Once upon a midnight dreary, while

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,
Over many a quaint and curious volume of forgotten lore—
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.
“’Tis some visitor,” I muttered, “tapping at my chamber door—
Only this and nothing more.”

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December;
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
Eagerly I wished the morrow;—vainly I had sought to borrow
From my books surcease of sorrow—sorrow for the lost Lenore—
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore—
Nameless here for evermore.

And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me—filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
“’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door—
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;—
This it is and nothing more.”

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
“Sir,” said I, “or Madam, truly your forgiveness I implore;
But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you”—here I opened wide the door;—
Darkness there and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
And the only word there spoken was the whispered word, “Lenore?”
This I whispered, and an echo murmured back the word, “Lenore!”—
Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
“Surely,” said I, “surely that is something at my window lattice;
Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—
Let my heart be still a moment and this mystery explore;—
’Tis the wind and nothing more!”

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door—
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
“Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven,
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—
Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning—little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door—
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
With such name as “Nevermore.”

But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing farther then he uttered—not a feather then he fluttered—
Till I scarcely more than muttered “Other friends have flown before—
On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before.”
Then the bird said “Nevermore.”

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
“Doubtless,” said I, “what it utters is its only stock and store
Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
Followed fast and followed faster till his songs one burden bore—
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
Of ‘Never—nevermore’.”

But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;
Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore—
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
Meant in croaking “Nevermore.”

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom’s core;
This and more I sat divining, with my head at ease reclining
On the cushion’s velvet lining that the lamp-light gloated o’er,
But whose velvet-violet lining with the lamp-light gloating o’er,
She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
“Wretch,” I cried, “thy God hath lent thee—by these angels he hath sent thee
Respite—respite and nepenthe from thy memories of Lenore;
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!—
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted—
On this home by Horror haunted—tell me truly, I implore—
Is there—is there balm in Gilead?—tell me—tell me, I implore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us—by that God we both adore—
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore—
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.”
Quoth the Raven “Nevermore.”

“Be that word our sign of parting, bird or fiend!” I shrieked, upstarting—
“Get thee back into the tempest and the Night’s Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken!—quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming,
And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted—nevermore!

Ah, distinctly I remember it was in the bleak December;
And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor.
 Eagerly I wished the morrow;—vainly I had sought to borrow
 From my books surcease of sorrow—sorrow for the lost Lenore—
For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore—
 Nameless here for evermore.

And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me—filled me with fantastic terrors never felt before;
 So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
 “’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door—
Some late visitor entreating entrance at my chamber door;—
 This it is and nothing more.”

Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,
“Sir,” said I, “or Madam, truly your forgiveness I implore;
 But the fact is I was napping, and so gently you came rapping,
 And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,
That I scarce was sure I heard you”—here I opened wide the door;—
 Darkness there and nothing more.

Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,
Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before;
 But the silence was unbroken, and the stillness gave no token,
 And the only word there spoken was the whispered word, “Lenore?”
This I whispered, and an echo murmured back the word, “Lenore!”—
 Merely this and nothing more.

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
 “Surely,” said I, “surely that is something at my window lattice;
 Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—
Let my heart be still a moment and this mystery explore;—
 ’Tis the wind and nothing more!”

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;
 Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
 But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door—
 Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
“Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven,
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—
Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning—little relevancy bore;
 For we cannot help agreeing that no living human being
 Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door—
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
 With such name as “Nevermore.”

But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
 Nothing farther then he uttered—not a feather then he fluttered—
 Till I scarcely more than muttered “Other friends have flown before—
On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before.”
 Then the bird said “Nevermore.”

Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,
“Doubtless,” said I, “what it utters is its only stock and store
 Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster
 Followed fast and followed faster till his songs one burden bore—
Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore
 Of ‘Never—nevermore’.”

But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,
Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door;
 Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking
 Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore—
What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore
 Meant in croaking “Nevermore.”

This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing
To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom’s core;
 This and more I sat divining, with my head at ease reclining
 On the cushion’s velvet lining that the lamp-light gloated o’er,
But whose velvet-violet lining with the lamp-light gloating o’er,
 She shall press, ah, nevermore!

Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censer
Swung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor.
 “Wretch,” I cried, “thy God hath lent thee—by these angels he hath sent thee
 Respite—respite and nepenthe from thy memories of Lenore;
Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!—
Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore,
 Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted—
 On this home by Horror haunted—tell me truly, I implore—
Is there—is there balm in Gilead?—tell me—tell me, I implore!”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

“Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us—by that God we both adore—
 Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
 It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore—
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

“Be that word our sign of parting, bird or fiend!” I shrieked, upstarting—
“Get thee back into the tempest and the Night’s Plutonian shore!
 Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
 Leave my loneliness unbroken!—quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!”
 Quoth the Raven “Nevermore.”

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
 And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming,
 And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
 Shall be lifted—nevermore!

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary,Over many a quaint and curious volume of forgotten lore— While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.“’Tis some visitor,” I muttered, “tapping at my chamber door— Only this and nothing more.” Ah, distinctly I remember it was in the bleak December;And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor. Eagerly I wished the morrow;—vainly I had sought to borrow From my books surcease of sorrow—sorrow for the lost Lenore—For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore— Nameless here for evermore. And the silken, sad, uncertain rustling of each purple curtainThrilled me—filled me with fantastic terrors never felt before; So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating “’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door—Some late visitor entreating entrance at my chamber door;— This it is and nothing more.” Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer,“Sir,” said I, “or Madam, truly your forgiveness I implore; But the fact is I was napping, and so gently you came rapping, And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door,That I scarce was sure I heard you”—here I opened wide the door;— Darkness there and nothing more. Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing,Doubting, dreaming dreams no mortal ever dared to dream before; But the silence was unbroken, and the stillness gave no token, And the only word there spoken was the whispered word, “Lenore?”This I whispered, and an echo murmured back the word, “Lenore!”— Merely this and nothing more. Back into the chamber turning, all my soul within me burning,Soon again I heard a tapping somewhat louder than before. “Surely,” said I, “surely that is something at my window lattice; Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—Let my heart be still a moment and this mystery explore;— ’Tis the wind and nothing more!” Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore; Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he; But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door— Perched, and sat, and nothing more.Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,By the grave and stern decorum of the countenance it wore,“Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven,Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!” Quoth the Raven “Nevermore.” Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,Though its answer little meaning—little relevancy bore; For we cannot help agreeing that no living human being Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door—Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door, With such name as “Nevermore.” But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke onlyThat one word, as if his soul in that one word he did outpour. Nothing farther then he uttered—not a feather then he fluttered— Till I scarcely more than muttered “Other friends have flown before—On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before.” Then the bird said “Nevermore.” Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken,“Doubtless,” said I, “what it utters is its only stock and store Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster Followed fast and followed faster till his songs one burden bore—Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore Of ‘Never—nevermore’.” But the Raven still beguiling all my fancy into smiling,Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door; Then, upon the velvet sinking, I betook myself to linking Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore—What this grim, ungainly, ghastly, gaunt, and ominous bird of yore Meant in croaking “Nevermore.” This I sat engaged in guessing, but no syllable expressingTo the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom’s core; This and more I sat divining, with my head at ease reclining On the cushion’s velvet lining that the lamp-light gloated o’er,But whose velvet-violet lining with the lamp-light gloating o’er, She shall press, ah, nevermore! Then, methought, the air grew denser, perfumed from an unseen censerSwung by Seraphim whose foot-falls tinkled on the tufted floor. “Wretch,” I cried, “thy God hath lent thee—by these angels he hath sent thee Respite—respite and nepenthe from thy memories of Lenore;Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!” Quoth the Raven “Nevermore.” “Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!—Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore, Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted— On this home by Horror haunted—tell me truly, I implore—Is there—is there balm in Gilead?—tell me—tell me, I implore!” Quoth the Raven “Nevermore.” “Prophet!” said I, “thing of evil!—prophet still, if bird or devil!By that Heaven that bends above us—by that God we both adore— Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn, It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore—Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.” Quoth the Raven “Nevermore.” “Be that word our sign of parting, bird or fiend!” I shrieked, upstarting—“Get thee back into the tempest and the Night’s Plutonian shore! Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken! Leave my loneliness unbroken!—quit the bust above my door!Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!” Quoth the Raven “Nevermore.” And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sittingOn the pallid bust of Pallas just above my chamber door; And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming, And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor;And my soul from out that shadow that lies floating on the floor Shall be lifted—nevermore!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

กาลครั้งหนึ่งเที่ยงคืนที่น่าเบื่อในขณะที่ฉันครุ่นคิดอ่อนแอและเหนื่อยล้ากว่าหลายปริมาณแปลกตาและอยากรู้อยากเห็นของ lore- ลืมในขณะที่ฉันพยักหน้าเกือบหลับก็มีมาเคาะที่เป็นของใครบางคนเคาะเบาๆ เคาะที่ประตูห้องของฉัน . "พ่อผู้เข้าชมบาง" ผมพึมพำ "เคาะที่ห้องของฉัน door- เพียงแค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม." อาชัดเจนผมจำได้ว่ามันเป็นเยือกเย็นในเดือนธันวาคม. และในแต่ละแยกตายถ่านกระทำผีที่มีต่อพื้นกระหายฉันปรารถนารุ่งขึ้น; -vainly ฉันได้พยายามที่จะยืมจากหนังสือของฉันยุติของความเศร้าโศกความเศร้าโศกสำหรับ-หายไปLenore- สำหรับหญิงสาวที่หายากและสดใสซึ่งชื่อเทวดา Lenore- นิรนามที่นี่เป็นนิตย์. และไหมที่เศร้าพึมพำมีความไม่แน่นอน ของแต่ละสีม่วงผ้าม่านตื่นเต้นฉันเต็มไปด้วยฉันด้วยที่ยอดเยี่ยมน่ากลัวไม่เคยรู้สึกมาก่อนเพื่อที่ว่าในขณะนี้เพื่อยังคงเต้นของฉันหัวใจฉันยืนซ้ำ"พ่อบางส่วนของผู้เข้าชมวิงวอนทางเข้าที่ของฉันห้องประตูบางช่วงปลายเข้าชมวิงวอนทางเข้าที่ของฉันประตูห้อง - นี่มันคืออะไรและไม่มีอะไรมาก ". ปัจจุบันจิตวิญญาณของฉันเติบโตที่แข็งแกร่ง; ลังเลใจแล้วไม่มีอีกต่อไป"เซอร์" บอกว่าผม "หรือท่านผู้หญิงอย่างแท้จริงการให้อภัยของคุณผมขอ; แต่ความจริงก็คือผมกำลังหลับและอื่น ๆ เบา ๆ ที่คุณมาเคาะและเพื่อให้รางคุณมาแตะแตะที่ประตูห้องของฉันหายากที่ผมแน่ใจว่าผมได้ยินคุณ "-here ผมเปิดกว้างประตู -. มีความมืดและไม่มีอะไรเพิ่มเติมลึกเข้าไปในความมืด peering ว่าระยะเวลาที่ฉันยืนอยู่ที่นั่นสงสัยกลัวสงสัยฝันความฝันของมนุษย์ไม่เคยกล้าที่จะฝันมาก่อนแต่ความเงียบเป็นทิวและความเงียบสงบให้ token ไม่มีและคำว่ามีเพียงพูดเป็นคำกระซิบ"เลนอเร่?" ผมกระซิบและก้องบ่นกลับคำว่า "เลนอร์" - เพียงแค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม . กลับเข้าสู่การเปลี่ยนห้องทุกจิตวิญญาณภายในข้าเผาไหม้. เร็ว ๆ นี้อีกครั้งผมได้ยินแตะค่อนข้างดังกว่าก่อนที่ "แท้จริง" บอกว่าผม "แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ตาข่ายหน้าต่างของฉันให้ฉันเห็นแล้วสิ่งที่นั้นเป็นและลึกลับนี้ explore- ให้หัวใจของฉันจะยังคงสักครู่และลึกลับนี้สำรวจ - พ่อลมและไม่มีอะไรเพิ่มเติม "เปิดนี่ฉันโยนชัตเตอร์เมื่อมีหลายเจ้าชู้และกระพือ, ในนั้นก้าวโอฬาร กาในวันศักดิ์สิทธิ์ของสมัยก่อน; ไม่น้อยไหว้เขาทำ; ไม่กี่นาทีหรือหยุดอยู่เขา; แต่ด้วยท่าทางของเจ้านายหรือผู้หญิงที่ตั้งอยู่เหนือห้องของฉัน door- ตั้งอยู่บนหน้าอกของพาลาเหนือห้องของฉัน door-. ตั้งอยู่และนั่งและไม่มีอะไรเพิ่มเติมจากนั้นนกไม้มะเกลือนี้ล่อลวงของฉันแฟนซีเศร้าเข้าไปยิ้มตามหลุมฝังศพและมารยาทท้ายสีหน้ามันสวม, "แม้ว่ายอดของเจ้าจะตัดผมและโกนเจ้า" ผมพูดว่า "ศิลปะแน่ใจว่าขี้ขลาดตาขาวไม่น่ากลัวน่ากลัวและเก่าแก่กาเดินต่อคืนจากเจ้าหน้าที่ประจำชายฝั่งบอกฉันว่าชื่อสง่างามของเจ้าอยู่บนฝั่งพิภพกลางคืนของ "! Quoth กา" อีกแล้ว ". มากฉันประหลาดใจนกเทอะทะนี้จะได้ยินวาทกรรมเพื่อให้ชัดถ้อยชัดคำแม้ว่าคำตอบเล็ก ๆ น้อย ๆ เบื่อความเกี่ยวข้องความหมายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของตนเพราะว่าเราไม่สามารถช่วยให้ยอมรับว่าการใช้ชีวิตไม่มีมนุษย์ถูกเคย แต่ก็มีความสุขกับการได้เห็นนกดังกล่าวข้างต้นในห้องของเขา door- นกหรือสัตว์บนหน้าอกแกะสลักเหนือประตูห้องของเขาที่มีชื่อเช่น "อีกแล้ว." แต่กานั่งเหงาบนหน้าอกสงบพูดเพียงว่าหนึ่งคำเช่นถ้าจิตวิญญาณของเขาในการที่คำหนึ่งที่เขาไม่ outpour. ไม่มีอะไรที่ไกลออกไปแล้วเขาก็พูดไม่ขนแล้วเขา fluttered- จนฉันแทบจะมากกว่าพึมพำ "เพื่อนอื่น ๆ ได้บินมาก่อนวันรุ่งขึ้นเขาจะปล่อยให้ฉันเป็นความหวังของฉันได้บินมาก่อน. "จากนั้นนกกล่าวว่า" อีกแล้ว. "ตกใจที่นิ่งทำลายโดยการตอบกลับพูดเพื่อให้เหมาะเจาะที่" ไม่ต้องสงสัยเลย "บอกว่าผม" สิ่งที่มันเอ่ยเป็นหุ้นเท่านั้นและเก็บของติดจากต้นแบบที่ไม่มีความสุขซึ่งภัยพิบัติเมตตาตามได้อย่างรวดเร็วและเร็วขึ้นตามมาจนถึงเพลงของเขาเป็นหนึ่งในภาระ bore- จนถึงไว้อาลัยแห่งความหวังของเขาว่าเบื่อภาระเศร้าโศกของ 'ไม่เคยอีกแล้ว'. "แต่ยังคงกาล่อลวงทุกจินตนาการของฉันเป็นยิ้มตรงผมล้อที่นั่งเบาะด้านหน้าของนกและหน้าอกและประตู; จากนั้นเมื่อจมกำมะหยี่ผมนำพาตัวเองที่จะเชื่อมโยงแฟนซีแก่แฟนซีคิดว่านี้เป็นลางไม่ดีของนก yore- สิ่งที่น่ากลัวนี้เทอะทะน่ากลัวผอมแห้งและนกเป็นลางไม่ดีของสมัยก่อนหมายในบ่น "ไม่อีกแล้ว . "นี้ผมนั่งร่วมในการคาดเดาแต่พยางค์ไม่มีการแสดงความต้องการไก่ที่มีตาร้อนแรงในขณะนี้การเผาไหม้เข้าไปในแกนกลางอกของข้านี้และอื่น ๆ ผมนั่งวิเศษกับหัวของฉันสบายใจนอนบนเยื่อบุกำมะหยี่เบาะที่ว่าโคมไฟแสงgloated เอ่อ, แต่ที่มีเยื่อบุกำมะหยี่สีม่วงกับโคมไฟแสงมองด้วยความละโมบเอ่อ, เธอจะกดอาอีกแล้ว! แล้ว methought อากาศเติบโตหนาแน่นหอมจากกระถางไฟที่มองไม่เห็นเหวี่ยงโดยมีเทวดาตกเท้าtinkled . บนพื้นกระจุก"เจ้าตัว" ฉันร้องไห้ "พระเจ้าของท่านทรงยืมเจ้าโดยเทวดาเหล่านี้พระองค์ทรงส่งเจ้าทุเลา-พักผ่อนและNepenthe จากความทรงจำของเจ้าเลนอเร่; กลืนโอ้กลืน Nepenthe ชนิดนี้และลืมนี้หายไปเลนอเร่! ". Quoth กา" อีกแล้ว "" พระศาสดา "บอกว่าผม" สิ่งชั่วร้ายยังคง -prophet ถ้านกหรือปีศาจ! - ไม่ว่าซาตานส่งหรือไม่ว่าพายุโยนเจ้านี่ขึ้นฝั่งDesolate ยังไม่สะทกสะท้านทั้งหมดในทะเลทรายนี้ ที่ดิน enchanted- ในบ้านนี้มีผีสิงสยองขวัญโดยบอกฉันอย่างแท้จริงฉัน implore- มีคือไม่มีพิมเสนในกิเลอาด? -tell ฉันบอกฉันฉันขอ "Quoth กา" อีกแล้ว. "" พระศาสดา! "ผมพูด "สิ่งที่ชั่วร้าย! -prophet ยังถ้านกหรือปีศาจ! โดยสวรรค์ที่โค้งเหนือเราโดยที่เราทั้งสองพระเจ้า adore- บอกจิตวิญญาณนี้กับความเศร้าโศกภาระถ้าภายใน Aidenn ไกลมันจะจับมือหญิงสาวผู้ที่นักบุญชื่อเทวดา Lenore- จับมือหญิงสาวที่หายากและสดใสซึ่งชื่อเทวดา Lenore. "Quoth กา" อีกแล้ว. "" เป็นคำว่าสัญญาณที่เราพรากจากกันนกหรืออสูร! "ผมร้อง, upstarting-" จงกลับเข้ามาใน พายุและคืนฝั่งพิภพ! ฝากไม่มีขนนกสีดำเป็นสัญลักษณ์ของที่อยู่จิตใจของเจ้าได้ตรัส! ปล่อยให้ความเหงาของฉันติดต่อกัน! -quit หน้าอกเหนือประตูของฉัน! ใช้จะงอยปากของเจ้าออกมาจากหัวใจของฉันและใช้รูปแบบของเจ้าจากฉัน ประตู "Quoth กา" อีกแล้ว ". และกาไม่เคย flitting ยังคงนั่งอยู่ยังคงนั่งอยู่บนหน้าอกซีดของพาลาเหนือประตูห้องของฉันและตาของเขามีความเห็นของปีศาจที่จะฝันและโคมไฟแสงเอ่อเขาสตรีมมิ่งพ่นเงาของเขาอยู่บนพื้น; และจิตวิญญาณของฉันออกมาจากเงาที่ลอยอยู่บนชั้นที่จะถูกยก-อีกแล้ว!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

เมื่อเที่ยงคืนเศร้าซึม ในขณะที่ฉัน pondered อ่อนแอและเหนื่อยล้า ,
ไปหลายอัน และรู้ปริมาณลืมตำนาน -
ขณะที่ฉันพยักหน้า เกือบหลับ จู่ๆ ก็มีเคาะ
เป็นบางหนึ่งค่อยๆแร็ปแร็ปที่ประตูห้องของผม
" ' Tis ฉันพึมพำบางอย่างผู้เข้าชม " , " เคาะที่ประตูห้องฉัน
นี้เท่านั้นและไม่มีอะไรเพิ่มเติม . "

อ่า ว่าผมจำมันได้ในธันวาคมเยือกเย็น ;
และแต่ละแยกเบอร์ผีของกระตายกับพื้น กระหาย ฉันหวังว่าพรุ่งนี้
; - เก้อผมขอยืม
จากหนังสือของฉันเลิกทุกข์ ความทุกข์หายไปอร์ -
หายากและสดใส หญิงสาวผู้ที่เทวดาชื่อลีนอร์ -
นิรนามที่นี่ตลอดไป

และ ซิลค์เค่น , เศร้า , ความไม่แน่นอนของแต่ละม่านสีม่วง
.ฉันตื่นเต้นเต็มไปฉันกับความน่าสะพรึงกลัวที่ยอดเยี่ยมที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ;
ดังนั้นตอนนี้ ยังคง การเต้นของหัวใจ ผมยืนพูด
" ' Tis บางผู้เข้าชม entreating ทางเข้าที่ประตูห้อง -
ช้าเข้าชม entreating ทางเข้าที่ประตูห้อง ; -
นี่มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น "

ปัจจุบันของฉัน จิตวิญญาณเติบโตแข็งแกร่ง ; ลังเลแล้วไม่มี
" ครับ " บอกว่า " หรือครับแท้จริงของคุณ การให้อภัย ผมอ้อนวอน ;
แต่ความจริงแล้ว ฉันก็หลับไป และดังนั้น คุณมาเคาะเบา ๆ , และอื่น ๆมา
เคาะ เคาะที่ประตูห้องของผม ที่ผมหายาก
ว่าผมได้ยิน " ฉันเปิดได้กว้าง ประตู ; -
ความมืดตรงนั้น

และไม่มีอะไรเพิ่มเติม ลึกลงไปในที่มืด peering ยาว ผมยืนอยู่ตรงนั้น สงสัยกลัว
, , สงสัยฝันฝันไม่มีมนุษย์กล้าที่จะฝันก่อน ;
แต่ความเงียบก็ไม่เสียหาย และความเงียบสงบให้โทเค็น
และคำพูดมีภาษาพูดก็กระซิบว่า " ลีนอร์ ? "
ฉันกระซิบ และเสียงสะท้อนบ่นกลับมาว่า " เลนอร์ " -
แค่นี้และไม่มีอะไรเพิ่มเติม

กลับเข้าห้องเปิด ทุกวิญญาณภายในฉันไหม้
อีก ผมได้ยินเสียงเคาะก็ดังกว่าเดิม .
" ย่อม " บอกว่า " นั่นเป็นบางอย่างที่ตาข่ายหน้าต่าง ;
ให้ฉันดู แล้วใช้เป็นและความลึกลับนี้สํารวจ -
ให้หัวใจอยู่สักครู่และความลึกลับนี้สำรวจ ; -
' tis ลม และไม่มีอะไรเพิ่มเติม "

ฉันเหวี่ยงเปิด ชัตเตอร์ เมื่อมีจํานวนมาก เจ้าชู้ และกระพือ ,
ในนั้นก็มีนกภูมิฐานของวันนักบุญกาล ;
ไม่นมัสการ อย่างน้อยให้เขา ไม่สิ หยุด หรือพักเขา ;
แต่กับเมียนของลอร์ดหรือเลดี้ ตั้งอยู่เหนือประตู - ตำหนัก
perched บนหน้าอกของ Pallas เหนือประตูห้องฉัน
เกาะ และนั่งลง และไม่มีอะไรเพิ่มเติม

แล้วนี้มะเกลือ นกแฟนซีแสนเศร้าของฉันเข้าไปล่อลวง
ยิ้มจากหลุมฝังศพและท้ายเรือมารยาทของใบหน้ามันสวม ,
" แม้ว่ายอดของท่านจะไม่เป็นทรง และโกน " , " ผมพูด " ปะครับไม่ขี้ขลาดและน่ากลัว , น่ากลัว
เรเวนเดินจากชายฝั่ง - ทุกคืน
บอกสิ่งที่พระองค์สง่าผ่าเผยชื่อในคืน plutonian ชายฝั่งโบราณ ! "
กริยาช่องที่ 2 ของ say Raven " Shadow "

ฉันประหลาดใจ นกไม่สง่างามนี้ได้ยินวาทกรรม
ดังนั้นอย่างชัดเจนถึงแม้ว่าความหมายน้อยตอบน้อยฐานเจาะ ;
เราไม่สามารถช่วย ยอมรับว่า ไม่มีมนุษย์
ยังเคยมีความสุขกับการเห็นนกเหนือประตูห้องของเขา -
นกหรือสัตว์บนหน้าอกของเขา ห้องที่แกะสลักเหนือประตู
ด้วยเช่นชื่อเป็น " Shadow "

แต่เรเวนนั่งอยู่โดดเดี่ยวใน หน้าอก สงบเงียบ พูดเพียง
แค่คำเดียว เหมือนกับว่าวิญญาณของเขาในคำหนึ่งที่เขาทำเทออก .
ไม่มีอะไรไกลแล้วเขาพูดไม่ใช่ขนนกแล้วเขาหวั่นไหว -
จนฉันแทบมากกว่าพึมพำ " เพื่อน ๆคนอื่นมีการบินก่อน -
ในวันรุ่งขึ้นเขาจะทิ้งฉัน เป็นความหวังของฉัน ได้เดินทางมาก่อน "
แล้วนกบอกว่า " Shadow "

ตกใจที่นิ่งเสีย โดยตอบอย่าง เบิร์ด พูด ,
" อย่างไม่ต้องสงสัย " บอกว่า " มันกล่าวเป็นเพียงร้าน
หุ้นและจับจากอาจารย์ผู้เมตตา ไม่มีความสุข
ภัยพิบัติตามได้อย่างรวดเร็วและตามเร็วจนเพลงหนึ่งภาระแบก -
จน dirges แห่งความหวังของเขาที่ภาระอันน่าเบื่อ
' ไม่เคยไม่อีกแล้ว "

แต่เรเวนก็ล่อลวงทุกจินตนาการเป็นยิ้ม
ตรงผมล้อหุ้มที่นั่งในด้านหน้าของนก และหน้าอก และประตู ;
แล้วบนกำมะหยี่จมผม betook ตัวเองเชื่อมโยง
แฟนซี " ซี คิดเสมอว่า นี่เป็นลางไม่ดีของนกคุณ -
นี่น่ากลัว ไม่สง่างาม ดวงตาน่ากลัว , , , และนกลางร้ายของสมัยก่อน
หมายถึงเสียงกบร้อง " Shadow "

ฉันนั่งร่วมในการคาดเดา แต่ไม่แสดงให้นกที่มีพยางค์
ตาตอนนี้เผาไฟ เข้าไปที่หน้าอกหลัก ;
นี้และฉันนั่ง divining กับหัวของฉันที่ง่ายนอน
บนเบาะกำมะหยี่บุว่าโคมไฟ gloated มากกว่า
แต่ที่มีกำมะหยี่สีม่วง , ซับในกับแสงโคมไฟกวนมากกว่า
, เธอจะกด , อา , ไม่อีกแล้ว !

แล้ว ข้าพเจ้าคิดว่า อากาศขยายตัว denser หอมจาก
ตะคันที่มองไม่เห็น swung โดยเซราฟิมที่เท้าลงบนพื้น หรือกระทบกันดังกิ๊ก .
" สารเลว " ผมร้องไห้ " พระเจ้าของท่านทรงให้พระองค์ ทูตสวรรค์เหล่านี้พระองค์ได้ทรงส่งท่าน
ผ่อนผันการ Nepenthe จากความทรงจำและเจ้าอร์ ;
การดื่มอึกใหญ่ โอ้ ดื่มเครื่องดื่มชนิดนี้ Nepenthe และลืมอร์นี้หายไป ! "
กริยาช่องที่ 2 ของ say Raven " Shadow "

" ผู้พยากรณ์ " บอกว่า " สิ่งที่ชั่วร้าย - พยากรณ์ยัง ถ้านก หรือ ปีศาจ ! -
ไม่ว่าล่อลวงยั่วยวนส่ง หรือว่าพายุซัดท่านที่นี่มา
รกร้างแต่ใจเด็ดในดินแดนทะเลทราย Enchanted -
ในบ้านนี้โดย สยองขวัญ หลอน บอกจริงๆ ผมอ้อนวอน -
มีไม่มีพิมเสนในกิเลอาดหรือ - บอกฉันมาบอกฉัน ฉันขอ ! "
กริยาช่องที่ 2 ของ say Raven " Shadow "

" ผู้พยากรณ์ " บอกว่า " สิ่งที่ชั่วร้าย - พยากรณ์ยัง ถ้านก หรือ ปีศาจ !
จากสวรรค์ที่โค้งเหนือเราโดยพระเจ้าเราทั้งรัก -
บอกวิญญาณกับความทุกข์หนัก ถ้าภายใน aidenn ไกล
จะจับมือเป็นนักบุญสาวที่เทวดาชื่อลีนอร์ -
จับมือหญิงสาวที่หายาก และเปล่งปลั่ง เทวดาชื่อลีนอร์ "
กริยาช่องที่ 2 ของ say Raven " Shadow "

" เป็นคำพูดของเรา สัญญาณของการจากลา นก หรือมารร้าย " ฉันกรีดร้อง upstarting -
" เจ้าได้รับกลับเข้าไปในพายุและคืน plutonian ชายฝั่ง !
ไม่ทิ้งสีดำขนนกเป็นโทเค็นที่โกหกที่จิตวิญญาณของท่านตรัส !

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.