Tony woke up with a terrible headac

Tony woke up with a terrible headache. He groaned and tried to make himself get up from the bed. Something within him was screaming, screaming for something he didn't have. Screaming for a mate to help him through this terrible stage he was in.

"Mr. Stark."

Then Vision was beside the bed. Concern was written all over the android's face. Tony groaned and closed his eyes, bringing one of his arms up to cover his face.

"Good morning. Shit… I feel like I was run over by a truck," Tony said. His voice was hoarse and he felt like shit. "I need you to do some shopping for me," he said weakly, trying to sit up but ended up slumping back down onto the mattress.

"You have to tell Mr. Rhodes," Vision said, no… Tony knew that Vision was begging him. "Please sir, at least Mr. Rhodes should know about this. Please."

"I'm fine," Tony grumbled. "Just… do some shopping for me. I have to deal with this on my own."

Vision looked at him with such sadness in his eyes. It made Tony's heart hurt, but he tried not to care. He had to get through this on his own. His friends shouldn't be suffering this burden with him.

"Mr. Stark…" Vision tried again, but Tony cut him off.

"No, I'm sorry. But I have to get through this alone," Tony said. He tried to sound as stern as he could, even though he sounded like he was whimpering. His hand automatically laid upon where his womb was, where his child was. "I can't even… can't bring myself to let go…" He looked at the hand on his stomach. Yet, the strange thing was that he couldn't bring himself to think of the abortion option. "This is my mistake, and mine alone for forgetting to take the birth control pill before that heat. I… I let this happen, Vision. It's my fault."

'It's my fault to love him so much but have no courage to tell him. It's my fault to be so happy when he wanted to help me with the heat that I forgot the pill. It's my fault I can't just let this… thing… this child… our child… go even though I know that it will bring only chaos and more conflict.' That was what Tony didn't say, but he guessed that Vision might already know because the android' eyes were even softer.

Tony sighed, pulling himself into a sitting position with a terrible headache still cracking his skull. He knew Vision would never agree with his decision, but he knew that the android wouldn't deny his request.

Tony then weakly instructed Vision on what to buy. He needed pills to lessen the sickness that male omegas would have if they had no comfort from their mates. He heard that the pill wouldn't help much since it was for omegas whose mates would be away just a day or two. It was not meant for those who did not have mates. Yet it was still better than nothing.

The second thing Tony wanted Vision to buy was a beta-scent spray. This kind of spray was created for omegas to cover up their scents when their heats were near, to lessen the attention being directed to them from the change in their scents. It would made they smell almost like betas, which was what omegas mostly smelt like when they were not in heat. He could not risk anyone else knowing. He wasn't ready to tell anyone, let alone the public, that he was carrying Steve Rogers' child.





After Vision left to buy what he asked, Tony dragged himself to the shower. But when he came out of the bathroom, he still felt awful. Tony couldn't even bring himself to look at his reflection in the mirror.

He still remembered the phone Steve sent him. It was still locked in a drawer along with the letter. Half of him was considering if he should at least try to call, to check if Steve would answer him. But in the end he decided against it, afraid that he would end up crying instead.



He went to the lab and tried to calm himself down with all the tinkering he could do there. Tony knew he should eat, but just the smell of food made him want to throw up. So he decided to ignore the food until he stopped feeling nauseous every time he tried to eat something.

Tony worked and worked. He still felt the loneliness clinging onto him and eating him from the inside. He tried to tell himself to hang on, to wait until the pill arrived. He told himself he had to get through this even though the hormones and his instincts were going to break him before he could kill himself. He tried to ignore the panic that was slowly setting in. The panic and longing, the desperation and despair. The feeling of being abandoned, unwanted… unworthy.

Tony worked until he collapsed onto the floor, crying and clutching at his chest where his heart was. Then he picked himself up and began to work again, trying to busy his mind with the thought of new bio-prosthetic leg models.

However, in the back of his mind, he still wandered back to the start of the conflict. Tony knew that signing the Accords had its disadvantages. Steve was right when he stated that they might not be able to go to the place they were needed. It was true. Tony knew politics all too well, but he couldn't find en

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โทนี่ตื่น ด้วยอาการปวดหัวแย่ เขาครวญคราง และพยายามทำให้ตัวเองลุกขึ้นจากเตียงนอน บางสิ่งบางอย่างภายในเขากรีดร้อง เพื่อบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่มี กรีดร้องสำหรับเพื่อนที่จะช่วยให้เขาผ่านขั้นตอนนี้น่ากลัวใน"นายสิ้นเชิง"แล้ว วิสัยทัศน์เป็นข้างเตียง ความกังวลที่ถูกเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของหุ่นยนต์ โทนี่ครวญคราง และปิดตาของเขา แขนของเขาอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นมาเพื่อครอบคลุมใบหน้าของเขา"สวัสดีตอนเช้า อึ... ผมรู้สึกว่าผมถูกทับรถบรรทุก โทนี่กล่าว เสียงของเขาแหบ และเขารู้สึกเหมือนอึ "ฉันต้องการอาหารสำหรับฉัน เขากล่าวว่า weakly พยายามนั่ง แต่สิ้นสุดทิ้งกลับลงบนนอน"คุณมีบอกนายโรดส์ วิสัยทัศน์กล่าวว่า ไม่มี... โทนี่รู้ว่า วิสัยทัศน์คืออ้อนวอนพระเจ้า "โปรดรัก น้อยโรดส์นายควรรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ โปรด""ฉันดี โทนี่ grumbled "แค่...อาหารสำหรับฉัน ฉันมีการจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง"วิสัยทัศน์มองไปที่เขา ด้วยความโศกเศร้าดังกล่าวในสายตาของเขา มันทำให้โทนี่ทำร้ายหัวใจของ แต่เขาพยายามที่จะดูแลไม่ เขาจะได้รับผ่านทางนี้ด้วยตัวเขาเอง เพื่อนของเขาไม่ควรทุกข์ภาระนี้กับเขา"สตานาย..." วิสัยทัศน์พยายามอีกครั้ง แต่โทนี่ตัดเขาออก"ไม่มี ขอโทษ แต่การได้รับผ่านทางนี้อยู่คนเดียว โทนี่กล่าว เขาพยายามเสียงตรง ๆ เหมือนอย่างที่เขาทำ แม้ว่าเขาฟังเช่นเขาถูก whimpering มือของเขาจัดวางโดยอัตโนมัติเมื่อมดลูกของเขาอยู่ที่ไหน ลูกของเขาอยู่ที่ไหน "ฉันไม่สามารถแม้แต่...ไม่สามารถนำตัวเองไป..." เขามองที่มือของเขาท้อง ยัง สิ่งที่แปลกคือ ว่า เขาไม่สามารถนำตัวเองให้คิดว่า เลือกทำแท้ง "นี่คือความผิดพลาดของฉัน และฉันอย่างลืมที่จะใช้ในยาคุมกำเนิดก่อนความร้อนที่ ฉัน... ฉันให้นี้เกิดขึ้น วิสัยทัศน์ มันเป็นความผิดของฉัน"' มันเป็นความผิดของฉันรักเขามาก แต่ไม่กล้าบอกเขาได้ มันเป็นความผิดของฉันจะมีความสุขดังนั้นเมื่อเขาต้องการด้วยความร้อนที่ว่า ลืมยา มันเป็นความผิดของฉันฉันเพียงไม่ให้นี่...สิ่ง...เด็กคนนี้...ลูกของเรา...ไปแม้ว่าฉันรู้ว่า มันจะนำความวุ่นวายและเพิ่มเติมความขัดแย้ง ' นั่นคืออะไรโทนี่ไม่ได้ แต่เขาเดาว่า วิสัยทัศน์อาจรู้อยู่แล้วว่าเนื่องจากหุ่นยนต์ ' ตาถูกนุ่มแม้โทนี่ถอนหายใจ ดึงตัวเองลงในตำแหน่งนั่งกับยังคง แตกกะโหลกศีรษะของเขาปวดหัวน่ากลัว เขารู้ว่าวิสัยทัศน์ไม่เคยเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขา แต่เขารู้ว่า android จะไม่ปฏิเสธคำขอของเขาโทนี่แล้วอ่อนแนะนำมองว่าจะซื้อ เขาต้องการให้ยาเพื่อลดการเจ็บป่วยที่จะมีชาย omegas ถ้าพวกเขาไม่มีความสะดวกสบายจากถ่อมใจ เขาได้ยินว่า ยาจะไม่ช่วยมากตั้งแต่มันสำหรับ omegas จะเป็นเพื่อนห่างกันเพียงหนึ่งหรือสองวัน นอกจากนี้มันไม่มีความหมายสำหรับผู้ที่ไม่มีเพื่อน แต่ ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรสิ่งที่สองที่โทนี่ต้องการวิสัยทัศน์ซื้อสเปรย์กลิ่นเบต้าได้ สเปรย์ชนิดนี้ถูกสร้างขึ้นสำหรับ omegas จะครอบคลุมถึงกลิ่นของพวกเขาเมื่อร้อนของพวกเขาใกล้ เพื่อลดความสนใจที่ถูกตรงกับพวกเขาจากการเปลี่ยนแปลงของกลิ่น มันจะทำให้พวกเขากลิ่นเกือบเหมือนเบต้า ซึ่งเป็นสิ่ง omegas ส่วนใหญ่หลอมเช่นเมื่อก็ไม่ร้อน เขาจะไม่เสี่ยงใครอื่น รู้ว่า เขายังไม่พร้อมจะบอกทุกคน นับประสาประชาชน ว่า เขาพก Steve Rogers เด็ก หลังจากมองซ้ายซื้อเขาถาม โทนี่ลากตัวเองไปอาบน้ำ แต่เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำ เขายังคงรู้สึกน่ากลัว โทนี่ไม่ได้นำตัวเองไปดูที่เขาสะท้อนในกระจกเขายังคงจดจำโทรศัพท์สตีฟส่งเขา นอกจากนี้มันยังถูกล็อกลิ้นชักพร้อมตัวอักษร ครึ่งหนึ่งของเขาถูกพิจารณาถ้าเขาน้อยควรลอง การเรียก ตรวจสอบถ้าสตีฟจะตอบเขา แต่ในสุด เขาตัดสินใจกับมัน กลัวว่า เขาจะจบร้องไห้แทน เขาเดินไปที่ห้องปฏิบัติการ และพยายามที่จะสงบตัวเองลง ด้วยทั้งนี้ภายหลังเขาไม่มี โทนี่รู้ว่า ควรกิน แต่เพียงกลิ่นของอาหารทำให้เขาต้องการโยนขึ้น ดัง นั้นเขาจึงตัดสินใจละเว้นอาหารจนเขาหยุดความรู้สึก nauseous ทุกครั้งที่เขาพยายามที่จะกินอะไรโทนี่ทำงาน และทำงาน นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่าความเหงาที่ยึดมั่นบนเขา และกินเขาจากภายใน เขาพยายามบอกตัวเองแขวนกับ ให้รอจนกว่ายามา เขาบอกว่า ตัวเองเขาได้รับผ่านทางนี้ถึงแม้ว่าฮอร์โมนและสัญชาตญาณของเขาจะทำลายเขาก่อนที่เขาจะฆ่าตัวเอง เขาพยายามละเว้นความหวาดกลัวที่ค่อย ๆ ถูกตั้งค่าใน การตื่นตระหนก และความปรารถนา ความสิ้นหวัง และสิ้นหวัง ความรู้สึกของการถูกทอดทิ้ง ไม่ต้อง...ท่านโทนี่ทำงานจนเขายุบลงบนพื้น ร้องไห้ และกำที่หน้าอกของเขาหัวใจของเขาอยู่ที่ไหน จาก นั้นเขาเลือกตัวเองขึ้น และเริ่มทำงานอีก พยายามไม่ว่างจิตกับความคิดของขาเทียมชีวภาพรุ่นใหม่อย่างไรก็ตาม ในด้านหลังของจิตใจของเขา เขายังคงเดินกลับไปจุดเริ่มต้นของความขัดแย้ง โทนี่รู้ว่า ลงคืบมีข้อเสียของมัน Steve ถูกต้องเมื่อเขาระบุว่า พวกเขาอาจไม่สามารถที่จะไปถึงสถานพวกเขาจำเป็น มันเป็นความจริง โทนี่รู้การเมืองดีเกินไป แต่เขาก็ไม่พบน้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โทนี่ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวแย่ เขาครางและพยายามที่จะทำให้ตัวเองได้รับการขึ้นจากเตียง บางสิ่งบางอย่างในตัวเขากรีดร้องกรีดร้องสำหรับสิ่งที่เขาไม่ได้มี กรีดร้องสำหรับคู่ที่จะช่วยให้เขาผ่านขั้นตอนที่น่ากลัวนี้เขาอยู่ใน. "นายสตาร์ค." จากนั้นเป็นวิสัยทัศน์ข้างเตียง กังวลถูกเขียนให้ทั่วใบหน้าของหุ่นยนต์ โทนี่ครางและปิดตาของเขานำแขนข้างหนึ่งของเขาขึ้นเพื่อให้ครอบคลุมใบหน้าของเขา. "Good Morning. อึ ... ฉันรู้สึกเหมือนฉันถูกใช้ไปโดยรถบรรทุก" โทนี่กล่าวว่า เสียงของเขาแหบแห้งและเขารู้สึกเหมือนอึ "ฉันต้องการให้คุณทำบางช้อปปิ้งสำหรับผม" เขากล่าวอย่างอ่อนพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่จบลงด้วยท้าวกลับลงบนที่นอน. "คุณต้องบอกนายโรดส์" วิสัยทัศน์กล่าวว่าไม่มี ... Tony รู้วิสัยทัศน์ที่เป็น ขอร้องให้เขา "กรุณาเซอร์อย่างน้อยนายโรดส์ควรรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้. กรุณา." "ฉันสบายดี" โทนี่บ่น "เพียงแค่ ... ทำช้อปปิ้งบางอย่างสำหรับฉัน. ฉันต้องจัดการกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง." วิสัยทัศน์มองไปที่เขาด้วยความโศกเศร้าเช่นในสายตาของเขา มันทำให้หัวใจของโทนี่เจ็บ แต่เขาพยายามที่จะไม่สนใจ เขาจะต้องได้รับผ่านทางนี้ด้วยตัวเขาเอง เพื่อน ๆ ของเขาไม่ควรจะทุกข์ทรมานภาระนี้กับเขา. "นายสตาร์ ... " วิสัยทัศน์พยายามอีกครั้ง แต่โทนี่ตัดเขาออก. "ไม่มีฉันขอโทษ. แต่ฉันจะต้องได้รับผ่านทางนี้คนเดียว" โทนี่กล่าวว่า เขาพยายามที่จะเป็นเสียงสเติร์นที่เขาสามารถทำได้แม้เขาจะฟังเหมือนเขาถูกครางหงิง ๆ มือของเขาวางโดยอัตโนมัติเมื่อที่ครรภ์ของเขาเป็นที่ลูกของเขาก็คือ "ผมไม่สามารถแม้แต่จะ ... ไม่สามารถนำตัวเองจะปล่อยให้ไป ... " เขามองไปที่มือในท้องของเขา แต่สิ่งที่แปลกก็คือว่าเขาไม่สามารถพาตัวเองที่จะคิดว่าตัวเลือกการทำแท้ง "นี่เป็นความผิดพลาดของฉันและการเหมืองแร่เพียงอย่างเดียวสำหรับการลืมที่จะใช้ยาคุมกำเนิดก่อนที่ความร้อน. ฉัน ... ฉันปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นวิสัยทัศน์. มันเป็นความผิดของฉัน." มันเป็นความผิดของฉันจะรักเขามาก แต่มีความกล้าหาญที่จะบอกไม่มี เขา มันเป็นความผิดของฉันจะมีความสุขมากเมื่อเขาต้องการที่จะช่วยฉันด้วยความร้อนที่ฉันลืมยา มันเป็นความผิดของฉันฉันไม่สามารถเพียงแค่ปล่อยให้เรื่องนี้ ... สิ่งที่ ... เด็กคนนี้ ... เด็กของเรา ... ไปแม้ว่าฉันรู้ว่ามันจะนำมาซึ่งความวุ่นวายเท่านั้นและความขัดแย้งมากขึ้น. นั่นคือสิ่งที่โทนี่ไม่ได้พูด แต่เขาเดาว่าวิสัยทัศน์อาจจะรู้อยู่แล้วว่าเพราะหุ่นยนต์ตาแม้นุ่ม. โทนี่ถอนหายใจ, การดึงตัวเองเข้าไปในท่านั่งที่มีอาการปวดหัวแย่ยังคงแตกกะโหลกศีรษะของเขา เขารู้ว่าวิสัยทัศน์จะไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเขา แต่เขารู้ว่าหุ่นยนต์จะไม่ปฏิเสธคำขอของเขา. โทนี่วิสัยทัศน์แล้วได้รับคำสั่งอย่างอ่อนในสิ่งที่จะซื้อ เขาจำเป็นต้องใช้ยาเพื่อลดการเจ็บป่วยที่โอเมก้าชายจะได้ถ้าพวกเขาไม่มีความสะดวกสบายจากเพื่อนของพวกเขา เขาได้ยินมาว่ายาจะไม่ช่วยมากเพราะมันเป็นโอเมก้าที่มีเพื่อนร่วมจะห่างออกไปเพียงวันหรือสองวัน มันไม่ได้หมายความว่าสำหรับผู้ที่ไม่ได้มีเพื่อน แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีอะไร. สิ่งที่สองที่โทนี่อยากวิสัยทัศน์ที่จะซื้อเป็นสเปรย์กลิ่นเบต้า ชนิดของสเปรย์นี้ถูกสร้างขึ้นสำหรับโอเมก้าที่จะครอบคลุมถึงกลิ่นของพวกเขาเมื่อความร้อนของพวกเขาใกล้ที่จะช่วยลดความสนใจที่จะถูกนำไปยังพวกเขาจากการเปลี่ยนแปลงในกลิ่นของพวกเขา มันจะทำให้พวกเขาได้กลิ่นเหมือนเบต้าซึ่งเป็นสิ่งที่โอเมก้าหลอมเหลวส่วนใหญ่เช่นเมื่อพวกเขาไม่ได้อยู่ในความร้อน เขาไม่สามารถมีความเสี่ยงที่คนอื่นรู้ เขายังไม่พร้อมที่จะบอกทุกคนให้อยู่คนเดียวประชาชนว่าเขากำลังอุ้มลูกสตีฟโรเจอร์ '. หลังจากที่ได้ใส่วิสัยทัศน์ที่จะซื้อสิ่งที่เขาถามโทนี่ลากตัวเองไปอาบน้ำ แต่เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำเขาก็ยังคงรู้สึกแย่มาก โทนี่จะไม่ได้พาตัวเองไปดูของเขาสะท้อนในกระจก. เขายังจำโทรศัพท์สตีฟส่งเขา มันก็ยังคงถูกขังอยู่ในลิ้นชักพร้อมด้วยตัวอักษร ครึ่งหนึ่งของเขากำลังพิจารณาถ้าเขาอย่างน้อยควรพยายามที่จะเรียกเพื่อตรวจสอบว่าสตีฟจะตอบเขา แต่ในท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจต่อต้านมันกลัวว่าเขาจะจบลงด้วยการร้องไห้แทน. เขาเดินเข้าไปในห้องปฏิบัติการและพยายามที่จะสงบตัวเองลงกับทุก tinkering เขาจะทำมี โทนี่รู้ว่าเขาควรกิน แต่เพียงกลิ่นของอาหารที่ทำให้เขาต้องการที่จะโยนขึ้น เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่สนใจอาหารจนกว่าเขาจะหยุดความรู้สึกคลื่นไส้ทุกครั้งที่เขาพยายามที่จะกินอะไร. โทนี่ทำงานและทำงาน เขายังคงรู้สึกเหงายึดมั่นบนเขาและเขากินจากภายใน เขาพยายามที่จะบอกตัวเองไปแขวนบนจะรอจนกว่ายามาถึง เขาบอกตัวเองว่าเขาได้รับผ่านทางนี้แม้ว่าฮอร์โมนและสัญชาตญาณของเขากำลังจะไปทำลายเขาก่อนที่เขาจะฆ่าตัวตาย เขาพยายามที่จะไม่สนใจความตื่นตระหนกที่ได้รับการตั้งค่าในช้า. ตื่นตระหนกและความปรารถนาที่สิ้นหวังและความสิ้นหวัง ความรู้สึกของการถูกทอดทิ้งไม่พึงประสงค์ ... ไม่คู่ควร. โทนี่ทำงานจนกว่าเขาจะทรุดตัวลงบนพื้นร้องไห้และกำที่หน้าอกของเขาที่หัวใจของเขา จากนั้นเขาก็หยิบตัวเองขึ้นและเริ่มที่จะทำงานอีกครั้งพยายามที่จะยุ่งใจของเขาด้วยความคิดชีวภาพเทียมรุ่นใหม่ขา. อย่างไรก็ตามในการกลับใจของเขายังคงเดินกลับไปที่จุดเริ่มต้นของความขัดแย้ง โทนี่รู้ว่าการลงนามในสนธิสัญญามีข้อเสียของมัน สตีฟถูกต้องเมื่อเขากล่าวว่าพวกเขาอาจจะไม่สามารถที่จะไปยังสถานที่ที่พวกเขาเป็นสิ่งที่จำเป็น มันเป็นความจริง โทนี่รู้ว่าการเมืองทั้งหมดเป็นอย่างดี แต่เขาไม่สามารถหา en