MAMZELLE AURLIE possessed a good st

MAMZELLE AURLIE possessed a good strong figure, ruddy cheeks, hair that was changing from brown to gray, and a determined eye. She wore a man's hat about the farm, and an old blue army overcoat when it was cold, and sometimes top-boots.

Mamzelle Aurlie had never thought of marrying. She had never been in love. At the age of twenty she had received a proposal, which she had promptly declined, and at the age of fifty she had not yet lived to regret it.

So she was quite alone in the world, except for her dog Ponto, and the negroes who lived in her cabins and worked her crops, and the fowls, a few cows, a couple of mules, her gun (with which she shot chicken-hawks), and her religion.

One morning Mamzelle Aurlie stood upon her gallery, contemplating, with arms akimbo, a small band of very small children who, to all intents and purposes, might have fallen from the clouds, so unexpected and bewildering was their coming, and so unwelcome. They were the children of her nearest neighbor, Odile, who was not such a near neighbor, after all.

The young woman had appeared but five minutes before, accompanied by these four children. In her arms she carried little Lodie; she dragged Ti Nomme by an unwilling hand; while Marcline and Marclette followed with irresolute steps.

Her face was red and disfigured from tears and excitement. She had been summoned to a neighboring parish by the dangerous illness of her mother; her husband was away in Texas -- it seemed to her a million miles away; and Valsin was waiting with the mule-cart to drive her to the station.

"It's no question, Mamzelle Aurlie; you jus' got to keep those youngsters fo' me tell I come back. Dieu sait, I wouldn' botha you with 'em if it was any otha way to do! Make 'em mine you, Mamzelle Aurlie; don' spare 'em. Me, there, I'm half crazy between the chil'ren, an' Lon not home, an' maybe not even to fine po' maman alive encore!" -- a harrowing possibility which drove Odile to take a final hasty and convulsive leave of her disconsolate family.

She left them crowded into the narrow strip of shade on the porch of the long, low house; the white sunlight was beating in on the white old boards; some chickens were scratching in the grass at the foot of the steps, and one had boldly mounted, and was stepping heavily, solemnly, and aimlessly across the gallery. There was a pleasant odor of pinks in the air, and the sound of negroes' laughter was coming across the flowering cotton-field.

Mamzelle Aurlie stood contemplating the children. She looked with a critical eye upon Marcline, who had been left staggering beneath the weight of the chubby Lodie. She surveyed with the same calculating air Marclette mingling her silent tears with the audible grief and rebellion of Ti Nomme. During those few contemplative moments she was collecting herself, determining upon a line of action which should be identical with a line of duty. She began by feeding them.

If Mamzelle Aurlie's responsibilities might have begun and ended there, they could easily have been dismissed; for her larder was amply provided against an emergency of this nature. But little children are not little pigs: they require and demand attentions which were wholly unexpected by Mamzelle Aurlie, and which she was ill prepared to give.

She was, indeed, very inapt in her management of Odile's children during the first few days. How could she know that Marclette always wept when spoken to in a loud and commanding tone of voice? It was a peculiarity of Marclette's. She became acquainted with Ti Nomme's passion for flowers only when he had plucked all the choicest gardenias and pinks for the apparent purpose of critically studying their botanical construction.

"'T ain't enough to tell 'im, Mamzelle Aurlie," Marcline instructed her; "you got to tie 'im in a chair. It's w'at maman all time do w'en he's bad: she tie 'im in a chair." The chair in which Mamzelle Aurlie tied Ti Nomme was roomy and comfortable, and he seized the opportunity to take a nap in it, the afternoon being warm.

At night, when she ordered them one and all to bed as she would have shooed the chickens into the hen-house, they stayed uncomprehending before her. What about the little white nightgowns that had to be taken from the pillow-slip in which they were brought over, and shaken by some strong hand till they snapped like ox-whips? What about the tub of water which had to be brought and set in the middle of the floor, in which the little tired, dusty, sun-browned feet had every one to be washed sweet and clean? And it made Marcline and Marclette laugh merrily -- the idea that Mamzelle Aurlie should for a moment have believed that Ti Nomme could fall asleep without being told the story of Croque-mitaine or Loup-garou, or both; or that lodie could fall asleep at all without being rocked and sung to.

"I tell you, Aunt Ruby," Mamzelle Aurlie informed her cook in confidence; "me, I'd rather manage a dozen plantation' than fo' chil'ren. It's terrassent! Bont! don't talk to me about chil'ren!"

"T ain' ispected sich as you would know airy thing 'bout 'em, Mamzelle Aurlie. I see dat plainly yistiddy w'en I spy dat li'le chile playin' wid yo' baskit o' keys. You don' know dat makes chillun grow up hard-headed, to play wid keys? Des like it make 'em teeth hard to look in a lookin'-glass. Them's the things you got to know in the raisin' an' manigement o' chillun."

Mamzelle Aurlie certainly did not pretend or aspire to such subtle and far-reaching knowledge on the subject as Aunt Ruby possessed, who had "raised five an' buried six" in her day. She was glad enough to learn a few little mother-tricks to serve the moment's need.

Ti Nomme's sticky fingers compelled her to unearth white aprons that she had not worn for years, and she had to accustom herself to his moist kisses -- the expressions of an affectionate and exuberant nature. She got down her sewing-basket, which she seldom used, from the top shelf of the armoire, and placed it within the ready and easy reach which torn slips and buttonless waists demanded. It took her some days to become accustomed to the laughing, the crying, the chattering that echoed through the house and around it all day long. And it was not the first or the second night that she could sleep comfortably with little Lodie's hot, plump body pressed close against her, and the little one's warm breath beating her cheek like the fanning of a bird's wing.

But at the end of two weeks Mamzelle Aurlie had grown quite used to these things, and she no longer complained.

It was also at the end of two weeks that Mamzelle Aurlie, one evening, looking away toward the crib where the cattle were being fed, saw Valsin's blue cart turning the bend of the road. Odile sat beside the mulatto, upright and alert. As they drew near, the young woman's beaming face indicated that her home-coming was a happy one.

But this coming, unannounced and unexpected, threw Mamzelle Aurlie into a flutter that was almost agitation. The children had to be gathered. Where was Ti Nomme? Yonder in the shed, putting an edge on his knife at the grindstone. And Marcline and Marclette? Cutting and fashioning doll-rags in the corner of the gallery. As for Lodie, she was safe enough in Mamzelle Aurlie's arms; and she had screamed with delight at sight of the familiar blue cart which was bringing her mother back to her.

THE excitement was all over, and they were gone. How still it was when they were gone! Mamzelle Aurlie stood upon the gallery, looking and listening. She could no longer see the cart; the red sunset and the blue-gray twilight had together flung a purple mist across the fields and road that hid it from her view. She could no longer hear the wheezing and creaking of its wheels. But she could still faintly hear the shrill, glad voices of the children.

She turned into the house. There was much work awaiting her, for the children had left a sad disorder behind them; but she did not at once set about the task of righting it. Mamzelle Aurlie seated herself beside the table. She gave one slow glance through the room, into which the evening shadows were creeping and deepening around her solitary figure. She let her head fall down upon her bended arm, and began to cry. Oh, but she cried! Not softly, as women often do. She cried like a man, with sobs that seemed to tear her very soul. She did not notice Ponto licking her hand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

MAMZELLE AURLIE ต้องเป็นรูปที่แข็งแรงดี แก้มเป็ด ผมที่ถูกเปลี่ยนจากสีน้ำตาลกับสีเทา และตาที่กำหนด เธอสวมหมวกเจ้าเกี่ยวกับฟาร์ม ชุดเสื้อกันเป็นกองทัพฟ้าเก่าเมื่อเย็น และ รองเท้ายอดนิยมในบางครั้งMamzelle Aurlie ไม่ได้มีความคิดของแต่ง เธอไม่ได้รัก ที่อายุยี่สิบ เธอได้รับข้อเสนอ ซึ่งเธอได้ทันทีปฏิเสธ และที่อายุห้าสิบ เธอมีไม่ได้อาศัยการเสียใจมันเพื่อเธอคนเดียวค่อนข้างในโลก ยกเว้น Ponto สุนัขของเธอ และ negroes ที่อาศัยอยู่ในเคบินของเธอ และทำพืชไร่ของเธอ และนก กี่โค คู่ของ mules ปืน (ที่เธอยิงเหยี่ยวไก่), และศาสนาของเธอเช้าวันหนึ่ง Mamzelle Aurlie ยืนตามแกลเลอรีของเธอ ใคร่ครวญ มีแขน akimbo วงดนตรีเล็ก ๆ ของเด็กเล็ก ๆ ที่ อาจได้ลดลงจากเมฆ ไม่คาดคิดดังนั้นไปทั้งหมด intents และวัตถุประสงค์ และ bewildering เป็นของพวกเขามา และดังนั้นไม่ พวกเด็ก ๆ ของเพื่อนบ้านของเธอที่ใกล้ที่สุด Odile ที่ไม่ดังกล่าวใกล้เพื่อนบ้าน หลังจากทั้งหมดหญิงสาวได้ปรากฏแต่ห้านาทีก่อน หลัง ๆ โดยเด็ก 4 ในอ้อมแขนของเธอ เธอทำ Lodie เล็กน้อย เธอลาก Nomme ตี้ โดยจำยอมเป็นมือ ในขณะที่ Marcline และ Marclette ตามขั้นตอน irresoluteใบหน้าของเธอเป็นสีแดง และสงสารน้ำตาและความตื่นเต้น เธอได้ถูกเรียกไปแพริชใกล้เคียง โดยโรคอันตรายของแม่ของเธอ สามีของเธอถูกเก็บในเท็กซัส - เหมือนกับเธอล้านห่าง และ Valsin คือรอกับรถล่อขับเธอสถานี"ก็ไม่มีคำถาม Mamzelle Aurlie กลางของรึเพื่อให้เยาวชนเหล่านั้นรวดเร็ว ' ฉันบอกเอากลับมา ลูวา Dieu ฉัน wouldn' botha กับ 'em ถ้าเป็นวิธีที่ otha จะทำ ทำ 'em เหมืองคุณ Mamzelle Aurlie ดอน ' อะไหล่ 'em ฉัน ฉันบ้าครึ่งหนึ่ง ระหว่าง chil'ren, an' บ้านไม่โหลน an' บางทีไม่ได้ เพื่อดีปอ ' maman อังชีวิต! " - เป็น harrowing โอกาสที่ขับรถ Odile จะสุดท้ายนำ และตัว ปล่อยของครอบครัวใจเธอปล่อยให้หนาแน่นเป็นแถบแคบของเงาบนระเบียงของบ้านยาว ต่ำ แสงสีขาวถูกตีในบนไวท์บอร์ดเก่า ไก่บางเกาในหญ้าที่ขั้นตอน และมีติดอย่างกล้าหาญ และก้าวมาก สาบาน และพเนจรในเก็บ มีกลิ่นที่ดีของสีชมพูในอากาศ และเสียงหัวเราะในเสียงของ negroes' กำลังข้ามดอกฝ้าย-Mamzelle Aurlie ยืนคิดเด็ก เธอมอง ด้วยตาที่สำคัญเมื่อ Marcline ที่มีการทิ้งส่ายภายใต้น้ำหนักของ Lodie ท้วม เธอสำรวจ ด้วยเครื่องคำนวณเดียวกันสนุกสนานน้ำตาเธอเงียบเสียงความเศร้าโศกและกบฏของตี้ Nomme Marclette ระหว่างที่พรุครู่ เธอถูกเก็บตัวเอง กำหนดตามรายการของการดำเนินการซึ่งควรจะเหมือนกับบรรทัดของ เธอเริ่ม โดยการให้อาหารเหล่านั้นถ้าอาจมีเริ่มต้น และสิ้นสุดมีความรับผิดชอบ Mamzelle Aurlie พวกเขาสามารถเดินได้ถูกไล่ สำหรับ larder ของเธอ amply ให้กับฉุกเฉินของธรรมชาตินี้ แต่เด็กน้อยไม่หมูน้อย: พวกเขาต้องการ และความต้องการ attentions ซึ่งไม่คาดคิดทั้งหมด โดย Mamzelle Aurlie และการที่เธอป่วยเตรียมไว้ให้เธอ จริง ๆ มาก inapt เธอจัดการ Odile ของเด็กในช่วงสองสามวันแรก สามารถเธอรู้ว่า Marclette จะร้องไห้เมื่อพูดถึงในเสียงดัง และนั่งเสียง หลุดของของ Marclette ได้ เธอกลายเป็นความคุ้นเคยกับตี้ Nomme หลงดอกไม้เมื่อเขาได้ออกทั้งหมด choicest gardenias และสีชมพูสำหรับวัตถุประสงค์ชัดเจนของเหลือเรียนก่อสร้างนักพฤกษศาสตร์Marcline "ที ain't พอแจ้ง 'im, Mamzelle Aurlie สั่งเธอ "คุณได้ผูก 'im ในแบบเก้าอี้ มันของ w'at maman ทั้งหมดเวลาทำ w'en เขาไม่ดี: เธอผูก 'im ในเก้าอี้" เก้าอี้ Mamzelle Aurlie เชื่อมโยง Nomme ตี้เลย และสะดวกสบาย และเขายึดโอกาสหลับใน ตอนบ่ายที่อบอุ่นในเวลากลางคืน เมื่อเธอสั่งให้พวกเขาหนึ่งและทั้งหมดเพื่อนอนกับเธอจะได้ shooed ไก่เป็นไก่บ้าน พวกเขาอยู่ที่ uncomprehending ก่อนที่เธอจะ อะไรเล็กน้อยสีขาว nightgowns ที่ได้นำมาจากหมอนใบซึ่งพวกเขาถูกนำมา และเขย่ามือบางแข็งแรงจนกว่าจะจัดชิดเช่นแส้วัว สิ่งที่เกี่ยวกับอ่างน้ำซึ่งได้นำ และตั้งค่ากลางชั้น ที่เท้าน้อยเหนื่อย ฝุ่น browned ซัน ได้ทุกคนต้องซักแล้วหวาน และสะอาด ทำ Marcline และหัวเราะคิดว่า Mamzelle Aurlie ควรครู่เชื่อว่า Nomme ตี้สามารถหลับ โดยไม่มีการบอกเรื่อง Croque-mitaine หรือ Loup-garou หรือทั้ง สอง merrily - Marclette หรือ lodie ที่สามารถหลับเลยไม่มี rocked และสูงเพื่อ"ฉันบอกคุณ ป้าทับทิม Mamzelle Aurlie ทราบคุกเธอมั่นใจ "ฉัน ฉันจะค่อนข้างจัดการสวนโหล ' กว่าโฟ ' chil'ren มัน terrassent Bont ไม่พูดกับฉัน chil'ren ""อิน T' sich ispected เป็นคุณจะรู้ว่าสิ่งที่โปร่งสบาย ' แข่งขัน 'em, Mamzelle Aurlie เห็น dat อุปมา yistiddy w'en ฉันสะกดชิลี li'le ดาษ playin' wid ยอ ' baskit โอคีย์ คุณ ' รู้ dat ทำให้เติบโตหนักหัว การเล่นคีย์ wid chillun เดเหมือนมันทำให้ 'em ฟันยากที่จะค้นหาใน lookin'-แก้ว พวกเขาสำหรับสิ่งที่คุณได้รู้ raisin' an' manigement โอ chillun นี้"Mamzelle Aurlie แน่นอนไม่ได้ไม่ทำเป็น หรือคาดหวังที่จะฉลาด และผับความรู้นั้นในเรื่องเป็นป้าทับทิมมอบ ที่มี "ยกห้า an' ฝัง 6" ในวันที่เธอ เธอยินดีพอเรียนรู้เทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ แม่กี่เพื่อช่วงเวลาต้องการตี้ Nomme เหนียวมือถูกเธอขุด aprons สีขาวที่เธอไม่ได้สวมใส่ในปี และเธอได้ทำให้ตัวเองการจูบของเขาชุ่มชื่น - นิพจน์มีธรรมชาติแห่งความสนุกสนานรื่นเริง และความรักจาก เธอลงเธอเย็บตะกร้า ที่เธอค่อย ใช้ จากชั้นบนสุดของ armoire และวางภายในพร้อม และง่ายเข้าถึงที่จัดส่งที่ฉีกและ buttonless waists แค่ได้ มันพาเธอบางวันจะกลายเป็นคุ้นเคยกับการหัวเราะ การร้องไห้ chattering ที่ได้พูดย้ำ ผ่านบ้าน และรอบ ๆ ตลอดทั้งวัน และไม่ใช่ครั้งแรก หรือคืนที่สองที่เธอสามารถนอนหลับสบาย มีน้อย Lodie ร้อน ร่างกายอวบกดปิดจากเธอ และของอุ่นลมหายใจตีแก้มเช่นแฟนนิงปีกของนกแต่เมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ที่สอง Mamzelle Aurlie มีการเติบโตค่อนข้างใช้สิ่งเหล่านี้ และเธอไม่แนะนำเนื่องจากเมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ที่สองที่ Mamzelle Aurlie เย็นหนึ่ง มองออกไปเปลที่วัวถูกเลี้ยง เห็นรถสีน้ำเงินของ Valsin เปิดโค้งของถนน Odile นั่งข้าง mulatto ตรง และแจ้งเตือน ขณะที่พวกเขาวาดใกล้ ของหญิงสาวอย่างเบิกบานหน้าระบุว่า มาบ้านของเธอเป็นหนึ่งในความสุขแต่นี้มา เบคอน และไม่คาด คิด โยน Mamzelle Aurlie เป็นกระพือที่เกือบอาการกังวลต่อ เด็กจะสามารถรวบรวมได้ Nomme ตี้ถูกที่หรือไม่ Yonder ในโรง วางขอบบนของมีดที่ grindstone และ Marcline และ Marclette ตัด และ fashioning ตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วในมุมของเก็บ สำหรับ Lodie เธอปลอดภัยเพียงพอในแผ่นดิน Mamzelle Aurlie และเธอก็กรีดร้อง ด้วยความยินดีที่สายตาของตะกร้าสีน้ำเงินคุ้นเคยซึ่งได้นำแม่ของเธอไปเธอที่นี่มีทั้งหมดกว่า และพวกเขาหายไป ยังไร ก็เมื่อพวกเขาหายไป Mamzelle Aurlie ยืนตามแกลเลอรี่ ดู และฟัง เธอไม่เห็นรถเข็น พระอาทิตย์สีแดงและสนธยาสีน้ำเงินเทามีกันส่วนใหญ่หมอกสีม่วงข้ามเขตและถนนที่ซ่อนจากมุมมองของเธอ นอกจากนี้เธอไม่สามารถได้ยินการหายใจมีเสียงหวีดและ creaking ของล้อ แต่เธอยังคงรำไรอาจได้ยินเสียงใด ๆ ดีใจของเด็กเธอเปิดเข้าบ้าน มีงานมากรอเธอ สำหรับเด็กได้ทิ้งโรคเศร้าเบื้องหลัง แต่เธอไม่ได้ในครั้งเดียวตั้งเกี่ยวกับงานของ righting มัน Mamzelle Aurlie นั่งตัวเองข้างตาราง เธอให้ชำเลืองมองช้าผ่านห้องพัก ที่เงาเย็นเลื้อย และลึกสถานภาพของปัจเจก เธอให้หัวของเธอล้มลงตามแขน bended และเริ่มที่จะร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้อง ไม่เบา ๆ ผู้หญิงมักจะทำ เธอร้องเหมือนคน กับ sobs ที่ดูเหมือนจะฉีกวิญญาณของเธอมาก นอกจากนี้เธอไม่ได้สังเกตเห็น Ponto เลียมือของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

MAMZELLE AURLIE มีตัวเลขที่แข็งแกร่งที่ดีแก้มแดงก่ำผมที่เปลี่ยนจากสีน้ำตาลเป็นสีเทาและตาที่กำหนด เธอสวมหมวกของมนุษย์เกี่ยวกับฟาร์มและเสื้อคลุมสีฟ้ากองทัพเก่าเมื่อมันเย็นและบางครั้งบนรองเท้า. Mamzelle Aurlie ไม่เคยคิดว่าการแต่งงาน เธอไม่เคยได้รับความรัก เมื่ออายุยี่สิบที่เธอได้รับข้อเสนอที่ซึ่งเธอได้ปฏิเสธทันทีและเมื่ออายุห้าสิบเธอไม่เคยอาศัยอยู่ยังไม่เสียใจมัน. the ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างคนเดียวในโลกยกเว้นสำหรับสุนัขของเธอ Ponto และพวกนิโกร ที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของเธอและทำงานพืชของเธอและนกเป็นวัวไม่กี่คู่ของล่อปืนของเธอ (ที่เธอยิงเหยี่ยวไก่) และศาสนาของเธอ. เช้าวันหนึ่ง Mamzelle Aurlie ยืนอยู่ที่แกลเลอรี่ของเธอใคร่ครวญ มีแขนเท้าสะเอวเป็นวงดนตรีเล็ก ๆ ของเด็กน้อยมากที่จะ intents และวัตถุประสงค์อาจจะลดลงมาจากก้อนเมฆจึงไม่คาดคิดและทำให้สับสนมาของพวกเขาและไม่พอใจดังนั้น พวกเขาเป็นเด็กของเพื่อนบ้านที่ใกล้ที่สุดของเธอมารีโอที่ไม่ได้ดังกล่าวเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้หลังจากทั้งหมด. หญิงสาวได้ปรากฏ แต่ห้านาทีก่อนที่จะมาพร้อมกับเหล่าเด็กทั้งสี่ ในอ้อมแขนของเธอดำเนิน Lodie น้อย เธอลาก Ti Nomme โดยมือไม่เต็มใจ; ในขณะที่ Marcline Marclette และตามด้วยขั้นตอนลังเล. ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงและพิการจากน้ำตาและความตื่นเต้น เธอได้รับการเรียกตัวไปตำบลใกล้เคียงโดยการเจ็บป่วยที่เป็นอันตรายของแม่ของเธอ; สามีของเธอเป็นไปในเท็กซัส - มันดูเหมือนกับเธอล้านห่างออกไป; และ Valsin กำลังรอกับล่อซื้อที่จะขับรถของเธอไปยังสถานี. "มันเป็นคำถามที่ไม่มี Mamzelle Aurlie. คุณ jus 'มีเพื่อให้เยาวชนเหล่านั้นสำหรับ' ฉันบอกฉันกลับมา Dieu ไซต์ผม wouldn 'Botha คุณด้วย' ! em ถ้ามันเป็นวิธีการใด ๆ ที่จะทำ otha ทำให้ 'em เหมืองคุณ Mamzelle Aurlie; สวม' ว่างโหลนไม่ได้บ้านที่ 'อาจจะไม่' em ฉันมีฉันครึ่งบ้าระหว่าง chil'ren ซึ่งเป็น. แม้ปรับ Po 'แม่ยังมีชีวิตอยู่อีก! " - ความเป็นไปได้ที่บาดใจซึ่งขับรถมารีโอที่จะลารีบร้อนและกระตุกสุดท้ายของครอบครัวเศร้าของเธอ. เธอทิ้งไว้แออัดในแถบแคบ ๆ ของสีบนระเบียงของนานบ้านต่ำ; แสงแดดสีขาวได้รับการตีในบอร์ดเก่าสีขาว; ไก่บางคนเกาในหญ้าที่เท้าของขั้นตอนและเป็นหนึ่งได้ติดตั้งอย่างกล้าหาญและเป็นก้าวอย่างหนักเคร่งขรึมและคว้างข้ามแกลเลอรี่ มีกลิ่นที่น่ารื่นรมย์ของสีชมพูในอากาศและเสียงหัวเราะนิโกร 'ได้รับมาในสนามฝ้ายดอก. Mamzelle Aurlie ยืนใคร่ครวญเด็ก เธอมองด้วยสายตาที่สำคัญเมื่อ Marcline ที่ถูกทิ้งส่ายใต้น้ำหนักของ Lodie อ้วน เธอตอบแบบสำรวจกับ Marclette อากาศเดียวกันการคำนวณมั่วสุมน้ำตาเงียบของเธอกับความเศร้าโศกเสียงและการก่อจลาจลของ Ti Nomme ในช่วงเวลาไม่กี่ฌานเธอได้รับการจัดเก็บภาษีตัวเองกำหนดเมื่อสายของการกระทำที่ควรจะเหมือนกันกับการปฏิบัติหน้าที่ได้ เธอเริ่มต้นด้วยการให้อาหารพวกเขา. หากความรับผิดชอบ Mamzelle Aurlie อาจได้เริ่มและจบลงที่นั่นพวกเขาได้อย่างง่ายดายได้รับการยอมรับ; สำหรับตู้เก็บอาหารของเธอถูกจัดให้อย่างพอเพียงกับเหตุฉุกเฉินของธรรมชาตินี้ แต่เด็กเล็ก ๆ ไม่ได้หมูน้อยที่พวกเขาจำเป็นต้องมีความสนใจและความต้องการที่ไม่คาดคิดซึ่งเป็นหุ้นทั้งหมดโดย Mamzelle Aurlie และที่เธอเป็นคนไม่ดีเตรียมที่จะให้. เธอเป็นจริงมากไม่สมควรในการบริหารจัดการของเธอเด็กมารีโอในช่วงสองสามวันแรก วิธีที่เธอจะได้รู้ว่า Marclette มักจะร้องไห้เมื่อพูดถึงด้วยน้ำเสียงดังและผู้บังคับบัญชาของเสียง? มันเป็นความผิดปกติของ Marclette ของ เธอกลายเป็นความคุ้นเคยกับความรัก Ti Nomme สำหรับดอกไม้เฉพาะเมื่อเขาได้ดึงทุกพุด choicest และสีชมพูเพื่อวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนของวิกฤตการศึกษาการก่อสร้างทางพฤกษศาสตร์ของพวกเขา. "'T ไม่เพียงพอที่จะบอก' im, Mamzelle Aurlie" Marcline สั่งของเธอ ; "คุณมีที่จะผูก 'im ในเก้าอี้มัน w'at maman เวลาทั้งหมดทำ w'en เขาไม่ดี. เธอผูก'. im ในเก้าอี้" เก้าอี้ที่ Mamzelle Aurlie ผูก Ti Nomme เป็นกว้างขวางและสะดวกสบายและเขาคว้าโอกาสที่จะหลับนอนในนั้นช่วงบ่ายเป็นที่อบอุ่น. ในเวลากลางคืนเมื่อเธอสั่งให้พวกเขาหนึ่งและเข้านอนในขณะที่เธอจะได้ shooed ไก่ เข้าไก่บ้านที่พวกเขาอยู่ก่อนที่เธอจะไม่เข้าใจ สิ่งที่เกี่ยวกับชุดคลุมนอนสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะต้องนำมาจากหมอนใบที่พวกเขาถูกนำตัวไปและเขย่าโดยบางส่วนมือที่แข็งแรงจนกว่าพวกเขาจะหมดเหมือนแส้-วัว? สิ่งที่เกี่ยวกับอ่างน้ำซึ่งจะถูกนำมาและตั้งอยู่ตรงกลางของชั้นซึ่งในเหนื่อยเล็ก ๆ น้อย ๆ เต็มไปด้วยฝุ่นเท้าดวงอาทิตย์สีน้ำตาลมีทุกคนจะได้รับการล้างและทำความสะอาดหวาน? และมันทำให้ Marcline และ Marclette หัวเราะอย่างสนุกสนาน - ความคิดที่ว่า Mamzelle Aurlie ควรสำหรับช่วงเวลาที่มีความเชื่อว่า Ti Nomme สามารถนอนหลับได้โดยไม่ต้องได้รับการบอกเล่าเรื่องราวของ Croque-mitaine หรือ-Loup Garou หรือทั้งสอง; หรือว่า lodie สามารถหลับได้เลยโดยไม่ต้องถูกโยกและร้องไป. "ผมบอกคุณป้าทับทิม" Mamzelle Aurlie แจ้งการปรุงอาหารของเธอในความเชื่อมั่น; "ผมอยากจะจัดการสวนโหลกว่าสำหรับ 'chil'ren. มัน terrassent! Bont! ไม่ได้พูดคุยกับผมเกี่ยวกับ chil'ren!" T "เอไอเอ็น' ispected Sich ที่คุณจะได้รู้ว่าสิ่งที่โปร่งสบาย 'การแข่งขัน 'em, Mamzelle Aurlie. ผมเห็นชัดถ้อยชัดคำว่า yistiddy w'en ฉันสอดแนมที่ชิลี li'le playin' วิดโยคีย์ 'baskit O'. คุณ don 'รู้ว่าทำให้ chillun เติบโตขึ้นอย่างหนักหัวที่จะเล่นคีย์วิด? Des เหมือนว่ามันจะทำให้ 'em ฟันยากที่จะมองใน lookin' แก้ว. พวกเขาเป็นสิ่งที่คุณจะได้รู้ในลูกเกด' 'การ manigement O' chillun. "Mamzelle Aurlie แน่นอนไม่ได้หลอกหรือหวังดังกล่าวที่ลึกซึ้งและกว้างไกล ความรู้เกี่ยวกับเรื่องที่เป็นป้าทับทิมครอบครองที่มี "ยกห้า 'การฝังหก" ในวันของเธอ เธอดีใจมากพอที่จะเรียนรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่กี่แม่เทคนิคเพื่อตอบสนองความต้องการช่วงเวลาที่. Ti Nomme ของนิ้วมือเหนียวบังคับเธอไปพบผ้ากันเปื้อนสีขาวที่เธอไม่ได้สวมใส่สำหรับปีและเธอต้องติดปากตัวเองเพื่อจูบชื้นของเขา - การแสดงออก ของธรรมชาติที่รักใคร่และเจริญงอกงาม เธอได้ลงเย็บผ้าตะกร้าซึ่งเธอไม่ค่อยมีใครใช้จากชั้นบนสุดของ armoire และวางไว้ในการเข้าถึงและใช้งานง่ายพร้อมที่บิลฉีกขาดและเอว buttonless เรียกร้อง มันต้องใช้เวลาบางวันเธอจะกลายเป็นที่คุ้นเคยกับการหัวเราะ, ร้องไห้, พูดพล่อยที่สะท้อนผ่านบ้านและรอบ ๆ ได้ตลอดทั้งวัน และมันก็ไม่ได้คืนแรกหรือครั้งที่สองที่เธอจะนอนหลับอย่างสบายร้อน Lodie เล็ก ๆ น้อย ๆ ของร่างกายอวบกดใกล้กับเธอและลมหายใจอุ่นหนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของการตีแก้มของเธอเหมือนพัดปีกของนกที่. แต่ในตอนท้ายของทั้งสอง สัปดาห์ Mamzelle Aurlie เติบโตใช้ค่อนข้างกับสิ่งเหล่านี้และเธอก็ไม่ได้บ่น. มันก็ยังเป็นที่ส่วนท้ายของสองสัปดาห์ที่ Mamzelle Aurlie หนึ่งเย็นมองออกไปต่อเปลที่วัวถูกเลี้ยงเห็นตะกร้าสีฟ้า Valsin ของการเปลี่ยน โค้งของถนน Odile นั่งข้างบดีที่ตรงและการแจ้งเตือน ขณะที่พวกเขาเข้ามาใกล้ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสหญิงสาวชี้ให้เห็นว่าบ้านของเธอมาเป็นคนที่มีความสุข. แต่นี้มาเงียบ ๆ และไม่คาดคิดโยน Mamzelle Aurlie เข้ากระพือที่ถูกกวนเกือบ เด็กจะต้องมีการรวมตัวกัน ในกรณีที่เป็น Ti Nomme? นู้นอยู่ในโรงเก็บที่วางขอบบนมีดของเขาที่คม และ Marcline และ Marclette? การตัดและสมัยนิยมตุ๊กตาผ้าในมุมของแกลเลอรี่ สำหรับ Lodie เธอก็ปลอดภัยพออยู่ในอ้อมแขนของ Mamzelle Aurlie; และเธอได้กรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อเห็นรถสีฟ้าที่คุ้นเคยซึ่งนำแม่ของเธอกลับไปหาเธอ. ตื่นเต้นถูกกว่าและพวกเขาก็หายไป วิธีก็ยังเป็นตอนที่พวกเขาหายไป! Mamzelle Aurlie ยืนอยู่ที่แกลเลอรี่ที่กำลังมองและการฟัง เธอไม่สามารถมองเห็นรถเข็น; พระอาทิตย์ตกสีแดงและสนธยาสีฟ้าเทาได้โยนกันหมอกสีม่วงข้ามทุ่งและถนนที่ซ่อนไว้จากมุมมองของเธอ เธอไม่สามารถได้ยินเสียงหายใจดังเสียงฮืดและลั่นดังเอี๊ยดของล้อ แต่เธอจะยังคงได้ยินเสียงแผ่วเบาโหยหวนเสียงดีใจของเด็ก. เธอหันเข้ามาในบ้าน มีการทำงานมากก็รอเธอให้เด็ก ๆ ได้ออกจากความผิดปกติที่น่าเศร้าอยู่เบื้องหลังพวกเขา; แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งค่าในครั้งเดียวเกี่ยวกับการทำงานของมันกิริยาตอบสนองฉับพลัน Mamzelle Aurlie ตัวเองนั่งอยู่ข้างโต๊ะ เธอให้หนึ่งอย่างรวดเร็วช้าผ่านห้องที่เป็นที่เงาตอนเย็นได้คืบคลานไปรอบ ๆ และลึกรูปเดี่ยวของเธอ เธอปล่อยให้ศีรษะของเธอล้มลงเมื่อ bended แขนของเธอและเริ่มที่จะร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้องไห้! ไม่ได้เบา ๆ ในขณะที่ผู้หญิงมักจะ เธอร้องไห้เหมือนคนกับเสียงสะอื้นที่ดูเหมือนจะฉีกขาดจิตวิญญาณของเธอ เธอไม่ได้สังเกตเห็น Ponto เลียมือของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

mamzelle aurlie สิงดีๆรูป , แดงแก้ม ผมที่ถูกเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเทา และกำหนดตา เธอสวมเป็นหมวกคนเกี่ยวกับฟาร์มและเก่ากองทัพฟ้าฤดูหนาวเมื่ออากาศหนาว และบางครั้งด้านบนรองเท้า

mamzelle aurlie ไม่เคยคิดจะแต่งงาน เธอเคยมีความรัก ตอนอายุยี่สิบ เธอได้รับข้อเสนอ ซึ่งนางทันที ปฏิเสธและเมื่ออายุห้าสิบ เธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อเสียใจ

ดังนั้นเธอจึงเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ยกเว้น ณ จุดนี้ สุนัขของเธอ และพวกนิโกรที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของเธอ และผลพืช และนก บางวัว , คู่ของล่อปืนของเธอ ( ซึ่งเธอ ยิงไก่เหยี่ยว ) และศาสนาของเธอ

ตอนเช้า mamzelle aurlie ยืนอยู่เธอใคร่ครวญด้วยแขนเท้าสะเอว , แกลเลอรี่ , ,วงดนตรีของเด็กเล็กขนาดเล็กมากที่เพื่อ intents ทั้งหมดและใช้ในวัตถุประสงค์ , อาจจะตกลงมาจากเมฆ จึงไม่คาดคิดและงุนงงของพวกเขามาและได้อย่างนั้น พวกเขาเป็นลูกหลานของนางใกล้เพื่อนบ้าน โอดีล ใคร ไม่ ได้ เป็น ใกล้ เคียง หลังจากทั้งหมด

ผู้หญิงมาแค่ 5 นาที ก่อนที่จะนำทั้ง 4 คนในอ้อมแขนของเธอ เธอหอบเล็กน้อย lodie เธอลาก Ti นอมเม่ โดยมือและไม่เต็มใจ ในขณะที่ marcline marclette ตามขั้นตอนที่ลังเล

หน้าของเธอเป็นสีแดงและเสียโฉมจากน้ำตาและความตื่นเต้น เธอได้ถูกเรียกตัวไปที่ตำบลใกล้เคียง โดยโรคอันตรายของแม่ของเธอ สามีของเธออยู่ในเท็กซัส -- ดูเหมือนเธอล้านไมล์ไปและ valsin รอด้วยเกวียนเทียมลา เพื่อขับรถไปที่สถานี

" มันไม่มีปัญหา mamzelle aurlie คุณจัส ' ต้องให้บรรดาเยาวชนสำหรับ ' ฉันบอก ฉันกลับมา เซียว sait ข้าพเจ้าจะ Botha คุณกับมันถ้ามันเป็นทาง otha ใด ๆที่จะทำ ! ทำให้มันเป็นของคุณ mamzelle aurlie ; ไม่ว่างแล้ว ฉันมี ฉันบ้าครึ่งระหว่าง chil'ren , ' ล้นบ้าน' บางทีแม้แต่มามันปรับโพมีชีวิตอยู่เอาอีก ! . . . มีความเป็นไปได้ที่บาดใจขับรถโอดีลไปทิ้งร้อนรนและชักกระตุกสุดท้ายของครอบครัวเธอเศร้าใจ

เธอไว้แน่นในที่แคบๆของเงาบนระเบียงของบ้านต่ำยาว ; แสงแดดขาวเต้นบนบอร์ดสีขาวเก่า บางตัวเกาอยู่ในหญ้าที่เท้า ของขั้นตอนและหนึ่งมีกล้าติดและถูกลืออย่างหนัก เคร่งขรึม และคว้างในแกลเลอรี่ มีกลิ่นที่น่ารื่นรมย์ของสีชมพูในอากาศ และเสียงของ Negroes ' เสียงหัวเราะมาข้ามดอกไร่ฝ้าย

mamzelle aurlie ยืนครุ่นคิดถึงเด็ก เธอมองด้วยตาเมื่อมี marcline ที่ได้รับซ้ายส่ายภายใต้น้ำหนักของ lodie ตุ๊ต๊ะเธอสำรวจเดียวกันกับการคำนวณอากาศ marclette มั่วสุมน้ำตาของเธอกับความเงียบเสียงและการกบฏของ Ti นอมเม่ . ในช่วงไม่กี่นาที เธอครุ่นคิดเก็บเอง กำหนดตามเส้นของการกระทำที่ควรจะเหมือนกันกับหน้าที่ เธอเริ่มโดยการให้อาหาร

ถ้า mamzelle aurlie ความรับผิดชอบอาจจะเริ่มและจบที่นั่นพวกเขาได้อย่างง่ายดายสามารถถูกไล่ออก เพราะการปรุงอาหารของเธออย่างพอเพียงให้กับฉุกเฉินของธรรมชาตินี้ แต่เด็กไม่หมูน้อย : ที่พวกเขาต้องการและความต้องการความสนใจ ซึ่งทั้งหมดไม่คาดคิดโดย mamzelle aurlie และที่เธอป่วยเตรียมไว้ให้

เธอ , จริงๆ , มากซึ่งไม่เหมาะสมในการจัดการของเธอเด็ก โอดีลในช่วงสองสามวันแรก .วิธีที่เธอจะรู้ว่า marclette มักจะร้องไห้เมื่อพูดในเสียงดังและออกคำสั่งเสียง ? มันเป็นลักษณะเฉพาะของ marclette . เธอมีความคุ้นเคยกับ Ti นอมเม่ความรักดอกไม้เท่านั้น เมื่อเขาถอนออกไปทั้งหมดและ choicest gardenias สีชมพูสำหรับวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนของการสร้างวิกฤตการศึกษาพฤกษศาสตร์ของพวกเขา .

" ไม่ไม่เพียงพอที่จะบอก ' aurlie mamzelle , อิม" marcline คำสั่งของเธอ " คุณต้องผูก ' im ในเก้าอี้ มัน w'at มามันเวลาทั้งหมดทำ w'en เขาไม่ดี : เธอผูก ' im ในเก้าอี้ . เก้าอี้ที่ mamzelle aurlie ผูก Ti นอมเม่คือกว้างและสบาย เขาถือโอกาสงีบในมันตอนบ่ายอุ่น

ตอนกลางคืน เมื่อเธอสั่งให้พวกเขาหนึ่งและทั้งหมด เตียงที่เธอจะ shooed ไก่ในเล้าไก่พวกเขาอยู่ uncomprehending ก่อนเธอ เรื่องเล็ก ๆน้อย ๆสีขาว ชุดนอนที่ต้องถูกพรากไปจากหมอนใบที่พวกเขานำมาและเขย่าโดยแรง จนมือบางพวกเขา snapped เหมือนแส้วัว ? เรื่องอ่างน้ำซึ่งต้องมาตั้งค่าในตรงกลางของพื้นที่เล็ก ๆน้อย ๆเหนื่อย สกปรกแดดกำลังดีเท้าได้ทุกคนต้องล้างหวานและบริสุทธิ์ และมันทำให้ marcline หัวเราะอย่างสนุกสนาน และ marclette -- ความคิดที่ mamzelle aurlie ควรสักครู่เชื่อว่า Ti นอมเม่จะหลับโดยไม่ได้บอกเรื่องราวของคร็อก mitaine หรือหลุบ garou หรือทั้งสองอย่าง หรือที่ lodie สามารถนอนหลับที่ทั้งหมดโดยไม่มีการโยกและร้องไป

" ผมบอก ป้า ทับทิม" mamzelle aurlie แจ้งการปรุงอาหารของเธอในความเชื่อมั่น ; " ฉัน ฉันจะจัดการสวนป่า ' มากกว่า ' chil'ren โหล . . มัน terrassent ! Bont ! อย่าพูดกับผมเรื่อง chil'ren ! "

" Ain ' t ispected sich ขณะที่คุณจะรู้ว่าโปร่งสิ่ง ' การแข่งขัน ' em mamzelle aurlie . ผมเห็นมันอย่างชัดเจน yistiddy w'en Spy ฉัน dat li'le ชิลี playin ' ฮับ ' โยะ ' ' baskit O ' คีย์ คุณก็รู้ว่ามันทำให้ chillun โตยาก ไปที่ไหนเล่นคีย์ฮับ ? เดส มันทำให้ฟันดูยากใน lookin ' - แก้ว มันเป็นสิ่งที่คุณต้องรู้ใน manigement ลูกเกด ' ' O ' chillun "

mamzelle aurlie อย่างแน่นอนไม่ได้เสแสร้งหรือหวังผลที่ลึกซึ้งและกว้างขวาง เช่น ความรู้เกี่ยวกับเรื่องป้าแดงสิงที่ได้ " ยกห้า ' ฝังหก " ในวันของเธอหล่อนดีใจพอที่จะเรียนรู้เทคนิคเล็กน้อยเพื่อให้แม่น้อยเลยต้อง

ตี๋นอมเม่มันเหนียวมือบังคับให้เธอ พบว่าเธอไม่ได้สวมผ้ากันเปื้อนสีขาวปี และเธอต้องขอยืมตัวของเขาชื้นจูบ -- การแสดงออกของความรัก และคึก ธรรมชาติ เธอลง เธอเย็บตะกร้าที่เธอไม่ค่อยได้ใช้ จากชั้นบนสุดของ armoire ,และวางไว้ภายในพร้อม และเข้าถึงง่าย ซึ่งขาดหลุดตัวเอวและเรียกร้อง มันเอาเธอ สักวันจะกลายเป็นคุ้นเคยกับหัวเราะ , ร้องไห้ , เสียงที่สะท้อนผ่านบ้านและรอบ ๆมันทั้งวัน และมันก็ไม่ใช่ครั้งแรก หรือ คืนที่สองที่เธอจะหลับสบายด้วยเล็กน้อย lodie ร้อน ร่างอวบกดปิดที่ต่อต้านเธอและน้อยหนึ่งที่อบอุ่น ลมหายใจเต้นแก้มเหมือนพัด ของ นก ปีก

แต่ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ mamzelle aurlie เติบโตค่อนข้างใช้สิ่งเหล่านี้ เธอไม่บ่น

มันก็ครบสองสัปดาห์ที่ mamzelle aurlie หนึ่งเย็น มองออกไป ต่อเด็กที่ถูกเลี้ยงวัว , เห็น valsin สีน้ำเงิน รถเลี้ยวโค้งของถนนโอดีล นั่งลงข้างๆมิวแลท ตรงไปตรงมา และการแจ้งเตือน เมื่อเข้าไปใกล้ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของหญิงสาวพบว่าเธอมาบ้านก็มีความสุข

แต่นี้มาเงียบและไม่คาดคิด โยน mamzelle aurlie เป็นพลิ้วที่เกือบถูกเขย่า เด็กๆ ต้องมารวมตัวกัน ที่เป็น Ti นอมเม่ ? นกอีเสือสีน้ำตาลในโรง วางขอบบนมีดของเขาไว้ในหิน .และ และ marcline marclette ? การตัดและการทำเสื้อผ้าตุ๊กตาในมุมของแกลเลอรี่ สำหรับ lodie เธอก็ปลอดภัยเพียงพอใน mamzelle aurlie แขน และนางกรีดร้องด้วยความดีใจที่เห็นจากที่คุ้นเคยสีฟ้ารถเข็นซึ่งได้พาแม่ของเธอกลับมาเธอ

ตื่นเต้น มันจบไปแล้ว และพวกเขาก็หายไป ยังไงก็ยังเป็นเมื่อพวกเขาหายไป ! mamzelle aurlie ยืนอยู่ที่แกลลอรี่มองและฟัง เธอไม่สามารถเห็นเกวียน พระอาทิตย์ตกสีแดงและสีฟ้าสีเทาทไวไลท์มีด้วยกันเหวี่ยงหมอกสีม่วงข้ามทุ่งและถนนซ่อนมันจากมุมมองของเธอ เธอไม่สามารถได้ยินเสียงหอบ และเสียงเอี๊ยดของล้อของ แต่เธอยังสามารถได้ยินเสียงแหลมๆ ดีใจที่เสียงของเด็ก ๆ .

เธอกลับเข้าไปในบ้าน มีงานมาก รอคอยเธอสำหรับเด็กมีซ้ายโรคเศร้าอยู่เบื้องหลังพวกเขา แต่ไม่ได้ทันทีตั้งค่าเกี่ยวกับ righting งานของมัน mamzelle aurlie ที่นั่งตัวข้างๆโต๊ะ เธอให้ช้ารวดเร็วผ่านห้องที่เย็นเงาคืบคลานและลึกรอบ ๆรูปเดี่ยวของเธอ เธอให้หัวเธอล้มลงเมื่อเธอดัดแขน และเริ่มร้องไห้ โอ้ แต่เธอร้องไห้ ! ไม่เบาเป็นผู้หญิงที่มักจะทำ เธอร้องเหมือนผู้ชาย กับเสียงสะอื้นที่ดูเหมือนจะฉีกหัวใจเธอ เธอไม่ได้สังเกตณ จุดเลีย
มือของเธอ