IntroductionThe brown planthopper (

Introduction
The brown planthopper (BPH), Nilaparvata lugens (Stål) is the most serious rice crop insect pest in South East Asia, which includes Indonesia, Philippines, Vietnam and Thailand. It attacks leaves and sucks phloem sap, and rice infested by BPH becomes yellow, dry and even dies due to “hopper burn” symptoms (Duan et al., 2008, 2014; Wang et al., 2010; Lin et al., 2014a). In the period, 2010-2013, BPH infestation in Thailand was estimated to have affected at least 5 million Rai (approximately 2 million acres), with a loss of 60% of rice production and income of 26,000 million baht per year. Insecticides, including organochlorines, organophosphates, cabamates and pyrethroids, are mainly used for continuous control of BPH in rice paddy fields. However, they cause a reduction of natural enemies, BPH insecticide resistance (Duan et al., 2008, 2014) and ecological problems (Wang et al., 2010). In addition, pesticide foliar sprays cause increased BPH infestation, also called pesticide-induced susceptibility (Cheng et al., 2012). Rice cultivar resistance to BPH has been realized as one of the most economically effective and environmentally friendly strategies for controlling the BPH (Jairin et al., 2009). Developing rice containing resistance genes is an efficient strategy for controlling BPH (He et al., 2013). Previous reports have identified genes related to BPH resistance in rice such as salicylic acid (SA) synthesis-related genes, phenylalanine ammonia-lyase (PAL), NPR1, EDS1 and PAD4

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล (ต่อมลูกหมากโต), Nilaparvata lugens (Stål) ร้ายแรงที่สุดข้าวพืชแมลงศัตรูพืชในประเทศไทย ซึ่งประกอบด้วยอินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ เวียดนาม และประเทศไทย มันโจมตีใบ และดูดซับใยเปลือกไม้ และข้าวรบกวน โดยต่อมลูกหมากโตกลายเป็น สีเหลือง แห้ง และแม้กระทั่งตายเนื่องจากกระโดด burn"อาการ (Duan et al. 2008, 2014 วัง et al. 2010 Lin et al. 2014a) ในรอบระยะเวลา 2553-2556 รบกวนต่อมลูกหมากในประเทศไทยประเมินว่าได้ผลกระทบ 5 ล้านไร่ (ประมาณ 2 ล้านเอเคอร์), กับการสูญเสียของรายได้ 26,000 ล้านบาทต่อปีและ 60% ของการผลิตข้าว ยาฆ่าแมลง organochlorines, organophosphates, cabamates และ pyrethroids ส่วนใหญ่จะใช้สำหรับการควบคุมอย่างต่อเนื่องที่แน่ชัดในทุ่งนาข้าว อย่างไรก็ตาม พวกเขาทำให้เกิดการลดลงของศัตรูธรรมชาติ ความต้านทานแมลงที่ต่อมลูกหมากโต (Duan et al. 2008, 2014) และระบบนิเวศปัญหา (Wang et al. 2010) นอกจากนี้ สเปรย์ปุ๋ยทางใบทำให้การรบกวนต่อมลูกหมากเพิ่มขึ้น เรียกว่าแมลงเกิดภูมิไวรับ (Cheng et al. 2012) เกิดความต้านทานต่อพันธุ์ข้าวต่อมลูกหมากโตเป็นหนึ่งในกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดในเชิงเศรษฐกิจ และสิ่งแวดล้อมการควบคุมต่อมลูกหมาก (Jairin et al. 2009) พัฒนาข้าวที่ประกอบด้วยยีนต้านทานเป็นกลยุทธ์มีประสิทธิภาพสำหรับการควบคุมต่อมลูกหมากโต (He et al. 2013) รายงานก่อนหน้าระบุยีนที่เกี่ยวข้องกับต่อมลูกหมากโตความต้านทานในข้าวเช่นยีนที่เกี่ยวข้องกับการสังเคราะห์กรด (SA) phenylalanine แอมโมเนีย-lyase (PAL), NPR1, EDS1 และ PAD4

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล (BPH) Nilaparvata lugens (Stål) เป็นศัตรูพืชที่เพาะปลูกข้าวแมลงที่ร้ายแรงที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ซึ่งรวมถึงอินโดนีเซีย, ฟิลิปปินส์, เวียดนามและไทย มันโจมตีใบและดูด SAP ใยเปลือกไม้และข้าวกลิ่นเหม็นจากเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลกลายเป็นสีเหลืองแห้งและแม้กระทั่งตายเพราะ "กระโดดเผาผลาญ" อาการ (ด้วน et al, 2008, 2014;. วัง et al, 2010;.. หลิน, et al, 2014a ) ในช่วงเวลาที่ 2010-2013, เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลรบกวนในประเทศไทยเป็นที่คาดว่าจะได้รับผลกระทบไม่น้อยกว่า 5 ล้านไร่ (ประมาณ 2 ล้านเอเคอร์) กับการสูญเสีย 60% ของการผลิตข้าวและรายได้ 26,000 ล้านบาทต่อปี ยาฆ่าแมลงรวมทั้งออกาโนคลอรีน, organophosphates, cabamates และไพรีทรอยด์, ส่วนใหญ่จะใช้สำหรับการควบคุมอย่างต่อเนื่องของเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลในทุ่งนาข้าว อย่างไรก็ตามพวกเขาก่อให้เกิดการลดลงของศัตรูธรรมชาติต้านทานยาฆ่าแมลงเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล A (ด้วน et al., 2008 2014) และปัญหาของระบบนิเวศ (Wang et al., 2010) นอกจากนี้สเปรย์กำจัดศัตรูพืชทางใบทำให้เกิดการเพิ่มขึ้นของการทำลายเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลที่เรียกว่าสารกำจัดศัตรูพืชที่เกิดความอ่อนแอ (Cheng et al., 2012) ข้าวพันธุ์ต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลที่จะได้รับการตระหนักถึงความเป็นหนึ่งในกลยุทธ์ทางเศรษฐกิจที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมในการควบคุมเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล (Jairin et al., 2009) ข้าวกำลังพัฒนาที่มียีนต้านทานเป็นกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพในการควบคุมเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล (เขา et al., 2013) รายงานก่อนหน้านี้มีการระบุยีนที่เกี่ยวข้องกับการต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลในนาข้าวเช่นกรดซาลิไซลิ (SA) ยีนสังเคราะห์ที่เกี่ยวข้องกับ phenylalanine แอมโมเนียไอเลส (PAL) NPR1, EDS1 และ PAD4

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล ( Nilaparvata lugens ( BPH ) , เซนต์ปี L ) เป็นแมลงศัตรูข้าวพืชร้ายแรงที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งรวมถึงอินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ เวียดนาม และไทย มันโจมตีใบและดูดระหว่าง SAP และข้าวเหม็นโดยเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลจะกลายเป็นสีเหลืองแห้งและตายเนื่องจากอาการกรวยเผา " ( ต้วน et al . , 2008 , 2010 ; Wang et al . , 2010 ; หลิน et al . , 2014a ) ในช่วงเวลา ณการรบกวน , ในไทย , คาดว่าจะมีผลกระทบอย่างน้อย 5 ล้านไร่ ( ประมาณ 2 ล้านไร่ ) กับการสูญเสีย 60% ของการผลิตข้าวและรายได้ 26 , 000 ล้านบาทต่อปี อ ์กาโนคลอรีนสารฆ่าแมลง รวมทั้งสารออกาโนฟอสเฟต คาร์บาเมต และไพรีทรอยด์ , , ใช้เป็นหลักสำหรับการควบคุมอย่างต่อเนื่องของเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลในนาข้าว . อย่างไรก็ตาม พวกเขาทำให้เกิดการต้านทานแมลงศัตรูธรรมชาติ , BPH ( ต้วน et al . , 2008 , 2010 ) และปัญหาทางนิเวศวิทยา ( Wang et al . , 2010 ) นอกจากนี้ ยาฆ่าแมลงสเปรย์ทำให้เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลระบาดเพิ่มขึ้นใบ ที่เรียกว่าการเกิดสารพิษ ( เฉิง et al . , 2012 ) ข้าวพันธุ์ต้านทานต่อเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลได้ตระหนักเป็นหนึ่งในกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดประหยัดและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมเพื่อควบคุมเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล ( jairin et al . , 2009 ) การพัฒนาข้าวที่มียีนต้านทานเป็นกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพในการควบคุมเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล ( เขา et al . , 2013 ) รายงานก่อนหน้านี้ระบุยีนที่ต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลในข้าว เช่น กรด salicylic ( SA ) ยีนที่เกี่ยวข้องกับการสังเคราะห์แอมโมเนีย , lyase ฟีนิลอะลานีน ( PAL ) npr1 eds1 pad4 , และ