The Opium Wars forced China to open

The Opium Wars forced China to open its doors to
world trade. More than fifteen ports were opened for
foreign trade, and import duties were lowered dramatically
from 65% to 5%. With the abolition of the “Gong Hang”
(government controlled trading firms) system and the
opening of treaty ports, foreign trade and freight traffic
boomed. Domestic handicrafts could not compete with
industrialized mass produced imports. Incipient local
industries in the trading ports were the first to suffer. To
survive they were forced to reform. During the transition
unemployment soared as local businesses plummeted.
There was a positive unintended consequence however.
Over time Chinese business firms adapted and evolved to
survive and grow, stimulating the development of Chinese
capitalism. Although he did not regard capitalism as
something good, even Chairman Mao (1967) noted its
importance in changing China:
Foreign capitalism played an important part in the
disintegration of China’s social economy; on one hand, it
undermined the foundation of her self-sufficient natural
economy and wrecked the handicraft industries both in the
cities and in the peasants’ home; and on the other hand, it
hastened the growth of the commodity [market] economy in
town and country (Mao Tse-tung 1967, 309).
Western capitalism greatly changed the Chinese
economy as foreign trading flourished. To outsource work
they found unprofitable or could not handle, Western
merchants encouraged domestic business firms. Starting at
the trade ports, especially Shanghai and Canton, a new
social class emerged, the comprador—merchants. These
were Chinese who became involved with foreign trade.
Some became middlemen and agents to facilitate importing
and exporting. Other Chinese set up warehouses to sell
imported commodities and purchase goods for export. They
brought raw materials purchased from inland areas to
coastal cities for mass production. Over time, the
comprador—merchant became a social force.
More and more farmers abandoned the production of
food stuffs to produce silk and tea when prices for these
products soared in the 1880s (Stockwell, 2003). The
domestic urban handicraft and rural homestead industries
were on the verge of collapse. This was aggravated by a
liquidity crisis. Transactions across different economic
sections had increased significantly after the Opium War,
thus silver could not satisfy the demand for currency in
circulation. In 1853, the monetary system switched from
silver to paper money. China gradually moved from a stable
self-sufficient self-reliant economy to a market economy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สงครามฝิ่นที่บังคับให้จีนเปิดประตูให้การค้าโลก เปิดพอร์ตมากกว่า 15 สำหรับการค้าต่างประเทศ และภาษีนำเข้าได้ลดลงอย่างมากจาก 65% เป็น 5% มีการเลิกการ "ฆ้องแขวน"(รัฐบาลควบคุมบริษัทค้า) ระบบและเปิดพอร์ตสนธิสัญญา การค้าต่างประเทศ และการขนส่งจราจรboomed หัตถกรรมในประเทศไม่สามารถแข่งขันกับอุตสาหกรรมมวลผลิตนำเข้า ท้องถิ่น incipientอุตสาหกรรมในพอร์ตเทรดครั้งแรกเจ็บได้ ถึงรอดถูกบังคับให้ปฏิรูป ในระหว่างช่วงการเปลี่ยนภาพว่างงานเพิ่มสูงขึ้นเป็นธุรกิจท้องถิ่นลดลงมีสัจจะความตั้งใจบวกแต่เวลาจีนธุรกิจบริษัทดัดแปลง และพัฒนาให้อยู่รอด และการเจริญเติบ โต การกระตุ้นการพัฒนาของจีนทุนนิยม ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้พิจารณาทุนนิยมเป็นสิ่งดี แม้แต่ท่านประธานเหมา (1967) ตั้งข้อสังเกตของความสำคัญในการเปลี่ยนแปลงจีน:ทุนต่างประเทศนิยมเล่นเป็นส่วนสำคัญในการสลายตัวของระบบเศรษฐกิจสังคมของจีน บนมือหนึ่ง มันทำลายพื้นฐานของธรรมชาติของเธอบางเศรษฐกิจ และจนอับปางลงหัตถกรรมอุตสาหกรรมทั้งในการเมืองและ ใน บ้านของชาวนา และในทาง กลับกัน มันhastened เจริญเติบโตของเศรษฐกิจในชุด [การตลาด]เมืองและชนบท (Mao Tse-tung ค.ศ. 1967, 309)จีนที่เปลี่ยนแปลงอย่างมากของทุนนิยมตะวันตกเศรษฐกิจเป็นการค้าต่างประเทศเจริญรุ่งเรือง ให้พวกเราทำงานพวกเขาพบปลอมขาดผลกำไร หรือไม่สามารถ จัดการ ตะวันตกร้านค้าสนับสนุนให้บริษัทธุรกิจในประเทศ ราคาเริ่มต้นที่พอร์ตค้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซี่ยงไฮ้และแคนตัน ใหม่เกิดชนชั้น การ comprador — ร้านค้า เหล่านี้จีนที่กลายเป็นเกี่ยวข้องกับการค้าต่างประเทศได้บางคนกลายเป็นพ่อค้าคนกลางและตัวแทนเพื่อให้ง่ายต่อการนำเข้าและส่งออก จีนอื่น ๆ ตั้งค่าคลังสินค้าขายนำเข้าสินค้าและซื้อสินค้าเพื่อการส่งออก พวกเขานำวัตถุดิบซื้อจากพื้นที่บริเวณเมืองชายฝั่งทะเลสำหรับการผลิตจำนวนมาก ช่วงเวลา การcomprador — ร้านค้าเป็น แรงทางสังคมการผลิตที่ถูกทอดทิ้งเกษตรกรมาก ขึ้นอาหารวัตถุดิบในการผลิตผ้าไหมและชาเมื่อราคาเหล่านี้ผลิตภัณฑ์เพิ่มสูงขึ้นในปัจจุบัน (Stockwell, 2003) ที่หัตถกรรมเมืองภายในประเทศและอุตสาหกรรมชนบทโฮมถูกหมิ่นยุบ นี้มี aggravated โดยการวิกฤตสภาพคล่อง ธุรกรรมต่าง ๆ แตกต่างกันทางเศรษฐกิจส่วนได้เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญหลังจากสงครามฝิ่นดังนั้น เงินอาจไม่ตอบสนองความต้องการสกุลเงินหมุนเวียน 1853 ระบบเงินสลับจากเงินเงินกระดาษ จีนค่อย ๆ ย้ายจากคอกเศรษฐกิจที่พึ่งพาบางเศรษฐกิจตลาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สงครามฝิ่นบังคับจีนที่จะเปิดประตูให้
การค้าโลก กว่าสิบห้าพอร์ตได้รับการเปิด
การค้าต่างประเทศและอากรขาเข้าก็ลดลงอย่างมาก
จาก 65% ถึง 5% ด้วยการยกเลิกการ "แขวนฆ้อง"
(รัฐบาลควบคุม บริษัท ซื้อขาย) ของระบบและ
เปิดพอร์ตสนธิสัญญาการค้าต่างประเทศและการจราจรการขนส่งสินค้า
ดัง งานหัตถกรรมในประเทศไม่สามารถแข่งขันกับ
มวลอุตสาหกรรมการผลิตการนำเข้า แรกเริ่มท้องถิ่น
อุตสาหกรรมในพอร์ตซื้อขายเป็นคนแรกที่ต้องทนทุกข์ทรมาน เพื่อ
ความอยู่รอดที่พวกเขาถูกบังคับให้ปฏิรูป ในระหว่างการเปลี่ยนแปลง
การว่างงานที่เพิ่มสูงขึ้นในขณะที่ธุรกิจในท้องถิ่นลดลง.
มีผลที่ไม่ได้ตั้งใจบวก แต่.
เมื่อเวลาผ่านไป บริษัท ธุรกิจจีนปรับตัวและการพัฒนาที่จะ
อยู่รอดและเติบโตกระตุ้นการพัฒนาของจีน
ทุนนิยม แม้ว่าเขาจะไม่มองว่าทุนนิยมเป็น
สิ่งที่ดีแม้ประธานเหมา (1967) ตั้งข้อสังเกตของ
ความสำคัญในการเปลี่ยนแปลงประเทศจีน:
ทุนนิยมต่างประเทศเล่นเป็นส่วนสำคัญใน
การสลายตัวของประเทศจีนเศรษฐกิจสังคม บนมือข้างหนึ่งมัน
ทำลายรากฐานของธรรมชาติแบบพอเพียงของเธอ
เศรษฐกิจและอับปางอุตสาหกรรมหัตถกรรมทั้งใน
เมืองและในบ้านของชาวบ้าน '; และในทางกลับกันก็
รีบเจริญเติบโตของสินค้าโภคภัณฑ์ [ตลาด] เศรษฐกิจใน
เมืองและชนบท (เมาเซตุง 1967, 309).
ทุนนิยมตะวันตกอย่างมากเปลี่ยนจีน
เป็นเศรษฐกิจการค้าต่างประเทศเจริญรุ่งเรือง outsource งาน
พวกเขาพบว่าไม่ได้ประโยชน์หรือไม่สามารถจัดการตะวันตก
พ่อค้าสนับสนุนให้ บริษัท ธุรกิจในประเทศ เริ่มต้นที่
พอร์ตการค้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งเซี่ยงไฮ้และมณฑลใหม่
ระดับชั้นทางสังคมโผล่ออกมา Comprador พ่อค้า- เหล่านี้
เป็นชาวจีนที่กลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับการค้าต่างประเทศ.
บางคนกลายเป็นพ่อค้าคนกลางและตัวแทนเพื่ออำนวยความสะดวกในการนำเข้า
และการส่งออก จีนอื่น ๆ ตั้งคลังสินค้าที่จะขาย
สินค้าที่นำเข้าและซื้อสินค้าเพื่อการส่งออก พวกเขา
นำวัตถุดิบที่ซื้อมาจากพื้นที่น้ำจืดเพื่อ
เมืองชายฝั่งทะเลสำหรับการผลิตมวล เมื่อเวลาผ่านไป
Comprador พ่อค้ากลายเป็นพลังทางสังคม.
เกษตรกรมากขึ้นละทิ้งการผลิต
วัตถุดิบอาหารในการผลิตผ้าไหมและชาเมื่อราคาเหล่านี้
ผลิตภัณฑ์ที่เพิ่มสูงขึ้นในยุค 1880 (สต็อคเวล 2003)
หัตถกรรมเมืองในประเทศและอุตสาหกรรมที่อยู่อาศัยในชนบท
อยู่บนปากเหวของการล่มสลาย นี้ถูก aggravated โดย
วิกฤตสภาพคล่อง การทำธุรกรรมทางเศรษฐกิจที่แตกต่างกันทั่ว
ส่วนที่ได้เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญหลังสงครามฝิ่น,
เงินจึงไม่สามารถตอบสนองความต้องการสำหรับสกุลเงินใน
การไหลเวียน ใน 1853, ระบบการเงินเปลี่ยนจาก
เงินเงินกระดาษ จีนค่อยๆย้ายจากที่มีเสถียรภาพ
เพียงพอที่ตนเองเศรษฐกิจพึ่งตนเองเพื่อเศรษฐกิจตลาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สงครามฝิ่นบังคับจีนเพื่อเปิดประตูให้
การค้าโลก กว่าสิบห้าพอร์ตที่เปิดสำหรับ
การค้าต่างประเทศ และอากรขาเข้าได้ลดลงอย่างมากจาก 65 %
5 % กับการยกเลิกของ " กง แขวน "
( รัฐบาลควบคุม บริษัท เทรดดิ้ง ) ระบบและ
เปิดสนธิสัญญาพอร์ต , การค้าต่างประเทศและขนส่งจราจร
boomed . หัตถกรรมในประเทศสามารถแข่งขันกับ
อุตสาหกรรมผลิตมวลการนำเข้า อุตสาหกรรมท้องถิ่น
เริ่มแรกในพอร์ตการซื้อขายเป็นครั้งแรกที่จะประสบ

อยู่รอดพวกเขาถูกบังคับให้ปฏิรูป ช่วงว่างงานเพิ่มสูงขึ้นเป็นธุรกิจท้องถิ่นลดลง
.
มีบวกไม่ตั้งใจผลอย่างไรก็ตาม .
ตลอดเวลา บริษัทธุรกิจจีนดัดแปลงและพัฒนา
อยู่รอดและเติบโต กระตุ้นการพัฒนาของจีน
ทุนนิยม แม้เขาจะไม่ใช่เรื่องทุนนิยมเป็น
อะไรดี แม้แต่ท่านประธานเหมา ( 1967 ) ระบุความสำคัญในประเทศจีน :

เปลี่ยนทุนนิยมต่างชาติที่เล่นเป็นส่วนสำคัญในการเศรษฐกิจสังคมของจีน

; บนมือข้างหนึ่งก็บั่นทอนรากฐานของเธอพอเพียงธรรมชาติ
เศรษฐกิจและทำลายอุตสาหกรรมหัตถกรรม ทั้งใน
ของชาวนาเมืองและในบ้านและบนมืออื่น ๆ ,
รีบการเจริญเติบโตของสินค้า [ ตลาด ]
เศรษฐกิจในเมืองและประเทศ ( Mao Tse Tung 1967 , 309 ) .
ทุนนิยมตะวันตกอย่างมากการเปลี่ยนแปลงเศรษฐกิจจีน
เป็นต่างประเทศ ค้าขายเจริญรุ่งเรือง การ outsource งาน
พวกเขาพบ position ที่ติดลบ หรือ ไม่สามารถจัดการพ่อค้าตะวันตก
สนับสนุนให้ บริษัท ธุรกิจในประเทศ เริ่มต้นที่
การค้าพอร์ต โดยเฉพาะเซี่ยงไฮ้และกวางตุ้งใหม่
,ชนชั้นทางสังคมเกิดขึ้น , ที่พ่อค้า
เป็นจีนที่เป็นเหล่านี้ที่เกี่ยวข้องกับการค้าต่างประเทศ บางคนเป็นพ่อค้าคนกลางและตัวแทน

เพื่อความสะดวกในการนำเข้าและส่งออก จีนอื่น ๆตั้งคลังสินค้าขาย
สินค้านำเข้าและจัดซื้อสินค้าเพื่อส่งออก พวกเขา
นำวัตถุดิบที่ซื้อจากพื้นที่แหล่ง
เมืองชายฝั่งสำหรับการผลิตมวล
ช่วงเวลาพ่อค้าที่กลายเป็นพลังทางสังคม และเกษตรกรเพิ่มเติม ทิ้ง

วัตถุดิบอาหารการผลิตเพื่อผลิตผ้าไหมและชาเมื่อราคาสำหรับผลิตภัณฑ์เหล่านี้
เพิ่มสูงขึ้นในปี 1880 ( สต็อกเวลล์ , 2003 )
ในเมืองหัตถกรรมและอุตสาหกรรมในชนบท Homestead
ถูกหมิ่นของการล่มสลาย นี้เป็น aggravated โดย
วิกฤตสภาพคล่อง . การทำธุรกรรมข้าม
ทางเศรษฐกิจต่าง ๆส่วนได้เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญหลังจากสงครามฝิ่น
ดังนั้นเงินไม่สามารถตอบสนองความต้องการสำหรับสกุลเงินในการไหลเวียน
. ในปี 1853 , ระบบการเงินเปลี่ยนจาก
เงินเงินกระดาษ จีนค่อย ๆย้ายจากมั่นคง
พอเพียงพึ่งตนเองทางเศรษฐกิจเป็นเศรษฐกิจตลาด