Loneliness has also been defined as

Loneliness has also been defined as an unwelcome feeling of lack of companionship and a wish for interaction different from that being experienced (Francis, 1976). Younger (1995) noted that loneliness is the feeling of being alone in spite of longing for others, while Portnoff (1988) defined loneliness as the experience of isolation, disorientation, or “lostness” within a dimensional domain of meaning. Ryan and Patterson (1987) pointed out that in contemporary literature, loneliness is defined as the unpleasant experience that occurs when a person’s network of social relationships is deficient either qualitatively or quantitatively. Loneliness is a pervasive, depressing, debilitating condition that can affect all of one’s life” (Killeen, 1998). It is described by the lonely as an “emptiness” or “hollow feeling” (Austin, 1989). Also, Killeen (1998) suggests that loneliness is unique for every individual and called it “the difficult-to-define concept.” The term loneliness was first used by Sigmund Freud in 1939 to describe the inner structure of the person that could be completely changed after an experience of loneliness. Years later, Sullivan elaborated on Freud’s description of loneliness; he proposed that humans are social animals with a need for contact and that loneliness is the result of this unfulfilled need (Copel, 1988; Sullivan, 1953).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ยังได้กำหนดความเหงาเป็นความรู้สึกไม่ขาดเพื่อนและต้องการโต้ตอบที่แตกต่างจากการที่มีประสบการณ์ (Francis, 1976) อายุ (1995) กล่าวว่า ความเหงาความรู้สึกคนเดียวแม้ความเหงาโหยหาผู้อื่น ในขณะที่ Portnoff (1988) กำหนดเป็นประสบการณ์แยก disorientation หรือ "lostness" ภายในโดเมนที่มีมิติของความหมาย Ryan และ Patterson (1987) ชี้ให้เห็นว่า ในวรรณคดีร่วมสมัย ความเหงาไว้เป็นกกที่เกิดขึ้นเมื่อบุคคลเครือข่ายความสัมพันธ์ทางสังคมขาดสาร qualitatively หรือ quantitatively ความเหงาคือ เป็นชุมชนที่แพร่หลาย depressing, debilitating เงื่อนไขที่อาจมีผลต่อทั้งหมดของชีวิต" (คิลลีน 1998) อธิบาย โดยโลนลี่ "เปล่า" หรือ "ความรู้สึกกลวง" (Austin, 1989) ยัง คิลลีน (1998) แนะนำว่า ความเหงาไม่ซ้ำกันสำหรับแต่ละบุคคล และเรียกว่า "ยากที่จะกำหนดแนวความคิด" ความเหงาระยะแรกใช้ โดย Sigmund Freud ในการอธิบายโครงสร้างภายในของบุคคลที่อาจถูกเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์หลังจากประสบการณ์ของความเหงา ปี แวน elaborated บนของ Freud อธิบายความเหงา เขาเสนอว่า มนุษย์เป็นสัตว์สังคม มีความจำเป็นสำหรับการติดต่อ และความเหงาเป็นผลของการบรรลุความต้องการนี้ (Copel, 1988 ซัลลิแวน 1953)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเหงายังได้รับการกำหนดให้เป็นความรู้สึกที่ไม่พึงปรารถนาของการขาดมิตรภาพและความปรารถนาสำหรับการปฏิสัมพันธ์แตกต่างจากที่มีประสบการณ์ (ฟรานซิส, 1976) น้อง (1995) ตั้งข้อสังเกตว่าความเหงาเป็นความรู้สึกของการอยู่คนเดียวทั้งๆที่มีความปรารถนาสำหรับคนอื่น ๆ ในขณะที่ Portnoff (1988) กำหนดความเหงาเป็นประสบการณ์ของการแยกสับสนหรือ "lostness" ภายในโดเมนมิติของความหมาย ไรอันและแพตเตอร์สัน (1987) ชี้ให้เห็นว่าในวรรณกรรมร่วมสมัยเหงาถูกกำหนดให้เป็นประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ที่เกิดขึ้นเมื่อเครือข่ายของบุคคลของความสัมพันธ์ทางสังคมขาดทั้งในเชิงคุณภาพหรือปริมาณ ความเหงาเป็นที่แพร่หลายตกต่ำบั่นทอนสภาพที่สามารถส่งผลกระทบต่อทุกด้านของชีวิตของคน ๆ หนึ่ง "(คิลลีน, 1998) มันถูกอธิบายโดยเหงาเป็น "ความว่างเปล่า" หรือ "ความรู้สึกกลวง" (ออสติน, 1989) นอกจากนี้คิลลีน (1998) แสดงให้เห็นว่าความเหงาไม่ซ้ำกันสำหรับบุคคลทุกคนและเรียกมันว่า "ยากที่จะกำหนดแนวความคิด." ความเหงาคำที่ใช้เป็นครั้งแรกโดยซิกมุนด์ฟรอยด์ในปี 1939 เพื่ออธิบายโครงสร้างภายในของบุคคลที่อาจจะสมบูรณ์ การเปลี่ยนแปลงหลังจากประสบการณ์ของความเหงา ปีต่อมาซัลลิแวนเนื้อหาเกี่ยวกับคำอธิบายของฟรอยด์ของความเหงา; เขาเสนอว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่มีความจำเป็นในการติดต่อและความเหงาที่เป็นผลจากการนี​​้จำเป็นที่จะต้องไม่ได้ผล (Copel 1988; ซัลลิแวน, 1953)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเหงาก็ยังถูกนิยามว่าไม่พอใจรู้สึกขาดมิตรภาพและความปรารถนาสำหรับการปฏิสัมพันธ์ที่แตกต่างกันจากการมีประสบการณ์ ( ฟรานซิส , 1976 ) เด็ก ( 1995 ) กล่าวว่า ความเหงา คือ ความรู้สึกของการอยู่คนเดียว ทั้งๆที่อยากให้ผู้อื่น ในขณะที่ portnoff ( 1988 ) นิยามความเหงาเป็นประสบการณ์ของการแยก , disorientation ,หรือ " lostness " ภายในโดเมนในมิติของความหมาย ไรอันและแพตเตอร์สัน ( 1987 ) ชี้ให้เห็นว่า ในวรรณกรรมร่วมสมัย ความเหงา หมายถึง ไม่เป็นที่พอใจประสบการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเครือข่ายของบุคคลในความสัมพันธ์ทางสังคมที่ขาดทั้งในเชิงคุณภาพหรือเชิงปริมาณ ความเหงาเป็นแพร่หลาย , เศร้าdebilitating เงื่อนไขที่สามารถส่งผลกระทบต่อทั้งหมดของชีวิต " ( คิลลีน , 1998 ) มันคือการอธิบายโดยโดดเดี่ยวเป็น " ความว่าง " หรือ " ความรู้สึกกลวง " ( ออสติน , 1989 ) นอกจากนี้ คิลลีน ( 1998 ) ชี้ให้เห็นว่า ความเหงาเป็นเฉพาะสำหรับบุคคลทุก และเรียกมันว่า " ยากที่จะกำหนดแนวความคิด" คำว่าความเหงาถูกใช้ครั้งแรกในปี 1939 โดยซิกมุนด์ ฟรอยด์อธิบายโครงสร้างภายในของบุคคล ที่อาจจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง หลังจากได้สัมผัสกับความเหงา ปีต่อมา ซัลลิแวน อธิบายในรายละเอียดของความเหงาของฟรอยด์ เขาเสนอว่า มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ต้องติดต่อ และความเหงาที่เป็นผลของความต้องการไม่ได้ผล ( Copel , 1988 ; ซัลลิแวน1953 )