นหลิวเขียว "

ต้นไม้เติบโตสูง และสวยงามมากขึ้นกับแต่ละปีผ่าน

ในที่สุด tomotada ชีวิตมาถึงจุดจบเมล็ดที่ลอยลงมาจากต้นไม้พักผ่อนที่กระดูกของเขา ร่วมโลก ในเวลาที่ถ่ายภาพใหม่มาเรื่อย ๆ การยิงเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนเกินไป เป็นต้นไม้ที่แข็งแรง รถของทั้งสอง Willows เติบโตด้วยกัน สาขาด้วยกัน ลงใต้ดินรากพบแต่ละอื่น ๆ ในที่มืด และกอด

เมื่อลมเคลื่อน rustling ใบของต้นไม้เหล่านั้น มันเหมือนกับที่พวกเขาพูด" tomotada " ต้นไม้ดูเหมือนจะกระซิบ เหมือนกับฝันหันหลับ

และอื่น ๆดูเหมือนจะพึมพำราวกับอ่อนโยนตอบกลับ " Willow , Willow สีเขียว”