There are a number of methodologica

There are a number of methodological differences between the
study by Moore et al. and ours. Whereas Moore et al. (2009) assessed
binary fast-food consumption near a participant’s home (yes/
no), we asked for overall fast-food consumption and used a
categorization that incorporated frequency per week. Additionally,
whereas Moore et al. (2009) collected data on persons living in
urban areas, most of our participants resided in rural areas. On
average, participants in our study had 0.5 fast-food restaurants
present within a 1-mile buffer around their home compared to 2
fast-food restaurants in the study by Moore et al. (2009). In terms
of subjective measures of fast-food availability, our participants reported
low perceived neighborhood fast-food availability (mean of
1.83 on a scale ranging from 0 to 4); Moore et al. (2009) observed
a much higher self-reported fast-food availability among their subjects
(mean of 3.5 on a scale ranging from 0 to 4). Interestingly, even
though fast-food availability was lower in our study population, the
percentage of people who reported consuming fast food at least one
time per week was much higher (40.6% in our study vs. 29.7% in
Moore et al., 2009)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีจำนวน methodological แตกในศึกษา โดย al. et มัวร์และเรา ในขณะที่มัวร์ et al. (2009) ประเมินปริมาณการใช้อาหารไบนารีใกล้บ้านของผู้เรียน (ใช่ /ไม่), เราขอให้มีการบริโภคอาหารอย่างรวดเร็วโดยรวม และใช้เป็นประเภทที่รวมความถี่ต่อสัปดาห์ นอกจากนี้ในขณะที่ al. และมัวร์ (2009) รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับบุคคลที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เขตเมือง ร่วมส่วนใหญ่อยู่ในชนบท บนเฉลี่ย ผู้เข้าร่วมในการศึกษาของเรามีร้านอาหาร 0.5ปัจจุบันภายในบัฟเฟอร์ 1 ไมล์รอบบ้านของพวกเขาเมื่อเทียบกับ 2ร้านอาหารในการศึกษาโดยมัวร์ et al. (2009) ในเงื่อนไขมาตรการตามอัตวิสัยของอาหารจานด่วนพร้อมใช้งาน รายงานการร่วมพร้อมอาหารย่านรับรู้ต่ำสุด (ค่าเฉลี่ยของ1.83 ในระดับตั้งแต่ 0 ถึง 4); มัวร์และ al. (2009) สังเกตการมากสูงรายงานด้วยตนเองอาหารว่างระหว่างเรื่องของพวกเขา(หมายถึงของ 3.5 ในระดับตั้งแต่ 0 ถึง 4) แม้เป็นเรื่องน่าสนใจแม้ว่าอาหารว่างต่ำในประชากรของการศึกษา การเปอร์เซ็นต์ของคนที่บริโภคอาหารจานด่วนอย่างน้อยหนึ่งรายงานครั้งต่อสัปดาห์มีมากขึ้น (เป็นมูลค่า 40.6% ในการศึกษาของเราเทียบกับ 29.7%มัวร์และ al., 2009)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีจำนวนของความแตกต่างระหว่างวิธีการที่มีการศึกษาโดยมัวร์และอัล
และของเรา ในขณะที่มัวร์ตอัล (2009)
การประเมินการบริโภคอาหารอย่างรวดเร็วไบนารีที่อยู่ใกล้บ้านของผู้เข้าร่วม(ใช่ /
ไม่ได้)
เราถามสำหรับการบริโภคอาหารอย่างรวดเร็วโดยรวมและการใช้หมวดหมู่ที่จัดตั้งขึ้นความถี่ต่อสัปดาห์ นอกจากนี้ในขณะที่มัวร์ตอัล
(2009)
ที่เก็บรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับบุคคลที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เขตเมืองส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมของเราอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบท เมื่อวันที่โดยเฉลี่ยแล้วผู้เข้าร่วมในการศึกษาของเรามี 0.5 ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ปัจจุบันภายในบัฟเฟอร์1 ไมล์รอบ ๆ บ้านของพวกเขาเมื่อเทียบกับ 2 ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดในการศึกษาโดยมัวร์และอัล (2009) ในแง่ของมาตรการอัตนัยพร้อมอาหารอย่างรวดเร็วเข้าร่วมของเรารายงานพื้นที่ใกล้เคียงรับรู้ต่ำพร้อมใช้งานอย่างรวดเร็วอาหาร(ค่าเฉลี่ยของ1.83 ในระดับตั้งแต่ 0-4); มัวร์และอัล (2009) ตั้งข้อสังเกตที่สูงขึ้นมากรายงานตนเองพร้อมใช้งานอย่างรวดเร็วอาหารในหมู่อาสาสมัคร(เฉลี่ย 3.5 ในระดับตั้งแต่ 0-4 ก) ที่น่าสนใจแม้แม้ว่าความพร้อมรวดเร็วอาหารลดลงของประชากรในการศึกษาของเราที่ร้อยละของผู้ที่รายงานการบริโภคอาหารอย่างรวดเร็วอย่างน้อยหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์เป็นที่สูงมาก(40.6% ในการศึกษาของเราเมื่อเทียบกับ 29.7% ในมัวร์et al., 2009 )

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีจำนวนของความแตกต่างระหว่าง
ในการศึกษาโดย Moore et al . และเรา ( Moore et al . ( 2009 ) การประเมินการบริโภคอาหาร
ไบนารีใกล้บ้านของผู้เข้าร่วม ( ค่ะ /
) เราถามเพื่อการบริโภคอาหารโดยรวมและใช้ข้อมูลที่จดทะเบียน
ความถี่ต่อสัปดาห์ นอกจากนี้
ส่วน Moore et al . ( 2009 ) รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับผู้ที่อาศัยอยู่ใน
เขตเมืองส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมของเราอาศัยอยู่ในชนบท บน
เฉลี่ย ผู้เข้าร่วมในการศึกษาของเราได้ 0.5 อาหารจานด่วนร้านอาหาร
ปัจจุบันภายในบัฟเฟอร์ 1-mile รอบบ้านของพวกเขาเมื่อเทียบกับ 2
ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ในการศึกษาโดย Moore et al . ( 2009 ) ในแง่ของมาตรการเชิงอัตนัยของอาหาร

น้อยของเรารายงานความพร้อมเข้าร่วมการอาหาร ( หมายถึงละแวกว่างของ
183 ในระดับตั้งแต่ 0 ถึง 4 ) ; Moore et al . ( 2009 ) สังเกต
ที่สูงมาก self-reported อาหารว่างระหว่างวิชาของพวกเขา
( หมายถึง 3.5 ในระดับตั้งแต่ 0 ถึง 4 ) น่าสนใจ แม้
ถึงแม้ว่าอาหารห้องพักต่ำกว่าประชากรของเรา
เปอร์เซ็นต์ของผู้ที่รายงานการบริโภคอาหารจานด่วนอย่างน้อยหนึ่งครั้งต่อสัปดาห์ที่สูงมาก
( ร้อยละ 40.6 ในการศึกษาของเราและ 297 %
Moore et al . , 2009 )