In the Middle Ages a journal was a

In the Middle Ages a journal was a book listing the times of daily prayers. It comes ultimately from the late Latin word diurnalis ‘belonging to a day’. The use of the word to mean a personal diary, which in theory you filled in every day, comes in at the beginning of the 17th century. Journal meaning ‘a daily newspaper’ is first recorded from the early 18th century, but must be earlier as journalist, in the modern sense, dates from the late 17th century. The earliest senses of journey in Middle English were ‘a day, a day's travel, a day's work’. Like journal, the word comes ultimately from the Latin dies ‘day’. Today we use journeyman (Late Middle English) as a term for a worker or sports player who is reliable but not outstanding. This goes back to the Middle Ages when it was the name for someone who had served his apprenticeship but was not yet a master of his craft. He still worked for someone else, and got his name from the fact that he was paid by the day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในยุคกลาง รายมีสมุดแสดงรายการเวลาที่จะสวดมนต์ทุกวัน ในที่สุดมาจากภาษาละตินตอนคำ diurnalis 'ของวัน' การใช้คำการเป็นไดอารี่ส่วนตัว ซึ่งในทฤษฎีที่คุณกรอกข้อมูลในทุกวัน มาในต้นศตวรรษที่ 17 หมายความว่า 'หนังสือ' สมุดบันทึกแรกจากศตวรรษที่ 18 ต้น แต่ต้องก่อนหน้าเป็นวันนักข่าว ในแง่ที่ทันสมัย จากปลายศตวรรษที่ 17 ความรู้สึกแรกสุดของการเดินทางในอังกฤษกลางถูก 'วัน การเดิน วัน' เช่นสมุด คำที่สุดมาจากละตินตาย 'วัน' วันนี้เราใช้ journeyman (อังกฤษกลางสาย) เป็นคำสำหรับผู้ปฏิบัติงานหรือผู้เล่นกีฬาที่มีความน่าเชื่อถือ แต่ไม่โดดเด่น นี้กลับไปยุคกลางเมื่อชื่อของคนที่ได้รับการฝึกงานของเขา แต่ยังไม่ได้หลักของยานของเขา เขายังคงทำงานให้ใคร และมีชื่อของเขาจากการที่เขาจ่ายตามวัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในยุคกลางวารสารเป็นหนังสือรายชื่อครั้งของการสวดมนต์ทุกวัน มันมาในท้ายที่สุดจากคำภาษาละตินปลาย diurnalis 'ที่เป็นวัน' การใช้คำว่าหมายถึงไดอารี่ส่วนตัวซึ่งในทางทฤษฎีคุณเติมเต็มในทุกวันมาในตอนต้นของศตวรรษที่ 17 วารสารความหมาย 'หนังสือพิมพ์รายวัน' จะถูกบันทึกไว้เป็นครั้งแรกจากต้นศตวรรษที่ 18 แต่ก่อนหน้านี้จะต้องเป็นนักข่าวในความรู้สึกที่ทันสมัย​​วันจากปลายศตวรรษที่ 17 ความรู้สึกแรกของการเดินทางในภาษาอังกฤษยุคกลางเป็น 'วันเดินทางวันที่ทำงานวัน' เช่นเดียวกับวารสารคำว่ามาจากท้าย 'วัน' ละตินตาย วันนี้เราใช้ผู้ชำนาญ (สายกลางอังกฤษ) เป็นคำที่ใช้เรียกคนงานหรือเล่นกีฬาที่มีความน่าเชื่อถือ แต่ไม่โดดเด่น นี้จะกลับไปยุคกลางเมื่อมันเป็นชื่อสำหรับคนที่มีหน้าที่การฝึกงานของเขา แต่ก็ยังไม่ได้ต้นแบบของงานฝีมือของเขา เขายังคงทำงานให้กับคนอื่นและมีชื่อของเขาจากความจริงที่ว่าเขาได้รับการชำระเงินตามวัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในยุคกลางบันทึกเป็นหนังสือรายการเวลาละหมาดทุกวัน มันมาสุดจากสายละตินคำ diurnalis ' ของวัน ' การใช้คำที่จะหมายถึงไดอารี่ส่วนตัว ซึ่งในทฤษฎีคุณเติมทุกวัน กลับมาที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 17 วารสารหมายถึง ' หนังสือพิมพ์รายวัน ' เป็นบันทึกแรกจากศตวรรษที่ 18 ก่อนแต่ต้องเร็ว เป็นนักข่าว ในความรู้สึกที่ทันสมัย , เดทจากศตวรรษที่ 17 สาย ความรู้สึกแรกของการเดินทางในภาษาอังกฤษยุคกลางเป็น ' วัน , วันเดินทาง , ทำงานของวัน ' เช่นวารสาร , คำที่มาจากภาษาละตินในที่สุดตาย ' วัน ' วันนี้เราใช้ช่างฝีมือ ( ภาษาอังกฤษยุคกลางสาย ) เป็นคำสำหรับคนงานหรือกีฬาผู้เล่นที่น่าเชื่อถือ แต่ไม่โดดเด่นนี้ไปกลับไปยุคกลาง เมื่อมันเป็นชื่อใครมีหน้าที่ฝึกงานของเขา แต่ยังเป็นอาจารย์ของงานฝีมือของเขา เขายังคงทำงานให้คนอื่น และทำให้ชื่อของเขาจากการที่เขาจ่ายเป็นรายวัน