South Korea. Japanese capital there

South Korea. Japanese capital therefore focused more on
countries such as Thailand, Indonesia, Malaysia, and Sri
Lanka.
The importance of Thailand’s political stability
during this period must also be emphasized. Prime
Minister Prem Tinsulanonda was in power from March
1980 until July 1988. This was the longest parliamentary
premiership in Thai history, which gave an air of
continuity, robustness and stability rare in Thai politics.
Overall, during this period both the economic and
political situations changed radically. Thailand became
regarded as politically and economically stable and an
investment “hot spot.” Thailand was able to take
advantage of a clustering of favorable global, regional,
and national circumstances (Dixon 1999, 126-128).
Prime Minister Prem stepped down in July 1988 and
Chatichai Chunhavan became Prime Minister from then
until February 1991 when he was sacked in a coup
organized by General Suchinda Kraprayun.
With respect to economic planning, the
government abandoned policies to plan and control the
direction of economic growth. In 1988, the NESDB was
relieved of its role as supervisor of all major government
projects. The stated intention of the Sixth Plan was to
transform the role of the public sector into that of a
planner, supporter and facilitator of private sector
participation. The government would withdraw from
activities which could be carried out better and more
effectively by the private sector. In many respects, the
government reacted to the boom by retreating toward a
laissez-faire approach (Pasuk and Baker 2002, 161-162).
The Seventh Plan (1992-1996) was aimed at
fostering economic sustainability and sustainable
development; its broad objectives were balanced
economic growth; improved income distribution, human
resource development, and quality of life; and the
environment. During the early 1990s signs began to
emerge that, behind Thailand’s remarkable growth, a
series of long-term problems were emerging, such as
rising costs of production, lack of skilled labor,
overloaded infrastructure, congestion and pollution, the
opening of such low-cost locations as Vietnam and
China which would undermine Thailand’s comparative
advantage in labor-intensive manufacturing, inhibiting
the transition to more skill- and capital-intensive
activities (Dixon 1999, xi). The GDP growth rate, which
remained between 8 and 9 percent between 1992 and
1995, dropped to 5.9 percent in 1996. In 1996 there was
a sharp slowing of the rate of export growth, although
the impact of this on economic growth was masked by
rapid expansion of the property and financial sectors.
During this period, one of the major factors
affecting the Thai economy was the financial
liberalization over the years 1990 to 1993, and this was
linked to the second phase of the boom in the first half
of the 1990s.13 The liberalization coincided with a
critical period in the capital markets of the developed
world – both Europe and Japan suffered from low
domestic investment, high liquidity, and low interest
rates. Thus, money flooded into Thailand. In the early
1990s, total private inflows were running at 20 times the
level of the mid-1980s. In 1995 alone, more money
flowed in than over the entire decade of the 1980s. The
nature of money flows also differed. Instead of direct
investment, more funds came in as bank loans and
portfolio capital. Among others, these capital inflows
undermined export growth, fuelled a domestic market
boom, and created bubbles in asset markets. By the early
1990s the export boom had already begun to falter. A
growing current account deficit, labor shortages, and
infrastructure bottlenecks signaled a downturn in the
Thai economy.
In 1996 the Thai economy began to collapse. In
mid-1996, the collapse of the Bangkok Bank of
Commerce provided the starting signal. Meanwhile, the
property market topped out and began to crumble.
Construction slowed. After a decade of export growth at
around 20 percent a year, 1996 ended with zero growth.
The finance industry collapsed. In early 1997, Finance
One, one of the largest finance companies, folded. That
collapse and the attack of currency speculators on the
baht put the central bank into the awkward position of
trying to cope with the problem through the mobilization
of reserves and the Financial Institutions Development
Funds (FIDF). By mid-1997 Thailand’s foreign reserves
were exhausted. Eventually, Thailand was forced to call
on the IMF for help. On July 2, 1997, the baht was
floated and immediately began to slide downward
(Pasuk and Baker 2002, 174-175).
The Eighth Plan (1997-2001) started in the wake
of the financial crisis of mid-1997. The Plan, which had
been drawn up prior to the outbreak of the crisis, shifted
from growth orientation to people-centered
development: the well-being of the people was
considered to be the ultimate goal; economic growth was
viewed as a means to improve the people’s well-being
rather than as the final objective of development. The
planning process also shifted from a compartmentalized
to a more holistic approach, which enabled all
stakeholders in the society to participate in the national
development planning process. However, the Plan was
later revised, particularly with respect to its economic
targets and strategies, in order to cope with the problems
resulting from the crisis. The economic problems during
this critical period included insufficient international
reserves, the instability of the Thai baht, weakness in the
financial system, high levels of non-performing loans
(NPLs), high interest rates, high inflation, liquidity
shortage, large capital outflow, a dramatic contraction of
GDP, and a very high unemployment rate (NESDB
2003, 55). In late 1998, the proportion of NPLs rose to
47 percent of all credit in the financial system; interest
rates rose to around 19-20 percent annually; inflation
reached 9.2 percent; and the unemployment rate rose to
almost 5 percent.14 The financial crisis brought an abrupt
halt to Thailand’s decade of rapid growth. The economic
December 2004 TDRI Quarterly Review 11
growth rate became negative for the first time in 1997
with a GDP growth rate of –1.4 percent; it reached –10.5
percent in 1998. The economy began to recover in 1999
with real GDP growth of about 4.1 percent, led by the
manufacturing sector and increased domestic demand
boosted by several government stimulus packages.
Private consumption grew moderately, resulting in part
from rising consumer confidence and modestly
expanding farm income. Government stimulus measures,
which included reducing the value-added tax rate from
10 to 7 percent and cutting taxes on petroleum products,
also helped to boost private consumption. Tourism
increased by 10 percent from 1998, partly as a result of
the lower exchange rate, with the number of tourists
reaching 8.5 million in 1999. The private investment
index declined moderately in 1999, compared with its
steep decline in 1998.
The Ninth Plan (2002-2006) was formulated
based somewhat on the nightmare of the 1997 crisis. The
Plan has adopted the philosophy of a sufficiency
economy, a remarkable teaching of the King, which
stresses the middle path, moderation, and due
consideration, in all manner of conduct, as the guiding
framework for national development. The Plan has also
been built on the Eighth Plan’s advocacy of holistic
people-centered development (NESDB 2003, 51).
CONCLUSION
During the past 20 years, Thailand has undergone
remarkable changes. At the beginning of that period, it
seemed that Thailand could be characterized by
remarkably uneven patterns of development, an unusual,
non-colonial mode of incorporation into the global
economy, and generally limited appeal to transnational
corporations and foreign investors. The economic and
political uncertainty that characterized Thailand during
the early 1980s resulted in limited success in formal
structural adjustments; imbalanced sectoral employment,
particularly in the agricultural sector; low levels of
urbanization; concentration of the population and
modern activities in the Bangkok Metropolitan area;
rural-urban development and income gaps; and
underdevelopment of education and training.
Nevertheless, during the late 1980s, Thailand
began to experience a period of growth and structural
change, and became a regional investment ‘hot spot,’
particularly for labor-intensive manufacturing activities
decanting from Japan and the Asian NIEs in search of
lower-cost locations. In fact, over the last 30 years
Thailand has experienced high and consistent rates of
growth. Despite the various political and economic
issues that remain, the Kingdom has shown great
resilience in the face of both internal and external
disruptions.
Yet, during the early 1990s signs began to
emerge that, behind Thailand’s remarkable growth, a
series of long-term problems were eme

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศเกาหลีใต้ ทุนญี่ปุ่นจึงเน้นเพิ่มเติมประเทศไทย อินโดนีเซีย มาเลเซีย และศรีศรีลังกาความสำคัญของความมั่นคงทางการเมืองของประเทศไทยช่วงนี้ต้องยังสามารถเน้น นายกรัฐมนตรีเปรมติณสูลานนท์มีอำนาจจากมีนาคมปี 1980 จนถึง 1988 กรกฎาคม นี่คือรัฐสภายาวที่สุดฟุตบอลในอดีต ซึ่งให้การความต่อเนื่อง เสถียรภาพ และความมั่นคงหายากในเมืองไทยโดยรวม ช่วงนี้ทั้งทางเศรษฐกิจ และสถานการณ์ทางการเมืองเปลี่ยนก็ ประเทศไทยกลายเป็นถือเป็นทางการเมือง และทางเศรษฐกิจมีเสถียรภาพและลงทุน "จุดร้อน" ประเทศไทยได้ใช้ประโยชน์ของการคลัสเตอร์ของดีส่วนกลาง ภูมิภาคและสถานการณ์ชาติ (นดิกซัน 1999, 126-128)นายกรัฐมนตรีเปรมก้าวลงใน 1988 กรกฎาคม และชาติชายชุ Chunhavan กลายเป็น นายกรัฐมนตรีจากนั้นจนถึงเดือน 1991 กุมภาพันธ์เมื่อเขาถูกไล่ออกในรัฐประหารจัด โดยทั่วไปสุจินดา Kraprayunเกี่ยวกับการวางแผนทางเศรษฐกิจ การรัฐบาลยกเลิกนโยบายการวางแผนและควบคุมการทิศทางการเติบโตทางเศรษฐกิจ ในปี 1988 สศช.ถูกปลดปล่อยของบทบาทความเป็นหัวหน้าของรัฐบาลที่สำคัญทั้งหมดโครงการ เป้าหมายระบุของแผนหกคือการเปลี่ยนบทบาทของภาครัฐในที่ของตัววางแผน ผู้สนับสนุน และผู้ฝึกสอนของภาคเอกชนมีส่วนร่วม รัฐบาลจะถอนตัวออกจากกิจกรรมที่สามารถดำเนินการดีกว่าและอื่น ๆโดยภาคเอกชนอย่างมีประสิทธิภาพ หลายประการ การรัฐบาลปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นบูม โดยเพียงต่อการวิธี laissez-faire (สุขและเบเกอร์ 2002, 161-162)เจ็ดแผน (1992-1996) มุ่งอุปถัมภ์ความยั่งยืนทางเศรษฐกิจ และยั่งยืนพัฒนา วัตถุประสงค์ที่กว้างมีความสมดุลเศรษฐกิจ การกระจายรายได้ที่ดีขึ้น มนุษย์การพัฒนาทรัพยากร และคุณภาพชีวิต และสภาพแวดล้อม ในระหว่างช่วงปี 1990 สัญญาณเริ่มเกิด ที่อยู่เบื้องหลังเติบโตโดดเด่นของไทย การชุดปัญหาระยะยาวเกิดขึ้น เช่นต้นทุนที่เพิ่มขึ้นของการผลิต ขาดแรงงานฝีมือเกิดโครงสร้างพื้นฐาน แออัด และมล ภาวะ การเปิดตำแหน่งที่ตั้งต้นทุนต่ำดังกล่าวเป็นเวียดนาม และประเทศจีนซึ่งจะทำลายประเทศไทยของเปรียบเทียบใน labor-intensive ผลิต inhibitingการเปลี่ยนแปลงเพื่อเพิ่มเติมทักษะ - และ capital - intensiveกิจกรรม (นดิกซัน 1999 ซี) การเจริญเติบโตของ GDP อัตรา ซึ่งอยู่ระหว่าง 8 และ 9 เปอร์เซ็นต์ระหว่างปี 1992 และ1995 ลดลงร้อยละ 5.9 ในปี 1996 ในปี 1996 มีคมชัดชะลอตัวอัตราการเจริญเติบโตการส่งออก แม้ว่าผลกระทบของเศรษฐกิจถูกหลอกลวงโดยขยายตัวอย่างรวดเร็วของอสังหาริมทรัพย์และภาคการเงินช่วงนี้ หนึ่งในปัจจัยสำคัญส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจไทยถูกทางการเงินเปิดเสรีปี 1990-1993 และนี้เป็นเชื่อมโยงกับขั้นตอนที่สองของในครึ่งแรกของ 1990s.13 เปิดเสรีร่วมกับการช่วงวิกฤติในตลาดทุนของการพัฒนาโลก – ทั้งยุโรปและญี่ปุ่นรับความเดือดร้อนจากต่ำลงทุนในประเทศ สภาพคล่องสูง และดอกเบี้ยต่ำราคาพิเศษ ดังนั้น เงินน้ำท่วมในประเทศไทย ในช่วงปี 1990 กระแสเข้าส่วนรวมถูกใช้ที่ 20 ครั้งระดับกลางไฟต์ ในปี 1995 เพียงอย่างเดียว เงินเกิดในขึ้นกว่ากว่าทศวรรษที่ผ่านมาทั้งหมดของไฟต์ ที่ลักษณะของเงินทุนหมุนเวียนที่ยังแตกต่าง แทนที่จะตรงลงทุน เงินเพิ่มเติมมาเป็นเงินกู้จากธนาคาร และผลงานทุน หมู่คนอื่น ๆ เหล่านี้เงินทุนไหลเจริญเติบโตส่งออกทำลาย เติมพลังตลาดภายในประเทศบูม และสร้างฟองอากาศในตลาดสินทรัพย์ โดยช่วงปี 1990 ที่เริ่มบูมส่งออกไปโลกใหม่แล้ว Aบัญชีดุล ขาดแคลนแรงงาน การเจริญเติบโต และโครงสร้างพื้นฐานของเครื่องส่งสัญญาณชะลอตัวในการเศรษฐกิจไทยในปี 1996 เศรษฐกิจเริ่มทรุด ในกลาง-1996 การล่มสลายของ ธนาคารกรุงเทพพาณิชย์ให้สัญญาณเริ่มต้น ในขณะเดียวกัน การตลาดอสังหาริมทรัพย์ราดออก และเริ่มพังทลายก่อสร้างที่ชะลอตัว หลังจากทศวรรษที่ผ่านมาของภาคการส่งออกที่ประมาณร้อยละ 20 ต่อปี ปี 1996 จบลง ด้วยการเจริญเติบโตเป็นศูนย์อุตสาหกรรมการเงินยุบ ในช่วงต้นปี 1997 เงินหนึ่ง หนึ่งในบริษัททางการเงินที่ใหญ่ที่สุด พับ ว่ายุบและการโจมตีของนักเก็งกำไรที่สกุลเงินในการบาท ใส่ธนาคารกลางในตำแหน่งที่ไม่สวยงามของพยายามรับมือกับปัญหาทางการเคลื่อนไหวสำรองและพัฒนาสถาบันการเงินกองทุนเพื่อการฟื้นฟู) โดยทุนสำรองต่างประเทศกลางปี 1997 ประเทศไทยไม่เหนื่อย ในที่สุด ไทยถูกบังคับให้โทรใน IMF สำหรับความช่วยเหลือ บน 2 กรกฎาคม 1997 ถูกบาทลอย และเริ่มไถลลงทันที(สุขและเบเกอร์ 2002, 174-175)แปดวางแผน (1997-2001) เริ่มต้นในการปลุกวิกฤตทางการเงินของกลางปี 1997 แผน ซึ่งมีการออกค่าก่อนการระบาดของวิกฤต เปลี่ยนจากแนวการเจริญเติบโตให้คนแปลกพัฒนา: ถูกดีของประชาชนถือเป็นเป้าหมายสูงสุด มีการเติบโตทางเศรษฐกิจดูวิธีการปรับปรุงของคนไม่ ใช่วัตถุประสงค์สุดท้ายของการพัฒนา ที่นอกจากนี้ยัง เปลี่ยนจาก compartmentalized เป็นกระบวนการวางแผนเพื่อเป็นแนวทางแบบองค์รวมมากขึ้น การเปิดใช้งานทั้งหมดมีส่วนได้เสียในสังคมมีส่วนร่วมในระดับกระบวนการวางแผนพัฒนา อย่างไรก็ตาม มีแผนภายหลังแก้ไข โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการเศรษฐกิจเป้าหมายและกลยุทธ์ เพื่อรับมือกับปัญหาซึ่งเป็นผลมาจากวิกฤต ปัญหาเศรษฐกิจระหว่างช่วงนี้วิกฤติรวมนานาชาติไม่เพียงพอสำรอง ความไม่แน่นอนของบาท จุดอ่อนในการระบบการเงิน ระดับสูงไม่ใช่การกู้ยืมก่อให้เกิด), ดอกเบี้ยสูง อัตราเงินเฟ้อสูง สภาพคล่องขาดแคลน กระแสเงินทุนขนาดใหญ่ ตัวละครGDP และอัตราการว่างงานที่สูงมาก (พัฒน์ฯ2003, 55) ในช่วงปลายปี 1998 สัดส่วนของการก่อให้เกิดโรร้อยละ 47 ของสินเชื่อทั้งหมดในระบบการเงิน สนใจราคากุหลาบไปประมาณร้อยละ 19-20 ปี อัตราเงินเฟ้อร้อยละ 9.2 เดิน และอัตราการว่างงานกุหลาบไปวิกฤตการเงินเกือบ 5 percent.14 นำตัวอย่างทันทีทันใดหยุดการทศวรรษของไทยเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว ทางเศรษฐกิจ 2004 ธันวาคม TDRI ไตรตรวจทาน 11อัตราการเติบโตกลายเป็นค่าลบเป็นครั้งแรกในปี 1997มีอัตราการเติบโต GDP ของ –1.4 เปอร์เซ็นต์ มาถึง –10.5เปอร์เซ็นต์ในปี 1998 เศรษฐกิจเริ่มฟื้นตัวในปี 1999มี real GDP เติบโตประมาณร้อยละ 4.1 นำโดยภาคการผลิตและการบริโภคภายในประเทศเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้น โดยการกระตุ้นหลายรัฐบาลการบริโภคภาคเอกชนขยายตัวปานกลาง เป็นผลส่วนหนึ่งจากความเชื่อมั่นผู้บริโภคเพิ่มขึ้น และทั้งขยายรายได้ฟาร์ม มาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจของรัฐบาลซึ่งรวมการลดอัตราภาษีมูลค่าเพิ่มจาก10-7 เปอร์เซ็นต์และภาษีตัดผลิตภัณฑ์ปิโตรเลียมนอกจากนี้ยัง ช่วยกระตุ้นการบริโภคภาคเอกชน การท่องเที่ยวเพิ่มขึ้น 10 เปอร์เซ็นต์จากปี 1998 ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากอัตราแลกเปลี่ยนต่ำกว่า มีจำนวนนักท่องเที่ยวถึง 8.5 ล้านในปี 1999 ลงทุนภาคเอกชนดัชนีลดลงปานกลางในปี 1999 เปรียบเทียบกับของลดลงที่ชันในปี 1998ไนน์แผนการ (2002-2006) มีสูตรใช้ค่อนข้างบนฝันร้ายของวิกฤตปี 1997 ที่แผนได้นำปรัชญาความพอเพียงเศรษฐกิจ สอนที่โดดเด่นของกษัตริย์ การเน้นเส้นทางกลาง ดูแล และครบกำหนดพิจารณา ในลักษณะทั้งหมดของ เป็นการแนะนำกรอบสำหรับการพัฒนาชาติ มีแผนการการสร้างแผนของแปดการหลุยขององค์รวมแปลกคนพัฒนา (พัฒน์ฯ 2003, 51)บทสรุปในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา มีเปลี่ยนประเทศไทยการเปลี่ยนแปลงที่โดดเด่น ที่จุดเริ่มต้นของรอบระยะเวลานั้น มันดูเหมือน ว่า ประเทศไทยอาจเป็นลักษณะรูปแบบต่าง ๆ มากมายไม่สม่ำเสมอพัฒนา ผิดปกติไม่ใช่โคโลเนียลโหมดการจดทะเบียนลงในโลกเศรษฐกิจ และโดยทั่วไปจำกัดอ้อนข้ามชาติบริษัทและนักลงทุนต่างประเทศ ทางเศรษฐกิจ และความไม่แน่นอนทางการเมืองที่ประเทศไทยในลักษณะช่วงทศวรรษ 1980 ให้จำกัดความสำเร็จในการเป็นทางการปรับปรุงโครงสร้าง การจ้างงานรายสาขา imbalancedโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคการเกษตร ในระดับต่ำเป็น ความเข้มข้นของประชากร และกิจกรรมที่ทันสมัยในพื้นที่มหานครพัฒนาชนบทเมืองและช่องว่างรายได้ และunderdevelopment ศึกษาและฝึกอบรมอย่างไรก็ตาม ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 ไทยเริ่มพบระยะของการเจริญเติบโตและโครงสร้างเปลี่ยนแปลง และเป็นการลงทุนภูมิภาค 'จุดร้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกิจกรรมการผลิต labor-intensivedecanting จากญี่ปุ่นและ NIEs เอเชียในสถานต้นทุนต่ำ ในความเป็นจริง กว่า 30 ปีประเทศไทยมีประสบการณ์อัตราสูง และสอดคล้องกันเจริญเติบโต แม้การต่าง ๆ ทางการเมือง และเศรษฐกิจปัญหาที่ยังคงอยู่ ราชอาณาจักรได้แสดงดีความยืดหยุ่นหน้าทั้งภายใน และภายนอกหยุดชะงักยัง ในระหว่างช่วงปี 1990 สัญญาณเริ่มเกิด ที่อยู่เบื้องหลังเติบโตโดดเด่นของไทย การชุดปัญหาระยะยาวได้ eme

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกาหลีใต้. ทุนญี่ปุ่นจึงเน้นมากขึ้นในประเทศเช่นไทยอินโดนีเซียมาเลเซียและศรีลังกา. ความสำคัญของความมั่นคงทางการเมืองของประเทศไทยในช่วงเวลานี้ยังต้องเน้น นายกรัฐมนตรีรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเปรมติณสูลานนท์อยู่ในอำนาจตั้งแต่เดือนมีนาคมปี1980 จนถึงเดือนกรกฎาคม 1988 นี้เป็นรัฐสภาที่ยาวที่สุดในพรีเมียร์ชิพในประวัติศาสตร์ไทยซึ่งทำให้อากาศของความต่อเนื่องและความมั่นคงแข็งแรงของหายากในการเมืองไทย. โดยรวมแล้วในช่วงเวลานี้ทั้งทางเศรษฐกิจและสถานการณ์ทางการเมืองการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง ประเทศไทยกลายเป็นที่ถือได้ว่าเป็นทางการเมืองและเศรษฐกิจที่มีเสถียรภาพและการลงทุน"จุดร้อน." ประเทศไทยก็สามารถที่จะใช้ประโยชน์จากการจัดกลุ่มของดีระดับโลกระดับภูมิภาคที่และสถานการณ์แห่งชาติ(Dixon 1999, 126-128). นายกรัฐมนตรีเปรมก้าวลงในเดือนกรกฎาคม ปี 1988 และชาติชายชุณ หะวัณเป็นนายกรัฐมนตรีต่อจากนั้นจนกระทั่งเมื่อกุมภาพันธ์1991 เขาถูกไล่ออกในการทำรัฐประหารที่จัดโดยทั่วไปสุจินดาKraprayun. เกี่ยวกับการวางแผนเศรษฐกิจของรัฐบาลละทิ้งนโยบายการวางแผนและการควบคุมทิศทางของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ในปี 1988 สศชที่ถูกปลดออกจากบทบาทของการเป็นผู้บังคับบัญชาของทุกรัฐบาลที่สำคัญโครงการ ความตั้งใจที่ระบุไว้ของแผนที่หกคือการเปลี่ยนบทบาทของภาครัฐเข้ามาในที่ของการวางแผนสนับสนุนและอำนวยความสะดวกของภาคเอกชนมีส่วนร่วม รัฐบาลจะถอนตัวจากการทำกิจกรรมที่สามารถดำเนินการได้ดียิ่งขึ้นและอื่น ๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยภาคเอกชน ในหลายประการที่รัฐบาลปฏิกิริยาตอบสนองต่อความเจริญโดยถอยไปสู่วิธีการที่ไม่รู้ไม่ชี้(ผาสุขและเบเกอร์ 2002, 161-162). แผนเจ็ด (1992-1996) มีวัตถุประสงค์เพื่อสนับสนุนให้เกิดการพัฒนาอย่างยั่งยืนทางเศรษฐกิจและการพัฒนาอย่างยั่งยืนการพัฒนา วัตถุประสงค์กว้างถูกปรับให้สมดุลการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ การกระจายรายได้ที่ดีขึ้นของมนุษย์การพัฒนาทรัพยากรและคุณภาพชีวิต และสภาพแวดล้อม ในช่วงสัญญาณช่วงปี 1990 เริ่มที่จะโผล่ออกมาว่าเบื้องหลังการเจริญเติบโตที่โดดเด่นของไทยเป็นชุดของปัญหาในระยะยาวได้ที่เกิดขึ้นใหม่เช่นค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นของการผลิต, การขาดแคลนแรงงานที่มีทักษะโครงสร้างพื้นฐานเกินไปแออัดและมลพิษที่เปิดต่ำดังกล่าวสถานที่ค่าใช้จ่ายในขณะที่ประเทศเวียดนามและประเทศจีนซึ่งจะบ่อนทำลายเปรียบเทียบของไทยได้เปรียบในการผลิตที่ใช้แรงงานเข้มข้นยับยั้งการเปลี่ยนไปมากขึ้นทักษะและเงินทุนมากกิจกรรม(ดิกสัน 1999 ซีอาน) อัตราการเติบโตของจีดีพีซึ่งยังคงอยู่ระหว่าง 8 และ 9 เปอร์เซ็นต์ระหว่างปี 1992 และปี1995 ลดลงถึงร้อยละ 5.9 ในปี 1996 ในปี 1996 มีการชะลอตัวคมชัดของอัตราการเติบโตของการส่งออกแม้ว่าผลกระทบของการนี้การเติบโตทางเศรษฐกิจที่ถูกหลอกลวงโดยอย่างรวดเร็วการขยายตัวของสถานที่ให้บริการและภาคการเงิน. ในช่วงเวลานี้ซึ่งเป็นหนึ่งในปัจจัยสำคัญที่ส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจไทยเป็นการเงินการเปิดเสรีในช่วงปี1990-1993 และนี่คือการเชื่อมโยงกับระยะที่สองของบูมในช่วงครึ่งแรกของปี1990 0.13 เปิดเสรีใกล้เคียงกับช่วงเวลาที่สำคัญในตลาดทุนของการพัฒนาในโลก- ทั้งยุโรปและญี่ปุ่นได้รับความเดือดร้อนจากการที่ต่ำการลงทุนในประเทศมีสภาพคล่องสูงและดอกเบี้ยต่ำอัตรา ดังนั้นเงินที่ถูกน้ำท่วมเข้ามาในประเทศไทย ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1990 เกิดกระแสส่วนตัวรวมกำลังวิ่งที่ 20 เท่าของระดับของช่วงกลางทศวรรษ1980 ในปี 1995 เพียงอย่างเดียวเงินมากขึ้นไหลเข้ากว่าทศวรรษที่ผ่านมาทั้งหมดของปี1980 ธรรมชาติของกระแสเงินที่แตกต่างกันนอกจากนี้ยังมี โดยตรงแทนการลงทุนเงินทุนมากขึ้นมาในฐานะเงินกู้จากธนาคารและทุนผลงาน ท่ามกลางคนอื่น ๆ เหล่านี้เงินทุนไหลเข้าทำลายการเจริญเติบโตของการส่งออกเชื้อเพลิงตลาดในประเทศบูมและสร้างฟองสบู่ในตลาดสินทรัพย์ โดยในช่วงต้นปี 1990 การส่งออกบูมได้เริ่มแล้วที่จะอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ การขาดดุลบัญชีเดินสะพัดที่เพิ่มขึ้น, การขาดแคลนแรงงานและคอขวดโครงสร้างพื้นฐานที่ส่งสัญญาณชะลอตัวในที่เศรษฐกิจไทย. ในปี 1996 เศรษฐกิจไทยเริ่มที่จะยุบ ในช่วงกลางปี ​​1996 การล่มสลายของธนาคารกรุงเทพของพาณิชย์ให้สัญญาณเริ่มต้น ในขณะที่ตลาดอสังหาริมทรัพย์ในยอดและเริ่มที่จะแตกสลาย. ชะลอการก่อสร้าง หลังจากทศวรรษของการส่งออกขยายตัวที่ประมาณร้อยละ 20 ปี 1996 สิ้นสุดวันที่มีการเจริญเติบโตเป็นศูนย์. อุตสาหกรรมการเงินทรุด ในช่วงต้นปี 1997 การเงินหนึ่งซึ่งเป็นหนึ่งในบริษัท เงินทุนที่ใหญ่ที่สุดพับ ที่ล่มสลายและการโจมตีของนักเก็งกำไรสกุลเงินที่บาทใส่ธนาคารกลางในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจของความพยายามที่จะรับมือกับปัญหาที่เกิดขึ้นผ่านการชุมนุมของเงินสำรองและพัฒนาระบบสถาบันการเงินกองทุน(กองทุนฟื้นฟูฯ ) ในช่วงกลางของประเทศไทย 1997 ทุนสำรองเงินตราต่างประเทศหมด ในที่สุดประเทศไทยก็ถูกบังคับให้เรียกในกองทุนการเงินระหว่างประเทศเพื่อขอความช่วยเหลือ เมื่อวันที่ 2 กรกฎาคม 1997 ค่าเงินบาทได้รับการลอยและทันทีที่เริ่มที่จะเลื่อนลง(ผาสุขและเบเกอร์ 2002, 174-175). แผนแปด (1997-2001) เริ่มต้นในการปลุกของวิกฤตการเงินกลางปี​​1997 แผนซึ่งมีการดึงขึ้นมาก่อนที่จะเกิดการระบาดของวิกฤตขยับจากการวางแนวทางการเจริญเติบโตให้กับประชาชนเป็นศูนย์กลางการพัฒนา: ความเป็นอยู่ของคนที่ได้รับการพิจารณาให้เป็นเป้าหมายสูงสุด; การเติบโตทางเศรษฐกิจได้รับการมองว่าเป็นวิธีการที่จะปรับปรุงของผู้คนเป็นอยู่ที่ดีมากกว่าที่จะเป็นเป้าหมายสุดท้ายของการพัฒนา ขั้นตอนการวางแผนยังเปลี่ยนจาก compartmentalized ที่จะใช้วิธีการแบบองค์รวมมากขึ้นซึ่งการเปิดใช้งานทุกผู้มีส่วนได้เสียในสังคมมีส่วนร่วมในระดับชาติขั้นตอนการวางแผนการพัฒนา อย่างไรก็ตามแผนแก้ไขในภายหลังโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับเศรษฐกิจของเป้าหมายและกลยุทธ์ในการที่จะรับมือกับปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นผลมาจากวิกฤต ปัญหาทางเศรษฐกิจในช่วงระยะเวลาที่สำคัญนี้รวมถึงต่างประเทศไม่เพียงพอสำรองเสถียรภาพของค่าเงินบาทที่อ่อนตัวในระบบการเงินในระดับสูงของเงินให้สินเชื่อด้อยคุณภาพ(NPLs) อัตราดอกเบี้ยสูง, อัตราเงินเฟ้อสูงสภาพคล่องขาดแคลนเงินทุนไหลออกที่มีขนาดใหญ่การหดตัวที่น่าทึ่งของGDP และอัตราการว่างงานที่สูงมาก (สศช2003 55) ในช่วงปลายปี 1998 สัดส่วนของสินเชื่อด้อยคุณภาพเพิ่มขึ้นถึงร้อยละ47 ของสินเชื่อในระบบการเงินทั้งหมด ดอกเบี้ยที่อัตราการเพิ่มขึ้นถึงร้อยละ 19-20 รอบเป็นประจำทุกปี; อัตราเงินเฟ้อถึงร้อยละ 9.2; และอัตราการว่างงานเพิ่มขึ้นเป็นเกือบ 5 percent.14 วิกฤตการณ์ทางการเงินนำฉับพลันหยุดทศวรรษที่ผ่านมาของประเทศไทยเติบโตอย่างรวดเร็ว เศรษฐกิจธันวาคม 2004 TDRI ไตรมาส 11 อัตราการเจริญเติบโตกลายเป็นเชิงลบเป็นครั้งแรกในปี 1997 มีอัตราการเติบโตของจีดีพีร้อยละ -1.4 นั้น มันถึง -10.5 เปอร์เซ็นต์ในปี 1998 เศรษฐกิจเริ่มฟื้นตัวในปี 1999 มีอัตราการเติบโตของ GDP ที่แท้จริงประมาณร้อยละ 4.1 นำโดยภาคการผลิตและความต้องการใช้ในประเทศเพิ่มขึ้นได้แรงหนุนจากมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจของรัฐบาลหลาย. การบริโภคภาคเอกชนขยายตัวในระดับปานกลางส่งผลให้ส่วนหนึ่งจากการเพิ่มขึ้นความเชื่อมั่นของผู้บริโภคและสุภาพขยายรายได้ของเกษตรกร มาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจของรัฐบาล, ซึ่งรวมถึงการลดอัตราภาษีมูลค่าเพิ่มจาก10 ถึงร้อยละ 7 และตัดภาษีผลิตภัณฑ์ปิโตรเลียมยังช่วยในการเพิ่มการบริโภคภาคเอกชน การท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นร้อยละ 10 จากปี 1998 ส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากอัตราแลกเปลี่ยนที่ต่ำกว่าที่มีจำนวนนักท่องเที่ยวถึง8.5 ล้านในปี 1999 การลงทุนภาคเอกชนดัชนีปรับตัวลดลงในระดับปานกลางในปี1999 เมื่อเทียบกับที่ลดลงสูงชันในปี1998 เก้าแผน ( 2002-2006) เป็นสูตรตามบ้างในฝันร้ายของวิกฤตปี1997 แผนได้นำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงเป็นเศรษฐกิจการเรียนการสอนที่โดดเด่นของพระมหากษัตริย์ซึ่งเน้นทางสายกลาง, การดูแลและเนื่องจากการพิจารณาในลักษณะของการดำเนินการทั้งหมดเป็นแนวทางกรอบการทำงานสำหรับการพัฒนาประเทศ แผนยังได้รับการสร้างขึ้นในการสนับสนุนแผนแปดองค์รวมของการพัฒนาคนเป็นศูนย์กลาง(สศช 2003, 51). สรุปในช่วง 20 ปีที่ผ่านมาประเทศไทยได้รับการเปลี่ยนแปลงที่โดดเด่น ในตอนต้นของยุคนั้นก็ดูเหมือนว่าประเทศไทยอาจจะโดดเด่นด้วยรูปแบบที่ไม่สม่ำเสมออย่างน่าทึ่งของการพัฒนาที่ผิดปกติ, โหมดที่ไม่ใช่อาณานิคมของการรวมตัวเข้าไปในโลกเศรษฐกิจและ จำกัด โดยทั่วไปอุทธรณ์ไปข้ามชาติ บริษัท และนักลงทุนต่างชาติ เศรษฐกิจและความไม่แน่นอนทางการเมืองที่โดดเด่นในประเทศไทยในช่วงต้นทศวรรษ1980 ส่งผลให้ในความสำเร็จที่ จำกัด อย่างเป็นทางการในการปรับโครงสร้าง การจ้างงานภาคขาดดุล, โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคการเกษตร ระดับต่ำของการกลายเป็นเมือง; ความเข้มข้นของประชากรและกิจกรรมที่ทันสมัยในเขตกรุงเทพมหานคร; การพัฒนาชนบทเมืองและช่องว่างรายได้ และล้าหลังของการศึกษาและการฝึกอบรม. อย่างไรก็ตามในช่วงปลายปี 1980 ประเทศไทยเริ่มมีประสบการณ์ระยะเวลาของการเจริญเติบโตและโครงสร้างการเปลี่ยนแปลงและกลายเป็นการลงทุนในระดับภูมิภาค"จุดร้อน" โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับกิจกรรมการผลิตที่ใช้แรงงานเข้มข้นdecanting จากประเทศญี่ปุ่นและเอเชีย NIEs ในการค้นหาสถานที่ต้นทุนต่ำ ในความเป็นจริงในช่วง 30 ปีที่ผ่านมาประเทศไทยมีประสบการณ์สูงและอัตราที่สอดคล้องกันของการเจริญเติบโต แม้จะมีทางการเมืองและเศรษฐกิจต่าง ๆปัญหาที่ยังคงอยู่ในราชอาณาจักรได้แสดงให้เห็นดีความยืดหยุ่นในการเผชิญทั้งภายในและภายนอกการหยุดชะงัก. แต่ในช่วงสัญญาณช่วงปี 1990 เริ่มที่จะโผล่ออกมาว่าเบื้องหลังการเจริญเติบโตที่โดดเด่นของไทยเป็นชุดของปัญหาในระยะยาวเป็น EME

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เกาหลีใต้ ทุนญี่ปุ่นจึงเน้น
ประเทศ เช่น ไทย อินโดนีเซีย มาเลเซีย ศรีลังกา และศรี

.
ความสำคัญของเสถียรภาพทางการเมืองของประเทศไทยในช่วงระยะเวลานี้ยังต้องเน้น นายก รัฐมนตรีมีอำนาจเปรม

จากมีนาคม 1980 จนถึงกรกฎาคม 1988 นี้ที่รัฐสภา
พรีเมียร์ชิพในประวัติศาสตร์ไทย ซึ่งให้อากาศของ
ความต่อเนื่องความแข็งแกร่งและเสถียรภาพที่หายากในการเมืองไทย .
โดยรวมในช่วงเวลานี้ทั้งทางเศรษฐกิจและการเมือง สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
. ประเทศไทยกลายเป็น
ถือเป็นทางการเมืองและเสถียรภาพทางเศรษฐกิจและการลงทุน
" จุดร้อน " ประเทศไทยก็สามารถที่จะใช้ประโยชน์จากข้อมูลอัน

และ ภูมิภาค สถานการณ์แห่งชาติ ( ดิกสัน 1999
126-128 )นายกรัฐมนตรีเปรมลาออกในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2531 และ chunhavan
ชาติชายเป็นนายกรัฐมนตรีจากนั้น
จนถึงกุมภาพันธ์ 1991 เมื่อเขาถูกไล่ออกในรัฐประหาร
จัดโดย kraprayun โดยทั่วไป .
ด้วยความเคารพเพื่อวางแผนทางเศรษฐกิจ นโยบายรัฐบาลทิ้ง

วางแผนและควบคุมทิศทางของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ในปี 1988 เราเป็น
โล่งใจของบทบาทในฐานะผู้บังคับบัญชาของ
รัฐบาลหลักทั้งหมดโครงการ ระบุว่า ความตั้งใจของแผนหก

เปลี่ยนบทบาทของภาครัฐเป็นผู้สนับสนุนของ
วางแผน และผู้ประสานงานการมีส่วนร่วมของภาค
ส่วนตัว รัฐบาลจะถอนจาก
กิจกรรมซึ่งสามารถดำเนินการได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น
โดยภาคเอกชน ในหลายประการ
รัฐบาลทำปฏิกริยากับบูมถอยต่อ
โดยนโยบายการไม่แทรกเซงวิธีการ ( ผา ขและเบเกอร์ 2002 161-162 ) .
แผนที่ 7 ( 2535-2539 ) มีวัตถุประสงค์เพื่อเสริมสร้างความยั่งยืนทางเศรษฐกิจและการพัฒนาที่ยั่งยืน

; ในวงกว้างของมันมีวัตถุประสงค์เพื่อการเติบโตทางเศรษฐกิจที่สมดุล
; การกระจายรายได้ดีขึ้น การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ และคุณภาพของชีวิต

; และสภาพแวดล้อม ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ป้ายเริ่ม

ออกมาว่าเบื้องหลังการเติบโตที่โดดเด่นของไทย เป็นชุดของปัญหาในระยะยาวได้

ที่เกิดขึ้นใหม่ เช่น ค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นของการผลิต , การขาดแรงงานมีฝีมือ
เพียบโครงสร้างพื้นฐานติดขัดและมลพิษ
เปิดสถานที่ต้นทุนต่ำ เช่น เวียดนาม และจีน ซึ่งจะทำลายประเทศไทย

เปรียบเทียบความได้เปรียบในการผลิตที่ใช้แรงงานเข้มข้นยับยั้ง
,การเปลี่ยนทักษะมากขึ้นและทุน
กิจกรรม ( ดิกสัน 1999 Xi ) อัตราการเติบโตของ GDP ซึ่ง
อยู่ระหว่าง 8 และ 9 เปอร์เซ็นต์ระหว่างปีลดลงถึง 5.9 %
1995 ในปี 1996 ในปี 1996 มี
ช้าคมของอัตราการเจริญเติบโตของการส่งออก แม้ว่า
ผลกระทบนี้ต่อการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจคือหน้ากากโดย
ขยายตัวอย่างรวดเร็วของอสังหาริมทรัพย์และภาคการเงิน
ในระหว่างรอบระยะเวลานี้หนึ่งในปัจจัยสำคัญที่มีผลต่อเศรษฐกิจไทย คือ

เปิดเสรีทางการเงินปี 1990 ถึง 1993 และนี้คือ
เชื่อมโยงกับระยะที่สองของบูมในช่วงครึ่งแรกของ 1990s.13

การประจวบเหมาะกับช่วงวิกฤติในตลาดทุนของโลกและพัฒนา
ทั้งยุโรปและญี่ปุ่น ความเดือดร้อนจากน้อย
ภายในประเทศ การลงทุน สภาพคล่องสูง ดอกเบี้ยต่ำ และ
อัตรา ดังนั้น เงินน้ําท่วมในไทย ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 รวมส่วนตัว
, กระแสวิ่งที่ 20 เวลา
ระดับกลางทศวรรษ 1980 ใน 1995 คนเดียว เงินไหลเข้ามากกว่า
มากขึ้นกว่าทศวรรษที่ทั้งหมดของ 1980
ธรรมชาติของเงินที่ไหลไปยังต่างกัน แทนการลงทุน
, เงินทุนเพิ่มเติมเข้ามาเป็นเงินให้สินเชื่อและ
ทุน ) เงินทุนเหล่านี้
ในหมู่คนอื่น ๆบั่นทอนการเติบโตของการส่งออกเพิ่มขึ้นในตลาด
บูมและสร้างฟองสบู่ในตลาดสินทรัพย์ โดยในช่วงต้นทศวรรษที่ 1990
บูมส่งออกได้เริ่มลังเล a
การขาดดุลบัญชีเดินสะพัด ขาดแรงงาน และปัญหาคอขวด
โครงสร้างพื้นฐานสัญญาณการชะลอตัวในไทย
.
ในปี 1996 เศรษฐกิจไทยเริ่มยุบ ใน
mid-1996 , การล่มสลายของธนาคารกรุงเทพ
พาณิชย์ให้เปิดสัญญาณ ในขณะเดียวกัน ตลาดอสังหาริมทรัพย์และราดออก

เริ่มล่มสลาย การหน่วง หลังจากทศวรรษของการเจริญเติบโตของการส่งออกที่
ประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ในปี 1996 สิ้นสุดกับศูนย์การเจริญเติบโต .
อุตสาหกรรมการเงินที่ล้มลง ในช่วงต้นปี 1997 การเงิน
หนึ่ง , หนึ่งที่ใหญ่ที่สุดของ บริษัท เงินเก็บ ที่
ยุบและการโจมตีของ speculators สกุลเงินบน
บาท ทำให้ธนาคารกลางในตำแหน่งอึดอัดของ
พยายามที่จะรับมือกับปัญหาผ่านการระดม
สำรอง และพัฒนาระบบสถาบันการเงิน ( กองทุนฟื้นฟูฯ )
. โดย
เงินทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของ mid-1997 ไทยหมด ในที่สุด ไทยถูกบังคับให้เรียก
ในไอเอ็มเอฟเพื่อขอความช่วยเหลือ ในวันที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2540 , บาท

ลอยและเริ่มสไลด์ลงทันที ( ผา ขและเบเกอร์ 2002