Géricault continually returned to t

Géricault continually returned to the military themes of his early paintings, and the series of lithographs he undertook on military subjects after his return from Italy are considered some of the earliest masterworks in that medium. Perhaps his most significant, and certainly most ambitious work, is The Raft of the Medusa (1818–1819), which depicted the aftermath of a contemporary French shipwreck, Meduse, in which the captain had left the crew and passengers to die.[7] The incident became a national scandal, and Géricault's dramatic interpretation presented a contemporary tragedy on a monumental scale. The painting's notoriety stemmed from its indictment of a corrupt establishment, but it also dramatized a more eternal theme, that of man's struggle with nature.[8] It surely excited the imagination of the young Eugène Delacroix, who posed for one of the dying figures.[9]

The classical depiction of the figures and structure of the composition stand in contrast to the turbulence of the subject, so that the painting constitutes an important bridge between neo-classicism and romanticism. It fuses many influences: the Last Judgment of Michelangelo, the monumental approach to contemporary events by Antoine-Jean Gros, figure groupings by Henry Fuseli, and possibly the painting Watson and the Shark by John Singleton Copley.[10]

The painting ignited political controversy when first exhibited at the Paris Salon of 1819; it then traveled to England in 1820, accompanied by Géricault himself, where it received much praise. While in London, Géricault witnessed urban poverty, made drawings of his impressions, and published lithographs based on these observations which were free of sentimentality.[11] He associated much there with Charlet, the lithographer and caricaturist

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Géricault กลับชุดทหารต้นภาพวาดของเขาอย่างต่อเนื่อง และชุดของ lithographs เขา undertook ในวิชาทหารหลังจากเขากลับจากอิตาลีถือว่าบาง masterworks แรกในที่กลาง บางทีของเขาสำคัญที่สุด และแน่นอนทำงาน มีการแพของ Medusa (1818-1819), ที่กล่าวถึงผลพวงของความร่วมสมัยที่ฝรั่งเศสพบ Meduse ที่กัปตันได้ออกเรือและผู้โดยสารตาย [7] เหตุการณ์กลายเป็น เรื่องอื้อฉาวในชาติ และตีความน่าทึ่งของ Géricault นำเสนอโศกนาฏกรรมร่วมสมัยในอนุสาวรีย์ การวาดภาพยนต์สารคดีแม้คำฟ้องร้องของของเสียหาย แต่มันยังนาฏการชุดรูปแบบเพิ่มเติมนิรันดร์ คนที่ต่อสู้กับธรรมชาติ [8]ก็ตื่นเต้นจินตนาการของการสาวสมเด็จซิสตินของไมเคิล ที่เกิดตัวเลขตายอย่างใดอย่างหนึ่ง [9]ถ่ายทอดภาพที่คลาสสิกของตัวเลขและโครงสร้างขององค์ประกอบยืนในความปั่นป่วนของเรื่อง เพื่อให้การวาดภาพถือว่าเป็นสะพานสำคัญระหว่างแนวนีโอและจิตนิยม ได้ฟิวส์มากอิทธิพล: พิพากษาครั้งสุดท้ายของ Michelangelo วิธีอนุสาวรีย์เหตุการณ์ร่วมสมัยโดย Antoine ฌองแห่ง รูปจัดกลุ่มศิลปะ อัศจรรย์ และอาจจะวาด Watson และฉลาม โดยจอห์นทโคบเลย์มากกว่า [10]การวาดภาพจุดประกายการถกเถียงทางการเมืองเมื่อแรก จัดแสดงที่ร้านปารีสของ 1819 เดินทางแล้วไปอังกฤษใน 1820 พร้อม ด้วย Géricault เอง ซึ่งได้รับการสรรเสริญมาก ในลอนดอน Géricault เห็นความยากจนในเมือง ทำรูปวาดของเขาการแสดงผล และเผยแพร่ตามข้อสังเกตเหล่านี้ซึ่งมี sentimentality lithographs [11]ที่เกี่ยวข้องมีมากพร้อมกับ Charlet, lithographer และ caricaturist

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Géricaultอย่างต่อเนื่องกลับไปในรูปแบบของภาพวาดทหารต้นของเขาและชุดของภาพพิมพ์ที่เขารับหน้าที่ในวิชาทหารหลังจากที่เขากลับจากอิตาลีได้รับการพิจารณาบางส่วนของผลงานชิ้นเอกที่เก่าแก่ที่สุดในสื่อว่า บางทีที่สำคัญที่สุดและแน่นอนมีความทะเยอทะยานที่สุดการทำงานของเขาเป็นแพเมดูซา (1818-1819) ซึ่งปรากฎผลพวงของเรืออับปางฝรั่งเศสร่วมสมัย Meduse ซึ่งกัปตันได้ทิ้งผู้โดยสารและลูกเรือที่จะตายได้. [7 ] เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวแห่งชาติและGéricaultของการตีความละครที่นำเสนอโศกนาฏกรรมร่วมสมัยในระดับอนุสาวรีย์ ความประพฤติของภาพวาดที่เกิดจากคำฟ้องของสถานประกอบการเสียหาย แต่ก็ยังลำนำรูปแบบนิรันดร์มากขึ้นว่าการต่อสู้ของมนุษย์กับธรรมชาติ. [8] มันตื่นเต้นแน่นอนจินตนาการของหนุ่มEugène Delacroix ที่ถูกวางสำหรับหนึ่งในตัวเลขที่กำลังจะตาย . [9] พรรณนาคลาสสิกของตัวเลขและโครงสร้างขององค์ประกอบยืนในทางตรงกันข้ามกับความวุ่นวายของเรื่องเพื่อให้ภาพถือว่าเป็นสะพานที่สำคัญระหว่างนีโอคลาสสิกและโรแมนติก มันฟิวส์อิทธิพลมาก. พิพากษาครั้งสุดท้ายของเกลันเจโลวิธีอนุสาวรีย์กับเหตุการณ์ร่วมสมัยโดยแอนทอน-Jean Gros กรุ๊ปรูปโดยเฮนรี Fuseli และอาจจะเป็นภาพวาดวัตสันและปลาฉลามโดยจอห์นซิงเกิลเพลย์ม [10] ภาพวาดที่จุดประกายความขัดแย้งทางการเมือง ตอนแรกที่จัดแสดงที่ปารีสแฟชั่นของ 1819; จากนั้นก็เดินทางไปประเทศอังกฤษในปี 1820 พร้อมด้วยGéricaultตัวเองที่มันได้รับการยกย่องมาก ขณะที่ในลอนดอน, Géricaultร่วมเป็นสักขีพยานความยากจนในเมืองทำให้การแสดงผลภาพวาดของเขาและการตีพิมพ์ภาพพิมพ์ตามข้อสังเกตเหล่านี้ซึ่งเป็นอิสระจากความเห็นอกเห็นใจ. [11] เขาเกี่ยวข้องมากมีกับ Charlet พิมพ์หินและเสียดสี