At the house they said the boy had

At the house they said the boy had refused to let anyone come into
the room.
“You can’t come in,” he said. “You mustn’t get what I have.”
I went up to him and found him in exactly the position I had left him,
white-faced, but with the tops of his cheeks flushed by the fever, staring
still, as he had stared, at the foot of the bed.
I took his temperature.
“What is it?”
“Something like a hundred,” I said. It was one hundred and two and
four tenths.
“It was a hundred and two,” he said.
“Who said so?”
“The doctor.”
“Your temperature is all right,” I said. “It’s nothing to worry about.”
“I don’t worry,” he said, “but I can’t keep from thinking.”
“Don’t think,” I said. “Just take it easy.”
“I’m taking it easy,” he said and looked straight ahead. He was
evidently holding tight onto himself about something.
“Take this with water.”
“Do you think it will do any good?”
“Of course it will.”
I sat down and opened the Pirate book and commenced to read,
but I could see he was not following, so I stopped.
“About what time do you think I’m going to die?” he asked.
“What?”
“About how long will it be before I die?”
“You aren’t going to die. What’s the matter with you?”
“Oh, yes, I am. I heard him say a hundred and two.”
“People don’t die with a fever of one hundred and two. That’s a silly
way to talk.”
“I know they do. At school in France the boys told me you can’t live
with forty-four degrees. I’ve got a hundred and two.”
He had been waiting to die all day, ever since nine o’clock in the morning.
“You poor Schatz,” I said. “Poor old Schatz. It’s like miles and
kilometers. You aren’t going to die. That’s a different thermometer. On
that thermometer thirty-seven is normal. On this kind it’s ninety-eight.”
“Are you sure?”
“Absolutely,” I said. “It’s like miles and kilometers. You know, like how
many kilometers we make when we do seventy miles in the car?”
“Oh,” he said.
But his gaze at the foot of the bed relaxed slowly. The hold over himself
relaxed too, finally, and the next day it was very slack and he cried very
easily at little things that were of no importance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่บ้านของพวกเขากล่าวว่าเด็กได้ปฏิเสธที่จะให้ใครเข้ามาในห้องพัก.
"คุณไม่สามารถเข้ามา" เขากล่าว "คุณต้องไม่ได้รับสิ่งที่ฉันมี."
ฉันขึ้นไปบนเขาและพบว่าเขาในตรงตำแหน่งที่ผมได้ทิ้งเขาขาวเผือดแต่มีท็อปส์ซูของแก้มของเขาโดยการล้างไข้จ้องมองยังคงขณะที่เขามีจ้องมองที่เท้าของเตียง. ฉันเอาอุณหภูมิของเขา. "มันคืออะไร?" "สิ่งที่ต้องการร้อย" ผมพูด มันเป็น 102 และ4/10. "มันเป็นร้อยสอง" เขากล่าว. "ใครบอกว่าเหรอ?" "หมอ." "อุณหภูมิของคุณคือสิ่งที่ถูกต้อง" ผมพูด "มันไม่มีอะไรต้องกังวลเกี่ยวกับ." "ฉันไม่ต้องกังวล" เขากล่าว "แต่ฉันไม่สามารถเก็บจากความคิด." "อย่าคิดว่า" ผมบอกว่า "เพียงแค่ใช้มันง่าย." "ฉันใช้มันง่าย" เขากล่าวและมองตรงไปข้างหน้า เขาเป็นคนที่เห็นได้ชัดว่าการถือครองแน่นลงบนตัวเองเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง. "เวลานี้กับน้ำ." "คุณคิดว่ามันจะทำดีหรือไม่?" "แน่นอนมันจะ." ฉันนั่งลงและเปิดหนังสือโจรสลัดและเริ่มที่จะอ่านแต่ฉัน จะได้เห็นว่าเขาไม่ได้ดังต่อไปนี้เพื่อให้ฉันหยุด. "เกี่ยวกับสิ่งที่เวลาที่คุณคิดว่าฉันจะตาย?" เขาถาม. "คืออะไร" "เกี่ยวกับระยะเวลาที่จะได้รับก่อนที่ฉันจะตาย?" "คุณไม่ได้ กำลังจะตาย เป็นอะไรกับคุณได้หรือไม่ "" โอ้ใช่ผม ผมได้ยินเขาพูดร้อยสอง. "" คนที่ไม่ตายมีไข้หนึ่งร้อยสอง นั่นเป็นความโง่วิธีที่จะพูดคุย. "" ฉันรู้ว่าพวกเขาทำ ที่โรงเรียนในฝรั่งเศสเด็กชายบอกผมว่าคุณไม่สามารถอยู่กับสี่สิบสี่องศา ฉันมีร้อยสอง. "เขาได้รับการรอคอยที่จะตายทุกวันนับตั้งแต่09:00 ในตอนเช้า." คุณไม่ดี Schatz "ผมพูด "แย่เก่า Schatz มันเหมือนไมล์และกิโลเมตร คุณจะไม่ได้ไปตาย นั่นคือที่แตกต่างกันเครื่องวัดอุณหภูมิ บนเครื่องวัดอุณหภูมิที่สามสิบเจ็ดเป็นเรื่องปกติ กับชนิดนี้ก็แปดเก้า. "" คุณแน่ใจหรือไม่? "" แน่นอน "ผมพูด "มันเหมือนไมล์และกิโลเมตร คุณรู้เช่นวิธีการหลายกิโลเมตรที่เราทำเมื่อเราทำเจ็ดสิบไมล์ในรถ? "" โอ้ "เขากล่าว. แต่สายตาของเขาที่เท้าของเตียงผ่อนคลายอย่างช้าๆ ถือมากกว่าตัวเองผ่อนคลายมากเกินไปในที่สุดและในวันรุ่งขึ้นมันก็หย่อนมากและเขาร้องมากได้อย่างง่ายดายในสิ่งเล็กๆ น้อย ๆ ที่มีความสำคัญไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่บ้านเค้าบอกว่าเด็กไม่ยอมให้ใครเข้ามา

" ห้อง คุณเข้ามาไม่ได้ " เขากล่าว " นายไม่ต้องมาว่าฉันมี "
ฉันเดินขึ้นเขาและพบว่าเขาอยู่ในฐานะที่ฉันทิ้งเขา
ขาวเผชิญ แต่ด้วยตัวของแก้มของเขาหน้าแดงด้วยเป็นไข้จ้อง
ยังไง เขาจ้องมองไปที่เท้าของเตียง .
ผมเอาอุณหภูมิ .
" มันคืออะไร ? "
" ประมาณร้อย " มันคือหนึ่งร้อย 2
4 / 10 .
" มันเป็นร้อยสอง " เขากล่าว .
" ใครพูดอย่างนั้น ? "
" หมอ "
" ของคุณอุณหภูมิก็ได้ " ผมพูด " มันไม่มีอะไรต้องกังวลเกี่ยวกับ . "
" ไม่กังวล " เขากล่าว " แต่ฉันไม่สามารถเก็บจากการคิด "
" ไม่คิด " " ใจเย็นๆ "
" ฉันใช้ง่าย" เขาพูด แล้วมองตรงไปข้างหน้า เขาคือถือไว้เอง

" เรื่องอะไร เอานี่น้ำ "
" คุณคิดว่ามันจะมีอะไรดีขึ้น ? "
" แน่นอน "
ฉันนั่งลงและเปิดโจรสลัดหนังสือ และเริ่มอ่าน
แต่ผมก็เห็นเขาก็ไม่ตาม ก็เลยหยุด
" เรื่องเวลาอะไรที่คุณคิดว่าผมกำลังจะตาย " เขาถาม .
" อะไร ? "
" พี่จะไปนานแค่ไหน ก่อนที่จะตาย "
" คุณไม่ได้กำลังจะตาย เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? "
" โอ้ ใช่ ผมเอง ฉันได้ยินเขาพูดร้อยสอง "
" คนไม่ตายด้วยพิษไข้ของหนึ่งร้อยสอง นั่นเป็นวิธีที่โง่
พูด "
" ผมรู้ว่าพวกเขาทำอะไร ที่โรงเรียนในฝรั่งเศส เด็กชายบอกว่าคุณไม่สามารถมีชีวิตอยู่
กับ 44 องศา ผมได้ร้อย "
2เขารอที่จะตายทุกวัน ตั้งแต่ 9 โมงเช้า .
" น่าสงสารแช็ตส์ " " แช็ตส์เก่าที่ไม่ดี มันเหมือนไมล์
กิโลเมตร คุณไม่ได้กำลังจะตาย เป็นเครื่องวัดอุณหภูมิที่แตกต่างกัน เครื่องวัดอุณหภูมิใน
ที่ 37 เป็นปกติ แบบนี้มันแก้ไข . "
" คุณแน่ใจหรือไม่ ? "
" แน่นอน " ฉันพูด " มันเหมือนไมล์และกิโลเมตร คุณรู้มั้ย เหมือนกับ
หลายกิโลเมตรที่เราทำเมื่อเราทำเจ็ดสิบไมล์ในรถ "
" โอ้ " เขากล่าว .
แต่สายตาของเขาที่เท้าของเตียงที่ผ่อนคลายอย่างช้าๆ ค้างมากกว่าตัวเอง
ผ่อนคลายเกินไป ในที่สุด และวันต่อมาก็หย่อนมาก และเขาร้องไห้มาก
ได้อย่างง่ายดาย ในสิ่งเล็ก ๆน้อย ๆที่ไม่มีความสำคัญ